Tales of

Sinnoh

Rustig stak hij zijn hand op naar de vrouw die hem een bakje overhandigde met een wafel in. "Dankjewel," zei hij rustig tegen haar, waarna hij een pas terug nam. Echte Brusselse wafel met chocolade kon altijd smaken. Wat toefjes slagroom en wat extra fruit er om, heerlijk gewoon. Hoe dan ook was het ding vers gebakken en dus zou hij even moeten wachten tot het wat afgekoeld was. Hij had een goede ronde weten te lopen op het festival en had besloten om even een pauze te nemen. Hij moest immers wel iets eten, anders stortte hij zo in. Er was zoals gewoonlijk niks uit zijn vragenronde gekomen. Rondvragen aan mensen of ze het kleine meisje hadden gezien, of ze haar misschien eerder die maand ergens hadden gezien. Of of ze haar ooit hadden gezien. Niks. Zijn posters zouden misschien beter werk verrichten. Maar niks meer dan prank calls hadden hem verder geholpen. Het festival zou over een dag alweer ten einde lopen... Dan kon hij rondgaan om alles weer neer te halen. Maar hij liet de moed niet zakken. Het zou wel lukken, ooit. Het zou pas compleet in het water vallen als hij helemaal opgaf. En dat zou hij nooit doen.

Helemaal in zijn gedachten verzonken merkte hij niet op waar hij ging. Hij had het vorkje in de wafel gestekt en was er wat aan aan het putteren om een stuk los te krijgen. Onhandig als hij was, liep hij helaas tegen iemand aan, waardoor zijn wafel wel meteen een enkele vliegbeurt kreeg en op de grond terecht kwam. Met grote ogen staarde de zwartharige jongen even naar zijn eten, toch wel ergens heel erg verdrietig dat zijn wafel daar zo lag. Verloren eten... Oh nee... En hij... Oh... Snel keek hij even naar zijn bakje, waarbij hij langzaam keek naar de persoon waar hij tegenop was gebotst. "Oh mijn arceus! Het spijt me zo! Ben je in orde! I- Ik had je niet gezien en ik wilde gewoon- Oh Arceus! Ik heb toch geen plekken op je kleding gelaten! Ah!" Lichte paniek sloeg over in zijn stem terwijl hij de ander even bekeek. Oh shit, oh Arceus.

Ah! Paniek sloeg hem meteen in toen hij opmerkte dat wat van de slagroom ana de mouw van de ander hing. Oh jee... Oh jee. Toen de ander echter in een erg specifieke taal tegen hem sprak, knipperde hij vluchtig. Hij had dit accent al eens gehoord in een van zijn reizen. Was dit niet... Kanto... Ja, moest wel van Kanto zijn. Oh- Zijn ogen werden wat groter. Oh nee! Deze jongen kon op vakantie zijn en hij kon dit nu verpest hebben! Oh... Oh jeetje. Oh Arceus. Maar al snel kwamen er meer woorden uit de ander. Oh... Het was ok en- hij had niks. Hij knipperde even vluchtig terwijl hij de ander aankeek. Ah... En toen kwam het voorstel op een nieuwe te kopen. Huh? Hij keek even snel heen en weer, waarbij hij een pasje terug zette. "Ah- Wat vriendelijk! Maar euh- Nee! Dat hoeft niet! Dankjewel! zei hij vluchtig terwijl hij het leeg kartonnetje in ene vuilbak naast hun deponeerde. "Ik- ben je van Kanto? Sorry dat ik het vraag. Je sprak net nog... En ik dacht," hij lachte even ongemakkelijk en schudde zijn hoofd even. Zijn hart ging als een wilde tekeer, de overschot van de paniek van eerder was nog steeds voelbaar. Hij moest echt even kalmeren, rustig worden en...

"Sorry, nogmaals," zei hij zachtjes met een zucht van zich afkomende, een zacht lachje, terwijl hij wat aan zijn blonde pluk begon te prutsen. Hij probeerde zichzelf wat stil te houden, opdat de paniek van eerder hem duidelijk over zijn woorden had laten struikelen. Het was dat hij zich kon focussen op andere dingen van de jongen. Toch ging zijn blik naar het plekje op de mouw van de ander. Schuldgevoel kwam meteen. Oh... jee...

Er verscheen een Dreepy, waardoor Lo even slikte. Hij liet zijn blik over de Pokémon gaan. Ondanks dat hij wist dat de Pokémon vast niet veel kon doen, wist hij wel dat het deels ghost type was. KOnden die soort mon niet door muren gaan? Waar was de privacy dan... Wat voor dingen zagen die beesten dan wel niet? Het idee alleen al dat de geesten overal konden zitten gaven hem kippenvel, maar hij probeerde het weg te drukken. Het was de anxiety die altijd in zijn achterhoofd meepraatte over elke mogelijke Pokémon. Alsof ze niks goeds konden doen. En dat ging compleet tegen hoe hij normaal was. HIj was iemand die anderen niet oordeelde, die open stond en anderen kansen gaf. Was het echt, dat hij sinds de Golurk, ze gewoon geen kans meer wilde geven... Of ze gewoon niet durfde te geven?

De ander vertelde hem dat hij net een paar dagen hier was en dus net een starter had. Er kwam een glinstering in de ogen van de zwartharige jongen, waarbij zijn hand los kwam van het blonde plukje. "Oh! Welkom in Sinnoh!" zei hij met een glimlach op zijn gezicht, helemaal opgetogen. Hij wilde de ander meteen vragen wat hij al had gezien, hem tips geven over plekjes waar hij kon gaan en vragen van waar hij uit Kanto kwam. Hijzelf had elk hoekje van de regio gezien en het was echt zo'n hele andere regio dan zijn thuisfront. Sinnoh was anders, maar dat betekende niet dat het erger was. Beide hadden hun charmes en sterke punten. Of hij de taal kon spreken? Hij lachte even zachtjes. "Spreken... Niet echt? Ik heb een tijdje door Kanto gereisd. De taal leren lijkt me wel enorm leuk!" zei hij opgetogen. "Ik herkende de manier waarop je sprak en het woord ook... Denk ik? Ik kon het op z'n minst meteen plaatsen!" Waar hij ergens wel trots op zichzelf was. Een frons verscheen op zijn gezicht. "Je... bood je excuses aan, toch? Dat is wat het betekent... Denk ik?" een stuntelige glimlach kwam op zijn gezicht. Oh jee, als hij dit mis had stond hij echt voor de pineut.

Oh? Hij keek de ander even aan toen de vraag kwam. Wat dat was? "Een Brusselse waffel," zei hij kalm. Een glinstering kwam in zijn ogen, waarna hij even zijn hand voor zijn mond bracht. "Oh! Je moet het proberen! Kom!" zei hij meteen opgetogen. "Ik eet de mijne met chocolade en slagroom en wat fruit erbij. Het is zo goed. Maar je kan ook andere dingen erbij doen. Zelf combineren enzo," legde hij kalm uit waarbij hij wat passen terug nam en in de juiste richting begon te wandelen. "Het is echt heel goed, dat beloof ik je!" een glimlach op zijn lippen.

De jongen legde aan hem uit dat er verschillende manieren waren om sorry te zeggen, waarop hij even kalm knikte. "Zoiets had ik inderdaad gehoord," beaamde hij rustig tegen de ander. "Is dat een beetje zoals u en je gebruiken, om respect te tonen? Of-of of... is het iets compleet anders?" een glimlach trok over zijn lippen, waarna het besef plots bij hem binnen kwam. "Ah! Sorry dat ik zoveel vragen stel!" zei hij haastig achter zijn woorden, een beetje onhandig. Hij wist niet goed of de ander dit wel aangenaam vond, want hij kende hem immers niet. Hijzelf zou een ander helemaal vol willen praten over iets van Sinnoh, of reizen. Iets dat eigen aan hem was, was iets waar je hem uren bezig over kon horen.

Het leek hem lekker en hij kwam mee. Enthousiast glimlachte Lloyd even naar de ander. "Ja! Je zal het fantastisch vinden, I promise!" zei hij blij tegen de ander, die nog steeds een complete vreemdeling voor hem was. Maar toen volgde een naam. Oh- Daiki... Dat was echt geen typische naam van hier. "Wat een leuke naam! Ik ben Lloyd," zei hij opgetogen tegen de ander terwijl hij rustig verder wandelde. Het kraampje was immers niet zo heel ver weg. Het was enkel even wat doorlopen en een nieuwe straat inslaan en dan waren ze er. Recht op de hoek stond het kraampje. De geur van de wafels kwam hun al tegemoet. "Ik weet niet of je zelf een grote fan bent van zoet? Er bestaan ook hartige wafels, maar die verkopen ze hier niet. Ik ken wel wat mensen die dat dan liever hebben," zijn moeder was zo eentje. Zij had al dat zoete niet zo graag. Hijzelf was een enorme zoetekauw. Hij zou een hele zak snoepen in een keer leegvreten als hij de kans kreeg. Hij was ook als kind zo'n enorm moeilijke eeter geweest. Nu was het niet meer zo'n groot probleem, maar als hij echt alleen voor zichzelf zou moeten koken zou er meer suiker dan wat anders in zijn maaltijden zitten.

Het kraampje kwam in zicht, waarbij Lloyd zijn pas versnelde en er al snel stond. Rustig bekeek hij even de opties, waarna hij omkeek naar Daiki, hij wilde eerst zien wat hij zou nemen. Als hij vragen had over iets wilde hij ze kunnen beantwoorden. Hijzelf wist immers al wat hij wilde.

Daiki legde rustig uit hoe het in elkaar stak en even keek Lo hem aan met ogen die glinsterden van interesse. Oh. Was dat zo? Hij knikte wel meteen met uitbundige overtuiging. De ander zei ook dat het niet erg was en hij gerust dingen wilde uitleggen als hij vragen had. De langere jongen lachte even zachtjes. "Thanks. Ik- Ik vind nieuwe talen zo leuk om te leren, maar ik ben helaas zelf niet zo heel goed erin..." gaf hij eerlijk toe aan de ander. "Op school had ik bijvoorbeeld Frans erbij genomen, ja? Complete ramp..." een lachende zucht kwam van hem af. In het algemeen was Lloyd een complete flop op school. Wiskunde, talen, wetenschappen, noem het maar op. NIks had hem gelegen. Maar dat betekende niet dat hij een afkeer had voor school, in tegendeel. Hij was altijd graag naar school geweest en had het altijd heel goed gevonden met iedereen. Zelf als kind zijnde was hij zo enorm sociaal geweest als nu. Het feit dat hij het beste zag in iedereen was iets dat ervoor zorgde dat niemand hem echt de grond in had kunnen drukken. En zelf als ze het probeerden, wist hij zichzelf eruit te praten.

De ander probeerde zijn naam uit te spreken en een zachte glimlach verscheen op zijn lippen. De manier waarop Daiki zijn naam uitsprak, het zachte accent en alles waren zo lief, het liet hem gewoon spontaan glimlachen. "Maak je geen zorgen, je spreekt het heel goed uit," zei hij rustig tegen de ander. "Je hebt een heel zacht accent, maar dat is niet erg. In tegendeel, ik vind het heel mooi klinken," sprak hij kalm tegen de ander terwijl hij hem even aankeek. Rustig ging zijn focus echter naar het wafelkraampje. De ander vond zoet fantastisch. Ah! Wat leuk! HIj begon zachtjes te lachen op de vraag, waarna hij zijn hoofd wat kantelde. "Ik doe er zo van die chocoalde bij en slagroom," begon hij rustig. "En dan doe ik soms aardbeien en blauwe bessen... Of eens banaan... Oh! Frambozen zijn ook echt zo goed!" zei hij opgetogen tegen de ander.

De man van het kraampje draaide zich tot hen en wel meteen herkende deze gozer Lloyd. Hij kende deze man maar al te goed, aangezien hij bevriend was met zijn vader. Daarbij was hij ook vaak te vinden op elk festival. En aangezien hij opgegroeid was in de regio, was dit enkel traditie. "Kom je er nog eentje halen Lo?" klonk er lachend van de man af, waarop de zwartharig even lachte. "Nee, twee," zei hij rustig tegen de ander. "Ik neem het gebruikelijke met blauwe bessen, wat wil jij Daiki?" Hij keek even naar de ander, afwachtende op wat de ander zou kiezen.

Daiki zei dat hij heel blij was dat hij twee talen kon. Wel meteen knikte Lo naar de ander. "Ja lijkt me vet gaaf," sprak de man er meteen op. Hij kon nog Bonjour zeggen en vragen voor een broodje in het Frans en daar stopte zijn kennis van de taal waar hij jaren les van had gekregen. Het was ook niet echt de taal die hij echt had willen leren. Voor hem leek de taal die Daiki sprak zoveel cooler. Want het was een compleet anders iets, weet je wel? Het was niet zoals Spaans of Engels. Nee... Maar goed, hij zou het er later zeker nog eens over hebben, mocht het onderwerp zich voordoen.

Lloyd zou niet Lloyd zijn als zijn goed bedoelde opmerking hem natuurlijk kwam. Hij zag er helemaal niks meer achter dan de waarheid die hij opbracht. Een compliment moest gegeven worden, waar die verdiend was. En hij was heel eerlijk geweest. De ander had een leuk accent, het was enorm schattig, maar dat zou hij niet luidop zeggen. Dat was immers te ongepast. Hij liet enkel een lachje over zijn lippen glijden en liet het voor wat het was. Hij zou de ander wel corrigeren als het nodig was. Hoe dan ook was het onderwerp van wafels weer op tafel. Daiki nam chocolade met frambozen, waarop hij even knikte. "Goede keuze," beaamde hij meteen tegen de ander. Maar- Tot zijn verbazing betaalde de jongen. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hem. Verbaasd keek hij even naar het geld waarna hij rustig zijn bestelling aan nam. Toen hij echter terug keek naar de Buitenlandse jonge, knipperde hij even vluchtig.

Ah- Een zachte glimlach rolde over zijn lippen bij het aanzien van de ander. "En het smaakt net zo goed," zei hij rustig tegen de ander. "Even laten afkoelen wel," waarschuwde hij de ander rustig, waarna hij een paar passen opzij zette van het kraampje, zodat de volgende klant zijn bestelling kon doen. Rustig keek Lloyd even naar de man achter het kraampje, die een hand naar hem opstak. Hij deed hetzelfde en draaide zich vervolgens naar de ander. "Ik weet wat we in de tussentijd kunnen doen terwijl we wachten," zei Lloyd rustig, waarna hij een paar pasjes zette in de juiste richting. "Niet ver hiervan doen ze bootritjes. Ik heb deze nog niet kunnen doen, maar heb wel al foto's genomen ervan vanaf de oever. Ook wat mensen erover gesproken," sprak hij rustig. Een besef kwam binnen, waardoor zijn ogen meteen begonnen te schitteren. "Oh! Op het water zou ik zo'n leuke foto's kunnen maken voor mijn pagina!" zei hij opgetogen. Hij had er eerst niet echt aan gedacht, aangezien hij gisteren zijn handen vol had gehad aan de posters. Maar nu, nu leek het hem wel een leuk iets.

De ander stapte met hem mee, waardoor Lloyd even glimlachend naar de ander keek. De ander begon meteen te praten over de bootjes en kort kantelde Lo even zijn hoofd wat, een zacht gelach van hem afkomende. Hij wilde het wel proberen. Het was echter toen de ander verder sprak en hem een vraag stelde dat zijn hoofd wat meer omhoog kwam. Ah- Hij knikte even rustig naar de ander en liet zijn vrije hand meteen naar zijn achterzak gaan. Hij viste er zijn rode holo caster uit en unlockte het ding al snel. "Ik heb twee... Bijna drie jaar gereisd en toen heb ik een instagram pagina gemaakt om mijn foto's op te posten," zei hij rustig waarna hij rustig de app opende en even naar zijn profiel ging. Hij was geen professionele fotograaf, maar hij deed het graag. Hij was nog niet half zo slecht al zei hij het zelf. "Backpacken, niks meer dan m'n rugzak en goede moed. Al mijn herinneringen staan hierop. Nu gebruik ik het vooral voor reviews en hidden gems van Sinnoh op te zetten. Reizen zit er... Voor de time being niet echt in," een licht lachje kwam van hem af, een reflex om de lichte stress van zich af te schudden. Zolang zijn zusje zoek was zou hij de regio niet uitgaan. Zij was prioriteit nummer 1 en dat zou ze altijd blijven. "Hier is me post van eerder over het festival," Hij tikte de post aan en hield het even voor de ander zodat hij mee kon kijken. Rustig scrollde hij wat door de fotos heen. De meeste fotos waren fotos van de kraampjes en de activiteiten die te doen waren. Veel van de foto's hadden koppels erop en sommige zelf mensen alleen. Hij had ze allemaal gevraagd of ze het goed vonden op de foto te staan en had ze getagged indien ze het wilden. Zo netjes was het immers wel. "Het is een... Domme hobby," bekende hij zachtjes tegen de ander nadat hij door de fotos was gegaan. "Maar ik vind het wel leuk om te doen," hij haalde zijn schouders wat lachend op. Het was dat je iets met je leven moest doen.

Ondertussen had Daiki al een hap van zijn wafel genomen, duidelijk heel erg opgetogen ermee. Lloyd keek de ander rustig aan, aanschouwende hoe hij helemaal blij leek te worden van de zoetigheid. "Als je dit goed vind moet je eens wentelteefjes proberen," sprak hij rustig. "Ik maak killer wentelteefjes. Ik maak ze altijd elke zondag voor mijn z- Ouders," een zacht lachje kwam van hem af. Ah... Jeetje... Even liet hij zijn ogen afdwalen naar zijn wafel. Ergens krampte zijn maag samen bij het feit dat hij zich zo had versproken. Het was immers iets dat hij vaak voor de reis had gedaan. Waar hij elke zondagochtend heel vroeg uit bed was gekomen, op zijn fiets was gesprongen om in rechte lijn richting zijn biologische ouders te gaan. Zij hadden altijd de ingrediënten vers bij de hand, opdat ze een klein boerderijtje hadden. Dan maakte hij het verloren brood samen met zijn zusje. Ze was 5 jaar jonger dan hem, wat soms wel voor moeilijkheden had gezorgd. Maar dit soort koken kon je doen vanaf je kon wandelen. En zo had hij het ook bij haar gedaan. Het waren kostbare herinneringen waar hij zich aan vasthield, zich sterk bij hield. Dat moest, voor haar.

Rustig was hij verder gewandeld. De bootjes waren inderdaad echt niet ver, minder ver dan hij zelf had gedacht. En opdat het al een dag na valentijn was, leek het ook enorm rustig. "Hopelijk word je niet zeeziek," plaagde hij lachend tegen de ander. Niet dat het een hele wilde bootrit zou worden. In tegendeel. Het was een heel rustig iets die weg gelegd was voor koppels. Maar op dagen als deze werd het meer gebruikt door vrienden, leek het hem. Immers was valentijn niet alleen voor de lovey dovey types, toch? Liefde kwam in zoveel meer dan alleen de romantische variant. Rustig nam Lloyd echter een eerste hap, waarbij hij wel meteen begon te glimlachen. Het was goede shit, altijd. Comfort food als je het hem vroeg.

Hij begon meteen te stralen toen het duidelijk werd dat Daiki het heel gaaf vond. Niet iedereen vond het wat, maar dat was vaak in de minderheid. De meesten vroegen hem vaak hoe hij dat financieël had gedaan. Veel kwam van zijn ouders, maar soms was hij ook even gestopt om een weekendje te werken in een random stadje. Zo had hij wel wat ervaring overal. Hij had als kelner gewerkt een keer, had een keer flyers uit moeten delen. Hij had eens gewerkt bij een carwash.... Echt alles had hij al gedaan. Maar niks lag hem zoveel als zijn vader helpen op kantoor. Hij had die beslissing al zo lang geleden gemaakt; hij zou ook een agent worden, net zoals hem. Daiki vroeg hem of hij in Lavender Town was geweest, waarop hij knikte. "Kanto was de eerste regio die ik ben gaan bezoeken toen ik... 15 was?" sprak hij rustig. "Ja, zoiets. Mijn ouders hebben me een Pokémon mee gegeven toen en ik moest elke avond bellen en ga zo maar verder. Maar toen kreeg ik het idee deze te maken. En aangezien mijn ouders ook hierdoor updates konden zien, werden ze wat minder streng op dat dagelijks bellen," en sindsdien was het algemeen wat losser. Hoe dan ook wilden ze wel nog steeds ten alle tijden weten waar hij zat. Maar dat was enkel normaal, toch? "Maar Lavender Town is dus echt al... 4 jaar geleden ofzo. Ik heb die toren toen bezocht, was een hele unieke ervaring. Ik vond het wel een heel mooi stadje," zei hij rustig. Het was heel anders geweest dan hij gewoon was. Even liet hij zijn ogen over de ander gaan. Zou dit de eerste keer zijn dat hij buiten het stadje was gekomen? Lavender Town lag immers wat afgezonderd van de grotere steden in Kanto. Nou ja... Hij zou Daiki niks vragen over zijn verleden. Immers kenden ze elkaar pas een klein uurtje, het was enorm ongepast om te gaan graven voor zoiets.

De ander complimenteerde zijn foto's, waarop een zacht glimlach over zijn lippen krulde. "Dankjewel," sprak hij rustig op de woorden van de ander. De ander vroeg of hij hem mocht volgen, waarop hij even snel knipperde. Een zacht lachje kwam van hem af. "Natuurlijk, normaal kan je me gewoon terugvinden onder me naam; Lloyd Sattler," zei hij even rustig. "Sinnoh is echt fantastisch," vervolgde hij met een lachje. "Maar het hangt er enorm vanaf wat je wilt doen en zelf leuk vind... Floaroma is wel eens leuk voor een dagje... Maar dat is zo toeristisch en niet echt mijn ding weet je wel?" hij lachte even zachtjes en schudde zijn hoofd. Nee, hij had liever andere dingen. "Pastoria City heeft de marsh, prachtige omgeving om in rond te wandelen. Er is ook een heel leuk cafeetje te vinden daar, dus dat is wel een aanrader," zei hij kalm, helemaal in zijn gedachten verzonken. Hij kon wel uren over verschillende plekken doorpraten. Nou ja. Hij kon eigenlijk uren over alles praten. Hij had zoveel gezien met zijn reizen en zoveel mensen tegengekomen dat hij wel bij elk gesprek kon aansluiten.

Even moest Lloyd lachen, waarbij hij Daiki kalm aankeek. "Ja he?" zei hij lachend. Hij nam nog even een hapje van zijn wafel, waarna hij deze eerst rustig opat. "Het word ook wel verloren of gewonnen brood genoemd," legde hij rustig uit aan de ander. "Het is een broodgerecht. Heel simpel. Sneetje brood, melk en eieren, de pan in en hoppa. Suiker erover en je hebt een maaltijd," Ja, zo simpel was het. "Je kan er van alles ook bij eten, zoals fruit enzo," Maar zo had ieder zijn smaak erin. Hijzelf at het het liefst eigenlijk gewoon zo met een goede pak suiker erbij. Zijn moeder tikte hem vaak wel eens op de vingers als hij weer eens wild ging met het suiker, maar wat deed je eraan?

De rij was kort en al snel waren ze aan de beurt. De plagende woorden van Lloyd, zorgde ervoor dat Daiki iets terug zei. De jongen kon het niet laten ook even te lachen op die woorden. Rustig stapte hij dan ook naar voren en keek hij even naar het bootje. Het instappen kon altijd wat moeilijker zijn als je het niet gewoon was. Rustig stapte hij dan ook in, waarna hij even rustig wat naar de zijkant bewoog. Het bootje wiebelde wat, dus spreidde hij zijn benen, waarna hij even zijn vrije hand uithield naar de ander. "Pas op dat je niet valt," zei hij rustig tegen de ander. "Met die slechte zeebenen van je," een glimlach trok over zijn lippen. Hij zou niet willen dat Daiki viel. Nee, dat zou het helemaal verpesten. Dus beter safe then sorry.

Hij was nog nooit buiten Kanto geweest? Hij maalde even kort, maar besloot dat hij later zijn nummer aan Daiki zou geven. Mocht de ander iets nodig hebben, tips of gewoon iets willen doen, zou die hem kunnen contacteren. Ondanks dat hij een enorm sociaal iemand was, gaf hij niet z'n nummer meteen aan een vreemde weg. Nu was Daiki al lang geen vreemde meer, leek het hem. Want ze waren gewoon al lang gezellig aan het praten. De ander zei vervolgens dat hij al op veel plekken was geweest, waarop hij even zachtjes lachte. "Het is een passie, een hobby," zei hij kalm. "Ik mag van geluk spreken dat ik de opportuniteiten ervoor krijg. Ben ik ook enorm dankbaar voor," Zijn ouders waren de beste mensen op de hele planeet. Ze gaven het gewoon helemaal weg voor hem. Maar zijn moeder was ook iemand die graag reisde. Het lag dus echt wel binnen de lijnen van de familie om het te doen. Ookal was hij hun bloed niet, waren ze wel hun ouders. Qua gedrag leek hij zeker op hun, zoveel was duidelijk.

Eenmaal bij het bootje, stak hij zijn hand uit voor de ander. Deze nam hij aan en het leek nodig te zijn. Een vreemd woord was te horen toen de ander wat leek te vallen. Wel meteen verplaatste hij zijn gewicht wat zodat Daiki niet zou vallen, waarbij hij zijn hand toch wat steviger vastnam. Hij knipperde even vluchtig toen het echter allemaal goed en wel leek te gaan. Oh... Was voor niks nodig geweest. Rustig loste hij dan ook de ander. "Maak je er geen zorgen over. Zou naar geweest zijn als je was gevallen," zei hij met een lichte glimlach tegen de ander. Even bracht hij zijn hand naar zijn haren, waar hij even zijn vingers door haalde, waarna hij plaats nam. Daiki kwam er al snel bij zitten.

Rustig begon hij zich wat meer tegoed te doen aan de wafel. In zijn ooghoek zag hij dat de ander zijn holo caster erbij had genomen. Oh- Een glimlach krulde wel meteen op zijn lippen. "Hey wil je m'n-" Maar iets anders leek de aandacht te trekken van de ander. De woorden die van de ander kwamen kende hij niet allemaal, dus keek Lloyd al snel op om te zien wat hij gezien had. "Buneary," zei hij rustig. "M... mimi... rawl? Is dat hoe je het uitspreekt?" zei hij even met een diepe frons op zijn gezicht, duidelijk zijn best doende om het uit te spreken. Maar hij faalde. Hij faalde enorm. Hoe sprak hij het nu uit? Even wilde Lo het vragen, maar het was duidelijk dat de jongen zijn aandacht op de zwarte Riolu had gericht. Oh- Wacht es even. "Hey die is traited," zei hij even met grote ogen. Maar het leek erop dat Daiki hem voor was en een ball gooide. Zonder verder veel te zeggen at hij verder van zijn wafel. Zich ergens afvragende hoe ze die ball terug konden krijgen als hij hem wist te vangen. Daarbij... Als je het hem vroeg zag dat beestje er best eng uit. Traits konden ook echt heel vreemd zijn als je het hem vroeg.

De ander corrigeerde hem. Mimi... Mimirol hm? Hij kantelde zijn hoofd een beetje terwijl hij nog een hap nam van zijn wafel. Toen de ander echter- Oh. Hij lachte even zachtjes en knikte rustig. Ah- Zijn glimlach bleef op zijn lippen hangen. Wat lief. Wat enorm cute. Jeetje, dat had een hele leuke foto gemaakt. Maar hij weerhield zich ervan. Hij kende de ander ook nog maar even. Hij zou het vast niet waarderen. Nja, misschien wel. In ieder geval wilde hij eerst meer polsen hoe Daiki was, voordat hij zo'n dingen begon te doen. Het was echter een gemiste kans. "Dus mimi... Mimirol," probeerde hij, echt proberende het woord juist uit te spreken. Hij faalde vast enorm. Hij lachte dan ook even en legde een hand langs zijn mond. Ah jeetje.

Er volgde een vraag die hij wel verwacht had. Hij knikte dan ook meteen naar de ander. "Ja traited Pokémon zijn uniek aan SInnoh," legde hij kalm uit. "Ze kunnen een nieuwe typing hebben en van vorm veranderen... Maar sommige traits veranderen enkel de kleur van de POkémon. Zoals well... Een Riolu die zwart word," zei hij even rustig met een knikje naar de Pokémon. "Ik weet wel niet goed wat het verschil is tussen shiny Pokémon. Ik heb zelf een shiny als starter gekregen... Ik had het de professor moeten vragen of er een verschil in zat," een bedenkelijke frons kwam op zijn gezicht, duidelijk in gedachten verzonken. "Maar... Ze worden wel altijd onderscheid. Ik hoorde immers ook dat shiny traited Pokémon een ding zijn. Enorm wild als je het mij vraagt," Jup. Want was een shiny niet gewoon een verandering in kleur? En traits ook? Wanneer werd iets dan shiny traited? En hoe zat dat allemaal in elkaar. "Ah... Eraan denken zorgt voor hoofdpijn," sprak hij lachend uit. Het was duidelijk dat hij niet de slimste type was. Streetwise ja, maar als je hem vroeg over genetica en dat soort spullen, was hij niet de persoon ervoor.

Het gesprek van de traits en alles... Hij was het bijna vergeten. "Oh ja, Daiki. Wil je mijn nummer?" zei hij dan ook heel plots. Hij nam zijn knalrode holo caster wel meteen bij de hand. "Dan kan je me altijd berichtje sturen als je een snelle tip nodig hebt om ergens te eten ofzo," Hij lachte even zachtjes. Het zou natuurlijk ook voor andere dingen gebruikt kunnen worden, maar hij gaf maar een voorbeeld.