Tales of

Sinnoh

“Ik kom eraan!” verzekerde Alain zijn collega’s, voor hij zijn Holo Caster voor een moment tevoorschijn haalde om de berichten te lezen die hij enkele minuten daarvoor binnen had voelen komen. Hij wist dat Cas ondertussen onderweg zou zijn hierheen, gezien ze hadden afgesproken om samen iets te gaan eten die avond in Jubilife, voor ze terug naar Hearthome zouden gaan. Het was… fijn. Om zo vanuit werk te kunnen afspreken en iets te hebben om naar uit te kijken, zelfs al zouden ze de rest van de avond toch samen spenderen… dat was precies waar hij altijd op had gehoopt.


Met een zucht stopte hij de Holo Caster terug in zijn zak, om vervolgens weer op werk te focussen. Het gebeurde vaker dat hij perongeluk te lang door werkte, gewoon omdat het druk was en hij niet op de tijd lette. Als Cas echter binnen kwam wandelen, was hij er zeker van dat hij gewoon af kon ronden en zijn gedag kon zeggen tegen de rest. In het ergste geval zou hij wel een cocktail voor Cas schenken als het iets langer duurde.

Het was door de drukte dat Alain het zicht op de tijd verloor. Pas toen zijn schouder werd aangetikt en een collega hem met een geamuseerde grijns aankeek om te vragen of het geen tijd was voor zijn date, keek hij geschrokken op zijn Holo Caster. De tijd las 19:35 en zijn berichten naar Cas waren ongelezen. Shit. Had Cas niet op zijn Holo Caster gekeken? Zonder zijn bericht na te lezen tikte Alain een snel excuus, zodat hij zich klaar kon gaan maken.


Na gedag te zeggen tegen de tafel die er al uren zat, dook hij het personeelshok in om zich om te kleden. Hij haalde zijn vingers een paar keer door zijn haar, controleerde twee keer of hij echt alles wel bij had en stak zijn autosleutels terug in zijn broekzak. Het was maar goed dat hij er al vanuit was gegaan dat het iets zou uitlopen. Omdat ze pas na achten ergens zouden gaan eten, was het niet nodig geweest een reservering te maken. De drukte was al voorbij en op een doordeweekse dag was het niet lastig een plekje te vinden.

Met zijn Holo Caster in hand wandelde Alain naar buiten. Tweekleurige ogen focusten zich op de plek waar hij Cas verwachtte, maar… die was leeg? Dat was vreemd. Wat verloren keek hij om zich heen, waarna hij toch weer zijn Holo Caster opende. De berichten waren niet gelezen.

Oh.

De berichten waren niet aangekomen. Misschien was zijn Holo Caster leeg? Cas was niet veel met het ding bezig, dus het zou hem niet verbazen als de ander simpelweg was vergeten hem op te laden en iets was gaan doen tijdens het wachten. Alain besloot daarom om tegen het muurtje te leunen waar hij Cas had verwacht, terwijl hij even door zijn eigen tijdlijn begon te scrollen.


Misschien was het de verbinding. Alain haalde even diep adem, voor hij het besloot voor een andere boeg te gooien.



Na twee keer direct naar de voicemail te zijn gestuurd, merkte Alain hoe hij langzaam misselijk begon te worden. Het was niets voor Cas om… Nee, ze waren eigenlijk altijd op tijd, toch? Als er wat was, zouden ze het elkaar laten horen. Als zijn Holo Caster leeg was geweest en hij was er al bijna— dan zou hij er nu wel moeten zijn, toch? Dat bericht was al een half uur geleden. Misschien—


Nee. Nog altijd niets. Het gevoel in zijn borst werd heviger en zijn nagels zetten zich in de palm van zijn hand, terwijl hij zijn Holo Caster in zijn zak stak. Met een zwaar hart stapte hij terug de bar in om na te gaan of Cas daar misschien naar binnen was gegaan en ze elkaar gemist hadden, maar ook daar had niemand de jongen gehoord. Er werd geprobeerd om hem gerust te stellen, maar de woorden gingen langs hem heen. Het was niet— Dit hoorde niet. Er moest iets gebeurd zijn.

‘Heb je het gehoord? Er is iemand aangevallen.’

Voor een moment leek de wereld stil te vallen, tweekleurige ogen gericht op de twee meisjes die over het voorval spraken alsof ze het hadden over een televisieserie.

‘Schijnbaar was het de Team Zekrom Exec. De politie is achter hem aan maar—’

“Wie was het? Wie is er— Weet je wie was aangevallen?”

Luider dan verwacht klonk zijn eigen stem door de bar, waardoor de twee meisjes even verward zijn kant op keken. De één keek de ander even aan, voor het meisje haar hoofd schudde en zei, ‘Geen idee. Volgens mij is hij naar het ziekenhuis gebracht?’

Dit kon niet, toch? De woorden die er verder gesproken waren, gingen compleet aan hem voorbij. Het— Het kon niet zo zijn dat het weer Cas was die werd aangevallen, toch? Zo’n spel zouden zelfs de Goden niet met hen spelen. En toch stapte hij de bar uit om richting het ziekenhuis te lopen. In de hoop dat het allemaal een misverstand was, pakte hij de Holo Caster er toch weer bij.


Niet geleverd. Met de Holo Caster in hand stapte Alain door de straten. Was hij echt op weg naar het ziekenhuis? Hij wilde er niet heen. Hij wilde niet geloven dat Cas daar weer zou liggen, dit keer door iemand die zoveel meer schade aan kon richten dan My—

Wat als hij hier niet uit zou komen?


Zonder erover na te denken belde Alain nog een keer naar het nummer, maar zoals de vorige keren ging het direct door naar de voicemail. Tranen schoten in zijn ogen en vol ongeloof begon hij zijn hoofd te schudden. Nee, nee… Cas zou oké zijn. Hij moest oké zijn. Ze hadden nog zoveel samen gepland en— Alles was—

Alain stapte een straat op waar verschillende agenten nog bezig waren. Het was duidelijk dat dit was waar het was gebeurd en waar het niet zijn bedoeling was geweest om daar voorbij te gaan, eigenlijk onderweg naar het ziekenhuis, kwam hij toch tot stilstand. Tweekleurige ogen gericht op de straat waar duidelijk een gevecht gaande was geweest. Verschillende straatstenen waren overhoop gegooid, er lag een kapotte Holo C-

Dat was die van Cas.

“Nee—”

Tranen liepen over zijn wangen en zijn hand had hij voor zijn mond geslagen. Tweekleurige ogen staarden vol ongeloof naar de Holo Caster die gebroken was. Hij ving vaag woorden op vanuit zijn omgeving. Een naam, Pokémon… Ziekenhuis—

Was dat bloed?

Een luide sob klonk en Alain had niet door dat iemand hem had opgemerkt tot een voorzichtige hand op zijn schouder werd geplaatst. De tranen die hij tegen probeerde te houden bleven maar komen en toen hij zijn mond opende om een vraag te stellen, kwam er niets zinnigs uit. Toch leek ze op te vangen dat hij degene moest kennen die hier was aangevallen en begon ze al snel geruststellende woorden tegen hem te spreken. Niets ervan kwam binnen en hij had geen idee wat ze hem vertelde. Maar, door haar rustige toon liet hij zich door haar begeleiden. Zij pakte de Holo Caster, of wat ervan over was, en al snel werd Alain in de politiewagen gezet met de Holo Caster in handen. Enkele vragen werden hem gesteld en sommigen moesten meermaals worden herhaald voor ze tot hem doordrongen, maar hij deed zijn best ze te beantwoorden.

Nare herinneringen van zijn eigen bezoek en de momenten na de supermarkt speelden zich in zijn achterhoofd af toen ze het ziekenhuis binnen stapten. Hij hoorde vage delen van gesprekken die hij buiten had opgevangen en zonder dat hij het zelf doorhad, sloeg de paniek toe. Zijn ademhaling versnelde, zijn hart begon luider en sneller te kloppen en hij begon zijn hoofd heen en weer te schudden. Het kon niet waar zijn. Niet weer. Ze waren gelukkig en alles ging de goede kant op en— hij kon niet— Cas kon niet— De wereld begon om hem heen te draaien en—

Opnieuw legde de agente een hand op zijn schouder. Hij bleef zijn hoofd schudden alsof dat de situatie weg zou drukken, alsof die blik in haar ogen dan niet waar zou zijn. Het medelijden bevestigde dat het Cas was. Ze praatte, maar de woorden wilden maar niet tot hem door dringen terwijl hij woorden mondde die ze niet begreep. Hij wilde niet— Hij wilde hem gewoon zien en horen dat alles in orde was en hem mee naar huis nemen en—

Hij mocht er niet heen.

“Wat?”

Dat moest een fout zijn. De woorden die ze sprak leken op de achtergrond te klinken, maar enkele woorden drongen door de waas in zijn hoofd. Het was inderdaad Cas. Hij was er niet goed aan toe. Het woord levensgevaar stak eruit en een nieuwe sob kwam uit zijn mond, maar al gauw werd hem benadrukt dat hij niet in levensgevaar was. Wel was de jongen er slecht aan toe en waren de dokters nog druk met hem bezig. Ze zouden hem roepen als hij er eenmaal bij mocht, maar voor nu moest hij afwachten.

Hij deed zijn best om de woorden te horen die ze verder sprak. Over welke verwondingen er waren geconstateerd, wat er was gebeurd… Maar woorden liepen in elkaar over, betekenissen ontgingen hem en de waas in zijn hoofd leek extremer te worden met elke traan die langs zijn wang naar beneden viel. Hij realiseerde zich niet eens dat ze gestopt was met praten en hem op een bankje zette tot er een beker water in zijn handen werd gedrukt.

Was er iemand die hij kon bellen? Alain schudde zijn hoofd. Zelfs al waren er mensen die hier met hem hadden kunnen wachten, mensen zoals Vi en Rey, drong dit niet tot hem door. Degene die hij nodig had lag in dat ziekenhuisbed en hij zou hier voor Cas moeten zijn, hij was niet degene die de hulp van een ander nodig had. Maar hij was niet eens sterk genoeg daarvoor. Hij was niet sterk genoeg om alleen door te gaan en hij had hem nodig.

Dat de agente niet was gebleven drong niet tot hem door. Sterker nog, op dat moment had hij niet eens door dat ze er ooit geweest was. Met zijn voeten op de stoel en zijn armen om zijn knieën heen geslagen staarde hij afwezig naar de afgrijselijke witte kleur die hier overal om je heen hing. Als iemand hem ooit zou vragen wat zijn minst favoriete kleur was, dan zou het altijd wit zijn. Het koude, kale wit wat hem herinnerde aan plekken als deze.

Er was hem meerdere keren geadviseerd naar huis te gaan, maar Alain bleef op zijn plek zitten. De nacht was lang gevallen en het ziekenhuis was nagenoeg leeg toen een dokter hem eindelijk vertelde dat hij de kamer in mocht. De woorden die verder gesproken werden vielen op dovemansoren en met rood omrande ogen liep Alain achter de dokter aan, waar de kamerdeur eindelijk werd geopend.

Alain hapte naar adem bij het zien van de jongen in het bed. Opnieuw begonnen de tranen te stromen en schudde hij zijn hoofd. De situatie die eerst nog in de waas verdrongen leek, kwam nu volledig aan. Het was waar— En— De stem van de dokter klonk, iets over een Houndoom, maar Alain besteedde er geen aandacht aan. In plaats daarvan stapte hij op het bed af, waar hij door zijn knieën zakte en zijn handen op Cas zijn arm legde.

“Cas?”

Er kwam geen reactie. Hij bewoog niet eens en een nieuwe sob brak de stilte. De woorden van de dokter gingen compleet langs hem heen en opnieuw merkte Alain het niet op dat hij achtergelaten werd in de kamer. Hij vouwde zijn armen over het bed en de tranen bleven maar komen. Elke keer wanneer hij dacht dat het klaar was, begon het opnieuw. Het besef van tijd was lang verdwenen toen Alain eenmaal wat kalmeerde en wegviel in een slaap van vermoeidheid.

Niet meer dan een uur kon voorbij zijn gegaan toen Alain naar adem hapte en omhoog schoot. Een nachtmerrie, welke hij zich niet eens kon herinneren, trok hem uit de rusteloze slaap en zijn blik stond meteen gericht op Cas. Even dacht hij beweging te zien, maar de jongen werd niet wakker en hij zakte weer neer op het bed. Hij— Hij kon hier toch niet zo blijven zitten? Het was triest. Was het niet zijn taak nu om te zorgen dat alles oké was als Cas wakker werd? Of misschien was dat wat hij zichzelf wijsmaakte om zich bezig te houden.

Alain viste de kapotte Holo Caster uit zijn zak en klikte de kaart eruit. Als het goed is, zou hij daarmee de contacten van de jongen hebben. Hij zou het er niet mee eens zijn, maar… Hij haalde even diep adem. Dit was wat er moest gebeuren. Dus, hij pakte zijn eigen Holo Caster beet en besloot Rey op de hoogte te stellen, zodat die zich geen zorgen zou maken als haar berichten niet aankwamen.


Hierna werd de Holo Caster uitgeklikt en haalde hij de kaart eruit, om vervolgens die van Cas erin te steken. Het makkelijke in de situatie was dat Cas niemand met een bijnaam in zijn Holo Caster zette. Zelfs hij stond er gewoon in als Alain. Hij scrollde naar het contact van Cas zijn moeder, opende deze en—

Misschien niet op dit tijdstip.

Met een zucht veegde Alain een pluk haar uit Cas zijn gezicht en liet hij zijn hand even langs de wang van de jongen rusten. “Het komt goed,” fluisterde hij zacht. Hij wist niet of hij dit tegen de ander had of tegen zichzelf probeerde te zeggen, maar het maakte niet uit. Het moest goed komen. Het kon niet anders. En met die gedachte zette hij zich overeind, draaide hij zich om en—

Was dat een Houndoom?

Even knipperde Alain verbaasd. “Hey daar. Wie ben jij dan?” vroeg hij zacht. Was die van Cas? De woorden die door de agente waren gesproken drongen nu pas door. Pokémon gestolen. Hij slikte even en schudde zijn hoofd. Rose zou zich sterk houden. Ze kwamen hier bovenop. Hij kon niet inzitten als het Cas was die hem nodig had. Als dit de Pokémon was die hij over had, dan moesten ze er het beste van maken, toch? Of, dat probeerde hij zichzelf toch wijs te maken.

“Kom je mee? We zijn zo terug,” verzekerde hij de Houndoom, waarna hij de Pokémon wenkte. Het zou voor hen beiden goed zijn om even op te frissen en deze kamer te verlaten. Hij wilde niet dat— Hij wilde niet dat hij het alleen maar erger zou maken voor Cas. Als— Nee, wanneer hij wakker werd, wilde hij er voor hem zijn. Dat was nu het belangrijkste.

Het was lastig om niet continu om te draaien om alsnog bij Cas te gaan kijken, maar het uurtje wat hij buiten de kamer spendeerde deed hem goed. De lente kwam eraan en waar Jubilife City misschien niet de plek was voor frisse lucht, was het al beter dan die ziekenhuisgeur. Hij nam de tijd om gewoon even adem te halen, een beker koffie in één hand en zijn andere hand in de vacht van de Vulpix die hem de zekerheid gaf die hij nodig had om niet hier en nu in elkaar te storten. Hij was zo dichtbij. De tranen brandden achter zijn ogen en het moment waar hij niets meer had om zich mee af te leiden, wist hij dat het zou gebeuren. Dus, hij hield zichzelf bezig. Hij hield zichzelf sterk. Hij moest wel.

Toch was hij al snel weer terug in de kamer. Hij zat neer op een stoel en keek even naar de tijd, waarna hij maar hoopte dat Cas zijn ouders wakker waren voor een werkdag. Hij haalde even diep adem, klikte het nummer aan en hoorde hoe de Holo Caster overging.


Even leek het alsof er niet opgenomen zou worden, maar toen klonk er een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn. En dat leek het zetje te zijn wat hij nodig had, want opnieuw klonk er een sob van zijn kant. “S— Sorry! Ik—” Hij haalde even een trillende adem en schudde zijn hoofd. “Hi. Dit is niet— Dit is Alain. Cas heeft een ehm— Er is iets gebeurd en hij ligt in het ziekenhuis…”

De moeder was zachtaardig en ondanks het feit dat ze zich duidelijk zorgen maakte om de situatie, wist ze haar woorden goed te kiezen en hem enigszins te kalmeren. Alain legde uit wat hij wist, maar het was niet veel. Hij vertelde dat Cas niet in levensgevaar was en dat er werd verwacht dat hij vandaag wakker zou worden, maar dat hij minstens nog een dag in het ziekenhuis zou moeten blijven. Toen er een dokter binnenkwam gaf hij de Holo Caster aan de dokter zodat deze de duidelijkere informatie aan de ouders kon geven. Dit was niet hoe hij hen voor de eerste keer had willen spreken en hij wist dat Cas hen niet had verteld over Myrddin, maar hij— hij was niet eens bij bewustzijn. Zijn ouders hadden elk recht om dit te weten en Alain kon het niet over zijn hart verkrijgen om hen niets te vertellen.

De Holo Caster werd nog even aan hem teruggegeven en Alain beloofde hen op de hoogte te houden van wat er gebeurde. Hierna hing hij de Holo Caster weer op en voelde hij nieuwe tranen aankomen, waarbij hij de Vulpix dicht tegen zich aantrok. Het kwam goed, het kwam goed…

Na nog enkele keren dokters gezien te hebben, was het in de vroege ochtend dat Alain ergens toch in slaap viel. Opnieuw had hij zich niet in de stoel gezet, maar zat hij langs het bed, armen gevouwen en zijn gezicht leunend op zijn eigen armen. De Vulpix rustte op zijn schoot en was waarschijnlijk de enige reden dat hij toch in slaap wist te vallen, enkel om elke keer wakker te schrikken wanneer een dokter weer de kamer in kwam lopen, en dan weer weg te vallen.

Meerdere keren dacht Alain iets te voelen en schoot hij overeind, tweekleurige ogen gericht op de jongen in bed. Maar het was altijd iets anders. De Houndoom die kwam kijken, Rue die bewoog, hij zelf die in zijn slaap had bewogen… De teleurstelling was groots en Alain liet zich dan weer zakken om zijn ogen te sluiten. Hij voelde zich kapot, gebroken en leeg, maar er was geen kans dat hij hier weg zou gaan.

‘S middags was hij de kamer zo’n beetje uitgeduwd door één van de nurses, waarna hij een kom soep voor zich neer had gezet. Na enkele happen had hij besloten dat eten hem niet zou worden en had hij een rondje om het ziekenhuis gelopen, enkel om terug in diezelfde houding in diezelfde kamer te gaan zitten. Af en toe stelde hij de ouders van Cas op de hoogte als de dokters iets vertelden, of dat hij nog niet wakker was, maar het was zelden en Alain voelde zichzelf opnieuw wegzakken.

Voor de zoveelste keer die dag, inmiddels avond, voelde hij iets bewegen. Vermoeid en voorbereid op de teleurstelling keek hij op, enkel om te zien hoe Cas met zijn hand probeerde om het masker van zijn gezicht te halen. Alain kwam direct overeind en pakte de hand van de jongen beet, voorzichtig alsof gemaakt van porselein, en schudde zijn hoofd. “Hey hey, nee, die moet je nog even op houden,” kwam eruit in een gebroken toon, nauwelijks meer dan een fluister. Waar hij eerder had gedacht leeg te zijn, kwamen nu nieuwe tranen omhoog. Hij was wakker. Ze kwamen er wel.

Er viel een immens gewicht van zijn schouders op het moment dat grijze ogen de zijne ontmoetten. Waar hem keer op keer was verteld dat Cas niet in levensgevaar verkeerde, was het naar en voelde hij zich machteloos terwijl hij wachtte tot de ander eindelijk zijn ogen zou openen.

Iets waar hij voor was gewaarschuwd die dag was de staat waarin Cas zou ontwaken. Met alle pijnstilling die erin was gepompt, zou de jongen in de war en sloom zijn. Het was precies waarom hij na de Malamar had geweigerd om pijnstilling te nemen. Het idee dat hij een fractie van de kleine controle die hij nog had op had moeten geven, was genoeg geweest om de paniek weer te ontwaken.

Dit keer moest hij er echter voor de ander zijn. Cas legde zijn hand weer neer en Alain liet deze voorzichtig los, om even opgelucht adem te halen. De vraag die hij startte, zorgde voor een bezorgde frons op zijn gezicht. “Denk er voor nu maar niet te veel over na, oké?” vroeg hij voorzichtig. Hij wilde niet ophalen wat er was gebeurd tot het zelf tot Cas door zou dringen en dan was hij hier.

“Je bent in het ziekenhuis en eh— misschien moet ik de dokter even roepen…” merkte hij twijfelend op. Hij hoorde echter voetstappen buiten de kamer, dus het zou hem niet verbazen als ze al hadden gemerkt dat Cas wakker was geworden.

Nog zo graag zou Alain hier blijven zitten en geen dokter laten weten dat Cas wakker was, gewoon zodat ze even een moment in stilte samen hadden. Maar, zelfs al zou dat niet geheel onverantwoordelijk zijn, was het überhaupt geen optie gezien hij de voetstappen al aan hoorde komen. Hij hoorde nog hoe Cas aangaf hem wat te hebben willen sturen, maar hij schudde zijn hoofd. “Geen zorgen. Ik heb je gevonden,” zei hij zacht. Hij wilde er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als Cas naar een ander ziekenhuis was gebracht en hij was niet langs de plek gelopen waar… Nee. Dan zou hij de definitie van verloren naar een heel nieuw level trekken.

De verpleegkundige kwam binnen en Alain legde heel kort even zijn hand op Cas zijn arm, voor hij aan de kant stapte en zijn Holo Caster pakte. Met nog steeds de kaart van Cas erin, pakte hij het nummer van zijn moeder erbij en opende hij het gesprek.


Hij klikte de Holo Caster weer uit en stopte hem in zijn zak. Hij voelde het ding vibreren, waarschijnlijk een reactie van Cas zijn moeder, maar besloot dat het voor nu niet nodig was om te kijken. Als ze hem echt nodig hadden, wisten ze te bellen.

Zodra de verpleegkundige de deur uit stapte, trok Alain een stoel naar het bed van Cas en zat hij erop neer. Rue legde zich direct aan zijn voeten neer en hij was blij met haar aanwezigheid toen hij de vraag hoord. Is het erg? Een waterige glimlach trok over zijn lippen terwijl hij zijn hoofd zacht schudde. Hij kon niet liegen, maar… wat moest hij in Arceus’ naam op die vraag antwoorden? De tranen die hun weg naar zijn ogen weer vonden en de brok in zijn keel zouden al antwoord genoeg moeten zijn. “Ik— Ja. Ehm—” Hij slikte in een poging de brok weg te slikken, maar helaas mocht het niet baten. “Maar alles komt goed. Ze zorgen hier goed voor je en— En je bent sterk,” knikte hij. Alles kwam goed. Dat moest wel.

Hoe machteloos de ander zich moest voelen, wetende dat er niets was wat hij had kunnen doen. De man die zijn Pokémon had gestolen… Een Executive, hadden ze hem genoemd. Nu was Alain alles behalve bekend met de hierarchie binnen een criminele organisatie, maar hij had zo het idee dat die hun beide teams kon vloeren zonder erover na te hoeven denken. En wat deed je dan? Wat had je te zeggen? Er was niets. Het idee dat iemand zo’n macht kon hebben en ermee weg kon komen…

Maar wat kon hij zeggen? Er waren geen juiste woorden voor de situatie waar Cas zich in had bevonden. Het was oneerlijk, het was traumatiserend en het was kut. Maar geen van beiden kon er iets aan veranderen en niets maakte het beter. “Het spijt me zo.” Want dat was het enige. Hij haatte het dat Cas hier doorheen moest. Hij haatte het dat de jongen alleen was geweest op dat moment. Als hij zijn plek in had kunnen nemen, had hij het zo gedaan.

Zodra Cas zich overeind begon te duwen, schoof Alain naar voren op de stoel en legde hij een hand over zijn arm. “Doe alsjeblieft voorzichtig,” vroeg hij hem zacht. Op de vraag knikte hij echter. Hij leunde opzij om zijn eigen, onaangeraakte, beker water te pakken en probeerde Cas waar mogelijk te helpen om in elk geval recht genoeg te zitten om te kunnen drinken. “Hier.”

De woede die in hem opborrelde bij het zien van de staat waarin Cas verkeerde zou geen van beiden helpen, dus deed hij zijn best die te onderdrukken. Maar er moest een manier zijn… er moest iets zijn waarmee dit rechtgezet kon worden. Dit kon niet een risico zijn van op straat lopen. Dit kon niet.

Het was lastig en Alain deed zijn best om geen gevoelige plek aan te raken, maar iemand helpen als er vanalles gebroken was, was niet de makkelijkste opdracht. Daar kwam nog bij dat Alain niet precies wist waar de wond op zijn rug zat, enkel dat het over zijn rug liep. Op dit moment was de pijnstilling sterk genoeg voor Cas om de wond op de achtergrond aanwezig te voelen; Alain vreesde het moment waarop dit de voorgrond zou worden.

De beker legde hij weer weg en hij leunde opnieuw voorover in de stoel om Cas goed aan te kunnen kijken toen hij zijn ogen opende. De vraag die klonk, zorgde voor een frons op zijn gezicht. Natuurlijk begreep hij het. Cas probeerde op dit moment met de situatie om te gaan en te begrijpen wat er was gebeurd. Hij zou hetzelfde doen. Maar hoe kon hij Cas hiermee helpen?

“Ze weten wie het was,” besloot Alain te zeggen. “Probeer te slapen. Ik blijf hier,” verzekerde hij de ander. Het was beter om door te slapen… nog even de rust pakken voor alles weer volledig door zou dringen. En dan zou hij elke vraag beantwoorden.

Het was geen leugen toen Alain Cas vertelde dat de politie op de hoogte was van de dader. Toen hij echter de hoop in de ogen van de ander zag en de woorden hoorde, voelde hij een nieuwe brok in zijn keel ontstaan en kwamen de tranen achter zijn ogen omhoog. Hij forceerde ze weg en trok zijn mondhoeken in een zwakke glimlach. Hij wilde eerlijk zijn, maar op dit moment zou hij Cas daar niet mee helpen. Er was niets wat hij kon doen en hij had de rust nodig. De details… kwamen wel.

“Goed zo,” fluisterde hij zacht toen de ander zijn ogen sloot, voor hij zich achterover liet zakken in de stoel. Hij trok zijn voeten erop en sloeg zijn armen om zijn benen heen, kin leunend op zijn knieën terwijl zijn blik gericht stond op de jongen. Rue legde zich wat onrustig onder zijn stoel, maar zelfs haar aanwezigheid leek dit keer niet te helpen.

Waar zijn SIM niet meer in de Holo Caster zat, had het door die van Cas wel bereik. Wat hij dus deed was iets wat hij ten alle tijden af zou hebben geraden, maar toch opende hij Chatter en klikte hij de trending tag #Jubilife aan. Het was tijd om te zien wat er was gebeurd. Het kon hier niet bij blijven en als de politie en Crescent Moon er niets aan konden doen…

Er moest een manier zijn.

Die avond had Alain nog lang op de stoel gezeten met zijn Holo Caster in handen. Tweekleurige ogen staarden naar het scherm terwijl hij de verschillende berichten las, berichten die hem alleen maar slechter lieten voelen. Mensen linkten naar voorgaande sightings van de man die bekend stond als Executive Loïc. Schijnbaar was hij op dit moment de Executive die het niet erg vond om gezien te worden. Ieder die in zijn pad stond, werd simpelweg deel van de destructie die hij aanrichtte.

Maar het kon niet zo door. Zo iemand kon onmogelijk gewoon… doen wat hij wilde. Alain weigerde het te accepteren. Ze moesten een manier vinden om hem naar de grond te werken, om dit te doen stoppen. Maar… dan wat? Welk zielige figuur zou Team Zekrom in zijn plek zetten? Alain ging verder op onderzoek uit, las die avond over Team Zekrom. Hij las over Crescent Moon en over andere theorieën die rond gingen. Hij realiseerde zich dat dit niet zo door kon gaan. Maar… wat kon hij er nou aan doen?

Op die stoel in slaap vallen was alles behalve comfortabel en de rust die Alain nodig had, was continu onderbroken. Maar het maakte niet uit, want zodra hij de bewegingen van de ander registreerde was hij klaar wakker en leunde hij direct voorover. “Hey, hey,” zei hij zacht, terwijl hij voorzichtig even zijn hand op de bovenarm van de jongen legde. “Probeer niet te veel te bewegen. Kan ik iets voor je doen? Moet ik de verpleegsters halen?” Er was maar weinig wat hij niet zou geven om de ander niet zo te zien lijden onder de pijn.

Het ging. Het was duidelijk dat het een leugen was, maar toch drukte Alain er niet op door. Hij kon begrijpen dat de ander nog even wakker wilde worden voor de zusters aan zijn bed zouden staan. Hij zelf zou er ook geen behoefte aan gehad hebben en— als er iets aan de hand was, kon hij ze alsnog roepen.

Cas merkte op dat hij niet naar huis was gegaan en Alain keek hem met een waterige glimlach aan. Zou die jongen ooit op een dag begrijpen wat het betekende om dit niet meer alleen te hoeven doen? De dag dat hij hem die eerste keer in huis had genomen, had hij hem niet eens gekend. Hoe zou hij nu weg kunnen gaan, als Cas hier de hele tijd zou liggen?

“Natuurlijk ben ik gebleven,” antwoordde Alain toen Cas’ volgende vraag klonk. Hij vroeg zich af of ze het toegestaan zouden hebben dat hij hier was gebleven, als er niet in het systeem had gestaan dat hij de voorgaande keer ook degene was waarbij Cas was verbleven. Hij was immers geen familie. “Ik ga nergens heen tot ik je mee naar huis mag nemen,” verzekerde hij hem. Minstens twee dagen, misschien langer. Hij hoopte dat het niet veel langer nodig zou zijn. Hij wilde de ander mee naar huis nemen, waar ze niet vast zaten met de verpleging die eens in de zoveel tijd kwam kijken. Als hij dan de zorg op zich moest nemen, dan vonden ze vast wel een manier om dat te laten werken.

“Hoe voel je je?” Het klonk als een stomme vraag, doch belangrijk. Moest de pijnstilling verhoogd worden, had hij dorst, kon hij iets doen?

Hij kon niet op een stoel blijven slapen. Alain schudde zijn hoofd even, voor hij zijn schouders kort ophaalde en Cas met een waterige glimlach aankeek. “Dan moet je veel rust nemen, zodat we hier snel weg kunnen,” besloot hij. Dat was het enige wat Cas voor nu kon doen en hoe eerder ze hier weg konden, hoe beter. Maar tot dat moment was er geen haar op zijn hoofd die Cas hier alleen zou laten. Hij wist hoe hij eraan toe was na de Malamar en als Cas hem toen achter had gelaten… Dan was het lang niet zo mooi afgelopen als nu.

Cas gaf eerlijk toe dat het slecht ging en Alain’s wenkbrauwen trokken samen in een verontruste frons. Hij haalde even diep adem en voelde hoe zijn nagels in de palm van zijn hand duwden bij het horen van de woorden. De woorden die hij online had gelezen over de man, Loïc, en wat er allemaal gebeurd was… Die man moest zo snel mogelijk achter slot en grendel.

“Als er iets was wat ik voor je kon doen…” zei hij zacht. Maar helaas kon je degene die je het meeste wilde helpen, niet altijd helpen. Dat was hoe oneerlijk de wereld in elkaar stak. Het liefste zou hij de verpleging halen zodat zijn pijnstilling verhoogd kon worden, maar hij was hier niet om Cas te forceren. Hij zou hem de keuzes laten maken, zolang deze verantwoord waren.

“Ik ga je niet forceren het erover te hebben, maar… weet dat ik hier ben, oké?” besloot hij de ander wel te zeggen. Hij ging hem niet forceren om te vertellen wat er was gebeurd, dat zou hij nooit doen. Niet met de angst voor Pokémon en niet nu. Als Cas niet dacht dat praten zou helpen of het nu niet wilde, omdat hij er niet klaar voor was of zich niet goed genoeg voelde, dan was daar geen enkel probleem mee. Het belangrijkste was dat hij wist dat het kon. En dat Alain alles zou doen wat mogelijk was om hem te steunen.