Tales of

Sinnoh

Victor wachtte op zijn plek in de schaduw tot zijn opdracht bij Edgar was geraakt. Heel lang duurde dat niet en al snel kraste de pokémon luid ‘hier’ waarop het lied van de sekteleden stilviel en ze zich allemaal naar de stem haasten. Of toch bijna allemaal. Een paar bleven achteraan de groep hangen, maar aangezien ze allen hun rug naar hem hadden, waagde Victor het erop en sloop hij naar de tafel. Nu hij dichterbij was, kon hij een laken op de tafel zien liggen. Wat lag daar onder? Aan de vorm kon hij het nog niet zien. Een paar stappen later en hij stond op het punt om het doek weg te trekken. Maar net op dat moment greep iets onverwachts zijn enkel beet. Hij keek naar beneden—een hand?—en schopte het ding in de hoop dat het los zou laten. Wat was dat in arceus naam? De hand liet hem echter niet zomaar gaan en ongewild ontsnapte een gil aan Victor terwijl hij zijn evenwicht verloor. In zijn val naar de grond viel ook het laken dat hij nog in zijn hand had naar beneden waardoor hij als een half spook op de vloer lag. Wild greep hij om zich heen—zijn ledematen zo nog meer verwarrend met het laken—tot hij een steen vasthad waarmee hij de hand sloeg tot het ding hem hopelijk zou loslaten. Alles dat hij wou was zo snel mogelijk zien wat er op de tafel lag en zich daarna uit de voeten maken.

De hand liet eindelijk los en terwijl de schaduw in het laken kroop, nam Victor zijn kans en sprong hij overeind. Het doek bleek niet zomaar een stuk stof te zijn, maar de kleren van een mimikyu. Een mimikyu waarvan hij net de echte vorm had gezien. Arceus. Kon deze situatie nog slechter worden? Hij was al bijna vermoord door een litwick, had een sekte ontdekt en nu had hij een mimikyu kwaad gemaakt. De pokémon stond er om bekend mensen het graf in te jagen als ze zijn vermomming hadden beschadigd of zijn echte vorm hadden gezien: dit kon niet goed aflopen. En toch voelde hij zich naast bang ook schuldig. Hij was zo hard geschrokken van de pokémon dat hij hem met een rots had geslagen. “Sorry,” zei hij tegen de mimikyu die zijn hand naar hem had uitgestoken. De researcher had zichzelf altijd al in mimikyu kunnen herkennen. De pokémon had zo veel schrik dat iemand zijn echte vorm zou zien dat hij zich vermomde als een pikachu en zo was ook Victor bang om mensen hem echt te laten leren kennen. Hij had zijn hele leven lang moeten horen dat hij niet goed genoeg was en wist ondertussen ook wel dat hij een mislukkeling was. Dat was volgens hem ook hoe een mimikyu zich moest voelen.

Victor was al blij dat de pokémon—tegen zijn verwachtingen in—niet direct wraak nam omdat hij hem zonder zijn vermomming had gezien. Heel aangedaan door de excuses leek de mimikyu ook niet, maar de researcher stond alleszins nog niet oog in oog met een zekere dood. Of misschien toch? De pokémon kwam langzaamaan dichterbij. Zou dit het einde worden? Eerst de litwick, dan de sekte, nu de mimikyu, er was vandaag iets dat hem dood wou—of hier komen was een domme beslissing geweest, dat kon ook. Toen de pokémon net voor hem zweefde, kwam hij echter niet meer dichterbij. Victor staarde de mimikyu aan en de mimikyu staarde hem aan. Uiteindelijk werd de stilte hem te veel. “Is er iets?” Hij was nog niet dood dus moest er vast iets zijn dat de pokémon hem probeerde te vertellen.

Hij had de woorden amper gezegd of de mimikyu was verdwenen. Uhm, dan niet blijkbaar. Of toch wel, want opnieuw greep een hand, koud en klam, zijn enkel vast. Aangenaam was zoiets nooit en zeker niet wanneer je het niet zag aankomen en dus liet Victor weer een klein gilletje horen. Hij zou nog iets aan zijn hart overhouden van deze uitstap. Zodra zijn ademhaling weer een enigszins normale snelheid had, liet Victor zich door de hand leiden. Natuurlijk was hij bang, maar dat gevoel werd grotendeels overstemd door zijn nieuwsgierigheid. Wat was het dat de mimikyu hem wou tonen? Had de pokémon ergens hulp mee nodig? Of was het iets helemaal anders? Hij zou het alleen maar te weten komen wanneer hij aankwam waar de mimikyu hem heen bracht. En ondertussen hield hij zijn omgeving in de gaten. Hij had namelijk liever niet dat er nog een pokémon hem vast zou grijpen. Terwijl zijn ogen de ruimte om hem heen in de gaten hielden, vroeg hij aan Eliot om Edgar terug naar hem te begeleiden. De sektemensen waren allemaal achter hem aan gegaan en hoewel Victor zeker was dat de vogel had kunnen ontsnappen, had hij liever niet dat de murkrow hier nog langer alleen rondvloog.

Victor volgde de mimikyu totdat deze hem losliet en in de schaduwen verdween. Verward keek hij om zich heen. Wat had de pokémon van hem gewild? Dat werd meteen duidelijk toen rode ogen uit het duister opdoemden en er opnieuw een hand om hem heen werden geslagen; alleen bleef het deze keer niet bij een. De mimikyu had hem naar een vriend gebracht om als hapje te dienen. Oh mijn Arceus. Was dit hoe hij zou sterven? Waren dit de laatste seconden die hij op deze wereld door zou brengen? Hij was eigenlijk best wel benieuwd naar wat er zich aan de andere kant bevond, maar helemaal klaar was hij daar nu ook nog niet voor en dus verzette hij zich zo hard als hij kon. Hij vocht tegen de handen in de hoop zich los te wriemelen. Het zandkleurige lijf van Eliot die op zoek naar hem kwam aangevlogen, kwam opeens in beeld. “Eliot,” trok hij de aandacht van de pokémon. “Infestiation!” Zodra de move raakte, zou Victor het op een lopen zetten. Hij was klaar met deze toren.

De handen lieten los en Victor nam meteen de kans om afstand tussen hem en wat het ook was in het duister te creëren. Hij wou hier weg. Deze hele toren probeerde hem te vermoorden, zelfs de mimikyu waarvan hij had gedacht dat die zijn hulp had gewild, maar hem alleen maar in de val had gelokt—of zat het toch anders? Een blik achter zich vertelde de researcher dat hij helemaal verkeerd zat. De mimikyu had hem niet aan een vriend willen voeren, maar werd zelf verder de schaduwen in getrokken door een cofagrigus. “Eliot, bite!” nam hij de beslissing om de pokémon te helpen. Een schild verscheen rond de sarcofaag, maar Eliot wist daar dankzij zijn ability door te raken en zette zijn tanden in de pokémon. “Astonish! En neem daarna afstand.” Een kreet kwam van de dreepy toen hij zich op de cofagrigus wierp. Zodra de move raakte, zette Eliot het op een lopen, maar hij was niet snel genoeg: een zwarte klauw haalde hem in en schraapte met zijn scherpe nagels over de dreepy die daardoor op de grond werd geworpen. “Eliot!” Victor rende naar de pokémon. Een gepijnigd geluidje kwam van de dreepy. Hij was gewond, maar nog niet verslagen. “We moeten voorzichtiger zijn,” mompelde Victor.

Bekend gekraai deed Victor achter zich kijken. Mendel had een weg gevonden waarlangs Edgar terug tot bij hem kon zonder dat een van de sekteleden hem te pakken kon krijgen. “Edgar! Mendel!” Wat was hij blij om de pokémon te zien! En ze waren hier net op het perfecte moment: met hen zou hij de cofagrigus weg kunnen jagen en de mimikyu die nog steeds stevig in de schaduwarmen geklemd was bevrijden. Maar vooraleer de researcher met hernieuwde energie aan het gevecht kon beginnen, was de vijandige pokémon hem voor. Een blauwe vlam schoot op Edgar af en liet een pijnlijke brandwonde achter. Dit was slecht. Ze zouden dit gevecht zo snel mogelijk af moeten maken, het was nu of nooit. “Mendel, Eliot, infestation.” De roze dreepy richtte zich als eerste op de cofagrigus; de cofagrigus keek Mendel strak aan en probeerde hem zo op zijn plaats te houden, maar de dreepy was gelukkig immuun voor normal type moves en kon de sarcofaagpokémon raken. Eliot nam gebruik van de verbazing van de cofagrigus om ook zijn infestation op de pokémon neer te laten komen.

De mimikyu bevond zich nog altijd in de armen van de vijandige pokémon. Met een blik probeerde Victor hem gerust te stellen dat hij hem zou bevrijden en ondertussen gaf hij ook Edgar een commando: “Gust!” De pokémon begon met zijn vleugels te slaan waardoor een stevige wind tegen de cofagrigus aanbeukte. De kracht zorgde ervoor dat de pokémon bijna zijn grip op de mimikyu verloor. Dat was het! Dit gevecht was al lang genoeg gaande en eindelijk had Victor een idee om het te beëindigen. “Eliot, quick attack.” De dreepy vloog op de cofagrigus af, maar werd midden in zijn vlucht onderschept door een night shade. Wat het ook was dat Eliot te zien kreeg, het was eng genoeg om de pokémon verdwaasd in de lucht te laten hangen. Hoewel het hem pijn deed om zijn pokémon zo te zien, kon Victor niets anders dan gebruik maken van dit moment. “Edgar, gust! Mendel, bite op de armen van de cofagrigus zodat de mimikyu kan ontsnappen!” Opnieuw creëerde Edgar een stevige wind die hij op de sarcofaag afstuurde. Afgeleid door Eliot kon de cofagrigus de gust niet meer tegenhouden. Hij was overgelaten aan de kracht van de wind en zag Mendel niet aankomen met zijn scherpe tandjes.

Eliot: bite - hit: super effective
Cofagrigus: protect - Eliot used ability infiltrator (Eliot’s ability is mummy from now on)
Eliot: astonish - hit: super effective
Cofagrigus: shadow claw - hit: super effective
- Mendel & Edgar enter the fight -
Cofagrigus: will-o-wisp - hit on Edgar
Mendel: infestation - hit: 1/2x damage
Cofagrigus: mean look on Mendel - miss (immune)
Eliot: infestation - hit: 1/2x damage
Cofagrigus: night shade - hit
Edgar: gust - hit
Mendel: bite - ?

Met ingehouden adem wachtte Victor af of zijn plan zou lukken. Edgar flapte zo hard met zijn vleugels als hij kon en Mendel maakte gebruikt van de opening om de cofagrigus te bijten. Een bloedstollende schreeuw echode door de ruimte waarna de sarcofaag zich terugtrok in de schaduwen. Het was gelukt! Eliot kwam eindelijk weer in beweging en drukte zich tegen Victor aan; wat het ook was dat hij had gezien, het had een indruk achtergelaten. Ook Victor was klaar om deze plaats achter zich te laten. Hij wou hier weg, maar eerst was er nog een ding dat hij moest doen: kijken of de mimikyu in orde was. Al had hij de pokémon nog maar net leren kennen, hij wou hier niet weg voor hij wist dat de mimikyu veilig was en niet opnieuw door een vijandige pokémon gegrepen zou worden. Hij keek voor zich, maar daar was de ghost en fairy type niet. Was hij toch meegenomen? Maar toen hij achter zich keek, zag hij een zwarte hand naar hem zwaaien. De mimikyu wou dat hij opnieuw met hem meekwam. Met een zucht volgde Victor de pokémon. Hopelijk was dit de juiste keuze en zou hij niet opnieuw aangevallen worden.

- Victor volgt de mimikyu.

Hij had gedacht dat de mimikyu hem ietsje verder zou begeleiden zoals die eerder had gedaan, maar de pokémon nam hem mee op een heuse wandeling. De gangen leken eindeloos door te gaan en werden alleen afgewisseld door bochten, deuren of omgevallen stenen. Victor sloeg net een stuk spinnenweb uit zijn gezicht toen een zacht licht eindelijk op hem viel, al leek het in vergelijking met het duister van in de toren alsof er een zaklamp in zijn ogen geschenen werd. Ze waren buiten. Een lach klonk over het verlaten veld voor de Lost Tower: Victor kon zijn blijdschap om niet langer daar binnen te zijn niet inhouden. Hij keek op zijn schouder naar Edgar, maar dat was niet de enige schouder waar hij gewicht op voelde: de mimikyu was op de andere gaan zitten en had zich tevreden tegen zijn nek aan genesteld. Victor kon zich niet voorstellen wat hoe het leven in de toren voor de pokémon geweest moest zijn. Nog geen dag had hij binnen gespendeerd en hij was al meerdere keren bijna gestorven. Met een glimlach bleef de researcher staan terwijl hij naar de ghost en fairy type keek. Na een tijdje zocht hij voorzichtig in zijn tas rond waarna hij een pokébal bovenhaalde en aan de mimikyu toonde. “Zou je bij mij willen blijven?” vroeg hij de pokémon zacht.

Hij had de vraag amper gesteld of de mimikyu verdween al in de pokébal die na een enkele klik stil werd. Als dat geen duidelijk antwoord was, wist hij het ook niet meer. Er was veel gebeurd vandaag, maar dankzij de pokémon was er toch iets goeds van gekomen. En al kende Victor de mimikyu nog maar net, toch was hij al erg gehecht aan de pokémon en blij om haar in zijn team te hebben. Nu moesten ze alleen nog een naam overeenkomen. Maar dat was voor later. Momenteel was hij zo moe dat hij bang was op elk moment in slaap te kunnen vallen en daar bovenop had hij ook enkele wonden waar hij naar moest kijken. Eerst zou hij terug naar de stad gaan, daarna konden hij en de mimikyu verder kennismaken en kon hij de pokémon aan de rest van zijn team voorstellen. Na een laatste blik over zijn schouder te werpen, liet Victor de toren achter zich; blij om aan die nachtmerrie ontsnapt te zijn.