Tales of

Sinnoh

Archie zuchtte toen de pokémon achteruit schoof. Dit koste zoveel extra tijd. Hij zou eigenlijk gewoon op moeten staan en het laten voor was het was. Hij zuchtte nog een keer en keek naar de pokémon, die hem met verwarde ogen aankeek. Daarna keek hij naar de pokéball in zijn handen, was dit echt hoe hij dit wilde doen? Wilde hij nog meer tijd hieraan besteden. Hij legde het ding neer op de plek waar de Larvesta net had gezeten en zetten een paar stappen achteruit. Het zou het niet waard zijn om een heel gevecht hiervan te maken. De pokémon was vrij om met hem mee te gaan als 'ie dat wilde, zo niet dan zou hij zich omdraaien en naar huis gaan. Hij had wel betere dingen te doen dan dit. Dit duurde hem al veel te lang.

Zijn ooglid trilde zachtjes toen hij zag hoe langzaam dit allemaal ging. Hij moest geduld hebben, maar de regen had hem tot het bot verkleumt en hij had niet echt het idee dat dit veel beter zou gaan worden. De Larvesta leek nog steeds de boodschap niet gesnapt te hebben en keek hem nu aan met een blik alsof de pokémon hem probeerde te martelen. Iets wat op deze manier eigenlijk best wel wilde lukken. Archie slaakte een zucht en zocht zijn zakken na. Hij had als het goed is nog wat snoepjes in zijn zakken zitten, het geluk van een Sandile hebben, je had altijd eten bij je. "Ah," mompelde hij zachtjes, terwijl hij een snoepje uit zijn zak wist te halen en deze bij de pokéball erbij legde. "Kom, dan kunnen we beide naar huis toe en bij 't vuur gaan zitten. Opwarmen." Sprak hij tegen de Larvesta, met een huivering. Arceus, wat had hij het koud.

Een huivering gleed over zijn rug heen en hij voelde hoe zijn spieren aan het verkleumen waren van de kou. Hij haatte het om doorweekt te zijn en deze Larvesta deed hem veel te veel werken hiervoor. Waarom wilde dit beest niet gewoon mee, of weg. Zelfs dat zou beter zijn dan waar ze nu mee bezig waren. De jongen haalde zijn natte haren uit z'n gezicht en haalde nog meer snoepjes uit zijn tas. Hij legde een spoor neer voor de pokémon te volgen en greep de pokéball die hij voorheen op de grond had neergelegd. Misschien als de pokémon vol zou laten eten, kon hij gewoon de pokéball er tegen aan houden en was het gedaan. Daar hoopte Archie tenminste op, want hij voelde zich zo moe. Deze regen die hem tot op het bot verkleumd had, zorgde ervoor dat hij moe begon te worden en het was niet de bedoeling om te gaan slapen in het bos. Hij spinde de pokéball rond in zijn hand en terwijl hij wachtte totdat de Larvesta zich naar hem toe gegeten had, tikte hij de ball tegen het voorhoofd van de pokémon. Come one, please.