Tales of

Sinnoh

Met een kopje thee tussen haar handen zat ze in een cafeetje in Hearthome City. Het festival was weer tot een einde gekomen, wat betekende dat ze wat meer rust kreeg. Gelukkig. Tegenover haar zaten Zaika en Zeik. De twee Toxtricities zette ze regelmatig in op festival beveiligingswerk omdat ze beter samen werkte dan de andere drie pokémon die ze had. Maar sinds ze waren geëvolueerd waren ze ook wat ruiger geworden. Daarom moest ze het duo aanleren om wat rustiger te doen, en al helemaal tegen mensen. Zeik ging vooral zijn eigen gangetje maar Zaika wilde nog wel eens eigen rechter spelen. Ze zat rustig naar een nieuwsartikel te kijken over Crescent Moon. “Smerige leugenaars!” klonk er ineens van het tafeltje naast haar. En daar ging Zaika. De Toxtricity stond binnen de kortste keren boos naast de stoel van de man. "Zaika, klaar." De boze toon zorgde er voor dat de Toxtricity meteen weer terug op haar stoel ging zitten, geen gemaar. Een zucht rolde over haar lippen voor ze opstond en naar de man toe liep. "Excuses voor mijn pokémon. Ze wil soms nogal extreem reageren op Crescent Moon gerelateerde zaken", zei ze met een verontschuldigende glimlach. Vanuit haar ooghoeken hield ze de pokémon in de gaten. Het leek er gelukkig op dat ze nu wel netjes zou blijven zitten op haar plaats.

“Crescent Moon, huh?” reageerde de man. Ze gaf een kort knikje ter bevestiging. De man richtte zijn blik terug op de televisie. Ze volgde deze, het ging zo te zien nog steeds over dat ene incident. Ze was er zelf  niet bij geweest dus wist er net zo veel van als ieder ander persoon. “Misschien is het beter om extreem te reageren op de leugens die Crescent Moon op televisie verkondigt,” sprak de man. Wat? Was dit zo'n gekke complot theorist? Er was maar een manier om er achter te komen. Het gesprek aan gaan. "Hoezo zijn het leugens?" vroeg ze op een oprecht nieuwsgierige toon. Het was misschien soms wat mooier gemaakt dan dat het daadwerkelijk was maar het was belangen na niet op het niveau van propaganda of echte grandioze leugens. Daarom wilde ze graag weten waar de opmerking van de man vandaan kwam. Waren er echt dingen waar ze niet vanaf wist of had hij waanideeën?

Er leek iets van aarzeling te zijn bij de man maar zodra ze het dacht te zien, leek het weer weg te zijn. Hij gaf een knikje richting de tv die in de hoek ging. “Crescent Moon kwam pas aan toen hij al onder bedwang gehouden werd. De Pokémon waren veilig,” vertelde hij. Er verscheen een lichte frons op haar gezicht. Het leek er op dat hij meer informatie had dan zij. “Toch geven ze aan met gevaar voor eigen leven de man tegengehouden te hebben. Daarbij waren enkele hokken leeg. Toch zeggen ze elke Pokémon gered te hebben.” Hmmm, vreemd. Als het klopte wat hij vertelde zou dit inderdaad geen correct nieuws zijn. Al was dat niet iets heel ongebruikelijks. "Mag ik dan vragen hoe jij aan die informatie komt?" vroeg ze oprecht nieuwsgierig. Er zat namelijk nogal een verschil tussen ergens zelf bij zijn geweest of iets op het internet hebben gelezen. Dat tweede was namelijk nog net iets vatbaarder voor nepnieuws dan de tv.

De man humde even voor hij antwoord gaf. “Omdat hij mijn Shuppet had gestolen. Ik was in gevecht met zijn Grimmsnarl, mijn Lopunny en Lycanroc ertegen.” Oh kijk. Dit was nou informatie waar ze daadwerkelijk iets mee kon. Hij was er zelf bij geweest en had gevochten met de man. Als het waar was dan. Daar kon ze enkel achter komen door met hem verder te praten. “Leidde hem af, liet mijn Lycanroc hem tegen de grond duwde en maakte de fout om de afstandsbediening voor de velden te vernietigen. Pokémon kregen een schok, maar kwamen los. Een Ralts teleporteerde mij en een groot deel van de Pokémon daar weg en—” ratelde de man voor hij een adem pauze nodig had. Okay dat was wel een heel verhaal. Hij moest al wel een hele goede leugenaar zijn wilde hij dit zo ter plekken uit zijn duim zuigen. “Dat was wanneer Crescent Moon daar aankwam. Hij lag op de grond en een deel van de Pokémon was verdwenen uit de hokken. Toch zeggen ze elke Pokémon te hebben gered en dit met gevaar voor eigen leven te hebben gedaan.” Hmm, dat was inderdaad wel problematisch. Kort tikte ze met haar vingers tegen haar bovenbeen. "Mag ik even zitten?" vroeg ze met een knikje richting de stoel tegenover hem. Het was makkelijker om dit gesprek te voeren als ze beiden zaten. Want ze was het met hem eens dat dit geen correcte nieuwsgeving was. De vraag was echter nog wel hoe dit zo gekomen was. Crescent Moon zelf of de nieuwsoutlet die het verhaal spannender had willen maken. "Ik wil hier namelijk wel achteraan."

Ze merkte zijn twijfel op maar uiteindelijk gaf hij toch een knikje. Rustig nam ze tegenover hem plaats. “En ik hoef geen erkenning voor wat ik heb gedaan,” begon hij zodra ze zat. Ze gaf een begrijpend knikje. Als dat het geval was geweest, was hij vast en zeker al wel eerder naar een nieuwsstudio gestapt om daar zijn verhaal te doen. Dan maakte hij niet zo per ongeluk een opmerking in een willekeurig café. “Maar als ze hun leden na agressie niet uit de groep zetten en ze op televisie liegen, hoe kunnen wij dan op ze vertrouwen als wij ze nodig hebben?” Ze gaf een begrijpend knikje terwijl ze met haar wijsvinger zachtjes op tafel tikte. "En die agressie? Gaat dat over dat ene filmpje dat zowat viral ging?" vroeg ze. Ze had ooit wel iets gehoord over een filmpje maar verder wist ze er niets van af. Ze had het niet gezien dus wist niet over wie het ging en wat er met diegene was gebeurd daarna.

“Slaat iemand op video het ziekenhuis in en blijft werken voor een organisatie die onze veiligheid moet waarborgen,” reageerde de blonde man. Ah ja kijk. Ze hoorde er dus allerlei verhalen over maar zelf had ze de video nooit gezien. Hoe kwam dat? Geen idee. “Je gaat je toch afvragen in hoeverre ze het beste met ons voor hebben en in hoeverre het net zo corrupt is als dat Team Zekrom zelf.” Daarbij trok ze toch wel even haar wenkbrauw op. Haar organisatie vergelijken met een die mensen van hun pokémon en soms leven beroofde? Dat kon ze toch wat minder goed hebben. "Is dat niet een beetje een heel extremistische generalisatie? Een paar rotte appels betekenen niet dat de hele oogst rot is", reageerde ze, nog steeds een wenkbrauw vragend opgetrokken. Ze begon zich toch wel af te vragen waarom hij zich op zulke manieren tegenover Crescent Moon zette. Elke organisatie had wel een paar lastige figuren. Maar over het algemeen was wat ze deden goed.

Aan zijn hele houding kon ze wel merken dat hij het niet eens was met wat ze zei. “Crescent Moon is verantwoordelijk voor haar leden, niet?” begon hij. Ze gaf een bevestigend knikje. Dat was inderdaad het geval. “Net als hoe ik ervoor verantwoordelijk ben als één van mijn Pokémon schade aanricht. Als ik dat toelaat zonder repercussies, dan ben ik een slechte trainer,” vervolgde hij. Jett wachtte af tot hij klaar was met zijn verhaal voor ze zou reageren. Dat leek haar het beste voor nu. De ander eerst uit laten praten. Want het was duidelijk dat hem iets dwars zat. “Dus, het is geen extremistische generalisatie. Ik denk niet dat heel Crescent Moon slecht is, maar dat de leiding niet genoeg verantwoordelijkheid neemt over haar leden,” concludeerde hij. Ze bleef van mening dat het juist wel een generalisatie was. "Maar vanwaar denk je dat er geen repercussies waren voor het lid uit de video?" vroeg ze. Het sprak namelijk voor zich dat ontslag niet de enige optie was. Ze hadden altijd een personeelstekort. Iemand ontslaan die verder goed functioneerde maakte zulke dingen niet beter.

“Hij werkt nog altijd voor Crescent Moon, niet? Naar mijn weten werkt hij zich nog in rang omhoog,” vertelde hij. Jett haalde haar schouders op. "Ik heb het filmpje nooit gezien dus weet niet wie het is en of dat klopt", reageerde ze naar waarheid. En zoals ze al eerder dacht maar niet zei. Er waren andere vormen van consequenties. Maar ze verwachtte wel dat deze man slim genoeg was om die te kennen.

“Maar hoe kan iemand die dit heeft zien gebeuren nog naar Crescent Moon bellen voor hulp, als dat beeld op hun netvlies hen nog achterna zit? Hij stond bovenop hem, brak zijn arm terwijl de ander niets kon doen,” vertelde hij. Aan de ene kant had ze een punt, aan de andere kant was Crescent Moon niet de enige organisatie en de kans dat diezelfde persoon zou komen enorm klein. En als ik— als niemand ertussen was gekomen, of de politie was niet gekomen, dan weet ik niet hoe veel erger het nog was geweest.” Wacht eens even. "Ik?" herhaalde ze met een opgetrokken wenkbrauw. Dat verklaarde wel waarom de man zo veel gaf over deze ene specifieke gebeurtenis.

“Heb je iemand ooit anderman’s arm horen breken?” vroeg hij. Jett gaf enkel een bevestigend knikje. Armen, benen, ribben. Allemaal wel een keer gehoord. “Of iemand in zien slaan op iemand die al op de grond lag? Af en toe zie ik het nog steeds voor me.” E-yup. Daar had ze zelf ook tussen moeten komen, het zou voor haar niet de eerste keer zijn. Maar misschien was zij er gewoon harder in dan hij dat was.

“Hij wist niet eens meer wat er was gebeurd en Crescent Moon doet alsof hun neus bloedt.” Jett hield haar hoofd een beetje scheef terwijl het op de palm van haar hand rustte, haar ellenboog leunend op de tafel. "Jij was hier zelf bij betrokken, niet? Ken je beide mensen?" vroeg ze op een erg rustige en neutrale manier. Ze wilde er achter komen waarom dit specifieke incident hem zo enorm dwars zat.

“En zou jij zo iemand vertrouwen als je zelf in een moment zit waar je de hulp nodig hebt?” vroeg hij haar als reactie op dat ze het wel eerder had meegemaakt. Even richtte ze haar ogen naar de tafel om er over na te kunnen denken, voor ze weer naar hem op keek. "Dat specifieke persoon niet maar een organisatie wel", reageerde ze. Ze was er immers maar al te bewust van dat een grote organisatie nooit honderd procent de controle kon hebben over al haar medewerkers.

“Het lid van Crescent Moon— Myrddin— Hij was een vriend van me,” vertelde de man. Wacht, Myrddin? Was dat die zelfde Myrddin waar ze patrouille mee had gelopen? Hoeveel mensen met die naam zaten er bij Crescent Moon? “Ik liep in de supermarkt met degene die hij aanviel. Kende hem nauwelijks destijds, maar nu is dat anders. Ik moest hem in ehm— in het ziekenhuis vertellen dat het een vriend van me was die hem aanviel, want het was vanachter dus hij had het niet eens gezien,” vertelde de blonde man haar vervolgens. "Zomaar vanuit het niets?" vroeg ze. Ze had het idee dat ze hier niet het hele verhaal hoorde. Mensen die zomaar iemand vanuit het niets aanvielen hadden last van psychoses of iets dergelijks en dat zou toch wel boven water zijn gekomen. “Hij heeft een contactverbod. Hoe kan iemand met een contactverbod onze veiligheid waarborgen?” Ze had het idee dat ze er beter geen antwoord op zou kunnen geven. Dat zou de man waarschijnlijk zodanig irriteren dat dit gesprek afgelopen zou zijn.

“Misschien, maar wat als ze hem weer sturen als je ze nodig hebt?” Jett trok lichtelijk geamuseerd een wenkbrauw op. "Er werken zo veel mensen bij Crescent Moon dat die kans niet zo groot is. Een fractie van een procent", reageerde ze. Want kom op, er werkte honderden mensen bij de organisatie als rangers alleen al. Dan had je ook nog alle andere mensen die in dienst waren, leidinggevenden et cetera.

De man snoof, wat haar er op wees dat ze waarschijnlijk niet ver van de waarheid had gezeten. “Ze hadden eens eerder gevochten. Ongelukkig voorval, stomme beslissingen van beide kanten,” vertelde hij. Dit schetste al een heel ander beeld van beide kanten. Er was dus ook agressie geweest vanuit de andere kant. Wat het minder eenzijdig maakte dan de man hiervoor had laten lijken. “Maar dat praat het niet goed. Dat staat iemand niet toe om de ander van achter in de supermarkt aan te vallen en—” Het leek even te veel te worden voor de man. Hij had het idee dat dit niet alleen een neutrale blik was op het voorval, maar er ook erg veel emotie bij betrokken was. Hij schudde zijn hoofd. “Ik zal het nooit goed praten, maar wat Myrddin die dag deed— En alles daarna—” Daarna? Er was dus meer. Er was waarschijnlijk van alles aan de hand tussen deze mensen. Iets waar ze weinig over kon oordelen. Ze wilde ook even niets zeggen nu zijn blik op het raam gericht was.

“Hij is niet stabiel. Dat kan niet in zo’n functie.” Jett gaf een begrijpend knikje. Mensen die niet stabiel waren hoorde niet thuis in functies waarvoor je stabiel moest zijn omdat er anders mensen en pokémon in gevaar kwamen. "Heb je er melding van gemaakt?" besloot ze toch te vragen.