Tales of

Sinnoh

Het was al een drukke dag geweest, maar momenteel had Victor even geen patiënten en dus was hij op de computer achter de balie aan het werken. Het was saai, maar het papierwerk moest jammer genoeg ook gedaan worden. Er waren geen assistenten of collega’s die dit konden doen in plaats van dat hij hier zijn tijd aan moest verspillen en dus zette hij zuchtend door.

Een stem deed hem opkijken. De meeste pokémon die vandaag waren binnengekomen hadden simpele schaaf- of brandwonden opgelopen, makkelijk genoeg om te verzorgen. Dit was het eerste ernstige geval van de dag. Een jonge treecko—heel lang kon die nog niet uit het ei zijn—hing aan de schouder van een man met lichtgrijs haar die een swablu in zijn armen droeg. Beide pokémon zagen er moe en zelfs vanaf deze afstand te mager uit. “Wat is er gebeurd?” vroeg Victor terwijl hij de computer liet voor wat het was en naar de man toeliep.

In de tijd die het de ander kostte om te antwoorden, was Victor bij hem en kon hij de gewonde pokémon van dichterbij bekijken. Er waren verschillende brandwonden die door de elektrocutie veroorzaakt waren zichtbaar, de pokémon waren vermoeid, en bovenop de schok die ze hadden gehad waren ze ook nog eens ondervoed. De manier waarop de man eerst aarzelde en daarna vaag bleef in zijn uitleg gaf Victor het idee dat er meer aan de hand was, maar op dit moment was dat helemaal niet belangrijk: deze pokémon moesten eerst en vooral verzorgd worden.

Victor liet Edgar en Eliot uit hun pokébal waarna hij ze instructies gaf: “Edgar doe de deur naar de spoedafdeling open en Eliot leg het materiaal al klaar.” Toen de murkrow en dreepy aan hun taken begonnen, richtte de researcher zich weer op de trainer. “Kom mee. Deze pokémon hebben dringend hulp nodig, het is goed dat je direct naar hier gekomen bent. Ze zijn hier in goede handen,” gaf hij instructies terwijl hij de ander ook wat gerust probeerde te stellen. Hij begeleidde de man door het pokémon center naar een ruimte waar een hele rij bedden stond waar pokémon verzorgd konden worden. Een paar bedden aan de andere kant van de ruimte waren bezet, maar de rest was leeg. “Haal je shuppet ook uit diens pokébal en leg de pokémon elk op een bed. Hoe erg was de elektrocutie? En weet je hoe lang ze in die kooien zaten?” vroeg Victor terwijl hij de monitors bij de bedden klaarmaakte.

Zodra de man de swablu op het bed had gelegd, connecteerde Victor de pokémon met de monitor zodat de hartslag, bloeddruk, lichaamstemperatuur en het zuurstofgehalte in het bloed te zien waren. Een mooi regelmatig op en neergaande lijn kwam tevoorschijn op het scherm. De pokémon had geen hartritmestoornis opgelopen aan de schok, dat was al een goed begin, en een eerste lichamelijk onderzoek wees niet op interne bloedingen, het grootste gevaar leek dus vermeden te zijn. “Het komt goed met ze,” antwoordde Victor resoluut. “Zodra ik de precieze verwondingen die ze hebben opgelopen heb vastgesteld, kunnen ze daarvoor behandeld worden. Ze zullen een tijdje hier moeten blijven, maar het komt goed.” Het was zowel een belofte aan de man als aan zichzelf. Deze pokémon waren in zijn zorg en hij zou er alles aan doen om ze weer beter te maken.

Victor desinfecterende een stuk huid van de swablu zodat hij een infuus met vocht kon aanleggen terwijl Eliot antibiotische zalf en verband klaarlegde. Toen hij klaar was met het infuus richtte Victor zich weer op de man die de pokémon had binnengebracht. “Wil jij de zalf aanbrengen?” Het was geen vraag die hij normaal zou stellen, maar de man zag er zo bezorgd uit dat Victor hoopte om op deze manier zijn gedachten wat af te leiden. Het gaf de man iets nuttigs om te doen en daarbovenop kon met zalf smeren niet veel misgaan. Deze taak delegeren gaf Victor ook de tijd om naar de andere pokémon te kijken terwijl de swablu verder verzorgd werd; de normal en flying type had de eerste hoognodige zorgen gehad, maar er waren nog drie andere patiënten die hem nodig hadden.

De dreepy overhandigde vrolijk de zalf aan de man, blij om te helpen, terwijl Victor naar zijn volgende patiënt ging. “Breng eerst een dikke laag aan en doe daar het verband over,” legde hij kort uit terwijl hij de verschillende sensoren van de monitor op de treecko aansloot vooraleer hij aan het infuus voor de pokémon begon.

“We zullen ze hier 24 uur in observatie houden om zeker te zijn dat de schok geen interne schade heeft aangericht die nu nog niet te zien is.” Het leek hem niet waarschijnlijk dat dat zou gebeuren, maar zoiets was procedure; het was beter dat ze de pokémon wat langer in het center hielden dan dat ze thuis plots gewonder bleken te zijn dan gedacht. “De pokémon die ondervoed zijn zullen echter nog een paar dagen extra moeten blijven. Daarna kunnen ze naar huis, maar wel met aangepaste voeding.” Er zou een heel plan uitgestippeld worden zodat ze de juiste vitamines en andere voedingsstoffen binnen zouden krijgen—maar dat was voor later.

Victor fronste zijn wenkbrauwen bij het verzoek en de vragen die hij eerder bij het verhaal van de ander had gekregen, begonnen weer naar de voorkant van zijn gedachten te komen. De pokémon waren opgesloten geweest, waren ondervoed en de man die voor hem stond was duidelijk niet de eigenaar. Had hij ze gered? “Ik zal straks in het systeem kijken,” beantwoordde hij de vraag. Eerst moesten ze verzorgd worden. Als dat was gebeurd, konden ze op zoek gaan naar de eigenaar of eigenaars van deze pokémon. “Waar heb je ze gevonden?” vroeg hij verder, hopende wat meer informatie uit de ander te krijgen. "En zou ik je naam mogen?"

Soms spraken mensen wel eens tegen als hen gezegd werd dat hun pokémon een tijdje in het Center zouden moeten blijven. Ze geloofden dan niet dat hun partner echt zo zwaar gewond was geraakt en dat ze die niet mee naar huis mochten nemen. Gelukkig was dat maar een minderheid en behoorde de man voor hem daar niet toe. Die ging direct akkoord en besloot om de shuppet de volgende dag op te halen. Victor knikte eens voor hij zijn ogen weer op de treecko richtte en verder werkte.

Terwijl ze aan het praten waren, kon Victor niet anders dan zich vragen stellen bij waar en hoe de ander deze pokémon gevonden had. Het verhaal begon samen te komen toen de man verder vertelde. Iemand had de pokémon gestolen of gevangen, ze opgesloten en niet goed verzorgd. Victor voelde zijn tanden op elkaar knarsen terwijl hij zich voorstelde hoe de jonge treecko die hij aan het verzorgen was van zijn ouders was weggehaald toen hij daar nog veel te jong voor was om daarna in een kooitje gestopt te worden en niet genoeg of de verkeerde voeding te krijgen. Degene die dit had gedaan was het soort mens dat geen recht had om te bestaan.

Met een zucht liet hij zijn hand, dat hij onbewust tot een vuist had gebald, weer relaxeren. “Weet de politie of Crescent Moon hier al van?” Hij deed de moeite niet om de boosheid die nog wat in zijn stem doorklonk te verbergen. Degene die deze pokémon zo had behandeld verdiende het om opgesloten te worden, om zelf eens mee te maken wat deze pokémon hadden meegemaakt. Daarnaast moesten ze Crescent Moon ook contacteren omdat de groep zich bezighield met pokémon zonder eigenaars en ze goed voor hen zou kunnen zorgen eenmaal ze hersteld waren—zo veel had Victor over de organisatie geleerd in de tijd dat hij al in Sinnoh was.

Hij knikte toen de ander zijn naam gaf. Nu had hij op z’n minst een naam voor wanneer Alain gecontacteerd moest worden op het moment dat het beter ging met de pokémon en ze naar huis mochten, of als Crescent Moon of de politie nog vragen had over waar hij ze gevonden had. Verdere gegevens zou hij later wel vragen wanneer hij klaar was met de eerste zorg en de pokémon stabiel waren. “Ik ben Victor Schultz,” stelde hij ook zichzelf voor.

Victor knikte langzaam toen de ander klaar was met zijn uitleg. “Dus ze weten van degene die de pokémon had opgesloten, maar ze weten niet dat de pokémon hier zijn?” vatte hij samen om te checken of hij het juist had begrepen. Het was goed dat de man naar het pokémon center was gekomen zodat ze meteen verzorgd konden worden, maar hij vroeg zich af of ze bij Crescent Moon niet bezorgd waren over waar de pokémon naartoe waren, en of ze zelfs wisten dat ze pokémon misten.

Verbaasd keek Victor op. “Waarom niet?” Had de ander informatie over Crescent Moon waar hij niets van wist? De organisatie stond in voor de pokémon in de regio, zorgde ervoor dat ze niet in de problemen kwam en zorgde voor ze als ze gewond raakten. Victor zag geen enkele reden waarom ze deze drie van Crescent Moon weg zouden moeten houden.

Nu al de pokémon aan een monitor lagen en hij bij elk een infuus met vocht had aangelegd, begon Victor aan het lichamelijk onderzoek van de treecko. Hij voelde of de huid van de grassoort niet klam of koud aanvoelde, checkte voor blauwe plekken, pijn en kortademigheid. Uiteindelijk kon hij concluderen dat de pokémon hoogstwaarschijnlijk geen interne bloedingen had.

Terwijl hij dat deed, luisterde hij naar Alains verhaal. Crescent Moon had er te lang over gedaan en dus had de man het heft in eigen handen genomen. “Je hebt het juiste gedaan door zelf te handelen,” gaf hij zijn mening. Victor had ongetwijfeld hetzelfde gedaan in de situatie. Deze pokémon hadden hulp nodig gehad, en snel.

Waarom Alain het zo duidelijk maakte dat hij ze niet door Crescent Moon zou laten meenemen snapte Victor echter niet. De organisatie leek van wat hij had gehoord het meest geschikt om voor de pokémon te zorgen. Hoe meer de ander echter vertelde over zijn redenen hiervoor, hoe bezorgder Victor keek en hoe meer hij Alain gelijk moest geven. Ralts konden emoties aanvoelen. Als de pokémon niet wou dat Crescent Moon hen zag dan moest er inderdaad wel meer aan de hand geweest zijn. “Ik ben nog niet lang in Sinnoh en weet dus niet zo veel over Crescent Moon, maar dit klinkt alleszins zorgwekkend,” sprak hij na even nagedacht te hebben. “Alsof er meer aan de hand is bij Crescent Moon dan ze je willen laten denken.” Victor knikte toen Alain zei dat hij de pokémon terug bij hun eigenaars zou krijgen. Dat liet echter nog een vraag open: “En wat als ze geen eigenaars hebben?”

De ander wou de pokémon terug naar hun eigenaars brengen, maar wat als ze die niet hadden? Ze konden de drie niet zomaar in het wild loslaten. Victor wist niet wat ze al hadden meegemaakt of hoe lang ze al opgesloten waren, maar zeker de treecko was te jong om geleerd te hebben hoe hij in de natuur moest overleven. Als ze dat beestje in een bos achterlieten wanneer het hersteld was, zou hij het niet lang volhouden. Alain was echter bereid om zelf voor de pokémon te zorgen als ze dat wouden. Allemaal omdat hij niet wou dat ze in de shelter terecht zouden komen. Dat kon Victor wel begrijpen, de man had de drie net uit een kooi gered, het was best logisch dat hij ze niet opnieuw in een hok wou zien. “Ze komen net uit een kooi, het zou erg zijn om ze er direct weer in te steken,” ging Victor akkoord. Opnieuw opgesloten worden zou hun vertrouwen in mensen helemaal kunnen schaden. “Als je hulp nodig hebt om een nieuwe thuis voor hen te vinden wil ik je helpen,” bood Victor aan. Zodra hij dat zei, kraaide Edgar instemmend en maakte ook Eliot een geluid dat betekende dat hij akkoord was. Deze pokémon zouden niet aan hun lot overgelaten worden.

Al de pokémon lagen aan een monitor, hadden een vochtinfuus en waren gecheckt op interne verwondingen. Momenteel was er niet veel meer dat Victor kon doen. Er was tijd nodig om van de schok en de ondervoeding te herstellen en dat betekende dat ze alleen maar konden wachten en konden uitkijken voor complicaties. “Ik heb je gegevens nog nodig.” Hij wist de naam van de ander, maar daar was hij niet zo veel mee. “Je kan me straks naar de main hall volgen, maar laten we eerst even kijken of deze pokémon eigenaars hebben.” Hij haalde een holo caster boven, een oud model dat hij enkel binnen het pokémon center mocht gebruiken, en hield het toestel naar de verschillende pokémon gericht. Bij elk van hen kreeg hij hetzelfde te zien: “Ze zijn niet geregistreerd. Geen eigenaars dus.”

Blijkbaar hadden degenen die de pokémon hadden opgesloten een machine waarmee ze de gegevens van een pokémon konden aanpassen. Om zeker te zijn scande Victor ook de shuppet en inderdaad: die stond weer op Alains naam. “We kunnen om zeker te zijn een bericht over de pokémon verspreiden, maar het lijkt erop dat ze van niemand zijn,” zei hij. Als ze dat deden, was er geen enkele mogelijkheid dat er ergens iemand op zoek was naar een van deze pokémon.

Victor droeg Edgar en Eliot op om op de patiënten te letten waarna hij Alain naar de main hall begeleidde. Zodra hij achter de computer stond, vroeg hij de ander om diens gegevens. Het was alleen nog dit en dan was de man vrij om te gaan totdat hij zijn pokémon weer kwam ophalen.