Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
“Ehm— Voor nu zeker minstens nog een dag of twee,” gaf Alain aan toen Cas vroeg hoe lang ze hem hier wilden houden. “Maar vanaf daar is het nog zien,” ging hij door. Hij wilde niet dat Cas teleurgesteld zou zijn als het langer zou duren, zelfs al zou hij dit volledig begrijpen. Hij was niet van plan om Cas hier alleen te laten, hoe lang het ook mocht duren. Als het betekende dat hij nog een week zou zitten, dan zou hij vaarwel zeggen tegen zijn rug en de consequenties accepteren.
Hier zijn was meer dan genoeg. Alain knikte langzaam, zelfs al voelde het niet als genoeg. Hij hoopte dat het de ander echt hielp en dat er enige veiligheid uit viel te halen. In zijn eigen geval was dit zeker waar en zonder Cas had hij zich niet uit die situatie weten te trekken, in elk geval niet zo snel en effectief als was gebeurd.
Cas gaf aan het te hebben gehoord, maar ging het gesprek niet aan. Dat was oké. Toen hij dan ook een vraag stelde, schoof Alain iets dichterbij en humde hij even bedenkelijk. Als Cas afleiding wilde, dan zou hij het proberen te geven voor zolang hij kon. “Het ging goed. Er was een meisje van onze leeftijd met eh— Het was haar vrijgezellenfeestje. Heb nog nooit zoveel shots in een groepje meiden zien gaan,” vertelde hij met een kleine glimlach. Dat het een reden was waarom ze het zo druk hadden en hij te laat was, besloot hij niet aan te kaarten. Dit was immers bedoeld als afleiding.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Een dag een twee. Op zich was het niet lang, maar een uur voelde al aan als een week. Als hij kon zou hij nu al weg zijn, maar hoe ging hij dat doen als hij niet eens rechtop kon zitten? Casimir knikte enkele keren. “Dat valt mee,” zei hij, meer om zichzelf te overtuigen. Als hij het kon voorkomen, wilde hij Alain hier ook niet langer laten als nodig. De laatste twee keren hadden ze hen ook laten gaan zonder al te veel problemen, misschien nu opnieuw.
Toen Alain begon te praten moet Casimir echt moeite doen om te luisteren naar wat hij te vertellen had. Zelfs als hij het hoorde, had het een seconde later zijn hoofd alweer verlaten. Het was iets over een meisje en shots. Hij forceerde een kleine glimlach op zijn lippen die zijn ogen niet bereikte. “Die hadden vast wat te vieren.” Hij was blij voor de andere dat hij een job gevonden had die hij leuk vond en waar hij met plezier heen ging. Ondanks dat het vaak erg druk was.
“Vinden zij het oké dat je hier blijft?” Casimir zou niet willen dat Alain problemen kreeg op het werk door hem. Ondertussen had hij zijn werk vast wel gecontacteerd, toch? Het nieuws moest hen vast wel bereikt hebben, want het café was slechts enkele straten bij hem vandaag geweest. Als hij niet langs de Starmiebucks was gegaan… misschien waren hun paden dan nooit gekruist. Dan was hij die avond gewoon met Alain iets gaan eten en waren ze nadien naar huis gegaan.
De gedachten was genoeg om hem weer af te leiden van de vraag die hij gesteld had. Casimir merkte niet hoe zijn blik begon af te dwalen naar één specifiek punt op de grond naast Alain, waar helemaal niets te zien was.
Had hij het echt zo makkelijk kunnen voorkomen? Net zoals— net zoals zoveel die avond…
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Twee dagen viel mee. Alain knikte langzaam, maar liet een zucht ontsnappen. “Dat zou wel betekenen dat ehm—” Maakte het eigenlijk uit? Zelfs al was hij fysiek in orde, zou hij de ander niet alleen laten hierna. Daarbij spendeerden ze zoveel tijd samen dat het vast niet erg was dat hij Cas mee naar zijn huis in Sandgem zou nemen. Maar… “Ik moet dan met de dokters in overleg over de ehm— verdere zorg.” Cas moest begrijpen dat het betekende dat Alain hem verder zou helpen, want hij kon het niet zelf. Maar, hij had het idee dat Cas dat fijner zou vinden dan dat de verpleging het deed.
Het was duidelijk dat Cas het verhaal niet meekreeg, maar dat maakte niet uit— Dat was niet waar dit voor bedoeld was. Alain knikte daarom na zijn woorden, al trok er een geschrokken uitdrukking over zijn gezicht bij de volgende vraag. Hij was— Hij was vergeten dat hij werk had. En zijn Holo Caster… Oh, Arceus. Daar gingen ze niet blij mee zijn. Hij maakte een mentale notitie hen te appen zodra Cas sliep. Dan kon hij Yoshi ook meteen een bericht sturen.
Cas leek in het niets te staren en Alain fronste even, waarna hij heel lichtjes zijn hand op de arm van de ander legde. “Hey,” zei hij zacht, in de hoop dat de ander weer terug zou komen naar het hier en nu. Hij kon zich niet voorstellen dat de ander af zou dwalen naar iets anders dan wat er gebeurd was en daar kwam niets goeds van. “Gaat het je lukken om nog meer te slapen?” Waarschijnlijk niet, maar wat hoopte hij dat de ander zijn rust kon nemen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Met een verontrustende blik keek Casimir naar Alain. De laatste keer, toen ze elkaar amper tot niet kende, was hij al een last geweest. Het enige verschil was dat hij enkel de eerste dagen er niet helemaal bij was, maar nadien ging het beter. Vooral de lichamelijke verwondingen waren minder ernstig. Hij wilde al de stress die erbij kwam kijken niet op Alain’s schouders leggen, zelfs al was het tien keer beter dan een onbekende aan zijn bed te hebben staan.
Zijn eigen poging om zichzelf af te leiden, was mislukt. De zachte aanraking van Alain deed hem direct weer opkijken. Voor enkele seconden was hij weer gedesoriënteerd en knipperde hij enkele keren. Nee, het was in orde. Voor zover hij in orde kon zijn. Zijn hoofd schudde hij enkele keren, iets waar hij al snel spijt van had. “Kans is klein,” zuchtte hij. Als het al niet was voor de herinneringen die hem wakker hielden, zou zijn rug zeker voorkomen dat hij kon slapen. “Het maakt niet uit hoe ik probeer te liggen–” zijn ingegipste hand legde hij zacht neer op zijn schouder die met windels werd gemobiliseerd. “–er is altijd iets dat pijn doet.” Dat had hij proberen te verhelpen toen hij wakker werd, maar niets hielp. Op zijn buik of zij gaan liggen ging niet met zijn ribben, en op zijn rug was het de snee. Het was een wonder dat de— dat hij zijn arm nog had.
“Hebben ze gezegd wat er allemaal is?” vroeg hij, zijn stem zachter als hiervoor. Casimir kon enkel afgaan van wat er gebeurd was en hoe hij zich voelde, maar dat zei niks. Voor zover hij wist, kon het allemaal nog eens zo erg zijn. Wie weet wat ze allemaal hadden gedaan, hoe ernstige de schade misschien wel niet was. Ook als Alain de zorgen op zich wilde nemen, was het goede informatie om te weten.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
De kans was klein dat hij weer in slaap kwam. Alain knikte. Het was niet onverwacht, maar toch teleurstellend. Hij had graag gehad dat de ander zoveel mogelijk rust kon nemen, maar gezien zijn situatie was dit zo goed als onmogelijk. Het beste was om de verpleging te halen en zijn medicatie te verhogen… maar als Cas dat nog even niet wilde, dan had hij dat te respecteren.
“Het zal snel beteren,” verzekerde Alain Cas ervan. Misschien dat het op dit moment niet zo zou voelen, maar vanaf hier zou het qua genezing enkel bergopwaards zijn. Hij kwam er wel doorheen. Zodra hij weer wat beter kon liggen, zou de rust verder vast helpen. Hij moest daarin geloven.
Hadden ze gezegd wat er allemaal was? Alain fronste even bezorgd, maar knikte. Ze hadden het ook aan Cas verteld, maar dat was niet blijven hangen. Hij kon het hem niet kwalijk nemen. “Ze ehm— Je ribben en borstbeen waren gebroken, maar die hebben ze aan elkaar gezet…” begon hij. Dat zou in elk geval helpen. “De snee op je rug loopt vrij diep, maar die zit dicht. Ze houden ‘m goed in de gaten.” Vooralsnog leek het niet ontstoken en dat was het belangrijkste. “Je long.. was geklapt dus dat hebben ze verholpen. Ze zullen de drain binnenkort weghalen,” noemde hij op. Cas zag er oprecht uit alsof hij overreden was door drie vrachtwagens en het was triest, maar hij moest hier bovenop komen. “Je ehm— je enkel is verstuikt en je pols is gebroken…” Het was een hele lijst en hij voelde de brok in zijn keel opkomen terwijl hij het opnoemde, elke keer weer een herinnering aan wat Cas was aangedaan. Hij haatte het. Dit kon niet zo gebeuren. Die man kon hier niet mee wegkomen, maar eerst moest hij er voor Cas zijn.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Zodra Alain begon te praten, voelde Casimir opnieuw een misselijk gevoel opkomen. Bij elk ding dat opgesomd werd, kon hij nu perfect het moment oproepen waarbij dat gebeurd was. De Metagross. De Garchomp. Het was dat hij al geen kleur in zijn gezicht had, anders zou hij lijkbleek wegtrekken. Halverwege hield hij onbewust zijn adem in, tot Alain voor een moment stil was en hij scherp inademde. Al dit omdat hij op het verkeerde moment, op de verkeerde plek was.
Zijn blik dwaalde af naar zijn borstkas. Het deken bedekte alles, maar Casimir trok het laken wat naar beneden. Bij het zien van de schade, vertrok zijn gezicht in een pijnlijke grimas. Een hevig blauwe en paarse kleur strak hard af tegen zijn bleke huid en ook op zijn heup was een deel van een grote bloeduitstorting zichtbaar. Hoe had hij het zo ver kunnen laten komen?
Het laken trok Casimir maar terug over zich zodat geen van beide ernaar moest zien, en omdat hij het niet bepaald warm had. “Ik wilde me verzetten maar— ik blokkeerde. Misschien had ik het kunnen voorkomen.” Logisch nadenken was onmogelijk geweest. Als Casimir beter had teruggevochten, zich niet laten leiden door zijn eigen angsten, had hij dit misschien kunnen voorkomen. Er was geen enkele uitkomst geweest waarin hij de man had kunnen verslaan, maar misschien was had hij kunnen ontsnappen mét al zijn pokémon. Zijn blik was ondertussen weer gericht op één punt in de kamer.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Het moment dat de deken werd opgetild en Alain een korte blik kreeg op hoe Cas er onder de deken uitzag, wendde hij zijn blik af naar zijn eigen handen. Hij haatte dat er niets was wat hij eraan kon doen. Nee, hij wist gewoon nog niet wat. Er zou iets zijn. Er moest iets zijn. Het kon niet zo eindigen.
Alain schudde zijn hoofd bij het horen van de woorden van Cas en legde opnieuw zijn hand heel licht op zijn bovenarm in de hoop hem uit de gedachtegang te trekken. “Je deed wat je kon, je kan jezelf niet— Je draagt geen schuld,” verzekerde Alain hem. Cas mocht niet denken dat dit zijn schuld was, noch dat er iets was dat hij anders had kunnen doen. “Je wist niet wat er ging gebeuren. Je kon het niet weten,” ging hij door.
“Alles wat je kan doen is erbovenop komen.” En hij moest wel. De angst die hij had gehad die dag dat hij hem kon verliezen... Nee, dat wilde hij nooit meer meemaken. Hij moest hier bovenop komen en dit kon niet nog een keer gebeuren.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Als iemand van de verpleging later langs zou komen, zou hij waarschijnlijk nog een uitgebreide uitleg krijgen, maar voor nu was het goed genoeg wat hij te horen had gekregen van Alain. Eerlijk, hij wilde er niet meer over weten. Hoe langer hij erover nadacht, hoe erger het allemaal werd. Misschien was extra pijnmedicatie toch niet zo'n slecht idee.
Zijn ogen vonden die van Alain weer toen de andere zijn best deed om hem ervan te overtuigen dat hij niet de schuldige was. Hoe graag Casimir het ook wilde geloven, het ging niet. Waren trainers niet verantwoordelijk voor hun pokémon? Ze moesten zien dat ze zich gehoorzaamde, maar het was ook hun taak om ze veilig te houden van gevaar. Iets wat hem niet gelukt was. “Maar ik had meer kunnen doen,” halverwege brak zijn stem door een overvloed aan verschillende emoties. Ergens besefte Casimir dat Alain gelijk had, maar toch kon hij het niet helpen kwaad te zijn op zichzelf. De andere had niet gezien wat er was gebeurd, hoe hij enkel had proberen te vluchten.
Maar helaas was er niets dat hij nu kon doen. Zeker niet de de toestand dat hij nu verkeerde. Zoals Alain zei, moest hij eerst weer beter worden en dan pas kon hij iets doen. “Het komt vast wel goed.” Casimir wist enkel niet wie hij probeerde te overtuigen met die woorden. Zichzelf of Alain. Kon hetzelfde ook gezegd worden voor zijn pokémon?
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Toch bleef Cas zichzelf vertellen dat hij meer kon doen. Alain schudde zijn hoofd en hoopte dat het moment zou komen waarop de ander zijn woorden zou geloven. Hij had lang geleefd met zelfhaat en het was een miserie die hij de ander niet toewenste. Hij verdiende beter dan wat hij kreeg en toch leek het nooit genoeg.
“Achteraf, misschien. Maar je wist niet wat er gebeurde,” besloot Alain hem te verzekeren. “En die man… hij— er was niets wat je kon doen.” Hij kon er alleen vandoor gaan en zelfs dan. Als die Executive zijn zinnen al op een Pokémon had gezet, dan was het over. En dat zat Alain dwars. Dat er niets was wat ze op dat moment konden doen. Hij moest iets vinden. Dit kon niet zo door.
Het kwam vast wel goed. Een waterige glimlach trok over Alain’s lippen, voor hij heel voorzichtig een pluk haar achter Cas’ oor streek. “Daar zorgen we voor,” vertelde hij de ander. Vanzelf zou het niet goed komen, maar… Hij wist nog niet hoe, maar ze zouden niet stil zitten. Er moest een manier zijn om dit op te lossen. Voor nu had Cas zijn pijnstilling nodig, dus keek hij op toen hij voetstappen hoorde naderen. Hopelijk kon hij daarna weer even slapen.
