Tales of

Sinnoh

Vanaf het moment dat ze naar binnen stapten en Alain de bank aanwees, stoof Peaches naar binnen, luid en enthousiast keffend. Bijna alsof het familie was van Ari. Verbazingwekkend snel schoot Reyne haar hand naar de Pokéball van de Pokémon en ze wist nog net te voorkomen dat de Rockruff een vliegende duikvlucht maakte, met modderpoten en al, op de bank door deze terug te laten keren naar de Pokéball. Verstomd en verstijfd bleef ze even zo staan, waarna na enkele hartslagen ze leek leeg te lopen met een diepe zucht. ”Sorry ze is.. enthousiast.” Straks dacht Alain dat ze de Pokémon niet had opgevoed.

Pas toen ze dit verwerkt had, liep ze naar de bank toe. Ze trok haar schouders iets op en ging zitten alsof ze de bank in tweeën zou breken op het moment dat ze zou gaan zitten.Voorzichtig keek ze om zich heen, de ruimte in zich opnemend. Het zag er netjes uit en ze zag een prachtige piano in de hoek staan. Ze hoorde Alain nog verderop rommelen, dus voorzichtig stond ze toch weer op nadat Alain de glazen gebracht had, om naar de piano te lopen. Met een vederlichte aanraking liet ze haar vingers eventjes over de toetsen glijden. Het bleef een prachtig instrument.

Rey haar blik gleed eventjes in de richting van Peaches en ze beet kort op de binnenkant van haar lip. De Rockruff keek haar aan met grote blauwe ogen en een zwiepende staart, duidelijk zich van geen kwaad bewust. Haar tong kwam uit haar mond gerolld en ze huppelde wat op haar plek. Rey zuchtte zachtjes en ze wreef wat over haar achterhoofd. "Misschien heb je gelijk, ik doe m'n best.. maar ze heeft af en toe moeite met luisteren." En Rey had dat met streng zijn, waardoor Peaches er meestal met een hele lichte correctie vanaf kwam.

Uiteindelijk was ze afgedwaald in de richting van de piano. Hoe lang was het geleden dat ze aan de toetsen had gezeten? Dat ze een liedje gespeeld had? Vroeger was het leuk, af en toe een liedje, totdat er meer en meer druk kwam. Misschien zou ze ooit wel weer willen spelen. Ze trok haar hand direct weer terug toen ze Alain hoorde aankomen, zich beseffend dat ze mazzel had dat Casimir niet ter plekke van het plafond viel om haar aan te vallen. Ze had immers aan die piano gezeten. "Misschien is dat wel leuk ja.." merkte ze op met een zachte glimlach, waarna haar blik weer naar de piano keek. Tot ze zich besefte dat Casimir misschien wel boos werd als ze domme fouten maakte. Misschien toch geen goed idee. Straks moest ze huilen. Nog een minder goed idee. Oh Arceus. Haar blik gleed weer naar haar broer. "Cas woont echt heel erg mooi," merkte ze op met een glimlach, het onderwerp verschuivend.

Consequent zijn, grenzen duidelijk maken. Rey haar blik gleed weer naar Peaches. De Rockruff sprong op en duwde haar kop in de open handpalm van haar trainer, om vervolgens enthousiast aan haar vingers te gaan likken. "Dat vind ik.. moeilijk, maar ik ga m'n best doen," beloofde ze haar broer na enige hesitation. Ze vond het lastig, heel lastig. Hoe kon het ook anders? Hoe stelde je zelf grenzen als je alleen maar gewend was dat ze niet gerespecteerd werden. Een voorzichtige glimlach tekende haar gezicht echter. Als Alain haar zou helpen, dan zou het wel goedkomen.

Bij de piano schrok ze uit haar gedachtengang toen Alain haar erop wees dat niemand haar forceerde. Een ongemakkelijke lach verscheen op haar gezicht terwijl ze zijn woorden een beetje weg probeerde te lachen. Ze had het zo aangenomen dat het geforceerd was, wat stom eigenlijk. Ze keek nog een keertje naar de piano. Tegelijkertijd zou ze het ook wel.. leuk vinden om weer wat te spelen. Misschien dat ze het een kans zou geven.

Daarentegen was het allemaal weer vergeten toen een klein doosje haar toegestopt werd. Met grote ogen sloot ze haar vingers om het doosje, terwijl kinderlijke blijdschap opbubbelde in haar buik. Ze keek nog een keertje omhoog naar Alain, alsof ze nog een keertje wilde vragen of het echt voor haar was, maar vervolgens opende ze haar cadeautje. Een sleutel glom haar tegemoet en voor een moment hield ze haar hoofd even scheef, verward bij het aangezicht. "Een.. sleutel.." prevelde ze, verrast. Haar hoofd hief zich weer om Alain aan te kijken terwijl ze de sleutel in de vingers nam. "Wat opent hij?" besloot ze te vragen, brandend van nieuwsgierigheid. Het leek een huissleutel te zijn. Maar wie weet?

De sleutel glinsterde in het lamplicht van de loft terwijl ze hem voorzichtig tussen haar vingers draaide. Het koele materiaal met groeven langs de rand, maakten een locatie toegankelijk waar ze nog niet eerst zelf kon komen. Haar hoofd ging al door de mogelijkheden heen, maar geen enkele klonk plausibel. Ten eerste de loft hier, maar waarom zou ze daarvan een sleutel krijgen. Het was ook niet de huissleutel van huize Bijoux. Misschien een kluis? Gingen ze een speurtocht doen?

Maar toen Al zijn volledige cadeau onthulde, was Reyne eventjes met stomheid geslagen. Het was een sleutel van zijn huis, met een kamer voor haar. Er zou altijd een plek zijn voor haar. Langzaam maar zeker begonnen tranen in haar ooghoeken op te wellen en kneep haar keel iets af van emotie. In deze stormachtige wereld, was er altijd iemand op wie ze kon terugvallen. Zonder uitzondering. Hij zou er altijd zijn. Altijd. Een warm gevoel verspreidde zich door haar lichaam samen met de tranen die over haar wangen begonnen te lopen.

Ze stapte naar voren en sloeg haar armen om de middel van Alain heen, haar hoofd tegen zijn(?) sweater drukkend. Ze klemde zich tegen hem aan terwijl ze hem een dikke knuffel gaf, nog iets schokschouderend van de emotie. Maar ze wist één ding zeker. Ze was Alain echt intens, intens dankbaar. Haar stem klonk nog wat verstikt terwijl ze bedankjes mompelde en dat hij dat niet had hoeven doen, en dat ze niet lastig zou zijn, in een warrige stroom van woorden. Pas daarna liet ze hem weer los. Met zorg liet ze de sleutel aan haar sleutelbos glijden, waarna deze rinkelend tussen de meerdere sleutelhangers viel, vlak naast een foto van haar en Alain die ze aan haar sleutelbos had hangen.

Pas daarna boog ze zich naar voren en graaide ze in haar tas, nog eventjes haar wangen droogvegend met haar mouw. "Het.. is lang niet zo mooi, maar ik heb ook nog wat voor jou gehaald.. Ik had niet echt een valentijn, maar ik heb wel een fantastische grote broer dus.." zei ze met een glimlach. "Ogen dicht en handen opsteken, en niet spieken." Wanneer hij dat zou doen, zou er een zwart fluwelen doosje in zijn handen geplaatst worden, met daarin een glanzende Mystic Water ketting.

De Mystic Water rinkelde zachtjes aan zijn ketting en het water erin golfde mee. In het licht wat door de ramen naar binnen viel, vond Reyne het nogmaals een prachtige ketting. Een zachte glimlach stond op haar lippen getekend terwijl ze met toch lichte zenuwen toekeek hoe haar broer ernaar keek. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en Rey kon het niet helpen om ook nog breder te lachen. Alain was één van de weinige personen waarvan ze er toch vanuit ging dat hij blij was met wat ze dan ook gaf. "Cas heb ik er ook eentje gegeven.. voor zijn verjaardag. Dan matchen jullie," legde ze uit met lichte trots. Deels omdat ze Cas daadwerkelijk iets gegeven had en dat gedurfd had, en deels omdat ze vond dat als Cas Alain zo blij maakte, ze best mochten matchen.

Hierna trokken haar ogen in de richting van de keuken, haar wenkbrauwen iets heffend naar Alain. Vanaf haar hoek kon ze niet veel van de keuken zien, maar ze wist zeker dat deze er waarschijnlijk net zo netjes uitzag als de loft. "Dus.. Koekjes?" probeerde ze. Eventjes wat leuks doen, eventjes zichzelf verliezen in het bakken van de koekjes. Eventjes geen zorgen.