Tales of

Sinnoh

Niet omsloten worden door de witte muren van het ziekenhuis, geen verpleging te zien om het half uur, wakker te worden in het midden van de nacht door lawaai op de gang, hielp al om zich beter te voelen. Casimir zou niet zeggen dat hij zich goed voelde, zo ver was hij zeker nog niet. Door de slechte nachtrust waren er wallen ontstaan onder zijn ogen. Gaan slapen was zowat het eerste wat hij gedaan had toen ze de dag ervoor thuis aan kwamen, en alsnog was hij niet volledig uitgerust.

Afwezig roerde Casimir met een lepel door de cornflakes die onaangeraakt voor hem stond, lang genoeg zodat het al week was geworden. Naast hem op de tafel lag de nieuwe Holo Caster die Alain voor hem had gekocht. Hij was wat aan het scrollen geweest tot één artikel zijn aandacht had weten te trekken. Er waren bepaalde zaken die hij bewust negeerde omdat hij absoluut geen zin had om die artikels te lezen. Casimir had niet de behoefte om te weten wat ze allemaal zeiden over die ene dag.

Zijn linker arm lag op de tafel zodat hij naar voor kon leunen om zeker niets tegen zijn rug te krijgen. Aan zijn voeten lag de Houndoom, verstopt onder het tafel ook al was het een erg slecht idee. “Er is een school aangevallen door een Charizard,” zei Casimir luidop, niet eens wetend of Alain zelfs in de buurt was. Het was ondertussen al een paar dagen geleden, maar nu pas hoorde hij ervan. Veel hield hij zich niet bezig met het nieuws en wat er gebeurde in Sinnoh. Tot nu. “Crescent Moon zou hebben geholpen met de brand onder controle te krijgen." Er volgde een kort stilte, waarna hij weer verder ging met doelloos roeren. "Zeggen ze.” Alles wat daar gebeurde was interesseerde hem lang niet zo veel, buiten één klein detail.

Als het aan hem had gelegen, was hij na één dag alweer vertrokken. Dat is hoe snel hij een ziekenhuis uit wilde. Het had een hele hoop extra zorgen kunnen voorkomen, maar hij wist dat het geen doen was. Zelfs nu was wandelen een uitdaging en moest hij het bij korte afstanden houden. Door al de rest, was de pijn die door zijn enkel trok makkelijk te negeren. De bal ter grote van een tennisbal die erop stond en waardoor hij geen schoenen of kousen aan kon, echter niet. Maar dat was het minste van zijn zorgen.

Het liefst was Casimir bezig met iets. Alles om zijn gedachten bezig te houden, maar er was niets dat hij kon doen. Met bijna alles had hij hulp nodig, waar hij een hekel aan had. Wat hij kon deed hij zelf, zelfs al was het dom en kon hij beter alsnog hulp vragen. Hij wilde Alain gewoon niet nog zwaarder belasten. Casimir wist hoe het was, was er zelf doorgegaan toen Alain zijn ongeluk had, en hij wilde het hem besparen. Ook al was het onmogelijk.

Casimir humde wat afwezig terwijl hij eindelijk de lepel naar zijn mond bracht, enkel om een vies gezicht te trekken zodra hij de platte cornflakes proefde. De eetlust die al niet aanwezig was, zou nu ook niet meer opkomen. “Niet op deze manier,” zei hij nog. Casimir vatten de hele opmerking veel algemener op. Twee keer al – minstens – had deze man een misdaad begaan en was hij er mee weg gekomen zonder problemen. “Ze gaan hem nooit vinden.” Een pessimistische gedachten, maar de harde waarheid. Casimir kon zich veel te goed herinneren hoe die man daar had gestaan, alsof hij alle tijd van de wereld had. Zelfs toen hij de sirenes hoorden, bleef hij kalm. De man had immer niks te vrezen. Niemand kon iets tegen hem beginnen.

Hij legde de lepel naast zijn kom neer op de tafel. Dit ging hij niet meer opeten, zoveel was zeker. Voorzichtig en tegen beter weten in boog hij zijwaarts met de kom in zijn hand. Een zachte hiss die Casimir probeerde te onderdrukken rolde over zijn lippen. Hij kwam niet tot aan de grond, dus met een zacht geluid viel de kom neer. Buiten enkele druppels was de inhoud erin blijven zitten. De Houndoom onder de tafel kwam in beweging zodra hij de kom zag verschijnen en schoof twee stoelen in zijn enthousiasme achteruit. Eén ervan viel de grond op.  Terug rechtop komen te zitten was even onaangenaam.

Casimir keek neer op de Houndoom die tevreden de cornflakes – die ondertussen een pap was geworden – begon op te eten. Er was dan toch minstens één iemand die nog een goede eetlust had. Voorheen had hij er nooit over nagedacht, maar hij was zo gewoon geworden aan de aanwezigheid van zijn pokémon. En dan vooral Rose in het bijzonder. De Ninetales was haast altijd wel uit haar bal, al lag ze meestal te slapen op het kussen. Nu dat ze er niet was, bracht het een leegte met zich mee. Het erge was dat ze echt weg moest zijn voor hij tot dat besef kwam. Wat hem nog het meest dwars zat was dat hij geen idee had hoe zijn pokémon eraan toe waren.

“Denk dat hij niet beseft hoe groot hij is,” zei Casimir bedenkelijk terwijl hij een hand legde op één van de lange hoorns. Hiermee negeerde hij ook volledig de vraag die Alain gesteld had, zelfs al had hij hem wel degelijk gehoord. Het ging wel. Als hij gewoon voorzichtig was en niks doms deed, kwam het ooit  goed. Misschien.

Hij drukte het artikel dat hij aan het lezen was weg voor hij de stoel voorzichtig naar achter schoof. Hierbij stoten hij tegen de Houndoom, maar die merkte er helemaal niets van. Het beest at gewoon verder alsof hij eten had gekregen van topkwaliteit.

Toen Alain vroeg om op de zetel te gaan zitten, knikte hij. “Is goed.” Het was comfortabelere dan hier zitten, ondanks dat het verschil minimaal was. Recht staan lukte hem gelukkig zelfstandig, het was pas vanaf daar dat het een klein probleem werd. Casimir zetten één strompelende pas dichter naar Alain. Gelukkig kon hij ,ondanks de gips, zijn vingers nog gebruiken. Hij legde die hand op de andere zijn arm. Al wat hij nodig had was extra ondersteuning, en dan kwam hij er wel.

Terwijl hij met Alain zijn hulp richting de zetel ging, viel zijn blik even op het kussen waar de roze Lycanroc op lag te slapen. “We gaan er nog een tweede moeten bijkopen,” merkte Casimir op. Met het aantal pokémon dat er nu rond liep in huis, was het zeker geen slecht idee. “Zeker als–” Nee, er was geen zekerheid dat ze terug kwamen. Zoveel dagen waren gepasseerd, ze konden ondertussen al overal zijn. De kans dat hij ze ooit nog terug zag, werd iedere dag kleiner.

De Houndoom zijn oren waren op hen gericht, dus hij wist maar goed genoeg dat ze over hem bezig waren en toch besloot hij alles te negeren. Het eten dat voor hem stond was veel interessanter. “Onmogelijk,” zei Casimir hoofdschuddend. “Het ziekenhuis moet door hem het bed laten repareren.” Wat er kapot was wist hij niet, maar er was wel degelijk een bar afgebroken en een draad ontkoppeld. Zolang hij in huis niet alles zou slopen was het in orde. Anders moest hij de pokémon toch echt eens in een bal steken. Alain had al genoeg werk gestoken in dit huis, één pokémon moest dat niet allemaal kapot maken.

Casimir wist hoe het ging met pokémon die werden gestolen, ze konden overal eindigen en de kans dat je ze terug vond was minimaal. Vele werden over zee gestuurd naar een andere regio om daar verder verkocht te worden. Als hij snel was, kon hij het misschien onderscheppen maar anders– hij schatte zijn kansen niet rooskleurig in. Hoe ze elkaar vast hadden was ongemakkelijk te noemen, maar er was geen andere optie. Niets zou perfect zijn en ze konden er enkel het beste van maken. “Dan moeten ze delen, weet niet hoe goed dat idee is,” zei Casimir die de gedachten naar achter probeerde te schuiven. Tussen sommige pokémon klikte het, maar anderen niet zo.

Iets te veel gewicht op zijn voet, was genoeg om hem zijn evenwicht kort te doen verliezen. Casimir zocht meer steun aan Alain zodat hij zijn enkel niet verder belasten, maar vooral dat hij niet op de grond belanden. “Shit, sorry,” mompelde hij direct terwijl hij weer probeerden meer balans te vinden. Voorzichtig zette hij zijn voet weer neer, maar zijn gezicht vertrok even. “Het gaat weer.” Casimir maakte alvast weer aanstalten om verder te wandelen. het enige dat echt zou helpen was om te gaan zitten en zijn voet weer omhoog te leggen. Misschien zelfs wat extra ijs. “Van alles, is dit nog het ergste,” zuchtte hij terwijl hij weer een stap zetten en ontevreden zijn tong klikte. Hoe zo iets doms voor zoveel problemen kon zorgen. Het was niet eens gebroken.

Achter hen klonk een klagende grom van de Houndoom die ondertussen al de cornflakes had opgegeten en ook de enkele druppels op de grond had opgelikt. “Daar is iemand het niet mee eens.” Het was dat hij begreep waarom dat Alain liever niet had dat de Houndoom vanalles zou vernielen gewoon omdat hij zo onhandig was. Er stak zoveel werk in dit huis, dat wilde je niet direct ruïneren. Misschien dat het wel zou beteren als er een extra kussen was. Dan had het grote beest ook een plek om op te gaan liggen. Al vermoedde hij dat het nog steeds liever ergens onder lag.

Vanuit zijn ooghoeken keek Casimir even naar Alain toen hij herhaalde wat hij had gezegd. Alles was miserie. Er was geen enkele manier dat hij kon zitten of liggen zonder dat iets pijn deed. Het feit dat hij daardoor zo afhankelijk was van Alain irriteerde hem nog het meest aangezien hij veel waarde hechtte aan zelfstandigheid.. “Misschien niet,” zuchtte hij. De wonde op zijn rug deed nog steeds evenveel pijn als de eerste dag.

Nog maar een klein stukje en dan kon hij zich langzaam op de zetel laten zakken. Eén kussen plaatste hij tegen zijn onderrug en het andere stak hij uit naar Alain. “Kan je deze nog achter mijn nek plaatsen?” Het was niet enorm comfortabel, maar zo kon hij naar achter leunen zodat dat er druk werd uitgeoefend op de wonde. Zijn voet kon hij dan ook nog met een kussen omhoog leggen, net zoals zijn linker arm.

Zacht schudden Casimir zijn hoofd. Hoe graag hij ook iets wilde doen om zijn gedachten te verzetten, meestal hield hij het allemaal niet lang vol. Zijn hoofd liet hij wat naar achter hangen om zijn ogen te sluiten. “Ik vraag me af hoe lang het nog gaat duren voor de politie weer contact probeert op te nemen.” Dat ze waarschijnlijk reeds bij hem thuis hadden aangebeld, ontging hem volledig. Nog steeds voelde hij niet de behoefte om met ze te praten.

Opnieuw kwam een klagend gejank bij de Houndoom vandaan, voor het getik van zijn nagels weer klonk en hij zich ook naar de zetel begaf. Zijn hoofd legde hij neer op de rand, om van Alain naar Casimir te kijken en weer terug. “Denk dat hij het begrepoen heeft” Waarschijnlijk zat het beest nog liever in een pokébal dan dat het buiten in de tuin zijn tijd moest besteden. Het was net Rue maar dan in groter formaat, aangezien hij ook steeds bij mensen wilde liggen en liefst op ze.

Als je hem zag zitten met al de kussens ter ondersteuning, zag hij er nog eens zo miserabel uit. Zijn vinger van de hand die in het gips stak, waren altijd een beetje gezwollen omdat hij die niet naar boven kon houden. De enige manier waren de kussens, maar hij zat ook niet heel de tijd neer. Het was het koude gevoel van de icepack dat hem zijn ogen weer deed openen. “Bedankt,” zuchtte hij zacht. Alain deed echt veel te veel voor hem op het moment. Iedere keer dat hij weer om iets vroeg, voelde hij zich vervelend. Vooral omdat het niet stopte. Misschien was hij toch beter in het ziekenhuis gebleven.

De gedachten zorgde ervoor dat Casimir met een bezorgde blik naar Alain keek die naast hem kwam zitten. Voor iemand zorgen dag in, dag uit, was enorm belastend. “Ze gaan vast niet opgeven,” zei hij hoofdschuddend. Hun onderzoek was daarvoor veel te belangrijk, gezien de man die hierbij betrokken was. Een executive die ze niet te pakken kregen. “Ik snap niet hoe ze nog steeds niets weten,” er was een lichte irritatie in zijn stem terwijl hij zich wat verzetten. “Hij— ik— het duurde zo lang voor ze er waren.” Een brok vormde zich in zijn keel, maar die slikte Casimir snel weg. “En ondanks dat hij wist dat ze kwamen, bleef hij zo kalm. Zelfs toen— hij haastte zich niet.” Het betekende één ding; die man had niets te vrezen van de politie. Waarschijnlijk zelfs niet eens van Crescent Moon

Zijn blik gleed even naar Alain toen die verder weg ging zitten. Waar de andere normaal minsten tegen hem aan zat, was er nu wat afstand. Ook voor hem was het onwennig, maar er was geen andere optie. Zelfs al zou hij de andere niet tegenhouden als hij toch tegen hem aan kwam zitten, zou het niet aangenaam zijn. Niet dat er ook maar een manier was waarop hij min of meer comfortabel kon zitten. Nog even en dan kon hij in elk geval weer op zijn zij of buik liggen. Voor de genezing van zijn rug zou dat al wonderen doen.

Er was niks wat Casimir de politie te zeggen had. Als hij er zeker van was dat ze iets voor hem konden betekenen, was het anders geweest. Maar, waarom zou hij? Het zou er enkel voor zorgen dat er nog meer informatie werd vrijgegeven aan de pers, want dat was onmogelijk te voorkomen. Nee, ze konden niet helpen dus zou hij ze niks vertellen. “Hopelijk geven ze dan snel op.” In elk geval kon hij nu weg of voorkomen dat ze binnen kwamen. Dat was niet het geval geweest in het ziekenhuis.

Alles omtrent het het voorval probeerde hij te negeren, hoe moeilijk het ook was. De media had altijd wel iets te zeggen en meestal klopte er helemaal niets van. Casimir wilde niet weten van voor onwaarheden er nu allemaal werden verspreid. De naam van de man was hij echter wel tegen gekomen, het was onmogelijk om alles te ontwijken. Een Team Zekrom Executive. “Ik schat hun kansen erg klein in,” zei Casimir hoofdschuddend. Hij had eigenhandig de kracht van die man zijn pokémon mogen ondervinden en– nee, Crescent Moon kon er niks tegen beginnen. Niemand. De man had niet eens moeite moeten doen en ook zijn pokémon hadden niet op volle kracht gevochten. Anders zat hij hier nu niet.

De gedachten alleen zorgde ervoor dat Casimir’s gezicht onttrok van alle kleur en zijn maag keerde om. Bij elke seconden dat voorbij tikte, voelde hij zichzelf misselijker worden. Zijn grijze ogen waren gericht op de gips terwijl hij met zijn andere hand trok aan de stof die eruit stak. “Ze kunnen niks tegen hem beginnen. Ik— er waren slechts 2— de rest van zijn team— wie weet wat hij nog heeft.” Online waren er vast genoeg speculaties, maar die had hij allemaal ontweken. Casimir wilde niet weten wat er verder had kunnen gebeuren.

Politie was hier niet welkom, zoveel was duidelijk en maar goed ook. Casimir had ze niks te zeggen en de kans dat het ooit zou veranderen was enorm klein. Misschien als ze zich eenmaal bewezen hadden, dat hij er meer voor open zou staan, maar voorlopig had hij slechts weinig vertrouwen in ze.

Dan was er ook nog het feit naar wie ze op zoek waren. Of die man had contacten binnen de organisatie, of hij had niks te vrezen als ze hem vonden. Een combinatie leek hem nog het meest logische. Zijn grijze ogen rusten even op Alain. Hij wilde hetzelfde vertrouwen hebben, maar op dat moment was het enorm moeilijk. “Er staat vast al iemand klaar om zijn plek in te nemen,” zei Casimir hoofdschuddend en wendde zijn blik af naar de tv.

Traag keek Casimir opzij naar Alain wanneer hem gevraagd werd of hij erover wilde praten. Een paar keer had hij al op het punt gestaan, zowel in het ziekenhuis als hier, maar iedere keer weerhield iets hem. Het was dat hij er niet aan wilde denken, ook al was dat het enige waar hij aan dacht. Alles speelde zich voortdurend opnieuw af in zijn hoofd. “Misschien een andere keer,” zei hij uiteindelijk met een zachte zucht. Het was hetzelfde als jaren geleden, toen had hij ook alles voor zich gehouden. Iedereen wist toen ook wat er gebeurd was, hoe het voor hem persoonlijk was geweest, was niet belangrijk voor hen.

Het kunnen onder zijn arm verplaatste hij een beetje zodat het comfortabeler was en om zichzelf wat te doen te geven. “Anders een film kijken?” Casimir was niet in een positie waar ze veel anders konden doen, zelfs de bordspellen die ze geregeld speelde zouden nu onmogelijk zijn. Hij zou zijn aandacht er niet bij kunnen houden. Een film zou ook al moeilijk zijn, maar het geluid op de achtergrond zorgde er altijd voor dat hij vlotter in slaap viel.

Helaas was een rustige film hun niet gegund. De deurbel ging en direct zuchtte Casimir geïrriteerd terwijl hij iets dieper wegzakte in de zetel. “Zijn vast verkopers. Laat ze maar bellen, ze gaan vanzelf weg.” Wie er ook aan de deur stond, hij had er geen zin in. Als het één van Alain’s vrienden was zou hij zich wel terug trekken in een andere ruimte.

Vroeger was Casimir van mening dat praten niet hielp en dat je er niets uit haalde. Dat was de laatste maanden veranderd en allemaal door Alain. Om een reden zorgde de andere ervoor dat hij zich veilig genoeg voelde om te praten over de moeilijkere onderwerpen. Zaken die hij jarenlang voor zichzelf had gehouden. Zelfs nu vroeg Casimir zich af of het zou helpen om er nu al over te praten. Dat al de emoties die nu door hem heen gingen, daarmee zouden verdwijnen. Het had eerder gewerkt, dus waarom nu niet?

Maar Casimir kreeg geen woord over zijn lippen. Als hij nadacht waar hij moest starten, overspoelde alles hem in één keer en klapte hij dicht. Net als toen in het ziekenhuis. Het ging gewoon nog niet. Gelukkig was Alain niet iemand die verder zou pushen als hij niet wilde. “Bedankt,” zei Casimir waarbij hij Alain even aankeek en een glimlach op zijn lippen forceerde. Samen kwamen ze er wel.

Casimir kreeg helemaal niets mee van de film die op stond. Het beeld bewoog en hij hoorde de vele geluiden en stemmen, maar niets registreerde echt. Niet dat het uitmaakt, want het was alsnog voldoende om hem af te leiden van zijn eigen gedachten. Al wat hij moest doen was kijken en niet nadenken. Het hielp, maar natuurlijk mocht het niet blijven duren. Toen de bel ging, wenste Casimir dat hij voor even gewoon kon verdwijnen.

Alain was al snel onderweg om ze weg te sturen, ook al was het waarschijnlijk beter om te doen alsof ze niet thuis waren. Ter ondersteuning – al deed het in werkelijkheid weinig – plaatste Casimir een arm rond zijn ribben om vervolgens opzij te buigen. De afstandsbediening lag niet te ver en hij kon het dichter kon schuiven. Eenmaal hij het in handen had zetten hij het geluid zachter zodat hij het gesprek kon horen.

“Al een geluk dat wij wel geïnteresseerd zijn.”

Wacht. Hij kende die stem. Het was misschien bijna een jaar geleden, maar de stem van je vader vergat je niet snel. Ondanks het protest van zijn lichaam trok hij zijn been van de salontafel af en legde hij de kussens allemaal normaal neer.

“Jij moet Alain zijn,” hoorde hij vervolgens de stem van zijn moeder, die vast aan het glimlachen was. Wat deden die hier? Ze hoorden hier niet te zijn. Anders hadden ze vast wat laten weten. “Is Casimir ook hier?” Haar stem klonk ongerust en ze zou waarschijnlijk langs Alain naar binnen proberen te kijken. “Ik ben Kevin en dit is mijn vrouw, Ester. Casimir’s ouders.” Casimir wist zichzelf zelfs recht te duwen, alsof dat beter was dan als ze hem aantroffen op de zetel. Misschien kon hij nog doen alsof het allemaal meeviel.

Als Alain nu zei dat het allemaal erg ongelegen kwam en zijn ouders gewoon weg stuurde, was er geen probleem. Het zou niet zo beleefd zijn, maar dat maakte niet uit. Later zou hij wel met ze praten. Niet nu. Nu moesten ze gewoon weg. Hij kon niet met ze praten, niet over dit. Jaren geleden hadden ze het al eens meegemaakt, met een slechtere uitkomst. Ze konden hier niet nog eens doorheen.

”Sorry! Natuurlijk! Kom binnen!”

Casimir stond net net in het zicht van de deur en had zijn ogen gericht op zijn ouders die er stonden, net te laat om ze weg te sturen. Hoe goed zijn ma ook was om een masker op te houden, hij zag er recht door en zodra ze haar ogen op hem legde, viel het van haar gezicht. Tranen die al dagelijks gevloeid hadden, stonden weer in haar ogen. Met snelle maar kleine passen liep ze op hem af, armen al wijdt gespreid. “Oh Casimir, wat h– shit, sorry— ik wilde niet—” Ze was maar een klein vrouwtje, waardoor haar armen recht op de wonde op zijn rug kwamen. Casimir probeerde de pijn te verbijten, maar krimpte toch in elkaar waardoor ze direct los liet.

De tranen rolde nu over haar kaken terwijl ze hem aan keek. “Het is oké.” Hij probeerde zichzelf een houding te geven, maar het was moeilijk. Zijn ma bewoog haar armen wat, want ze wilde hem vastpakken, maar wist duidelijk niet hoe waardoor haar handen voor haar mond eindigde. Haar blik zorgde ervoor dat hij ongemakkelijk schuifelde en op keek naar Alain. Zijn pa stond nog steeds naast hem en had geen woord gezegd, keek enkel erg bedenkelijk naar de situatie met zijn armen over elkaar heen.

“Ik dacht echt— toen Alain belde— ik— wat als je—” Doordat ze aan het huilen was, kwam ze niet meer uit haar woorden en wist ze met zichzelf geen blijf. Casimir begreep wat ze wilde zeggen. Wat als hij er niet uit was gekomen. Heel de situatie bracht enkel trauma’s naar boven die ze allemaal probeerde te verdringen. Zijn pa was ondertussen naast haar komen staan, om een arm om haar heen te slaan.

Casimir bleef er zelf ongemakkelijk staan, niet goed wetend wat hij moest zeggen in deze situatie. “Wanneer had je ze gebelt?” vroeg hij uiteindelijk aan Alain. Zijn ma zou niet in staat zijn om daar nu normaal op te antwoorden.