Tales of

Sinnoh

Hij had het goed uitgesproken, het klonk goed. Hij glimlachte dan ook voorzichtig, ergens wel trots zijnde op zichzelf dat hij het had kunnen doen. De ander gaf aan dat het ook niet echt een onderwerp voor hem was, waarop Lloyd even voorzichtig knikte. Dit was waarom hij geen researcher wilde worden. Het zou hem ook wel het platform geven die hij nodig had, maar zich verdiepen in Pokémon was niet iets dat hij wilde doen. Hij had er het geduld niet voor en wilde het gewoon niet echt doen. Het was niet wat hij wilde doen in zijn leven. "Ik ook niet," zei hij dan ook zachtjes lachend. Genetica, wetenschappen, alles, het had hem nooit lekker gelegen. Toen Daiki hem echter vroeg of hij een trainer was, liet hij zijn schouders wat zakken. Zijn blik gleed naar de bal van de Tauros. Was hij een trainer? Het kaartje dat hij in zijn rugzak had zitten zei van wel. Hij had een starter, hij was ingeschreven als in. "Ik... Ik ben een trainer ja," zei hij dan ook voorzichtig met een knikje, maar de ander aankijken probeerde hij niet eens. Waar hij normaal wel echt zijn best deed oogcontact te maken of aan te voelen wat de situatie vergde, kon hij niks anders dan blijven kijken naar de bal aan zijn riem. Het was goed gegaan de eerste dag. Maar dat kon... Zo omslaan... Daar moest hij ergens vanuit gaan.

De ander wilde zijn nummer wel. Was inderdaad handig. Rustig keek hij de ander weer even aan. Het woordje battle sloeg hem echter meteen wat verkeerd in. Maar zoals gewoonlijk slikte hij het weg. Hij lachte even zachtjes op de woorden en knikte langzaam. "Jazeker," zei hij dan ook zachtjes. Zijn ogen gleden even naar het schermpje van de ander, waarna hij rustig zijn gegevens intikte op zijn holo caster en vervolgens een berichtje naar de ander zodat hij zijn nummer bij de hand had.




"Zo nu heb je ook de mijne," zei hij rustig tegen Daiki. Hij liet zijn blik nog even terug gaan naar zijn holo caster, waarna hij even zijn hoofd kantelde en zuchtte. "Ik... Moet wel bekennen dat ik echt heel nieuw ben met het Pokémon trainer zijn. Ik heb mijn starter pas twee dagen," zei hij rustig tegen de ander, een licht lachje van hem afkomende. Hij had ook niet echt plannen om nog een Pokémon erbij te nemen soon. Want hij wilde echt eerst zien hoe het Malach ging. Voor hij het wist was de stier toch niet zijn ding... En dan was hij weer bij het begin.

De holo caster werd schuin naar hem gehouden, waarop Lloyd even zijn hoofd wat omhoog bracht om te kijken. Een glimlach krulde even om zijn lippen. Oh yee, ja, veel mensen maakten die fout, maar hij nam het hun niet kwalijk. Daiki vroeg hem dan ook of hij het goed had geschreven. "Bijna... Het is met een dubbele l," zei hij dan ook kalm tegen de ander. "Het gebeurd vaker dat het verkeerd word geschreven. Ik weet niet ook niet wat mijn ouders overkwamen," zei hij lachend. Het was dat hij zijn naam had gekregen van zijn adoptie ouders en niet zijn echte ouders. Zijn echte ouders noemden hem regelmatig nog bij de naam die ze voor hem hadden uitgekozen. Marlow... Hij vond het een hele mooie naam, maar hij had niks tegen zijn echte naam. Marlow werd dan ook enkel door zijn echte ouders en zusje gebruikt. NIemand anders nam de naam echt op. En zelf als iemand hem ermee aansprak reageerde hij er vaak niet op. "Dus l-l-o-y-d," spelde hij zijn naam kalm uit voor de ander.

Daiki vertelde hem zelf over zijn trainer geschiedenis, die heel kort was. Kort keek hij even naar de ander, voordat hij zijn blik op het water legde. Het was niet dat Malach zijn eerste Pokémon was. Maar het was zijn eerste echte Pokémon die van hem was. Golurk was van zijn ouders geweest. Van zijn moeder, die Pokémon buiten de regio had tijdens de lockdown. Ze had ze nooit meegenomen naar huis toen hij jong was, want dat mocht niet. Hij knikte dan ook even rustig toen de ander beaamde dat ze het later konden doen. "Ja," zei hij dan ook zachtjes. "Dus... Dan heb je een Dreepy en straks misschien de Riolu...?" vroeg hij voorzichtig aan de ander. "Dat is al een mooi team dat je hebt," Kort beet hij even op zijn wang, de urge negerende om meer te zeggen. Dit was niet zijn probleem, verre van.

Een plek om te slapen... "Ah... met het festival denk ik niet dat je nog iets in hearthome vind vanavond," bekende hij meteen. Even trokken zijn wenkbrauwen bedenkelijk samen, waarna hij even omhoog keek en zijn focus op de hemel legde. Een bedenkelijke expressie op zijn gezicht. "Je kan altijd wel een hotel vinden in jubilife of veilstone. Daar zijn denk ik wel de meeste hotels te vinden samen met hearthome..." Rustig nam hij zijn holo caster bij de hand, waarna hij het ding unlockte en even begon te scrollen. Al snel kwam een bedenkelijk geluidje uit zijn keel. "Ik weet niet wat je prijsklasse is? Een hotel vinden voor nog vanavond gaat denk ik niet zo makkelijk nog lukken... Tenzij je wat extra wil betalen. Er is een hotel in Veilstone die nog okayish is en meestal wel last minute iets heeft," sprak hij rustig. "Maar als je een trainer bent wil je vast eerder iets dichter bij de gyms... Of... Maakt dat niet veel uit..." mompelde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan de ander. "Er is ook een B&B in Eterna City die samen is met een boederijtje, heel schattig en leuk," zei hij wat luider, terwijl hij even naar de ander keek. "Waar heb je je spullen dan gelaten voor je reis? Is het veel of...?" de bedenkelijke frons kwam terug op zijn gezicht, waarna een hummend geluid van hem afkwam. Ondanks dat Lloyd nogal all over the place kon klinken was hij wel enorm georganiseerd, altijd al geweest. En als het op hotels en slaapplaatsen aankwam was hij altijd op zijn reizen voorbereid geweest. Daiki schijnbaar niet... "Ah... Jubi heeft inderdaad nog wat hotelkam- oh jee..." een bezorgd geluid kwam van hem af. Dat zagen er geen leuke kamers uit... En voor die prijs? Jeetje. Hij scrolde al snel verder en zuchtte even. "Dat ze dit durven aan te bieden als verblijf," sprak hij zachtjes uit, hoofdschuddende. Was een schande.

Daiki kreeg een kleurtje in zijn gezicht toen hij hem corrigeerde. Lo sloeg zijn ogen wat en maakte er een mentale notitie bij. Schaamde hij zich ervoor... Of? Zijn heldere blik gleed terug naar de ander. Hm... De jongen begon te spreken. Als niemand hem zou nemen. "Als iemand hem neemt reken ik met ze af," zei Lloyd, misschien ietwat dapperder dan hij werkelijk was. In realiteit zou hij de persoon vriendelijk aanspreken, misschien iets van de wet tegen hun gebruiken.... Maar conflict ontwijkende. Misschien dat hij ze zou onderscheppen en zou tackelen zoals zijn vader het had geleerd, maar dat leek hem zo... Pijnlijk. Wat als hij de persoon in kwestie pijn deed? Hij lachte even zachtjes. "We- Je zult je Riolu hebben," verzekerde hij zachtjes tegen de ander.

Daiki sprak verder en hij knikte even rustig. Hij beaamde dat alles inderdaad vol zou zijn en dat zijn spullen in het Pokémon center lagen en dergelijke. Toen de ander zei dat hij daar kon slapen, voelde hij zijn kaken warmer worden. Hoe kon hij- Hoe kon hij die optie vergeten zijn?! Wel meteen sloeg hij zijn blik van de ander af om even naar zijn holo caster te kijken. Even diep adem halen, ogen toe. Ah... Wat een idioot was hij. Weer eens zijn mond overpraten terwijl de oplossing daar recht voor de raap was. Hij was werkelijk, achterlijk.

Rustig ontglipte een zucht van zijn lippen, waarna hij opkeek. Daiki keek hem aan, nog steeds... En voor even bleven zijn ogen haken in die van de ander. Nu pas viel het hem op hoe uniek zijn ogen waren. Hoe noemde ze dit soort verschijnselen ook alweer? Twee verschillende kleurende ogen. Het had een andere naam dan wat Alain had. Die had twee kleuren in een oog. Maar dit was anders. Even viel zijn mond wat open, waarbij hij even een kleine glimlach op zijn lippen kreeg. "Je ogen," zei hij zachtjes. "Ik had nog niet opgemerkt hoe mooi ze zijn," Shit- Wel meteen legde hij lachend een hand op zijn mond, waarbij hij schuin wegkeek naar het water. Zijn schouders optrekkende kneep hij zijn ogen toe. Waarom zei hij dit? Waarom? Waarom? Fuck fuck fuck.

Ok Lloyd. Ok. Een compliment was gegeven, een beetje vanuit een vreemd hoek maar- Het was niet het einde van de wereld. Toch? Kort kneep hij zijn ogen toe, herstelde hij zijn houding en schudde zijn hoofd. Zijn handen gingen even vluchtig door zijn zwarte lokken. "Sorry-" zei hij zachtjes. "Ik bedoelde het als een normaal compliment want je hebt zo'n unieke ogen en ik merkte dat echt nu pas op en ik dacht dat het-" daar ging hij weer. "Ik stop beter met praten," fluisterde hij zachtjes achter het geratel aan. Wat een sukkel was hij toch. "Je... Je hotel situatie..." murmelde hij vluchtig erbij. "Ben je ok met in het Pokémon center te slapen? Ik app je anders wel wat hoteloptie straks zodat je even rustig kan kijken of er later kamers vrijkomen," Hij had zijn focus weer op zijn holo caster gelegd, om door te blijven scrollen op het ding. Het kleurtje in zijn gezicht negerende. Soms sprak hij echt teveel. HIj moest echt leren zijn mond te houden soms. Dit kon zo verkeerd opgenomen worden.

Het was niet iets dat je zomaar zei, toch? Het kon als complimentje eens gezegd worden maar zo, hier, in de boten, nadat ze elkaar diep in de ogen hadden gestaard? Ja, nee, straks kreeg Daiki nog een verkeerd idee over wat zijn intenties waren. Het enigste dat hij wilde was dat de ander een leuke tijd had. Hij wilde gewoon een nieuwe vriend erbij. Er was niks extra. Niks waar hij achter was, verre van. Toch? Agh, waarom was hij er z'n hoofd zo over aan het breken... Daiki begon met praten, maar Lloyd had zijn focus op zijn holo caster gelegd en hield die daar. Hij luisterde wel naar wat de ander zei, waarbij een glimlach op zijn lippen krulde. "Ah.. Mijn uh- Mijn beste vriend heeft ook zoiets maar anders. Die heeft twee kleuren in een oog, paars en geel. Ook heel mooi en uniek," mompelde hij zachtjes tussen lippen. Hij kon het niet laten te praten. Hij vervloekte zichzelf dat de woorden altijd maar leken te komen.

En toen kwam een vraag die even een brok in zijn keel vormde. Wat? Hij keek de ander even snel aan. Wat zei hij nou? "Natuurlijk wel!" zei hij snel. "Ik... Dacht dat het gewoon wat vreemd over kon komen?" Hij lachte even zachtjes. Hij was immers zowat een wandelde pride flag. Met al de pinnen die hij op zijn rugzak had, zijn gedrag en gewoon... Well yea. "Ik uh- Ja..." Hij lachte weer even. Iets dat hij immers altijd deed als hij wat ongemakkelijk werd of nerveus. Het was automatiek geworden om alle hevige dingen gewoon weg te lachen. Het hielp enorm wat van de stress weg te werken.

Hij was ok met het Pokémon center zei hij... "Ze zorgen er ook wel goed voor je, plus het is gratis," het was geen luxe, maar het was iets. Toen ze bij de kant waren hielp iemand Daiki eruit. Rustig kwam Lloyd overeind, waarbij hij zijn rugzak op zijn rug sloeg en vrij soepel de boot uit sprong. Hij knipperde even en keek naar de ander toen deze weer sprak. "Neh ik heb niks gepland vandaag, ik loop wel mee," zei hij met een glimlach waarna hij even in de richting wandelde waar de ball zo ongeveer zou moeten liggen. "Ik denk dat het deze kant op is als ik me goed herinner," Langs de oever konden ze dan naar de plek gaan waar ze de twee Pokémon hadden gezien. "Heb je al plannen voor avondeten by the way?" vroeg hij nieuwsgierig aan de ander.

De ander beaamde dat het bijzonder was, waarop Lo even rustig knikte. Dat was het inderdaad. Maar Alain was op meerdere vlakken uniek. De jongen had spierwit haar en zag er eigenlijk helemaal niet uit als z'n zusje. In ieder geval zocht hij er niks achter. Hijzelf was geadopteerd en leek helemaal niks op zijn geadopteerde ouders. Hij zou de laatste persoon zijn die er zich vragen bij zou stellen. Daiki vertelde hem over zijn moeder en kort knipperde Lloyd verbaasd. Intressant. Hij maakte er een mentale notitie van en keek de ander rustig na toen deze het bootje uit stapte.

"Dus ben je van plan volledig ghost team op te stellen?" vroeg hij nieuwsgierig aan hem. Hij had gehoord dat sommige gyms buiten Sinnoh single types gebruikten. Heel uniek en leuk, maar niet efficiënt als je het hem vroeg. But then again, wat wist hij. Hij was nog maar net een trainer... En voor wat hij zichzelf trainer kon noemen, bakte hij er niet veel van. Daiki sprak verder, had geen plannen voor avondeten. "Ik ken een leuk tentje net buiten de binnenstad waar je pizza uit kan halen," zei hij kalm. "Heb je zin om misschien even langs te gaan daar? Is gezelliger met twee," een lachje kwam van hem af. "Ze hebben er zo van die bankjes staan bij een heel mooi veldje. Gewoonlijk bloeien er daar hele mooie bloemen. Misschien dat er al wat krokussen staan," Dat zou wel een leuk zicht zijn dan. Hij zou ook even Malach uit de ball kunnen laten. Hij had het zichzelf voorgehouden om de stier toch wel dagelijks een keertje eruit te laten. Het was immers nog steeds een dier met noden. Het was enkel normaal.

Daiki had de ball gevonden en vroeg hem om hem eruit te halen. "Sure," zei hij met een klein glimlachje terwijl hij naar de ander toe stapte. "Heb je al een naam voor hem in gedachten?" vroeg hij nieuwsgierig aan de ander. Misschien had hij al wat gemaald in het bootje over een of... misschien was Daiki meer het type om het karakter eerst te polsen van zijn Pokémon voordat hij er een gaf... Of misschien was hij geen enkele van die opties en was hij gewoon iemand die zijn namen vooraf al had beslist.