Tales of

Sinnoh

Rustig plaatste hij het laatste kopje koffie naast zijn vader, waarna hij even opkeek naar de man. "Dankjewel Lo," sprak de oudere man, die even glimlachend opkeek naar zijn zoon. De zwartharige jongen glimlachte terug naar zijn vader en knikte even. "Dan ga ik maar, Alain en ik hebben afgesproken op die nieuwe spot dat ik je heb verteld. Dat lief cafeetje die twee weken geleden is open gegaan," Even knipperde de oudere man wat bedenkelijk, een frons op zijn gezicht vormende. Maar na enkele tellen kwam er al snel een soort van ingeving bij de naam. "Ah ja, daar heb je fotos van laten zien. Die is in Eterna toch?" Hij knikte even opgetogen, waarbij hij een pas terug nam en het dienblad dat hij in zijn handen had, rustig achter het koffiezetapparaat zette. "Jup. Heeft een franse naam, dus ik denk dat het Kalos themed is. Vraag me af hoe goed ze matchen aan de echte Kalos cuisine," hij moest even zachtjes lachen toen hij een nadruk legde op het laatste woordje, zijn beste beetje Frans gebruikende om het nog wat meer te onderstrepen. Zijn oude man lachte even en schudde zijn hoofd. "Wel, veel plezier, kom je vanavond nog naar huis dan?" Een bedenkelijk geluid kwam van Lloyd af, waarbij hij even aan de blonde pluk haar op zijn schouder begon te prutsen. Zijn helderblauwe ogen even op het plafond gericht. "Ik denk niet dat ik ergens ga crashen, dus ik denk het wel. Ik laat je weten wanneer ik vertrek uit Eterna, ok?" zijn vader knikte even kalm naar de jongen. "En doe de groeten," Hij zette een stap vooruit, pakte de rugzak van de grond en greep zijn sleutels van zijn motor bij de hand. "Zal ik doen! Tot straks pap!"

Met zijn helm op vlamde hij langs de snelweg voorbij wat auto's. Als zijn ouders zouden weten hoe hij soms reed met zijn motor, zou er serieus wat zwaaien. Maar hij had geluk dat hij nog nooit een boete had gehad. Hij was immers wel een snelheidsduivel, het gevoel van de snelheid en vrijheid die de motor gaf waren iets dat hem altijd blij maakte. Toen hij de afslag van Eterna nam, begon hij te vertragen, waarna hij al snel in de binnenstad was.

Rustig parkeerde hij zijn motor niet ver van het cafeetje af, waarna hij de helm afnam en even zijn hoofd schudde om zijn haren wat beter te krijgen. Rustig plaatste hij de helm even op zijn zadel, zodat hij rustig even zijn hand door zijn inktzwarte lokken kon halen om ze water beter te leggen. Kalm nam hij de sleutels van de rood met gele motor af. De sleutelbos was in zwaar contrast voor wat het was; aangezien er een paar poppetjes aan de ene sleutel hingen. Allemaal handgemaakte knutselwerkjes van zijn zusje. Kort liet hij de sleutelhangers door zijn vingers rollen, een glimlach op zijn lippen, waarna hij het opborg in zijn broekzak.



Rustig stak hij de holo caster terug in zijn achterzak, waarna hij met de motorhelm onder zijn arm het cafeetje binnen stapte. "Plekkie voor twee, komt nog iemand achter," sprak hij rustig tegen de dame, die even glimlachend gebaarde naar een tafeltje verderop. Rustig liep hij even door, waarna hij de bloemen bekeek en kalm ging zitten. Rustig plaatste hij zijn motorhelm naast hem op de bank, waarbij hij zijn rugzak afnam en op de grond zette. Rustig nam hij zijn holo caster er weer bij, waarna hij instagram opende, om even erdoor te gaan scrollen. Even zien of er nog iets leuks te zien was.

Hij had sinds zijn reizen een klein platform weten te bouwen met zijn fotos en reviews van plekjes. Zo ook vandaag zou hij wat fotos van het cafeetje op zijn social media zetten met wat reviews erbij. Rustig kwam hij wat overeind, waarna hij een foto nam. Toen de dame hem even vragend aankeek, glimlachte hij even rustig. "Ik maak fotos voor mijn social media... Als dat niet erg is voor u?" het meisje keek hem even vragend aan, waarop Lo naar haar toe stapte en even tegen de bar aan leunde om de holo caster naar haar toe te draaien. "Als u het niet erg vind wil ik deze plek wat willen promoten... Als u dat niet erg vind natuurlijk," de vrouw nam zijn holo caster aan en begon door de posts heen te scrollen. Sinds hij in Sinnoh terug was, waren zijn posts meer over plekkies die hij hier had bezocht. Verborgen gems en al dat soort dingen. Aanraders voor mensen die naar de regio kwamen. Een glimlach vormde zich op de lippen van het meisje, waarop ze knikte. "Geen probleem hoor, leuke fotos heb je," Een glimlach kwam op zijn lippen, waarbij hij volledig straalde. "Thanks!"

Eenmaal hij wat fotos genomen had, nam hij terug plaats op zijn plekje. Het was enorm rustig in het cafeetje eerder, maar nu begon het toch wat te vullen. Gelukkig had hij de fotos eerder genomen dan dat het volk kwam, waardoor het allemaal wat mooier uitzag. Rustig scrollde de jongeman door zijn album heen om de beste uit te kiezen, terwijl hij zijn hoofd brak over wat voor leuks tekstje hij erbij kon zetten. Het was toen een bekende stem hoorbaar werd, dat hij alert opkeek.

Het witte haar kon je uit duizende herkennen en wel meteen stak Lloyd enthousiast zijn hand op om te wuiven naar zijn goede vriend, een glimlach op zijn lippen krulende. Hij kwam meteen overeind om de knuffel van Alain in ontvangst te nemen en deze ook bij de ander te doen. "Ja! Veel te lang geleden," zei de jongen vrolijk, waarbij hij terug ging zitten en kalm zijn holo caster weg legde naast hem. "Alles is top ondanks de omstandigheden. Heel rustig ook," zei de zwartharige kalm, waarna hij de kaart even erbij nam en keek naar de opties, voordat hij de kaart naar Alain toeschoof. Hij wist al min of meer wat hij wilde. Kort plaatste hij zijn arm tegen de tafel aan, waarna hij zijn kin liet rusten op zijn handpalm. Zijn heldere ogen werden gericht op de ander, een ietwat geniepig glimlachje op zijn lippen spelende. "Hoe is ie met jou? En met jullie? Alles nog top met Cas?" Hij kon het niet laten even te glimlachen bij die woorden. Hij was zo gefocussed op Alain dat hij nooit doorhad dat deze een Pokémon bij zich had.

Het eerste wat Alain zijn, toen die naam viel, fronste hij toch wel even. Wat deed zijn ex in zijn huis? En nog sterker... waarom was Alain daar niet? Was die gozer daar helemaal alleen? Hij meende zich te herinneren dat die ene gekke... hm... 'vriend' van Al even voor onderdak had gezorgd. Lloyd wist niet goed wat hij er allemaal van moest denken. Zijn mondhoeken krulden dan ook langzaam wat naar beneden, waarbij een bedenkelijke frons op zijn gezicht kwam. Toch knikte de man begrijpelijk toen de witharige verder vertelde. Hij was nu al even bij Cas... Wat ook begrijpelijk was want je wilde niet met je ex zitten die zich niks meer herinnerde. Het feit dat Miko wel beter was dan de kerkslet was een ander iets. Hijzelf had helaas nog geen zo'n ervaringen waar hij mee over kon praten. Buiten een enkele chick had hij het nog niet gewaagd, ook geen nood aan gehad. De actie die Alain had kon echter makkelijk voor twee tellen, want hoe je het ook draaide of keerde, de man zijn leven zag er soms uit als een ware soapserie. Niet dat Lo dat iets goeds vond, aangezien het zijn vriend vast een boel stress moest geven soms.

"Het is goed dat dat goed gaat maar..." Even rechte hij zichzelf wat, een bedenkelijke blik op de ander legende. "Hoe lang zal Miko daar nog zitten? Je hebt pas je nieuwe huisje..." er klonk een trieste ondertoon in zijn stem, aangezien hij heel goed wist hoeveel een plek alleen voor Alain betekende. Niet alleen alleen, maar weg van zijn ouders. Het was daarbij ook wel een grote stap die samen moest hangen met goede herinneringen. Dit was alles behalve goed. "Kan hij echt nergens anders heen?" Even maalde hij erover, waarbij zijn blik rustig naar zijn holo caster gleed. Hij kende Miko wel een beetje. En ze hadden altijd wel de logeerkamer bij hem thuis. Maar of zijn ouders helemaal excited zouden zijn over het feit dat hij iemand naar huis nam voor een langere tijd, was een ander iets. Daarbij moest de kleine ex van Alain ook op zijn eigen benen gaan staan. Hij had zijn eigen familie die hiervoor moest zorgen. Nja... "Sorry voor de vragen, ik maak me gewoon wat zorgen, lijkt me niet fijn voor je," sprak hij kalm tegen Alain, met een klein glimlachje. Immers waren ze hier om een goede tijd te hebben, niet om oude wonden open te halen.

Toen Alain verder sprak, krulde ene glimlach op zijn lippen. "Niet in de liefde nee. Helaas, geen enkele man die dit ziet zitten," een dramatische zucht kwam van hem terwijl hij even naar zichzelf gebaarde. Een lachje kwam van hem af, waarna hij even zijn hoofd schudde. "Heb het ook te druk met andere zaken, ik zie wel als er ooits iets mijn kant opkomt," vervolgde hij rustig. "Verder... Nou ja ik heb dit," hij leunde even naar voren zodat hij zijn rugzak kon nemen. Wel meteen viel zijn blik op de zwarte vos, waarbij hij wel meteen leek te schrikken en zijn hoofd onhandig tegen het tafeltje aanbotste. Een vlugge shit kwam van zijn lippen, waarbij hij even een hand op zijn hoofd legde en zich wat beter ging zetten op de bank. Fuck zeg, dat deed pijn. Hij had helemaal niet verwacht dat er zowaar een Pokémon onder tafel zou zitten...

Na een tel of twee besefte hij dat dit Rue moest zijn, de Vulpix waar Alain hem zoveel fotos van stuurde. Een lachje kwam van hem af, waarbij hij even de rugzak wat meer op de schoot trok. "Ik had der niet gezien-" mompelde hij zacht, ietwat onhandig. Hij schudde wat zijn hoofd en liet zijn hand naar zijn zak gaan, waar hij al snel de trainer license uitviste. Hij had deze nu al een maand of twee op zak, maar nog steeds had hij er niks mee gedaan. Hij had het wel aan Al laten weten back in the day... Maar had hij al de stap genomen om ook echt een starter op te halen...?

Nee...

Hij legde het kaartje op tafel neer en kantelde zijn hoofd even. "Dit dus... nog niet echt gedaan. Allemaal heel spannend enzo natuurlijk en ja," een ongemakkelijk lachje kwam van hem af. Het idee dat het allemaal weer kon mislopen was iets dat hem elke nacht wakker hield. Elke avond bedacht hij zich, morgen... Morgen, dan ga ik het doen. Maar elke dag opnieuw vond hij nieuwe manieren om het te ontlopen, net niet te doen. Het was niet dat hij bang was om de Pokémon in ontvangst te nemen. Het feit dat hij het weer in handen zou hebben gaf hem stress. HIj vertrouwde zichzelf er niet mee.

Was het vreemd dat hij zich zorgen baarde om de ander? Hij vond van niet. Hij kende Alain nu al zo lang dat het enkel normaal zou zijn dat je zoveel om zo iemand gaf. De ander gaf aan dat hij het hoopte, was immers nooit long term bedoeld. De zwartharige man knikte even naar de ander, maar Alain verzekerde hem al snel dat hij zich geen zorgen moest maken. HIj was immers gelukkig bij Cas. Een glimlach krulde op zijn lippen bij die woorden. "Wat lief," zei hij rustig tegen de ander, een zacht lachje van hem afkomende. "Ik ben echt heel blij dat hij je zo gelukkig maakt," sprak de jongen rustig tegen de ander. Het was immers moeilijk geweest met die ene man die hem had gebruikt. Lloyd had hem altijd zorgen gemaakt omdat die gozer dingen verborgen hield voor de wereld, hun relatie. En dan kwam Miko. Een goed joch, maar die was ook vertrokken en terug verschenen in zijn leven zonder een herinnering in zijn hoofd. Alain verdiende het eens iets goeds in zijn leven te krijgen. Ondanks dat sommige dingen hem soms zorgen baarden, stond hij wel altijd ten volste achter de keuzes die de ander maakte. Hij zou wel altijd zijn zorgen uiten als er iets niet lekkers zat... Maar op het einde van de dag wilde hij zijn vriend gewoon gelukkig zien.

"Waar woont Cas dan if you don't mind me asking? Hopelijk niet te ver van je werk af?" Dat was ook een kwestie die hem niet helemaal lekker zat, maar een keuze die Alain had gemaakt. Hij had liever gehad dat de ander de rust nam die hij nodig had. Zo'n duik maken was niet niks. Hij scande de ander zijn gezicht even, zoekende naar iets. Maar veel was er niet te zien aan de ander. De meeste schade zou vast onder diens kleren zitten. Hij rilde bij het idee, bij wat de ander doorstaan moeten hebben, maar schoof het snel van zich af. Geen tijd om daar nu bij stil te staan. "Ik verwacht wel een housewarming als alles op orde is," sprak hij plagend tegen de ander met een lachje. Hij bedoelde het niet afdwingend, helemaal niet. Het enigste dat hij ooit wilde was het huisje eens zien. Buiten fotos had hij het nog niet gezien. Hij was een nieuwsgierig iemand, maar zou niet doordrammen erop. Hij begreep het immers wel als Alain eerst een maandje met Cas alleen wilde inwonen op het plekkie, dat zou hij namelijk ook willen als hij in diens schoenen had gestaan.

Alain verzekerde hem dat Rue niks zou doen, waarop Lloyd even glimlachend knikte. "Ik... Ik weet het..." zei hij, wat zachter dan dat hij gebruikelijk sprak. Niet opdat hij bang of onzeker was, maar wat ongemakkelijk van zichzelf. Hij zou er wel weer aan wennen, hij zou wel weer gemakkelijk worden van het idee van Pokémon. Maar als hij een beestje zag dan kon hij niks anders dan denken wat ze konden doen. Een Vulpix kon makkelijk een brand starten. Brandwonden aanbrengen en... Nee, zo waren niet alle Pokémon. Dat moest hij blijven vasthouden.

Alain reageerde erg enthousiast op zijn trainer license, waardoor Lloyd zijn donkere wenkbrauwen wat omhoog kwamen. Hm. "Dat klinkt inderdaad wel fijn.." sprak hij rustig uit, een benkelijk geluid van zijn lippen komende. "Maar ik maak me zorgen dat ik... Tja," Hoe verwoorde je het. "Wat als mijn starter niet naar me luistert?" Hij was een heel zachtaardig iemand en zou zich nooit boos kunnen maken op wat dan ook. Of allesinds, heel moeilijk. Als een Pokémon niet naar hem luisterde zou hij smeken, maar niet boos worden of kordaat zijn. Hij zou eerder weer in tranen uitbreken als het te ver ging. "Soms denk ik dat het een te grote stap is," gaf hij eerlijk toe, een zucht van zijn lippen komende. Even liet hij het bezinken, waarna een glimlachje op zijn lippen kwam. Hij moest goede moed houden.

De dame van eerder verscheen naast hun aan het tafeltje. "Weten jullie al wat jullie willen?" vroeg ze rustig. Oh. Een bredere glimlach kwam op zijn lippen. "Een bananenmilkshake graag," zei hij rustig tegen de vrouw. Daar had hij nu echt eens zin in, was al lang geleden. Hij had ook iets van de wijnkaart kunnen nemen om te zien of ze wijn hadden van Kalos, maar hij moest zo nog rijden. En ondanks dat hij wel tegen wat kon, zou zijn pa niet blij zijn als hij gedronken had.

De ander begon te blozen op zijn antwoord en wel meteen krulde een speelse glimlach op de lippen van de jongen, die even zacht gniffelde. Ah Al toch. Wat lief. Hij knikte dan ook even langzaam toen de ander de vraag stelde. Hij besloot er echter niet te ver op in te gaan, hield het voor wat het was. Alain vertelde dat de ander in Hearthome woonde, wat een eindje van werk af was. Het werk hield er rekening mee, deels ook door zijn lichamelijke toestand waarschijnlijk. Toen de ander echter verder sprak, plaatste Lloyd even zijn hoofd in zijn handen, een glimlach op zijn lippen terwijl hij luisterde naar Alain. "Aww... wat lief," zei hij zachtjes. Wat een man klonk die Cas toch. Niet dat hij jaloers was, maar jeetje. Als iemand dat voor hem zou doen zou hij smelten. Wat enorm lief klonk deze gozer. Op de fotos die Al hem soms stuurde was het ergens duidelijk dat hij wat anders was. Het was maar goed dat Lloyd niet oordeelde op uiterlijk. "Hij klinkt echt als een schat, je hebt echt goed gescoord met hem," zei hij rustig tegen de ander. Immers had hij genoeg meegekregen over text.

Cas ontmoeten? Hij lachte even zachtjes en liet een hand van zijn kin gaan, om deze op de tafel te leggen. Rustig tikte hij even met zijn vinger tegen het hout aan van de tafel, waarbij zijn glimlachje wat kleiner werd. "Ja, hem eens ontmoeten lijkt me leuk. Misschien moet ik- Nee..." hij legde even zijn hand langs zijn lippen en zuchtte. "Ik wil een goede eerste indruk nalaten. Ik weet niet of hij een klein cadeautje zou appreciëren?" Hij kende de ander immers niet zo goed. Maar hij was enorm enthousiast om deze Cas te ontmoeten. Hij wilde het wel meteen goed doen. Wat hij leuk zou vinden, kon overweldigend overkomen voor een ander. Dus vroeg hij het liever eerst even aan iemand die hem wel goed kende. En wie beter dan de boyfriend van deze persoon?

Het topic van Pokémon, zijn starter, lag hem ergens ongemakkelijk. Maar Alain nam het aan met beide handen en zei dat hij hem zou helpen. Grote ogen werden gericht op de witharige man. Hij vertelde verder, waarbij hij even knipperde en een kleine glimlach op zijn lippen kreeg. "Toch iets van een goed idee die van je ouders komt..." zei hij zachtjes met een zucht. De ouders van de ander waren... COmpleet anders dan de zijne. Waar de zijne hem de vrijheid gaven en hem in alles ondersteunde, konden ze niet hetzelfde zeggen over die van Alain. Ze bedoelden het misschien goed, maar ze deden het compleet verkeerd. Hij baarde zich enorme zorgen om Rey, aangezien zij niet zo sterk was als haar grotere broer. Waar zij zacht en terug getrokken was, kon de witharige wel voor zichzelf opkomen. Het bewijs was het huis die hij nu had. Dat zou wel goedkomen, dat hoopte hij tenminste. "Oh ja! Rue was van Cas... Oh my Arceus," hij legde zijn handen even over zijn mond, aangezien een glimlach op zijn lippen krulde. "Ah! Wat lief," zei hij zachtjes, helemaal opgetogen. Het was immers iets dat hem zo lief leek. Wederom een teken dat Cas een lieverd moest zijn, kon niet anders. "Ik... Ik wil je gerust geloven maar in al mijn reizen heb ik die klik nog niet echt gehad? Niet dat ik er me op focuste maar... Ik weet niet..." gaf hij eerlijk toe. De Golurk was een moeilijk onderwerp. En hij voelde zich ergens enorm schuldig dat hij  de mon naar een shelter had gestuurd. Maar wat kon hij anders doen?

Alain bestelde ook een milkshake, waarna de dame verdween. Hij keek haar even na en kantelde zijn hoofd wat. "De fotos die je me stuurt zijn wel altijd enorm cute.." zei hij zachtjes terwijl hij zijn armen wat kruiste op tafel, een glimlach op zijn lippen. "Heb je nog nooit gedacht dat een Pokémon je teveel was? Wat heb er dan mee gedaan?" een oprechte vraag waar hij een antwoord op wilde. Het kon immers niet dat de shelter de enigste oplossing was.

De verhalen die de ander hem vertelde, de foto's die hij hem stuurde en de manier waarop Alain Cas beschreef was... Hij kon enkel hopen op een dag iemand zoals dat te vinden. Het leek hem sterk dat dat ooit zou gebeuren, aangezien hij nog nooit die klik had gevoeld. Nou ja... Hij klikte met zoveel mensen, voelde zich zo goed bij zoveel volk. Wanneer wist je dat je verliefd werd op iemand? Het was iets dat hij gewoon niet aankaarte, opdat hij er ook geen gemis naar had. Mochten zijn ouders er nu ook eens over praten, had hij dat misschien gedaan. Maar die waren zo enorm supportive en hadden hem altijd gezegd dat alles met z'n tijd zou komen. HIj zou wel iemand vinden. Die dingen mocht je niet met haast doen, dan pas kwam je op ongemakkelijke situaties uit. Toen zijn vraag volgde over een goede eerste indruk, legde Al rustig uit dat hij gewoon zichzelf moest zijn. Hij knikte wel meteen naar de ander. Iemand zoals Miko zou een klein presentje bijvoorbeeld wel leuk vonden, maar zo te zien Cas niet. Het gaf hem wel meer dieptezicht hoe de ander kon zijn. Misschien wat meer bescheiden en verlegen? Dat kon... Maar conclussies trekken was niet iets dat hij moest doen. Eerst moest hij de jongen echt ontmoeten.

Een zucht, waarbij Lloyd even zijn hoofd kantelde. Alain begon te praten over Rey, waardoor een diepe frons op het gezicht van de zwartharige man verscheen. "Ah nee... Dat meen je niet," zei hij, duidelijk bezorgd. "Ook echt contests- Wat gaat er toch door die mensen hun hoofd," sprak hij hoofdschuddend even. "Gaat het... dan wel een beetje goed met der dan?" hij betwijfelde het, want dit klonk enorm stressvol. Hij kende haar al best lang. En ze was verre van het type om dit soort dingen te doen. Het kon niks anders dan een impact op haar hebben, emotioneel en psychisch. Misschien werd het ook tijd voor haar om weg te gaan uit dat huishouden, zeker als het echt hevige negatieve gevolgen begon te krijgen.

Kerstcadeau hm? Een glimlach krulde op z'n lippen. "Je bent echt een bofkont," zei hij lachend. Hijzelf zou een Pokémon als cadeau wat minder vinden. Maar het hing er ook enorm vanaf wat de situatie was en wie hem gaf. In zo'n situatie kon hij het wel inbeelden hoe lief dat kon zijn. Hij wist in ieder geval dat de Pokémon traited was, dus Cas had echt enorm wat effort gedaan om haar te bemachtigen. Daarbij wist hij ook duidelijk welke knoppen hij moest indrukken bij Alain om een goede response te krijgen. Again, enorm goed gescoord.

Alain vertelde hem over wat hij kon doen... Nieuw huisje enzo. Vervolgens sprak hij over een Shuppet. Die niet... Luisterde. Wel meteen sloeg hij zijn ogen even af van de ander, om naar zijn eigen handen te kijken. Rustig legde hij de ene hand over de ander, waarbij hij even rustig, diep adem haalde. Hulp inschakelen. "Dat is- Dat is een goede oplossing ja," begon hij rustig. Even zuchtte hij zachtjes, man. Het idee alleen al maakte hem ietwat bang. Niet zo... Zo heel veel, althans dat vertelde hij zichzelf. "Het is gewoon dat- Dat ja... Ongelukjes zijn zo gebeurd," en dan was het geen kwestie meer of iemand goed of slecht was. Het was gebeurd en vaak was het buiten iemands controle. Langzaam begon Lloyd zijn hoofd te schudden, waarbij een zucht volgde. "Maar ik denk wel dat dat je gaat lukken. Je hebt al heel wat Pokémon gehad ondertussen, toch?" Rustig keek hij de ander weer aan, een lichte glimlach op zijn lippen.

Inmiddels was de dame terug gekomen. Op haar dienblad had ze de twee drankjes bij zich. Rustig plaatste ze de twee dingen neer, waarbij Lo wel meteen zijn hand op het glas zette en naar zich toe schoof. "Dankjewel," sprak hij rustig tegen haar, waarna hij even rustig zijn holo caster erbij nam. Rustig nam hij een foto van het drankje, waarna hij kalm het apparaatje terug weg legde. Die zou hij later wel uploaden.

Alain begon te vertellen over de contests. En het was waar, de man was ook eerst coördinator geweest. Maar nu moest Rey daar dus ook door. "Ik... ben van het idee dat ruzie zoeken echt een last effort moet zijn," beaamde hij kalm tegen de ander. Hij was zelf een enorm vredelievend iemand die altijd het beste in de mensen zag. Maar ook daar kwam uiteindelijk een einde aan. "Een eigen plekkie weg van je ouders zou het beste voor haar zijn lijkt me. Kan ze zichzelf eindelijk wat ontplooien," Dan moest ze ook niks doen, want ze zou ook niet bij hun zijn. "Als je... Jullie hulp nodig hebben met wat dan ook, weet dat ik er altijd ben voor jullie," zei hij even kalm met een zucht, een kleine glimlach op zijn lippen brengende. Al was het maar luisteren naar geklaag over de ouders... Of als ze een kamer nodig hadden om even een weekje vrij te kunnen zijn van die ouders. Lloyd zou er altijd voor hun zijn. Ze waren samen opgegroeid en ze voelden dan ook aan als familie. HIj zou zich geen leven zonder Alain en Rey kunnen inbeelden.

De witharige man sprak verder. Grenzen opzoeken... "Ja... Dat is waar," beaamde hij dan ook rustig. "Ik- ah..." even lachte hij zachtjes. "Ik ben nog nooit zo nerveus geweest," en dat zei al veel. Want Lloyd had al veel dingen gedaan in zijn leven. Hij had al zoveel gezien, zoveel mensen ontmoet. HIj snapte niet goed waarom hij dit doodseng vond, maar skydiven dan wel weer ok vond. Alain vertelde vervolgens over zijn team en kort knikte Lloyd even naar de ander. "Als ik... Uiteindelijk mijn eerste Pokémon heb, zou je dan een gevecht met me willen doen? Gewoon... Je weet wel" hij lachte even zachtjes en haalde zijn schouders op, even het rietje van zijn milkshake vastnemende om door de vloeistof te gaan. "Ik ken ook niet zo heel veel van Pokémon trainen," En dat terwijl hij wel jaren een Golurk op de zak had gehad. Eentje die ver boven zijn niveau was geweest. HIj had de gevolgen van die acties onder ogen moeten komen. Alles behalve fijn.

Rustig nam hij een slokje van de milkshake, waarbij even een blij geluid van hem afkwam. "Ah, deze is goed," zei hij blij. Zijn blik gleed even door het cafeetje heen, waarna hij terug keek naar Alain. "Ik heb gelezen dat de kok hier van Kalos is en ze vooral gerechten van daar serveren," begon hij dan ook rustig om wat meer small talk te maken. "Ben best benieuwd of het ook echt kalos kalos cuisine is," een lachje kwam van hem af. Hij had al van alles gehad, dus hij had wel een breed assortiment van smaken onder de loep gehad tijdens zijn reizen.

Hijzelf had nog nooit ruzie met zijn familie gehad. Maar daar lag het verschil met Alain. Waar hij het heel goed kon vinden met de zijne, was dat nooit het geval geweest voor zijn goede vriend. Hoe dan ook wist Lloyd bitter goed dat er momenten waren geweest waar hij en zijn ouders zouden gebotst zijn als ze wisten wat hij echt deed achter hun rug. Maar daar kon hij weer van geluk spreken, opdat Alain hem vaak had gecovered op die momenten. Zuipen was zo eentje. Ondanks dat hij niet vaak dronken was, was het wel eens voor gekomen. En hij wist bar goed wat voor een handvol hij kon zijn met genoeg drank op. Een zooitje als je het hem vroeg. De vraag van de ander zorgde ervoor dat een bedenkelijk geluidje zijn keel ontglipte. "Dat is fair enough..." beaamde hij dan ook zachtjes. "Ik zou eerlijk niet goed weten wat ik zou doen in jouw situatie. Het is zo..." Wat was het juiste woord. "... Toxic...?" hij humde even zachtjes. "Ik weet niet of dat het juiste woord ervoor is..." Hijzelf kon enkel meespreken over toxische relaties. En zelf op dat vlak was hij geen held. Liever doorbijten dan confronteren was hetgeen dat hij zou doen, maar hij was zich vrij bewust van hoe ongezond dat was. Het was iets om aan te werken, dat wist hij wel.

Zijn huisje had een kamer speciaal voor Rey. Een glimlach krulde op zijn lippen. "Wat lief en goed. Dat zal der vast heel goed doen," daar was hij zeker van. Haar eigen plekje weg van die ouders zou vast al wonderen doen. "Even een ander onderwerp," zei hij rustig tegen de ander. "Maar waarom eigenlijk Sandgem?" hij leunde kalm even op zijn hand terwijl hij zijn hoofd kantelde. Het leek hem best een random keuze, maar hij wilde best wel uithoren wat Alain in het stadje had gezien dat hij er zo graag een huisje had willen kopen.

Rustig luisterde Lloyd verder naar zijn goede vriend, terwijl hij even wat slokken van zijn milkshake nam. Een nieuwe Pokémon? "Oh, een nieuwe weten te vangen?" vroeg hij nieuwsgierig aan de ander. Vangen.. Of gekregen of... Toch iets anders? "Dan is het een deal lijkt me..." sprak hij zachtjes verder. Zijn blik gleed even naar zijn drankje. Peinzende over wat er hem te wachten stond... Dan. Ergens betwijfelde hij het dat een gevecht goed zou gaan, maar aan de andere kant.. Als hij dit pad wilde bewandelen dan moest hij eens zijn voet neerzetten en doorbijten. Zelf als zijn hoofd schreeuwde dat het fout was, dat het gevaarlijk was. Deed hij niet vaker gevaarlijke dingen? Hoe kwam het dan dat een Pokémon zoveel problemen wist op te brengen in zijn gedachten?

Toen Alain begon te praten en mid sentence stopte keek hij even vragend op. "Hm?" klonk er dan ook zachtjes van de zwartharige man af, niet goed wetende wat de ander probeerde te zeggen. Hoe dan ook ging hij verder. Kalos. Een glimlach trok over zijn gezicht bij het horen van die naam. "Kalos is wel echt een you regio," zei Lloyd lachend, wetende dat de ander dit al langer wilde. "Nadat je terug gesettled ben in je huisje kan je toch beginnen sparen voor een tripje? Ik ken een paar goede hotels die ik je zeker kan aanraden," Hij liet zijn blik terug naar de milkshake gaan, een zacht lachje van zijn lippen komende. "Kalos is wel iets dat leuker is met twee, dus..." Hij liet zijn heldere blik terug naar Alain gaan, een glimlach op zijn lippen dansende. De restaurantjes, de atmosfeer, het verblijf, zowat alles in en rond lumiose schreeuwde liefde uit met momenten. Ja, een tripje naar Kalos was romantiek gegarandeerd. Cas en Alain moesten er es samen heen gaan. Dat moest gewoon.

Alain wist het ook niet. Het was een vrij moeilijk situatie als je het aan hem vroeg. Niet alleen om ermee om te gaan, maar ook om er inzicht over te krijgen. Hij kantelde dan ook zijn hoofd wat en liet een zucht horen. Het onderwerp van de ouders werd nu misschien beter even aan de kanten gelegd. Het zou immers de sfeer verpesten als hij er meer op in zou gaan. Het had geen nut. Hoe dan ook konden ze al snel over andere dingen praten. Sandgem. Hij knikte dan ook even op de uitleg van de ander. "Een strand is altijd leuk, maar met de lente in aantocht.." een glimlach krulde op zijn lippen. "Aaah ik kan niet wachten op zomer!" klonk er opgetogen van hem af. "Je huisje is niet ver van het strand af toch? Oh Arceus- Weet je waar ik zo enorm veel zin in heb?" hij lachte even zachtjes. "Strandbarbecue," Het was iets dat hij wel vaker had gedaan op zijn reizen. Dan kocht hij zo'n kleine kit en ging ie koken voor zichzelf of iemand die hij die dag had ontmoet. Het was altijd top om iets te doen op het strand, vooral als het weer meezat.

Schijnbaar was de Pokémon niet zo zeer gevangen? Hij kantelde zijn hoofd wat vragend. "Heb je hem van iemand gekregen?" Het was de enige andere manier dat hij kon verzinnen. Dat of hij kwam van het shelter of iets in die aard. Hij kende nog niet genoeg van Pokémon om te weten dat er misschien andere manieren waren? Hij kon er echter echt niet op komen...

Alain vertelde dat Cas van Kalos was, waarop Lo even zijn wenkbrauwen optrok. Oh... Het zou dus wel goedkomen, maar of het met cuisine en places to be goed zou komen... "Ik kan wel wat leuke plekjes van toen ik er was," sprak hij rustig tegen de ander. "Restaurantjes, leuke plekjes. Van de meer toeristische plekjes tot de meer... scenic routes," hij lachte even zachtjes. "Als jullie er uiteindelijk heen gaan wil ik wel wat dingen naar je sturen, als je dat wilt," Sommige mensen namen het op reis one step at a time. Die kwamen aan en keken wat er was. Dan pas besloten ze wat ze gingen doen. En dan had je weer de andere variant, die alles wilde uitstippelen nog voor ze geboekt hadden.

De ander moest lachen, maar Lo zat er maar met een glimlach die van oor tot oor reikte. Verlangend voor zich uit starende. Hij kon zich heel goed de dagen herinneren waar dat alles een dagelijks gebeuren was. Man, wat een leven was dat. In Alola was dat pas heerlijk geweest. Misschien dat hij uiteindelijk daar wel een permanent huisje zou fixen. De zon, het strand en de tropische omgeving was zeker iets voor hem. Er klonk een lachje van Lloyd af toen Alain sprak. "Een must..." mompelde hij er zachtjes achter. Want tja, als je zo dicht bij het strand woonde, dan moest dat toch wel. Hijzelf was van plan om het zowiezo eens te fixen. Al was het maar met van die shitty wegwerp dingen. Het zou lachen zijn en dat is wat er toe deed.

Maar toen begon de witharige over iets anders. Een aanvaring met een crimineel? Een glinstering kwam in de ogen van de zwartharige. Ah... "Ah zo..." sprak hij dan ook kalm, waarna hij rustig even een paar slokken nam van zijn milkshake, een bedenkelijke frons op zijn gezicht. "Welke twee heb je weten te fixen?" vroeg hij zachtjes. Ondanks dat hij probeerde om nieuwsgierig te klinken, lag hem dat wel altijd moeilijk. Want als puntje bij het paaltje kwam was zijn interesse in Pokémon niet zo heel groot. Zijn interesse lag meer bij... "Is die crimineel inmiddels al opgerold?" Zo niet, zag Lloyd dit als een nieuwe case die hij aan zijn vader kon voorleggen. Hij had al een tijdje een nieuwe case willen vatten. Maar velen waren te moeilijk of gevaarlijk voor hem, aldus zijn vader. Even zien wat Alain te vertellen had over deze gozer.

Hij knikte rustig op wat Alain verder zei. "Het aanbod ligt op tafel, je kan altijd op rekenen," zei hij met een lachje tegen de ander. Even haalde de zwartharige man diep adem, waarna een zucht van hem afkwam. "Als ik weer kan reizen dan ga ik naar Alola..." zei hij met een verlangende toon. "Zee, zon en strand," Even leunde hij tegen zijn hand aan. Alleen weer gaan reizen tho. Was dat iets dat hij nog zou kunnen nadat hij hier een tijdje terug was? Tussen familie en vrienden? Zijn mondhoeken krulden wat naar beneden bij dat besef. Hij had jaren alleen gereisd... Maar nu hij terug was besefte hij pas hoe hard hij ze eigenlijk had gemist. Misschien dat hij wel met iemand kon gaan tegen die tijd. Maar dan nog, zou dat veel verschil maken?