Tales of

Sinnoh

Kort liet hij zijn hand langs de schoft van de Pokémon gaan, waar een groot litteken te vinden was. "Wat hebben ze je toch aangedaan bud..." mompelde hij zachtjes tegen de fel gekleurde stier. Zacht gebries kwam van de Pokémon af, die zijn kop naar hem draaide en even zijn snuit tegen zijn bovenarm drukte. Hij liet zijn hand van de rug van de normale type naar de kop gaan, waar hij hem even aaide. Een zacht lachje kwam van de zwartharige man af, die even de Pokémon onder zijn kaaklijn kriebelde. "Hey buddy, is er iets?" klonk er van zijn zachte stem af. De stier sloot genietend zijn ogen, waarna het even genoot van het geaai die zijn trainer aanbood. het duurde even voordat hij langzaam opkeek en zijn kop wat liet zakken. Zonder waarschuwing duwde de Pokémon zijn kop onder hem, waarna hij in een grote beweging de man zo omhoog gooide.

Een zacht gegil kwam van de zwartharige af, die met een plof terecht kwam op de shiny. Languit lag hij op de normal type, die kalm bleef staan waar hij stond. Uhm... Ok? Hij duwde zich wat rechter en liet zijn hand door het groene haar van de Tauros gaan. "Ik... Weet je zeker dat dit geen pijn doet?" De Pokémon liet mak zijn kop hangen en zette een pas naar voren. Hierdoor verloor de man bijna wel meteen zijn evenwicht, waardoor hij naar voren leunde en zich in de dikke pels rond zijn nek liet zakken. Zijn vingers klemde zich vast aan de haren van de Pokémon. Zijn benen, die hij beter lang gestrekt zou houden, werden wat naar achter gehaakt. Hij had nog nooit op een Pokémon gereden. Het klonk hem niet zo heel aantrekkelijk. Hij had even gedacht om in Kanto een rondje Tauros rijden te doen. Wilde Tauros. Hij was immers het type om dat soort wilde, random shit te gaan doen. Maar het idee van een Pokémon onder zijn kont hebben had hem altijd vreemd geleken. En pijnlijk, dus had hij het verworpen.

Maar nu. Nu zat hij zelf op een Tauros. Zijn eigen Tauros. Zijn eigen... Shiny.... Tauros. Langzaam zette de stier nog een pas naar voren, waarbij de man wel meteen zich beter vastklemde aan de Pokémon. "T... Traag alsjeblieft..." fluisterde hij op een licht hoge toon tegen de stier. En... Hij luisterde. Hij luisterde zo goed. Want de normal type zette zijn pasjes langzaam en voorzichtig.... Echt constant, waardoor Lloyd na enkele tellen zichzelf wat beter kon zetten. NOg steeds had hij echter zijn armen langs de Pokémon geslaan. Ergens bang zijnde dat hij er zo vanaf kon vallen.

Is dat... Sneeuw?

Grote ogen werden opgelicht toen hij een wit spikkeltje tussen de haren van zijn Pokémon zag. Voorzichtig duwde hij zichzelf wat meer overeind, waarna ze ogen even de hemel analyseerde. Oh jee. "Het gaat sneeuwen..." sprak de man zachtjes, waarbij Malach meteen tot stilstand kwam. Even slikte de zwartharige man, waarbij hij zijn ogen sloot en rustig zijn benen wat omhoog bewoog. Hoe kwam hij... Van... Zijn Tauros af. Onhandig bewoog hij wat heen en weer, waarbij hij uiteindelijk heel onhandig zijn ene been over de rug van de stier kreeg. Een gilletje kwam van hem af, waarna hij zo van de normal type gleed en met een plof op de grond viel. De shiny lichte zijn kop op, kantelde deze en draaide zich naar zijn trainer toe. De groene snuit werd tegen zijn knie aangedrukt, waarbij de grote Pokémon even zachtjes snuffelde aan hem. Lloyd duwde zichzelf even in een rechtzittende positie, waarbij hij even over zijn hoofd streek. "Ik ben ok... Don't worry bud," zei hij zachtjes met een lachje. Ah... jeetje.

Langzaam, met wat hulp van de stier kwam hij overeind. Als er een sneeuwstorm aankwam konden ze beter even gaan schuilen. Hij zuchtte dan ook even zachtjes en liet zijn hand door de dikke haren van zijn Pokémon gaan. "Kom, we zoeken even een plekje om te schuilen," zei hij kalm tegen de Pokémon. Het beest brieste even kalm, waarna ze beide in beweging kwamen.

Rustig wandelde hij kalm verder over het pad. Misschien kwamen ze iets van een hutje tegen ofzo? Iets van een grot zou ook helpen als het wat heviger ging stormen... In ieder geval had hij nog niks echt gezien. Het waren enkel de bomen die hij zag... En... lag het aan hem of leek het alsof de bomen steeds dichter op elkaar kwamen? Wacht... Waar was het pad heen gegaan? Langzaam kwam hij tot stilstand, waarna hij omkeek. Hoe was hij... Van zijn pad afgedwaald? Een frons verscheen op zijn gezicht, waarna hij twijfelachtig dieper het bos inging. Misschien zouden ze verderop het pad terugvinden. Of misschien een hutje... Wie weet...

Het geluid liet hem even geschrokken opkijken.

oh... Een Hoothoot. Even knipperde hij wat, waarna de man toch even slikte. De priemende blik van de uil was alles behalve aangenaam, maar hij zou vast... Niks doen. Hij liet zijn blauwe ogen weer afdwalen van de vogel en sloeg de kap van zijn jas even over zijn hoofd heen. "Kom Malach," zei hij zachtjes, waarbij hij zijn pas versnelde. De stier had zijn grijze ogen even op de flying mon gericht, voordat het rustig achter zijn trainer aan begon te wandelen.

Hun tred was rustig terwijl ze dieper het bos in bewogen. Ondertussen had Lloyd zijn handen in zijn jaszak gestoken. Waren ze verdwaald? Hij herinnerde zich niet dat ze van deze kant kwamen. Hoe kwam het ook dat het plots zo hard aan het sneeuwen was? Hij had toch echt wel gedacht dat ergens vanaf hier meer bewoning zou zijn? Een zucht gleed van zijn lippen af, waarna hij zijn hoofd wat kantelde. Jeetje toch. Langzaam kwam hij tot een stilstand, waarna hij omkeek naar de shiny die achter hem bleef lopen. Hij moest toegeven dat rijden op de Pokémon wel fijn aanvoelde, maar hij had ook echt doodsangsten uitgestaan toen hij erop had gezeten. KOrt beet hij op z'n onderlip, waarna een zucht kwam. Nee, ja, het was beter op deze manier. Hij draaide zich dan ook terug en wandelde verder.

Een flits naast hem liet hem geschrokken een paar passen opzij zetten. Hoe dan ook was Malach niet zo snel. De groene stier kreeg dan ook een wit stuk stof in zijn gezicht geduwd, waardoor zijn kop meteen alert de lucht in werd gebracht. "Rustig makker," zei Lloyd op een zachte toon, waardoor de zachtaardige Pokémon langzaam zijn kop weer liet zakken. Rustig legde hij een hand om het doek heen, waarna hij kalm het ding van zijn Tauros nam. Nu pas had hij door dat hij even zijn adem had ingehouden. Was hij bang geweest dat de shiny helemaal wild zou worden? De grote stier brieste even en duwde liefkozend zijn snuit tegen zijn buik aan.

De zware voetstappen merkte hij nu pas op, opdat zijn aandacht eerst naar het doek was gegaan. Met het witte ding in zijn armen keek hij even naar de groene stier achter hem, waarna hij even knikte. "Laten we gaan kijken," stelde hij rustig voor aan de normal type. De stier brieste nogmaals en begon rustig achter zijn trainer ana te lopen, die achter de zware voetstoppen begon te lopen. Was het een Pokémon of iets anders? Mocht het inderdaad een mon zijn, zou hij liever de situatie kalm benaderen en rustig zichzelf wegcijferen erbij. HIj had immers geen interesse om in de problemen te komen, zeker niet met deze sneeuwval.

Met het witte doek tegen hem aan, leunde hij wat naar voren over het spoor. Als er een iets was dat hij had geleerd van zijn vader, dan was het dat dit soort sporen alles behalve goed nieuwe voorspelde. Hij schudde zijn hoofd ook wat, liet zijn ogen naar het andere spoor gaan en trok ook even een ongenaam gezicht. Hm... Hij slikte dan ook even, kwam weer overeind en keek om naar de Tauros. Hij begon dan ook rustig gewoon verder te wandelen. Geen een van de sporen echt volgende. Hij was niet het type om achter een Pokémon aan te gaan lopen. Nee, zeker niet. En als hij de ravage zag wilde hij er echt niks temaken mee hebben. Was het vreemd dan?

Rustig stapte hij dan ook over de kapotte dingen heen en klikte hij even met zijn tong, waardoor Malach rustig achter zijn trainer liep. Hij wist dat de groene stier hem waarschijnlijk wel veilig zou houden, had de Golurk ook gedaan. Maar hij ontweek het liever dan het weer aan te moeten zien.

Zijn ogen werden groot, waarbij hij meteen een paar passen terug nam. Nope, weg hier. Wel meteen legde hij een hand tegen de rug van zijn shiny aan, waarna hij even knikte in de andere richting. Nope nope nope. Met snelle passen wandelde hij dan ook weg van die plaats. Zo snel als hij kon op een wandelende tret, zodat hij zo stil mogelijk kon zijn. Zijn Tauros wandelde dan ook rustig achter zijn trainer aan. Je moest geen slapende beren wakker maken, laat staan in hun buurt blijven. Zo slim was hij wel. Daarbij moest hij niks weten van het beest. Nope nope. Dat het maar verder sliep, hij ging de andere kant op. Dat ze maar snel iets van een hutje konden vinden, want hij wilde hier echt niet buiten zijn met een beer. Nope nope nope. Malach wandelde ook gewoon rustig achter zijn trainer aan, duidelijk minder bezorgd dan dat hij was. Lloyd moest echt zijn best doen niet te panikeren. Hij wilde hier niet zijn met een beer. Hij wilde dat echt niet. Nope nope.

Geschrokken zette hij even een pas naar achter toen het beertje verscheen. Zijn ogen groot van angst, waagde hij zijn aandacht niet van de kleine mon te halen. Het leek er echter op dat de normal type zijn armpje pijn had gedaan. Even haalde de man diep adem, waarna hij langzaam door zijn benen zakte. "Hey..." fluisterde hij zo voorzichtig mogelijk. "Alles ok?" hij hield even langzaam zijn hand uit, maar besloot deze terug te nemen uit voorzorg. Rustig legde hij zijn handen over zijn knie heen. Hij zat helemaal klaar om het op een rennen te zetten. Het kwam niet echt in hem op dat hij nu een Pokémon had, die ook achter hem stond, klaar om iets te doen als er iets gebeurde.

Het beertje stak zijn arm op en even humde hij zachtjes. "Daar... kan ik je niet mee helpen, ik heb geen eerste zorg kit bij me," fluisterde hij zachtjes. Zijn hand ging even naar zijn rugzak, de zijzak die hij zo kon bereiken, waarna hij er een snoepje uit wist te halen. Hij haalde het rustig even uit naar de kleine, op de platte van zijn hand. "Kijk eens... dat is het beste dat ik voor je kan doen..." en als het zijn snoepje had zou hij zich snel uit de voeten maken. Pokémon zagen er misschien schattig uit, maar dat betekende niet dat ze geen moordwapens waren. Deze teddiursa kon een boom in twee halen. Daar stond men dan weer niet bij stil eh...

Het duurde niet lang voordat het beertje zijn snoepje aannam. En Lloyd nam deze opportuniteit om overeind te komen en zich om te draaien. Met snelle passen probeerde hij zo snel mogelijk weg te komen van de Teddiursa, maar deze leek andere plannen te hebben. Toen hij snelle pasjes hoorde aankomen, versnelde hij ook. Tot iets zijn been vastgreep. Het koude zweet brak hem uit. Wilde beesten moest je ook niet benaderen. Dat was levensgevaarlijk. Kijk wat er nu zou gebeuren! Zijn helderblauwe ogen schoten even naar beneden, gespannen in houding was hij zeker. Maar het beertje had een arm om zijn been geslaan. HIj slikte echter wel even ongemakkelijk. Een zacht lachje kwam van de jongen af, een automatische reactie als hij veel stress aanvoelde. Hij bewoog zijn been dan ook heel voorzichtig wat naar voren, heel langzaam, zodat de Pokémon niet bang zou worden en hem pijn zou doen. "K... kan je me loslaten?" vroeg hij zachtjes aan de Pokémon, de onzekerheid in zijn stem doorklinkende. Het was niet alleen een kwestie dat de Pokémon hem vasthad, maar dat deze ook eens niet zou luisteren. Hij haatte het als ze niet luisterde, maar hij had er het hart ook niet voor ruig te reageren.

Ugh... Beverig haalde de man even diep adem. Achter hem kon hij de stier horen, die wat dichter kwam en het beertje zachtjes begon te neuzen met zijn massieve kop. Het was duidelijk dat de Tauros hem ervan probeerde te krijgen. Als de Teddiursa met hem mee wilde, dan was dit helemaal de verkeerde manier om te verkrijgen. Het luisterde niet en hij had het ook niet anders verwacht. Het was een wild wezen, waarom zou het luisteren? Malach daarintegen neusde het wezentje keer op keer om hem van zijn onderbeen te krijgen. Het was niet hard of pijnlijk bedoeld, maar als een duwtje in de juiste richting. Rustig haalde de zwartharige jongen diep adem. "Kan je... me alsjeblieft loslaten..." kwam er zacht en onzeker van de trainer af. Opnieuw vragende aan de normal type. Hij kon geen spier bewegen zolang deze hem vasthad. Wat als hij uithaalde, of nog erger, als het de Ursaring verderop wakker maakte. Hij wilde er niks van weten. Hij wilde helemaal niks van weten. Het zag er misschien lief en onschuldig uit, maar het was een Pokémon. Een wild beest. Het kon zijn been zo naar de knoppen helpen. Hij vertrouwde het voor geen meter. En met elke nieuwe seconde die voorbij tikte, greep de angst hem steeds meer bij de keel. Sinds wanneer was hij zó bang geworden van Pokémon?

Wel meteen kon hij weer opgelucht adem halen. Malach daarin tegen lichte meteen zijn kop op met het beertje die eraan hing. Het massieve beest brieste even, waarna het zijn kop begon te schudden in een poging de Teddiursa van zich af te krijgen. Waarom was die Pokémon zo. Zag hij niet in dat hij ongewild was hier? De man slikte even en zuchte even zachtjes. Hij zette een pas naar achter toe en begon rustig verder te wandelen. Iets dat de Tauros ook deed. Met elke nieuwe pas schudde het echter hevig zijn kop in een poging het beertje van hem af te krijgen. Hij was duidelijk niet gediend met het feit dat de mon aan hem ging. En ook Lloyd was er niet zo heel blij mee. Immers hing het beest enorm in de weg, voor hun beide. Maar misschien zou de shiny hem uiteindelijk van hem af krijgen. Nu moesten ze gewoon verder wandelen en hopen dat ze ergens kwamen. Want met dit kwamen ze nergens. Dus versnelde de zwartharige al wat zijn pas.