Tales of

Sinnoh

Het zonnetje scheen, waardoor de besneeuwde bomen nog mooier tot hun recht kwamen. Tuurlijk had Penny al wel eens eerder sneeuw gezien, maar nog nooit in zulke grote hoeveelheden. De neiging om haar weg naar Eterna City te stoppen en een sneeuwpop te bouwen.

Penny keek even naast haar, ogen gericht op Bubbly, om er zeker van te zijn dat de Igglybuff nog steeds langs haar zijde was. Het zou verschrikkelijk zijn om haar eerste Pokémon kwijt te raken, maar gezien de witte omgeving en de knalroze huid van haar Igglybuff, vertrouwde ze erop dat dat niet ging gebeuren. Ze stopte haar handen in haar zakken in de hoop ze wat warmer te krijgen terwijl ze stevig doorstapte. Eterna City wachtte op haar!

Ze beloofde aan zichzelf dat ze vaker door de natuur zou gaan wandelen. De frisse lucht rook heerlijk en Bubbly leek zich ook prima te vermaken. Penny was gewend aan de strandwandelingen, maar niet zozeer aan de boswandelingen. Het was een geweldige afwisseling, van zowel terrein als kleur.

Terwijl de twee verder slenterden, humde Penny zachtjes. Het deuntje zat al een tijdje in haar hoofd en nu moest het er toch echt uit. Echter kwam er al snel een einde aan, toen ze in de verte een tweesplitsing zag opdoemen. Oh jee... Dit was... een klein probleem. Penny bleef doorlopen, enigszins hopend dat de tweesplitsing een soort fata morgana was en zomenteen weer een rechte weg zou vormen. Maar niets was minder waar. Uiteindelijk stopte de jonge vrouw, haar ogen springend van links naar rechts. "Welke kant was Eterna City nou op...?" vroeg ze zichzelf hardop af voordat ze naar de Igglybuff keek. "Weet jij het nog?" Maar de roze bol staarde haar alleen maar nietszeggend aan. Penny zuchtte voordat ze weer breed glimlachte. "Oke! Dan mag jij kiezen!" grijnsde ze naar Bubbly, voor ze door haar knieën dook. "Links of rechts?" Bubbly keek haar opnieuw vaag aan, alsof het kwartje niet helemaal viel. Het duurde even, maar Penny had geduld, voordat de roze bal zich langzaam omdraaide en links de weg in sloeg. Penny stond ook weer op en zette haar handen in haar zij met een dikke grijns op haar gezicht. "Links naar Eterna City it is!" riep ze uit voordat ze Bubbly inhaalde en weer verder slofte. Ooit kwamen ze er wel.

Misschien moest ze gewoon haar map erbij halen. Dat zou een heleboel twijfels oplossen. Maar nee, dat was bijna valsspelen. Penny zou wel zien waar ze zou eindigen. Ze had altijd nog haar Holo Caster nog. De vraag was alleen wie ze daarmee berichtjes ging sturen. Ze betwijfelde het of haar ouders haar noodkreet serieus zouden nemen.

Zo diep in gedachten verzonken, zag Penny niet wat er voor haar gebeurde. Met een zacht kreetje voelde ze hoe ze voorover helde terwijl haar voet ergens achter bleef hangen. Bubbly sprong op en draaide zich om, terwijl Penny zich nog net wist op te vangen, was Bubbly al enthousiast op en neer aan het springen. Penny draaide zich om, even negerend dat ze in de sneeuw lag. Voor haar lag... een blauw bal? Bel? Bol? Het was lastig vast te stellen. "Oh... Hallo!" begroette ze het blauwe besje vrolijk. Ja, besje was een goed woord. "Ben je verdwaald? Heb ik je laten schrikken?" Penny bleef zitten waar ze zat, nieuwsgierig naar het beestje kijkend. Ze had geen idee wat er voor haar stond en of het gevaarlijk was. Maar het leek erg geschrokken... dus... misschien kon ze helpen? "Ik kom in vrede, geen zorgen hoor.." probeerde ze de blauwe bes gerust te stellen. Ze probeerde zo stil mogelijk te zitten terwijl ze haar hand richting de bes uitstak. Misschien had hij wel een heel goed reukorgaan en wilde hij even snuffelen om het zeker te weten. Dit was misschien een potentiële nieuwe vriend.

Voor een trainer was Penny behoorlijk dom. Ze had uiteindelijk haar holo caster moeten gebruiken om erachter te komen wat voor Pokémon Bubbly nu eigenlijk was. En nu de levende blauwe bes voor haar stond, had ze amper idee wat het kon zijn. Misschien was het wel helemaal geen fruit Pokémon, wist zij veel.

Met haar hand uitgestoken keek Penny hoopvol naar de bes, nergens de gedachte hebbende dat een wilde Pokémon nog wel eens gevaarlijk kon zijn. Misschien zou hij wel haar hand afbijten? Neeeeeeeeeee. Dat kon dit lieve besje nooit doen. "Ben je oke?" vroeg ze opnieuw, zich afvragend ook of de Pokémon haar eigenlijk wel kon verstaan. Het gaf haar in ieder geval een teken van leven toen het ineens achter haar begon te schuilen. "O-oh, oké. Ben je bang voor Bubbly..? Want dat hoeft niet hoor, zij is super aardig, zeg maar hoi, Bubbly!" ze draaide zich om tijdens het spreken naar haar Igglybuff, die een beetje schaapachtig haar pootje ophief en zwaaide. Penny stond ondertussen op en klopte wat sneeuw van haar broek toen ze de pootstappen hoorde. "Oh? Heb je vriendjes meegenomen?" grijnsde ze naar de bes, die nog steeds achter haar been leek te schuilen. Ach, hoe meer vriendjes, hoe meer vreugd.

Ze was pas een paar dagen trainer en nu had ze al zoveel ontdekt. Er waren zoveel Pokémon om te ontdekken. Het blauwe besje was een goed voorbeeld. Ze snapte alleen nu niet waar deze nu zo bang voor was. Zou het door Bubbly komen? Misschien was de bes wel geïntimideerd omdat de Igglybuff ronder was dan hem.

De pootstappen trokken haar aandacht en ze draaide zich om. Toen een groep Pokémon ineens voor opdoemde, moest Penny toch even slikken. Oh... Oh dit waren wel een heleboel potentiële vrienden. Daar had ze niet genoeg pokéballs voor. "H-Hallo!" glimlachte ze, proberend nog even enthousiast te klinken. Ze ging niet deze koe-pokémons nu anders behandelen omdat ze ineens met heel veel waren. En ook nog eens behoorlijk groot waren. "Kan ik iets voor jullie doen? Zijn jullie de weg kwijt?" Haar ogen dwaalden naar beneden, naar de hoef die over de grond werd geschraapt. Dat kon niet veel goeds betekenen. "Sta ik in de weg...?" vroeg ze toen voorzichtig, over de groep heen kijkend. Bubbly schoof ondertussen ook wat dichter naar haar toe, nu ook proberend achter Penny's been te schuilen samen met de bes.

Penny had nooit echt opgelet tijdens belangrijke levenslessen. Maar ergens bedacht ze ook dat ze nooit iemand echt had horen spreken over wat te doen als je een boze Pokémon tegenkwam. En dit was niet zomaar een boze mon, nee dit was een hele kudde. En ook nog bizons. Zelfs Penny had door dat dit niet echt een geweldige situatie was.

Ze slikte een keer en haalde vervolgens diep adem. Was rennen een goede optie? Maar dan kwamen ze waarschijnlijk achter haar aan. Maar als ze bleef staan, dan kwamen ze sowieso en dan was ze zomenteen Platte Penny. Voor een seconde liet ze haar ogen afdwalen naar haar benen, waar de twee Pokémon haast bevend zich probeerde te verbergen. "Misschien kunnen we een andere keer gezellig bijkletsen maar ehm..." Penny aarzelde nog een enkele seconde voordat ze door haar knieën ging, de blauwe bes en de roze kauwgombal oppakte (die daar behoorlijk tegen protesteerde) en met de twee Pokémon onder haar armen er hollend vandoor ging. "Doei!" Rennend voor haar leven zocht ze in alle paniek naar een goeie plek waar ze misschien kon verstoppen van deze hele horde aan boze bizons.

Rennen, rennen en nog eens rennen. Dat was de enige optie die nog rondgalmde in Penny's bijna lege hoofd. Ze wist ook niet hoe ze het anders aan moest pakken. De bisons hadden wel vier poten dus die waren vast wat sneller maar.. Maar niets. Penny had geen idee hoe ze zich hier uit kon wurmen. Of rennen. Vooral dat laatste.

Ze voelde hoe ze al buiten adem begon te raken en de twee Pokémon onder haar armen maakte ook veel protesterende geluidjes. Maar ze kon ze toch niet alleen achterlaten?! Niet Bubbly! En... Bes! Penny bleef hollen over het pad maar wist dat ze dit niet voor eeuwig kon doen. Zonder enig nadenken sprong ze van het pad af, recht het bos in. De sneeuw was hoger hier maar misschien hield dat de bizons ook tegen. Haar ogen schoten in het rond voordat ze vielen op een hoge boom in de verte. Met alle kracht en snelheid in zichzelf, rende ze naar de boom toe. Ze wilde de twee Pokémon tegen de boom aanzetten tot ze erachter kwam dat die eigenlijk helemaal geen armpjes hadden. Oh. "Oh." Nou, dan moest het anders. Voorzichtig stopte ze de bes in haar jaszak, voordat ze haar jas deels openritste en haar Igglybuff, die luid protesteerde, tussen haar jas en haar lichaam stopte. Kijk, nu had ze tenminste twee handen vrij. Met haar hart in haar keel begon Penny aan de klim in de boom, in de hoop op z'n minst halverwege te kunnen komen en weg van de bizons te blijven.

Misschien moest ze ergens eens beginnen met nadenken. Dan had dat waarschijnlijk deze situatie bespaard. Maar daar was het een beetje te laat voor dus nu moest ze dit maar zien op te lossen. Penny deed haar best met het naar boven kruipen maar.. Ze was nooit echt goed in gym geweest. Ze waagde een blik naar beneden, maar dat had ze beter niet kunnen doen.

Uiteindelijk wist ze zichzelf op een tak te hijsen. Ze nam nog een keer diep adem en checkte vervolgens of Bubbly en Bes oke waren. Voorzichtig haalde ze haar Igglybuff onder haar jas vandaan en zette ze de roze bal voor haar neer op de tak. Bubbly kroop direct naar haar toe, duidelijk niet blij met de hoogte waarop ze zaten. Vervolgens haalde ze de Bes uit haar jaszak om die ook neer te zetten. "Nou... Dit gaat nog wel even duren ben ik bang..." mompelde ze, een beetje sip kijkend. Bubbly maakte een chagrijnig geluidje, maar durfde verder niet te bewegen.

Na ongeveer een kwartier wachten met de hoop dat ze misschien vanzelf weggingen, zat Penny nog steeds in de boom. Nou... wachten werkte dus niet. Ze bungelde een beetje met haar benen, kauwend op haar lip terwijl ze probeerde na te denken over een goede oplossing. Misschien had ze iets in haar tas zitten..? Voorzichtig, om haar evenwicht te bewaren, haalde ze haar tas van haar schouders en ritste ze hem open. Nou.. dat ging niet erg werken. Uiteindelijk haalde ze een Pokéball tevoorschijn. Ze keek van de bal naar de Bizons beneden, keek terug en gooide toen met alle macht de Pokébal richting de bizons. Zou ze er een vangen? Zou ze ze op z'n minst afschrikken, zou er überhaupt verandering komen in deze situatie? Only admin could tell.

Ze had geen idee of het ging werken. Misschien wel helemaal niet en dan had ze net een Pokéball weggegooid. Gelukkig waren die nog wel makkelijk te vinden in winkels, maar weggooien was ook zo'n zonde. Een tikkeltje nerveus keek ze naar de bal en een lichte opluchting in de vorm van een zucht onstapte haar toen ze zag dat de bizon werd opgezogen. Maar toen kwam hij er ook weer uit. Oeps.

Ze had niet verwacht dat het zou lukken, maar de vraag die nu speelde was: wat nu? Gelukkig voor haar leek de Pokémon afstand te nemen. Dus hij was bang? Dat kon in haar voordeel werken, al vond ze het geen prettige gedachte. Waarom konden ze nu niet gewoon vriendjes met haar zijn? Maar.. Misschien was dit haar uitweg wel. Ze keek vragend naar Bubbly en de blauwe bes, maar de eerste leek vooral heel erg geïnteresseerd in de grond en daar zo snel mogelijk te komen. "Zullen we het proberen...?" vroeg Penny aarzelend aan de twee. Bubbly gaf een geluidje dat ze niet helemaal kon plaatsen, maar de Igglybuff kroop verder naar haar toe, wat Penny als een teken opvatte dat het niet uitmaakte wat ze deed, zolang ze maar niet op deze tak bleven zitten.

De bes werd opnieuw voorzichtig in haar jaszak gestopt, Bubbly nam weer plaats tussen haar jas en borst en gewapend met een Pokéball in haar hand, begon Penny met de klim naar beneden. "Pas maar op hoor....! Ik... Ik heb er nog een!" riep ze richting de bizons terwijl ze haar best deed om naar beneden te klimmen en niet te vallen in de tussentijd. Eenmaal beneden draaide ze zich vliegensvlug om en hield ze de Pokéball recht voor zich uit. Nu hopen dat ze niet als gekken op haar afkwamen en ze haar weg richting Eterna city kon vervolgen.

Wow. Ze leefde gewoon nog. Haar breincellen hadden samengewerkt en het had wonderbaarlijk ervoor gezorgd dat ze nog op beide benen stond. Op de grond zowaar. Terwijl ze de bizons zag wegrennen durfde ze eindelijk diep adem te halen. Het gevaar leek eindelijk geweken. Ze keek met een ietwat onzekere glimlach naar Bubbly, die nog steeds in haar jas zat verstopt. De Iggybluff piepte zachtjes, maar leek niet meer zo angstig als toen ze op de tak hadden gezeten.

Penny ging door haar knieën, haalde de blauwe bes uit haar jaszak en zette de Pokémon voorzichtig op de grond. "Kijk eens, je bent weer veilig!" glimlachte ze. Ze waren veilig, toch? Die bizons gingen toch niet hun ouders halen ofzo... toch? Terwijl ze van de blauwe Pokémon weer vooruit keek, om er zeker van te zijn dat er geen bizons meer achter hun aankwamen, zag ze iets anders. Of eerder... iemand anders. "Hoihoi!" zei ze met een vrolijke lach, wuivend naar de Pokémon in de verte. "Kan ik je helpen?" Ze zette Bubbly ondertussen weer op de grond, en de ballon Pokémon strekte haar pootjes. De sprankelende ogen keken richting de groene Pokémon verderop en wuifde mee met Penny. Was dit dan eindelijk de nieuwe vriend waar ze naar opzoek was?