Tales of

Sinnoh

Even vernauwde Myrddin zijn ogen toen hij toekeek hoe Shyla en Murphy kop tegen kop stonden. De shiny Larvitar had hij deze morgen van Crescent Moon ontvangen als zijn nieuwste projectje. Hij was erg verbaasd geweest dat ze hem een shiny hadden gegeven. Het beestje was enorm wild en had zich meteen gewaagd aan het andere ontvlambare ding in zijn team; de roze Gible. De twee dames hadden de hele voormiddag bijna aan elkaars keel gehangen, maar nadat ze een paar spargevechten hadden gehad leken ze eindelijk wat kalmer te zijn. Met zijn armen over elkaar geslaan keek hij nu ook naar de twee, die grommend daar stonden. Wat een enorme mess... Hij lichte zijn ogen even naar Morrígan, die de twee kalm in de gaten hield. Hij wist dat ze kon inspringen als dat nodig was.

Gisteren had hij al moeten werken op het festival en vandaag hadden ze hem ook op het schema gehad. Myrddin had gevraagd om hem het hele festival er gewoon op te zetten, dat was immers beter voor iedereen. Wat ging hij anders gaan doen? Er was buiten het festival niks anders van werk te doen. Hij kon een gym gaan uitdagen misschien, maar dat was iets voor zichzelf. En als er een iets was dat hij niet graag deed, was het wel iets voor zichzelf. Werk voor anderen aanleveren was nog steeds fijner. Rustig kwam de man wat van de paal af waartegen hij aan het leunen was. Een patrouille lopen hier leek hem voldoende. Hij vond dit festival al een geheel fiasco met alles wat hij de laatste tijd hier meegemaakt had. Maar goed. Het was wachten op zijn partner voor vandaag, dan kon hij zijn werk doen en inkijken op hetgeen waar hij zich echt mee bezig wilde houden vandaag.

- Jett

Hij zag beweging in zijn ooghoek en langzaam keek hij op... Op en op naar een vrij lange dame. Oh. Hij knipperde enkele keren en zuchtte zachtjes, waarna hij knikte op haar woorden. Rustig nam hij zijn holo caster erbij, waarna hij begon te typen met zijn goede hand. Zijn verminkte hand ondersteunde het apparaatje wat terwijl hij het werk verichtte. De shiny Meowstic wandelde ondertussen rustig naar de twee Pokémon toe en kantelde haar kopje, waarna ze haar schouders ophaalde en haar focus terug op de twee grommende dames legde. De Larvitar en Gible waren duidelijk nog zwaar in discussie over iets, maar hun geluidjes leken steeds minder aggresie uit te stralen. Het zou wel goedkomen tussen die twee, zoveel was duidelijk. Maar Myrddin kon niet hun gedachten lezen zoals Morri dat kon. Rustig keek hij terug op naar de dame, waarna de eentonige stem van zijn apparaatje klonk. 'Jij bent Jett?' ze was zogezegd een meer ervaren lid van Crescent Moon. Hij wist dat hij gemiddeld wat hoger in rang was dan sommige andere rangers... Wat hem ergens nog steeds verbaasde... maar hij vroeg zich ergens af waar zij zo ongeveer te vinden was in dat spectrum. Het vragen was uiteraard niet de beste manier om een conversatie te starten, laat staan een patrouille die wel een uurtje of twee kon duren. Rustig gleed zijn vinger over het schermpje waarna hij weer begon te typen. 'Ik heb gister al rondje gedaan, we kunnen zelfde route nemen of had je iets anders in gedachten?' klonk er van de holo caster af.

Het was dus wel Jett en ze stemde met hem in. Mooi zo. Ze had toch geen andere plannen. HIj ook niet echt, maar een route lopen die je kende was altijd fijner in zijn opinie. Rustig knikte hij even naar de lange dame voordat hij omkeek naar de shiny en traited monsters die aan het kibbelen waren. Myr opende zijn mond wat op een zacht geluidje te maken, wat meteen de aandacht van de Larvitar en Gible leek te krijgen. Hij wees even in de richting dat ze zouden lopen en kort staarden de twee naar hem, naar zijn wijsvinger en terug, voordat ze zuchtend in beweging kwamen. Als een goede herder kwam ook de Meowstic in beweging, die rustig achter het duo aan wandelde, kort even kijkende naar de andere ranger bij het voorbij wandelen. De kleine man keek nogmaals naar haar en toen naar haar Pokémon, voordat hij knikte in de richting dat ze zouden wandelen en hij kalm in beweging kwam.

Rustig wandelde hij verder, de holo caster in zijn ene hand terwijl hij kalm zijn blik langs de kraampjes liet gaan. Hier was het wat rustiger, maar straks zouden ze door een steegje doorlopen naar de hoofdstraat waar een paar van de grotere dingen te vinden waren. Hij vond dat stuk hatelijk, maar als hij heel eerlijk was kon je er de meeste zakkenrollers vinden. Hij liet zijn ogen even weer op Jett vallen en begon te typen op het apparaatje. 'Werk je al lang voor CM?' Klonk er van het apparaatje af.

Ze leek verward. Oh? Was het raar om small talk te gaan maken? Hm... Ace leek er geen problemen mee te maken. En met Rani... Daartegen wilde hij gewoon geen small talk gaan doen. Verder had hij eigenlijk nog niet veel met andere rangers gewerkt. Het leek er immers op dat de organisatie wat aan het uitdunnen was, maar dan opnieuw was dat niet zijn probleem. Was dat de reden waarom ze hem wel hielden na wat hij had gedaan? Misschien. Was hij er dankbaar om? Nee, want het kon hem eerlijk heel weinig schelen wat er zo gebeurde. Zoals hij de gedachte in de cel had gehad dat zijn Pokémon ook mochten gestolen worden, was dat ook een soort van leugen geweest om zichzelf kalm te houden. Hij gaf uiteraard wel om zijn mons, de een wat meer dan de ander... Daar was hij niet bang om toe te geven, maar, het was eerder een kwestie van hoe zag hij het nog zitten. En in alle eerlijkheid was dat vrij laag. Maar dat was zo over veel dingen. En was dat een jammer iets voor hem? In sommige aspecten kon men ja zeggen, maar hij zou het verwerpen.

Een jaar hm? Hij knikte even rustig als teken dat hij het begreep. Dat was al vrij lang. Toen ze de vraag terug naar hem ketste sloeg hij zijn ogen bedenkelijk naar de hemel. Hm... Hij begon kalm te typen nadat hij wat bedenktijd had gehad en liet het apparaatje zijn zegje doen. '5 maanden nu denk ik?' Klonk er van het ding af. Het was nog niet zo heel lang en als hij eerlijk was voelde hij zich nog als een nieuweling soms. Hij twijfelde heel vaak aan zijn eigen doen en dat lag niet alleen aan het feit dat hij amper ervaring had met Pokémon. Het kwam ook door zijn historiek en het feitd at hij onderdeed dankzij zijn handicap. Het was niet makkelijk. Zijn blik gleed even rond, waarna hij even zijn hand opstak en gebaarde naar een steegje verderop. Vanaf daar konden ze naar de hoofdstraat gaan waar het event was. Rustig wandelde hij erin, waarbij Shyla en Murphy hem meteen voorbij liepen om knetterend verder te lopen. Hm... De man volgde zijn twee Pokémon met zijn ogen en schudde zijn hoofd wat. Wat een stelletje ongeregeld waren die twee.

Rustig keek hij even schuin op naar haar toen ze aangaf dat hij snel was gestegen. Een instemmend geluidje rees uit zijn keel, waarop hij knikte. Daar had ze gelijk in en stemde hij volledig mee in. Het was immers iets waar hij het persoonlijk niet mee eens was. En misschien op een dag, als hij in de organisatie bleef, zou hij dat ook erin boren bij de mensen die aan de top stonden. Want hoe meer hij steeg in rang, hoe dichter de dag kwam dat hij zelf de leiding zou hebben, misschien. Maar dat was illusies voor later, zo slim was hij wel.

Jett sprak verder, had het over zijn Pokémon en Myrddin legde zijn focus op de twee herrieschoppers, wederom kwam er een instemmend geluidje uit het mute ventje, waarna hij rustig begon te typen. 'Murphy en Shyla, ja, herrieschoppers zijn het. De een achtergelaten door der trainer, de ander verstoten door der moeder en gevonden op randje van de dood. Moeilijke gevallen die twee.' Klonk er van de eentonige robotstem waarna hij zijn hand wat liet zakken en rustig verder stapte in het steegje. Wel meteen voelde Myr zich een stuk kalmer worden aangezien de drukte van de straat weg ebde. Toch was dit niet volledig wat hij echte rust kon noemen, want zometeen zouden ze op de main straat staan... En dan kon de echte herrie beginnen. Rustig begon de jongeman dan ook weer te typen. 'Vind die rondjes lopen altijd zo stresserend.' klonk er van het apparaatje af.Hij had liever een dagje helpen in het shelter of iets meer terug getrokken waarbij hij niet onder de mensen moest komen. Maar aan de andere kant, werk was werk... Dus kon hij niet klagen.

Aandachtige luisterde hij naar wat Jett te zeggen had en rustig knikte hij naar haar. Ziujn focus ging even naar de twee poison types achter haar. Het feit dat ze ook een Raichu opbracht liet hem denken.. Had ze een affiniteit met electric types? Hm, kon ook toeval zijn. Hijzelf nam alles onde vleugel dat temin leek gedaan te hebben aan de maatschappij. Was het als compensatie of om zichzelf beter te laten voelen...? Of was het omdat hij zelf ook geen plaats meer leek te hebben na alles dat hij had gedaan.... Peinzend sloeg hij zijn ogen naar de shiny en traited Pokémon die weer eens aan het kibbelen waren tegen elkaar. Morrígan stapte echter niet in, dus het leek erop dat de twee er niet aan dachten om echt te gaan vechten, wat mooi was. Rustig begon Myrddin weer te typen, waarna het apparaatje weer klonk. 'Mijn Meowstic komt uit het shelter. Ze is doof en gewoon achtergelaten. Begreep niks van wat je tegen haar zei maar daar had ik niet zo'n last van zoals je waarschijnlijk al heb gemerkt,' een grijnsje om zijn lippen en zacht gelach, maar hij typte al snel verder. 'Ik denk dat ze ook afgedankt is geweest, maar we hebben samen een oplossing gevonden in telepathie, wat fijn is voor ons beide.' Dan moest hij niet typen en moest zij niks extra leren. Ze konden in een blik weten wat de ander dacht. Zo maakten ze wel een mooi duo.

Jett stemde met zijn opmerking en langzaam knikte de man even naar haar, volledig instemmende op haar manier van denken. Kalm legde hij zijn focus even op het einde van het steegje, die in zicht begon te komen. Morrígan leek wat meer van haar stuk te zijn en wandelde wat meer naar voren om Shyla en Murphy duidelijk wat meer onder de duim te krijgen. Beide mon keken immers om naar de psychic type, ze waren duidelijk telepathisch bezig met elkaar. 'Op het harvest festival mocht ik mijn partner voor de dag naar de ehbo dragen. Klop gekregen tijdens het vechten van twee dieven. Ik was bezig met de ene, hij de ander. En ik mocht hem nog redden.' Rani... Waar zou hij mee bezig zijn op dit moment? De man irriteerde hem mateloos, maar had ook zijn eigen charmes. Hij kon echter nog steeds niet geloven dat hij de zus was van Lucia. Geadopteerd, welliswaar, maar dan nog. Hij zou die twee nooit bij elkaar plaatsen.

De woorden van Jett waren iets waar hij mee ingestemd zou hebben hadden ze elkaar een jaar geleden ontmoet, maar nu... Nu was Myrddin van een volledige andere opinie. Hij wist voor wat het was, wat de reden was en dat er geen andere manier mogelijk was om met zijn Pokémon te communiceren. Rustig begon hij dan ook te typen, waarna al snel de robotstem weer klonk. 'Begrijpelijk, maar het is de enige manier om met haar te communiceren,' Immers had hij het ook heel vreemd gevonden, maar aan de andere kant zat hij ook in een hele andere boot met het feit dat hij mute was. Praten lukte dus niet zo heel soepel, communiceren in het algemeen eigenlijk. Andere mensen met beperkingen, zoals doof zijn of iets in die aard, vielen ook wel mooi binnen die categorie. Zij konden profiteren van dit soort dingen.

Op de volgende woorden van Jett knikte de man even rustig. Altijd heel fijn. Ace was de enige geweest tot nu toe waar hij geen extra hand bij had moeten steken hem te helpen. Even legde hij een schuine blik op de andere ranger voordat hij zijn focus weer op het pad voor hen legde. Hij vroeg zich af of dit hetzelfde verhaal zou zijn. Als dingen zouden escaleren in geweld, wat zou zij dan doen? Niks, gewoon er liggen? Zou ze terugvechten of juist gaan rennen? Het was altijd ergens intressant om de reacties te zien van de mensen. Hijzelf kon er met enorm veel kalmte op reageren.

Eenmaal in de grote straat keek hij even rustig naar Shyla en Murphy, die automatisch dichter kwamen lopen bij Myrddin aan. De kleine man begon weer te typen, waarna hij het apparaatje weer voor hem liet spreken. 'Veel zakkenrollers op het festival, houd er rekening mee,' Rustig legde hij zijn focus op zijn omgeving waarna hij kalm verder wandelde. Hij was zich maar al te bekend met het gedrag van dat soort mensen. Het was enkel een kwestie van ze ook op te merken.

Myrddin keek even schuin naar Jett op haar opmerking. Wijselijk beet de mute jongen even op zijn tong, waarbij hij zijn vingers kalm hield. HIj zou er maar geen opmerking over maken en het laten voor wat het was. Het ging af van zoveel factoren, hoe je er zelf tegenover stond, of je zelf veel rust in je hoofd kon vinden en in welke mate de Pokémon in je hoofd te vinden was. Daarbij was elk wijselijk persoon slim genoeg om te beseffen dat dit ook een goed alternatief was voor hem. Maar misschien was dat gelimiteerd denken, opdat iedereen inderdaad anders was. Het kon immers niet anders, toch? Dit was hoe de wereld in elkaar stak, daar moest hij mee leren leven. Hij liet zijn grijsblauwe ogen even over de dame gaan en knikte dan ook even kort, zichzelf stil houdende. Het leek hem immers zo dat er genoeg small talk was geweest. Ze was een dame van weinig praat en als hij heel ruig moest zijn, had ze weinig goeds te zeggen ook. Neutraal. Dat was het beste dat hij haar kon beschrijven.

Op de hoofdstraat leek ze echter wel zijn woorden op te nemen en rustig keek de man rond, waarna hij verder liep. Misschien was het omdat hij zo laag bij de grond was, maar al snel zag hij iemand die vrij rare beweging maakte. Zijn blik ging even naar Morrígan, die schuin opkeek naar haar trainer. De man pakte rustig de pokéballen van de Larvitar en Gible erbij, waarna hij ze liet terugkeren, wetende dat ze nogal ruig konden reageren in situaties als deze. Rustig klikte hij de ballen aan zijn riem waarna hij rustig verder bewoog langs de mensen heen, zijn focus houdende op een persoon verderop. De Meowstic gaf hem al snel door dat zijn intenties inderdaad niet zo zuiver was, waarop Myr even naar haar keek en toen naar Jett. Hij kon moeilijk aanspreken of bespringen met het woord van zijn Pokémon en onderbuikgevoel alleen. Hij haalde dan ook diep adem en hield zijn aandacht op de man. Hij kon elk moment iets gaan doen, dat voelde hij aan. Het was enkel een kwestie van het zien, iets hebben om hem te beschuldigen. Zijn handen jeukten om te vechten, maar hij dwong zijn goede hand naar Toireasa's pokéball. De Ariados kon immers meer fijner werk doen dan hem. Maar voor nu... Kalm door wandelen. Het zou zich vanzelf wel ontplooien.

De man maakte even een beweging, waarop hij even zijn pas wat vertraagde om zich klaar te houden ernaar toe te lopen... Maar hij greep mis opdat de vrouw waar hij naar greep even bewoog. Hm.. Een zacht geïrriteerd geluid rees uit zijn keel, waarbij hij even kalm schuin wegkeek. Hij versnelde zijn pas om Jett weer bij te zijn en keek haar even aan. Het leek erop dat zij het ook door had, want ze begon haar Pokémon van alles aan te wijzen. HIj keek even van de ene Electric type naar de ander en haalde diep adem. Hm... Het leek erop dat zij ook iets ingepland had. Maar was ze dan van plan om de man aan te spreken of.... Rustig nam Myrddin even zijn holo caster, waarna hij begon te typen en het ding wat naar Jett toe draaide. Hij liet het opzettelijk niet afspelen voor de mensen rondom hen. Daarbij was het ook enorm druk. Hij betwijfelde het dat zijn holo caster stemmetje boven deze drukte kon komen. 'Wil je hem benaderen of afwachten?' Stond er op het schermpje. Zijn blik gleed terug naar de man en voor even maakten de twee oogcontact. Snel sloeg Myr zijn ogen van de ander af. Opzettelijk, opdat hij wist dat het zou opvallen als hij langer naar hem zou kijken. Voor hij het wist zou de man beginnen lopen en dan konden ze hem zo kwijt spelen. Dat was immers ook niet een goed idee.

De vrouw leunde naar voren en begon te fluisteren. Kort keek hij schuin naar de grond op haar woorden. Daar had ze gelijk. En dus knikte hij kalm op wat ze had gezegd. Ze had een punt. Het zou hun heel wat tijd en energie besparen als ze afwachtten. Maar... Zijn handen jeukten. Hij wilde werk verrichten. Hij wilde die man klop verkopen en nog geen zo'n beetje ook. Even haalde hij diep adem, waarbij hij zijn ogen sloot. Even tot tien tellen. Even tot tien tellen... Even.... Een... TWee... Drie...

Het stemmetje van Morrígan kwam door in zijn hoofd, waarbij hij snel opkeek. De poes richtte haar aandacht op de man, wiens hand net vluchtig in de zak van de vrouw was gehaald. Wel meteen zag Myrddin dat hij er een geldbeugel uit had weten te vissen. Wel meteen klemde Myr zijn hand steviger om de ball van zijn Ariados, die al snel verscheen tussen het volk heen. Het verbaasde hem steeds hoe groot die spin wel niet was. Met een zacht geluidje en gebaar naar de man kwam de bug type in beweging. Haar verschijning had enigzins al ervoor gezorgd dat men voor haar uitweek, opdat spinnen niet voor iedereen weg gelegd was. Een goed gemikte String Shot op het been van de man en al snel keek hij op. Een tweede volgde, waardoor deze over zijn voeten struikelde. De man klauterde echter vluchtig overeind en begon zich tussen de menigte te duwen. Damn. Hij had gehoopt dat de String Shots genoeg zouden geweest zijn. SNel keek hij om naar Morrígan, die even twijfelachtig naar haar trainer opkeek. Met deze menigte durfde ze niet te doen wat ze normaal deed. En hij ergens ook niet.