Tales of

Sinnoh

De enorme hoeveelheid posters over een vermist kind vielen nogal op. Het was in ieder geval niet te missen. Kort bestudeerde ze de foto van het jongetje. Zodat ze hem zou kunnen herkennen in het geval dat ze hem toevallig tegen kwam. Er liepen vast meerdere rangers rond die er al naar opzoek waren. Dit was niet haar taak, bovendien had ze toch maar een uurtje. Ze merkte op dat Zoro gefocust naar een steegje keek en haar twee Toxtricities er ook door geïnteresseerd leken. Na een paar seconde hoorde ze er zelf ook gegrom vandaan komen. Okay. Nieuwsgierig was ze wel, al gaf ze dat niet altijd even graag toe. Jett gaf een kort knikje naar haar drie pokémon, voor ze gezamenlijk richting het steegje liepen. Wat was er zo aan het grommen hier?

Een pokémon was druk bezig met het bekladderen van de vermissingsposters. Het was een chagrijnige Smeargle. Een zucht rolde over haar lippen. Was ze vrij, moest ze nog steeds agentje gaan spelen. Met Zoro, Zeik en Zaika achter haar aan, stapte ze op de pokémon af. Pas zodra ze recht naast de Smeargle stond, kreeg de pokémon haar aanwezigheid door. Met een boze blik op zijn kop, keek hij haar kant op. "Zou je daarmee willen ophouden? Die posters zijn erg belangrijk. Verf die muur maar", zei ze terwijl ze naar een muur een stuk verderop wees. Die was helemaal leeg, op een paar oude, afgescheurde posters na. Die waren in ieder geval niet zo belangrijk als de vermissings posters. Het leek er op dat de pokémon in bezwaar wilde gaan, maar daar vanaf zag zodra hij de Luxray en de Toxtricities opmerkte. Chagrijnig liep hij richting de muur die ze had aangewezen. Okay, dat was weer geregeld. Jett schudde haar hoofd voor ze het straatje weer uit stapte en verder liep.

Een klap tegen haar achterhoofd gevolgd door een huivering die door haar hele lichaam trok. Ze had een klodder groene verf tegen haar hoofd gekregen en die liep nu langzaam via haar nek, haar kleding in. Ging ze dat er ooit nog uitkrijgen? Het bleek al snel dat het de minste van haar zorgen was. Een heuse Draco Meteor kwam uit de lucht gevallen, precies in de richting van haar en haar pokémon. "Vlucht!", riep ze waarna ze een paar passen rende en vervolgens weg dook, in de hoop niet geraakt te worden door de Meteor. What the actual fuck? Snel keek ze op. Zoro, Zeik en Zaika leken ook op tijd weg gekomen te zijn. Gelukkig. Terwijl de drie pokémon zich bij haar voegde, keek ze om zich heen. Waar was die Smeargle heen? Weg. Hij was nergens meer te zien. Er was ook geen spoor meer van de verf. Alleen die op de muren en in haar nek. Geweldig.

Met een zucht wreef ze over haar slapen. Dit was een enorme puinhoop. Zelf had ze pauze dus weinig behoefte om achter een problematische pokémon aan te gaan. Bovendien zou ze zo weer aan haar eigen werk moeten. Waarschijnlijk was het wel verstandig om er een collega achteraan te sturen. Voor nu moest ze wachten op de hulpdiensten die al onderweg waren. Ze was waarschijnlijk een van de weinige die het had gezien dus moest ze de uitleg doen. Voor nu was het waarschijnlijk wel verstandig als ze haar pauze toch maar weer een beetje veranderde in werk. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze zich naar haar pokémon draaide. "Zoek of er mensen gewond zijn geraakt bij de inslagen", zei ze tegen haar pokémon terwijl ze naar verschillende brokstukken tegen gebouwen en de grond wees. Zelf liep ze ook richting een van de brokstukken. Hopelijk was er niemand gewond geraakt.

Het duurde niet lang voor de eerste beste agent naar haar toe kwam lopen. Ze had gelukkig nog geen gewonden gevonden en voor haar pokémon gold het zelfde. "Welja, jongedame, kun jij mij eens uitleggen wat hier gebeurt is?' sprak de man met een strenge blik in zijn ogen. Haar glimlach veranderde al snel in een frons. Ugh, ze had een hekel aan dit soort types. Droogjes tikte ze op haar Crescent Moon hesje. Ze was hier ook om de boel op te lossen, het was niet dat haar pokémon dit hadden veroorzaakt. "Een wilde Smeagle valt willekeurig mensen aan en dit is het resultaat. Ik raad aan er met spoed op te zetten. Voor zo ver ik kan zien zijn er hier verder geen slachtoffers." Ze deed haar best om er een beetje extra autoriteit op te zetten. Hopelijk zou de man gewoon zijn baan gaan doen in plaats van dat hij haar nutteloos ging kleineren. Daar had ze namelijk geen behoefte aan.

De bedachtzame blik van de man hielp niet. Ze had hier echt geen zin in. "Een Smeargle, hm? Dat is wel érg toevallig. Misschien moet jij maar eens met mij meekomen." Ugh. Droogjes keek ze hem aan, tikte op haar Crescent Moon badge en opende haar mond. "Ik denk dat wij beide betere dingen te doen hebben in deze situatie, niet?" zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. Zonder er verder nog woorden vuil aan te maken, draaide ze zich op en liep ze richting Zoro om te zien of de Luxaray met zijn goede neus nog mensen had gevonden tussen het puin. Zeik en Zaika kwamen hoofdschuddend bij haar, dat duo bleek dus niets gevonden te hebben.

Kwam hij nou serieus achter haar aan gelopen? Het feit dat hij zijn handboeien naar boven haalde irriteerde haar meer dan wat dan ook. "Nog één stap en ik reken je in." Ugh. Dit soort types he? Ze wilde die zo graag slaan. Alleen als Crescent Moon zijnde was dat nou niet bepaald een optie. Haar pokémon daarentegen? Die bootten hun tanden ook richting de man. "Stand down", zei ze terwijl ze haar holocaster tevoorschijn haalde. Rustig scrollde ze door haar contacten tot ze de juiste tegen kwam en de man belde. De holocaster ging een paar keer over voor hij opnam. "Hallo, ik heb hier een agent die me verdacht van schade aangericht door een wilde pokémon. Hij probeert me in te rekenen en weerhoud me daardoor van mijn werk. Zou jij hem kunnen toespreken?" zodra ze een positief antwoord kreeg, overhandigde ze haar holocaster aan de agent. Haar leidinggevende zou de man wel even gerust stellen, zodat zij weer verder kon met haar werk.

Rustig wachtte ze terwijl de agent met haar leidinggevende sprak. Een tevreden grijns verscheen op haar gezicht hoe langer het gesprek duurde. Al was dat niet veel. Blijkbaar was hij vrij snel overtuigd aangezien hij haar holocaster terug gaf. Ze moest haar best doen om niet te lachen terwijl de man boos mompelend weg liep. Haar ogen scande de omgeving. Het leek er op dat alles onder controle was. Snel keek ze op haar holocaster. Ze had nog wel even pauze. Aangezien ze hier niet veel meer kon doen, was het maar tijd om verder te lopen. Met haar hoofd wenkte ze haar drie pokémon om met haar mee te komen. Misschien zouden ze nog wel iets.. leukers tegenkomen dan een boze Smeargle. Want die hoefde ze in alle eerlijkheid niet nog een keer te zien.

Blijkbaar was ze nog niet helemaal klaar met werken. Het gepiep van een pokémon trok haar aandacht. En die van Zoro. Hij vond het geluk irritant en begon dus in de richting van de pokémon te brommen. "Zoro, please", sprak ze haar pokémon toe. Zodra hij stopte naderde ze het geluid. Een Skitty zat vast onder een stuk steen. Voorzichtig lichtte ze de steen van de pokémon. Het arme ding bleef bang liggen. Met een zucht schepte ze de pokémon in haar armen en liep ze weer terug richting de hulpverleners. Daar kwam al snel iemand de gewonde pokémon van haar aannemen. Hopelijk zouden er niet nog meer gewonden zijn. In eerste instantie had het geleken dat er niets of niemand gewond was. Alleen een paar gebouwen maar schade. Nu had ze toch een pokémon gevonden. Ze voelde zich er wel een beetje schuldig voor. Als ze de Smeargle met rust had gelaten was het misschien niet gebeurd.