Tales of

Sinnoh

Een gefrustreerde zucht ontsnapte haar lippen terwijl ze een rondje om haar as draaide. Verdomme. Ze had geen idee waar ze was! Het begon al laat te worden en ze wilde op tijd terug zijn in het Pokémon Center zodat ze daar de nacht kon spenderen. Ze was naar het bos gegaan om daar haar Pokémon wat te trainen, maar er zaten er een paar venijnige Murkrow en haar Starly had het niet heel lang volgehouden. Dus ze was nu én verdwaald én ze had een gewonde Pokémon die dringend hulp nodig had. En ze zou het nooit toegeven, maar ze had Rex uit zijn Poké Ball gelaten omdat ze zich niet bepaald veilig voelde in het bos nu Aether er niet meer was om zijn gevechten voor haar te vechten. Haar blik gleed naar de hemel en ze fronste toen ze zag dat het donker werd. Ze dacht toch écht dat ze niet te ver het bos in was gedwaald. Iets aan de linkerkant trok haar aandacht en een diepere frons verscheen tussen haar wenkbrauwen toen ze een oud huis verderop zag. Of eerder een villa. Ze zette haar handen in haar zij en slaakte een diepe zucht. Of ze kon nog uren gaan rondzoeken en waarschijnlijk verder verdwalen en daarbij ook nog riskeren dat ze aangevallen zou worden of ze zette haar zogenaamd niet bestaande angst opzij en ging die villa binnen. Diepe zucht. Wat moest ze nu verdomme weer doen?

Het ene moment was ze nog aan het overwegen om binnen te gaan, het volgende moment stond er één of andere rare kerel met haar in een stijl dat haar nog het meeste deed denken aan een opgeknoopte vuilniszak en een bleke huidskleur voor haar gezicht. Was dit de eigenaar van de villa? Maar ze dacht dat ze van de verhalen af had kunnen leiden dat het leeg stond. Ze had wel een verhaal gehoord over een persoon die hier ronddwaalde en indringers uit zijn villa joeg, maar ze dacht dat dit om een oude man ging en niet om een jongen. Een Pokémon die ze nog nooit had gezien kwam achter de jongen tevoorschijn nadat hij zijn laatste opmerking had gemaakt en Hazel kon zich nog net inhouden om een stapje naar achteren te doen. ”Als je denkt dat je mij bang maakt met een Ghost type, dan heb je het mis,” sneerde ze naar de jongen. Want ja, het moest een jongen zijn en geen spook. Dat kon gewoon niet anders. Ze had wel één probleem: ze had geen enkele aanval die goed was tegen een Ghost type. Want hoewel ze de Pokémon voor zich niet kende, was ze er honderd procent zeker van dat dit een Ghost type moest zijn. Al haar Pokémon kenden enkel Normal type aanvallen. Ze zuchtte diep. ”Luister, hoe erg ik het ook haat om toe te geven, ik heb niks dat je Pokémon kwaad kan doen en één van mijn Pokémon is gewond geraakt tijdens mijn wandeling door dit achterlijke bos. Dus als je niks anders te doen hebt dan mijn tijd te verspillen met nutteloze bangmakerij, dan mag je nu een flink eind oprotten,” sneerde ze naar hem, haar armen over elkaar heen geslagen. Want of het nu echt was of niet: ze geloofde niet in spoken. Echt niet.

”Hoorde je niet wat ik daarnet zei?” vroeg Hazel op een geïrriteerde toon. ”Het interesseert me verdomme niet waar jij en je zielenslurper naar op zoek zijn. Ik heb een gewonde Pokémon bij me en als je nú niet ophoudt met die onzin, dan word ik echt heel boos.” Niet het meest geweldige dreigement, maar wat kon ze anders? Haar blik ging over zijn schouder naar de villa toen ze een geluid hoorde en ze fronste toen de jongen ook kort over zijn schouder keek. Ze ving zijn blik net niet, maar ze vroeg zich af of dit niet allemaal een domme act was. Al zeker toen er na de stilte de andere woorden volgde en ze het overdreven geluidje van de Pokémon hoorde. Nu was ze er vrij zeker van dat dit een act was en kwaad stormde ze naar voren. Ze pakte de voorkant van zijn kraag vast en trok deze stevig naar voren zodat hun gezichten net niet tegen elkaar botsten. ”Meen je dit?” siste ze naar hem toe. ”Ik zit hier met een gewonde Pokémon en jij zit hier verdomme grapjes te maken alsof er niks aan de hand is. Als je nu niet ophoudt met je domme geintjes zorg ik er dadelijk voor dat jouw ziel joúw lichaam verlaat.” Ze was waarschijnlijk niet erg intimiderend met haar één meter vijfenzestig en ze reikte ook nog maar net aan zijn kraag, maar haar goudkleurige ogen schoten haast vuur terwijl ze hem woedend aankeek.

Het was inderdaad een act, al had Hazel dat nu wel door. Haar ogen schoten bijna vuur terwijl ze naar hem keek, al werd haar blik een tikkeltje milder toen hij zijn excuses aan begon te bieden en zelfs opperde om haar te helpen. Ze onderdrukte een diepe zucht. Had ze een andere keus? De jongen leek haar niet per se heel slecht, meer iemand die gewoon een grap uit had willen halen. Ze liet zijn kraag dan ook los en was nog aan het overwegen of ze haar Starly aan hem ging laten zien toen de aandacht van de jongen voor haar duidelijk was afgeleid door iets dat achter hem gebeurde. Ze fronste toen ze een andere Pokémon op het toneel zag verschijnen en haar wenkbrauwen gingen slechts licht omhoog van verbazing toen ze zag wat zich onder het tafellaken bevond. Rex, die zich tot nu toe stil had gehouden, liet een bewonderend kreetje ontsnappen en rende meteen naar voren, naar de Shiny Growlithe toe. ”Heb je die zelf gevangen?” vroeg ze en ze knikte naar de Shiny Growlithe. Ze schudde haar hoofd. Nee. Nu was niet de tijd voor formaliteiten. ”Maar om op je aanbod terug te komen… Ik geloof dat ik weinig anders keuze heb.” Ze wierp hem een dreigende blik toe. ”Maar als ik je één verkeerde vinger zie uitsteken naar mijn Pokémon, dan zal je er spijt van krijgen,” dreigde ze hem. Daarna haalde ze haar Poké Ball met Aether erin tevoorschijn, vergrootte deze en gooide hem de lucht in. Haar Starly kwam tevoorschijn, zijn vleugeltjes zielig naar beneden hangend en zijn kopje hangend van vermoeidheid. Er was schade te zien op zijn lichaam en heel zijn houding schreeuwde dat hij nood had aan een Pokémon Center. Hazel pakte haar Pokémon op in haar armen en liep naar de jongen toe, hem fronsend aankijkend terwijl er iets van bezorgdheid in haar blik verscheen. ”Wel?” vroeg ze ongeduldig aan de jongen.

Hazel had het al half en half verwacht, maar toch slonk haar hart in haar keel toen de jongen aangaf dat hij niks voor haar Pokémon kon doen. ”Ik heb liever dat je dat eerlijk zegt dan dat je zomaar wat dingen gaat proberen,” gaf ze mokkend toe. Ze liet haar blik over haar schouder glijden en zag dat het duister begon te worden. Ze had geen idee welke richting ze op moest gaan en het enige wat ze kon hopen, was dat de jongen voor haar dit wel wist. Ze wist dat ze niet ver van de uitgang kon zijn, maar zelfs dan was er nog een hele Route tussen hun en Eterna City. Dat zou minstens een halve dag lopen zijn en Hazel wist niet of het zo verstandig was om dat te doen. ”Ik vermoed dat je ook geen Pokémon hebt dat ons snel naar Eterna City kan brengen?” vroeg ze een tikkeltje mismoedig aan de jongen voor haar. Ze liet haar Starly weer terugkeren in zijn Poké Ball. Nu het duidelijk was dat de jongen niks kon betekenen voor hem zou het alleen maar slechter dan goed doen om hem uit zijn bal te houden.

Hazel voelde haar hart in haar keel zakken toen de jongen aangaf dat hij geen Pokémon had dat hun snel naar de stad kon brengen, al had ze dat natuurlijk wel kunnen verwachten. Hij zag eruit als een beginnende trainer of in elk geval iemand die nog niet lang op reis was en dus was het niet meer dan logisch dan dat hij geen Pokémon had die kon vliegen. Haar blik gleed naar Rex die vrolijk met zijn ogen knipperde toen hij het nieuws te horen kreeg dat ze gingen overnachten in de villa. Ook de Pokémon van de jongen leken het leuk nieuws te vinden, vooral dan de Ghost type. Dat was te verwachten. ”Prima, maar geen flauwe geintjes meer en ik ben meteen weg als ik daglicht zie,” sneerde ze naar hem, knikkend naar Rex en voorbij de jongen lopend. Rex liep niet achter zijn trainer aan, maar botste in plaats daarvan expres met zijn lichaampje tegen de Growlithe aan om diens aandacht te trekken en maakte een vrolijk geluidje, knikkend naar de villa. Hij wilde duidelijk spelen. ”Ben je al binnen geweest?” vroeg ze over haar schouder aan de jongen. Als hij een beetje meer wist van het interieur, dan was dat in elk geval geen slecht ding.

Hazel gaf enkel een ijzig knikje op zijn woorden. Ze was nog niet helemaal over het feit dat hij daarnet een grap met haar uit had proberen te halen terwijl ze met een gewonde Pokémon rondliep en dus moest hij haar vertrouwen maar zien te winnen in de komende zeker acht uur durend verblijf dat ze in de villa moesten zijn. Ze probeerde zo nonchalant mogelijk de villa binnen te wandelen, maar het was nu niet echt aangenaam om te zien. Ze zag dat de donkere hal voor zich zich uitspreidde in één grote trap dat waarschijnlijk naar meerdere kamers leed. Rechts en links naast de trap bevonden zich kamers die verscholen waren omdat de deuren gesloten waren. Het gaf een spookachtige schijn en Hazel zou liegen als ze zou zeggen dat ze niet meteen hier en nu om had willen draaien. ”Mijn naam is Hazel en dat is Rex,” zei ze op een harde toon, al klonk het al iets milder dan daarnet. Ze draaide haar hoofd naar de jongen en keek toen vervolgens naar de Pokémon die hij bij zich had. ”Waar heb je die Shiny Growlithe vandaan?” vroeg ze vervolgens aan hem. Daarnet was er geen tijd geweest om een antwoord te geven op die vraag, maar nu het erop leek dat ze elkaar toch nog wel even moesten luchten, kon ze het net zo goed wel aan hem vragen. Terwijl ze wachtte op het antwoord, liep ze door naar de eerste kamer dat zich links achterin het gebouw bevond en na kort aarzelen duwde ze de deur open. Deze ging met een hels gekraak open en Hazel sprong geschrokken naar achteren toen ze zwoer een schim traag van de ene kant van wat een keuken leek te zijn naar de andere kant leek te lopen. What the hell?

Hazel deed haar best om niet al te veel onder de indruk te zijn toen hij op een redelijk nonchalante manier vertelde hoe hij aan die shiny was gekomen. Hoewel ze zelf niet echt op zoek was naar een shiny zou ze het zeker niet erg vinden om er zelf ook eentje te hebben. Tyson gaf aan dat hij nog iets moest halen in een kamer en zijn woorden indiceerden dat hij zo ook weer terug zou komen. Great. Tyson was dus echt net weggegaan en dus kon ze niet bewijzen wat ze had gezien. Net toen ze hem een nonchalant een antwoord wilde geven, hoorde ze opeens een stemmetje dat de rillingen over haar rug deed gaan. Rex trok een gezicht en keek met een vreemde blik naar voren, zijn blik duidelijk weergevend dat hij het allemaal niet zo goed snapte. ”Denk je dat het een hallucinatie kan zijn?” vroeg Hazel op een zo’n nonchalant mogelijke toon, al weergaven de trillingen in haar stem dat ze weldegelijk bang was. ”Ik heb gehoord dat Ghost types zoals Gastly dat soort beelden kunnen veroorzaken en dat die heel echt lijken.” Ze kon natuurlijk het meisje aan proberen te vallen met Rex, maar dat was ook weer zo zielig. Dadelijk was ze echt en dan had ze nog een gewonde op haar geweten ook. Het meisje staarde hun nog altijd intens aan en Hazel zou het nooit hardop zeggen, maar ze deed op dat moment toch wel een stapje achteruit zodat ze zich een beetje achter Tyson kon verbergen. Als het een paranormale entiteit was die hun kwaad wilde doen, dan zou zij in elk geval niet als eerste geraakt worden. Het was dus strategisch en niet omdat ze bang was. Echt niet, hoor.

Het was niet duidelijk wie van de twee de grootste bangerik was: terwijl Hazel het idee had dat ze haar angsten aardig onder controle had, had ze het gevoel dat Tyson de grootste schijterd was hier. En als de situatie niet zo eng was geweest, dan had ze zichzelf toegestaan om te lachen met het feit dat hij aan het trillen was. Zelf was ze dat nog niet aan het doen, maar ze vond deze situatie ook duidelijk niet leuk en hoe meer Tyson zei tegen het meisje, hoe meer ze probeerde om zich achter hem te verbergen. En het was op dat moment dat de stomste gedachten in haar op kwamen zetten: hoe Shiro zou gereageerd hebben op dit gedoe, dat zijn schouders breder waren dan die van Tyson en dat hij waarschijnlijk een stuk kalmer zou zijn gebleven. Ze schudde verward haar hoofd en het was dat moment van verwarring dat ervoor zorgde dat er frustratie in haar op kwam borrelen. Hoe zou Shiro wel niet reageren als hij haar hier zo zag, zich verbergend achter een vrij tengere jongen? Ze zette dan ook dapper een stap naar voren nadat Tyson zijn laatste woorden had gesproken en zette haar hand nijdig in haar zij. ”Als je ons nú niet met rust laat, dan vuur ik een Dragon Rage op je af met Rex,” sprak ze dreigend. Het was natuurlijk maar bluf; Rex kende niet eens Dragon Rage, maar hopelijk zou het ervoor zorgen dat het meisje weg zou gaan. Het meisje liet een schrille lach ontsnappen, maar haar schim verdween al even snel als dat ze was gekomen en Hazel voelde zich al iets beter zonder die kille blik steeds op haar gericht. ”Really?” vroeg ze, met haar ogen draaiend en zich richtend naar Tyson, haar wenkbrauwen hoog opgeheven. ”Proberen te onderhandelen met een geest? Denk je echt dat een vriendelijke houding je uit elke situatie redt?” Ze kon het niet laten om hem wat afkeurend aan te kijken terwijl ze haar goudkeurige ogen strak op hem richtte.

Hazel trok een gezicht toen Tyson zijn woorden sprak. ”Goh, het had zo te zien in elk geval meer effect dan toen jij aan het onderhandelen was. Ze is weg toch, is het niet?” vroeg ze op een licht hooghartige toon aan de jongen. Ze volgde met haar blik die van Tyson en kneep haar ogen kort samen toen ze daar een Pumkaboo zag staan. Het was haar niet onbekend dat een Ghost type ervoor kon zorgen dat er hallucinaties ontstonden en ze vroeg zich kort af of de Pumkaboo misschien wel de reden was dat ze de schim in de eerste plaats hadden gezien. Het was dat ze er geen bewijs voor had, anders had ze Tyson er flink op gehamerd dat hij zijn Pokémon beter moest opvoeden. Haar blik gleed naar Rex, welke een tikkeltje verward in de richting aan het kijken was waar het meisje was verdwenen. ”Nee, maar hij kent wel Dragon Tail en dat kan ook veel schade doen,” zei Hazel schouderophalend. ”En dat je een dreigement uit, wil nog niet zeggen dat dat altijd op waarheid gebaseerd is. Ik ben zat jongens tegengekomen die zeiden dat ze me zouden gaan meppen als ik mijn mond niet hield en dat is nog nooit gebeurd,” sprak ze met een nonchalante toon en een wegwuifgebaar, alsof ze het over het weer had. Ze knikte naar de trappen voor hun. ”Zullen we maar eens zoeken naar twee kamers waar we kunnen slapen? Misschien ligt er ergens wel een bed.” Dan zouden ze echt wel heel veel geluk moeten hebben, maar ach. Erger dan deze situatie kon in elk geval niet, toch?