Tales of

Sinnoh

De zon werd geblokkeerd door de toren waardoor Victor in het donker voor de ingang stond. Het duister was toepasselijk, maar maakte de researcher nog meer gewaar van hoe dun zijn kleren waren. De wind negeerde de laag stof en drong rechtstreeks door tot in zijn botten. Al was het niet alleen de koude die hem deed rillen. Dit was de laatste rustplaats voor heel wat pokémon, het voelde vreemd om de toren te betreden. Hij had zichzelf er echter al lang van overtuigd dat dit de beste plaats was om een pokémon die interessant was voor zijn onderzoek en waar hij mee kon breeden te vinden en dat hij wel naar binnen moest wou hij zijn leven verder opbouwen. Op het valentijnfestival had Victor een heart sweet gekregen en dat had hem het idee gegeven breeder te worden om meer te geld te kunnen verdienen. Het was niet zeker dat hij er succes mee zou boeken, maar momenteel wou hij alles proberen om makkelijker aan geld te geraken. Even keek Victor naar de murkrow die op zijn schouder zat en de dreepy die achter hem aanvloog vooraleer hij naar binnen ging.

Net toen hij naar binnen ging, voelde Victor de wind opsteken. Zand begon op te vliegen, maar de researcher deed de deur achter zich dicht en sloot het weer buiten. Een vrouw met een bos bloemen liep hem voorbij naar de andere kant van de kamer en ze was niet de enige: verschillende mensen waren in de toren om hun pokémon te herdenken. Het verdriet en de rouw viel van hun gezichten af te lezen en Victor moest zijn blik afwenden om de tranen die onverwacht in zijn ogen dreigden te verschijnen weg te slikken. Edgars zachte gekras trok zijn aandacht en hij voelde hoe de vogel zijn snavel tegen zijn hoofd aandrukte. Met een kleine glimlach aaide hij de murkrow en gaf hij ook de dreepy die hem vragen aankeek een geruststellende blik. Dit was niet het moment om herinneringen op te halen, hij was op zoek naar een pokémon die hem bij zijn doelen kon helpen en daar zou hij zich op focussen. Opnieuw nam Victor de kamer in zich op—deze keer zonder de mensen die er rondliepen te bekijken. Naar boven of naar beneden? De researcher keek even van de ene naar de andere mogelijkheid vooraleer hij zijn keuze maakte en de stenen trap naar beneden af ging.

Voorzichtig voelde Victor of hij wel zeker op een trede stond vooraleer hij zijn voet effectief neerzette. Deze ruimte was in tegenstelling tot de vorige slechts met kaarsen verlicht en het duurde even voor zijn ogen gewend raakten aan het duister. En het was goed dat hij daar de tijd voor nam, want na een paar keer geknipperd te hebben, zag hij opeens hoe de vloer voor hem openlag door werkzaamheden. Mocht hij hier eigenlijk komen? Hij had geen idee, maar dit stuk van de toren leek alleszins leeg te zijn wat de kans vergrootte dat er hier een pokémon aan het schuilen was van de drukte boven.

Opnieuw liet Victor zijn blik over de kamer gaan, maar deze keer ging hij op zoek naar de makkelijkste weg naar de andere kant. Het eerste wat hem opviel, was echter geen route, maar een paars lichtje in de verte. Een pokémon? Nu zijn nieuwsgierigheid was gewekt, moest hij wel de kamer oversteken en verdergaan. Aan de kant, tegen de muur, was er nog een stuk vloer heel gebleven, langs daar kon hij naar het lichtje toegaan. Edgar en Eliot vlogen naast hem terwijl Victor zijn aandacht verdeelde tussen zijn pad naar de andere kant en het lichtje dat daar brandde.

Victor verdeelde zijn aandacht tussen waar hij zijn voeten zette en het lichtje in de verte zodat hij kon zien wanneer het zich bewoog of plotseling uitging. “Stil,” fluisterde de researcher scherp toen Edgar kraste. Hij wou niet dat de murkrow de pokémon die hier beneden zaten wegjaagde met zijn lawaai. Opnieuw keek Victor op en deze keer zag hij dat het lichtje feller geworden was. Hij kwam dichterbij! Nu zou het niet lang meer duren voor hij kon zien wat er zich in de verte bevond.

Een frisse wind deed hem even stilstaan terwijl er een rilling over zijn rug liep. Hij sloeg zijn jas strakker om zich heen, maar dat hielp niet veel om de plotse koude buiten te houden. De temperatuur in de kamer leek opeens zeker tien graden gezakt te zijn. Was het een pokémon die dit deed? De kou zou hem afgeschrikt moeten hebben, maar zorgde er enkel voor dat zijn nieuwsgierigheid nog meer werd gewekt. Hoewel hij steeds meer begon te bibberen, zette hij zijn tocht naar het licht verder.

Hoe verder hij ging, hoe kouder het werd. Victor voelde hoe zijn hele lijf begon te bibberen en hoe zijn ledematen steeds stroever bewogen. Het werd moeilijker en moeilijker om vooruit te raken. Even liet de researcher zijn rug tegen de muur rusten om op adem te komen. Het was niet normaal hoe hij zich voelde; zo veel was zeker. Het was niet enkel de koude, maar hij werd ook zwakker en zwakker hoe verder hij ging. Wat kon dit veroorzaken? Hij ging in gedachten over de verschillende mogelijkheden. Een lichtje in de verte, koude en zwakte.

Een figuurlijk licht ging aan waarop Victor binnensmonds vloekte. Waarom had hij dit niet eerder bedacht? Een litwick—natuurlijk! De koude en zwakte die hij voelde waren de pokémon die zijn levensenergie stal en hem naar de wereld van de geesten bracht. Zijn blik ging naar het lichtje en even dacht hij na over hoe het zou zijn mocht hij het verder volgen. Zou hij dan zijn broer terug zien? Zijn moeder? Verlangend keek hij naar de vlam in de verte en zette hij een stap naar het lichtje toe.

"Neen," sprak hij onbewust luidop. Hij schudde zijn hoofd om de gedachten weg te jagen. Hij wou deze wereld nog niet verlaten. Hij had zijn onderzoek dat hij moest voltooien en als hij dat deed zou niemand ooit nog moeten sterven. “Edgar, Eliot, Astonish naar het licht,” droeg hij de murkrow en dreepy met vermoeide stem op.

Edgar en Eliot schoten elk een astonish naar het licht toe. Dat begon te flikkeren en even leek het alsof het zou doven, maar toen kwam een astonish hun kant op. “Pas o—,” probeerde Victor zijn pokémon te waarschuwen, maar het was te laat. De move raakte Edgar waardoor de vogel achteruit geduwd werd en verwoed met zijn vleugels moest slaan om zijn evenwicht te hervinden en niet te vallen. “Nog een astonish,” riep hij naar Eliot die zich op de litwick richtte en de pokémon tijdelijk bezig hield. “Alles okay, Edgar?” De murkrow kraaide dat hij in orde was waarop Victor knikte en hem ook een commando gaf: “Doe dan gust.” De litwick wist de astonish te ontwijken, maar terwijl hij een ember op Eliot afstuurde werd hij geraakt door de onverwachte gust van de murkrow en werd hij achteruit gegooid.

Ondertussen keek Victor om zich heen. Hij had graag een traited pokémon gevonden waar hij mee kon breeden omdat hij had gehoord dat die meer geld waard waren. Als hij met deze side business wat wou verdienen, zou hij goed moeten nadenken over welke pokémon hij ving. Voor nu was het afwachten of de litwick nog wou vechten of dat hij het op zou geven waarna Victor de toren verder zou kunnen doorzoeken naar een pokémon die binnen zijn plannen paste.

Het werd duidelijk dat de litwick nog niet uitgevochten was toen de ruimte zich vulde met rook. Niet enkel zijn zicht werd belemmerd, maar ook ademen werd moeilijker en elke keer als hij lucht in zijn longen probeerde te krijgen, voelde Victor zijn keel branden. Hij moest bij deze pokémon uit de buurt zien te geraken. “Eliot, bi—.” Wat eerst een kriebel was, veranderde in een volle hoestbui waardoor Victor de rest van de klanken niet meer uit zijn mond kreeg. Gelukkig had de dreepy genoeg aan de eerste letters om te weten dat zijn trainer ‘bite’ bedoelde en viel hij de litwick zonder aarzelen aan.

Edgar keek bezorgd terwijl Victor het laatste van de hoestbui uit zijn systeem probeerde te krijgen. Toen hij eindelijk weer wat normaal kon ademen, richtte researcher zich op de murkrow en sprak hij buiten adem: “Gust, blaas de litwick zo ver weg als je kan.” De pokémon sloeg met zijn vleugels waardoor er een sterke wind naar de litwick toe geblazen werd. Eerst bood de kaars nog stevig weerstand, maar hoe langer de wind aanhield hoe moeilijker het werd, tot hij achteruit vloog. “En nu rennen,” droeg Victor zijn pokémon op terwijl hij het op een lopen zette—dieper de toren in.

De rook werd dunner tot er eindelijk weer verse lucht in zijn longen opgenomen werd. Opgelucht kwam Victor tot stilstand. Zijn handen rustten op zijn knieën terwijl hij weer op adem kwam. Ondertussen landde Edgar op zijn schouder; het familiaire gewicht bracht hem onmiddellijk kalmte. Eenmaal bekomen keek de researcher om zich heen. In dit deel van de toren vonden geen werken plaats en de ruimte lag dan ook erg vervallen bij. Brokstukken waren uit het dak naar beneden gekomen, onkruid groeide in de voegen tussen de tegels en tocht kwam uit kieren en gaten. Uit een van die kieren kwam niet alleen wind, maar ook een zacht geroezemoes. Was het een pokémon? Na een tijdje te luisteren wist hij zeker dat het niet zomaar geluid was, maar dat de klanken woorden vormden. Het waren stemmen aan de andere kant van de muur. De kier was net groot genoeg voor Victor om zich door te wurmen, maar in plaats van zelf te gaan, draaide hij zich naar Eliot om. "Ga kijken wat er zich aan de andere kant bevindt, maar zorg dat ze je niet zien." De ghost type zweefde met gemak door de muur waar hij zo voorzichtig als hij kon keek waar het geluid vandaan kwam.

Eliot kwam terug, maar kon natuurlijk niet vertellen wat hij gezien had. Wat Victor wel kon uitmaken van het gedrag van de pokémon was dat hij aangedaan was. Er was iets gaande aan de andere kant van de muur en de researcher wou weten wat, en daarvoor moest hij zelf gaan kijken. De spleet waar hij door moest was klein. Hij hoorde zijn hart en ademhaling steeds sneller gaan terwijl de stenen muur tegen zijn rug en borstkas schuurde. Het was nipt, maar hij haalde het zonder klem te raken. Op het einde bleef Victor staan en stak hij zijn hoofd uit het gat. Mensen in lange mantels zongen terwijl ze om een tafel stonden. De ruimte was slecht verlicht en het was moeilijk te zien wat er op lag met al die gemantelde personen die zijn zicht blokkeerden. Hij moest gewoon wat dichter komen. Zo stil als hij kon, kroop Victor uit de kier in de muur waardoor hij nu in de kamer stond. Voor hem stond de sekte, helemaal op hun ritueel gefocust. Traag bewoog hij zo dicht tegen de muur als hij kon—want daar waren de schaduwen het duisterst en was hij het moeilijkst te zien—dichter naar de tafel toe zodat hij kon zien wat erop lag; hopelijk zonder dat iemand hem opmerkte.

De klanken werden woorden doordat Victor dichterbij stond. Waar hij eerder misschien nog twijfel had kunnen hebben, was hij nu absoluut zeker: dit was een sekte en er was hier iets duisters aan de gang. Wat het ook was dat op de tafel lag—een pokémon? een mens?—hij moest diegene bevrijden. Terwijl de gemantelde figuren naar voren gingen en zo meer afstand van hem namen, gebaarde Victor Eliot wat dichter naar zich toe. “Vertel Edgar om ‘hier’ te roepen,” fluisterde hij de pokémon toe. De dreepy knikte en verdween weer in de muur. Terwijl zijn plan in werking werd gebracht, schuifelde Victor verder langs de stenen wand. De researcher kwam in een stuk dat niets anders dan schaduw was tot stilstand en wachtte. Het lied ging verder en opnieuw riepen ze hun god aan: “Zwarte God, zwarte God, hoor ons—” en net op dat moment klonk zijn murkrows krassende stem: “Hier!” De pokémon stond nog aan de andere kant van de kier waarlangs Victor naar binnen was gekomen en de spleet vergrootte het geluid en liet het door de ruimte echoën. Hij hoopte dat dit genoeg afleiding was om de sekte naar daar te lokken en hem de kans te geven om de tafel te inspecteren.