Tales of

Sinnoh

Zonder er veel bij na te denken had hij de ball van Malach in zijn broekzak gedrukt en had hij zijn rugzak op zijn rug geslaan. Alex haar ball klikte hij wel aan zijn riem, aangezien hij niet zo heel bang was dat zij iets zou doen als ze per ongeluk uit de ball kwam. Rustig had hij even zijn haar goed gelegd, waarna hij zijn helm aan deed en op de motor sprong, richting Sandgem.

Aan hoge snelheid ging hij de snelweg over. De wind ie aan hem trok, het geronk van het ding, het bracht hem rust. Zijn ogen bleven strak op de weg gericht, hoge concentratie houdende terwijl hij wat versnelde en een auto inhaalde. Hij was zich heel bewust van de gevaren die eraan vasthingen. Maar ongevallen in het verkeer kwamen minder vaak voor dan ongevallen door Pokémon. Hij voelde zich veiliger op zijn veel te snelle rode bak dan het feit dat er een doorgeslagen Tauros in zijn broekzak zat. Hij slikte bij dat besef, versnelde nog wat en schudde zijn hoofd lichtjes. Nu was niet echt de tijd om daar zijn aandacht op te richten. Hij was aan het rijden.

Eenmaal zijn afslag nemende richting het stadje, vertraagde hij wat. Het was dat hij wat binnenwegeltjes moest nemen om bij het stadje te komen, maar uiteindelijk was hij er. Traag rijdende keek hij rustig rond, waarna hij al snel een plek zag om zijn motor te parkeren vlak naast het Pokémon Center. Hij kwam tot een stilstand, plaatste zijn rode motor rustig op de goede plek en nam zijn helm af. Een zware, diepe zucht kwam van hem af, waarna hij eerst even een hand door zijn haren haalde. Jeetje. Rustig kwam hij van het rode ding af, waarna hij kort even alles bekeek en zijn helm onder zijn arm sloeg. Eenmaal zich omdraaiende, merkte hij meteen Alain op. De ander zwaaide naar hem, dus deed Lloyd hetzelfde. Hij keek even rustig over de straat om te zien of hij verkeer zag aankomen, en liep snel over eenmaal het veilig leek.

Een glimlach krulde op zijn lippen. "Hey, hopelijk heb ik je niet te lang laten wachten," zei hij zacht lachend. Zijn ogen gingen even naar de zwarte Vulpix van de ander, waar hij even vriendelijk naar glimlachte, maar rustig terug zijn focus op de witharige legde. "Hoe gaat ie?" Met alles dat er gaande was, was de ander vast best gestressed. Zou hij ook geweest zijn als hij in zijn schoenen had gestaan.

Hij knikte even rustig op de woorden van de ander. Dat was goed om te horen, het zou begrijpelijk zijn als het wat minder ging, maar blijkbaar ging het nog. Hij glimlachte dan ook rustig naar de ander. Zo te zien had ie ook een Treecko op de schouder. De zwartharige glimlachte wat ongemakkelijk naar het beestje, maar haalde zijn aandacht van het vreemd gekleurde wezen af. Alain stelde voor om naar een rustigere plek te gaan. "Sure," zei hij rustig terwijl hij achter de witharige aan begon te stappen en zijn rugzak even naar voren nam zodat hij zijn helm kon vastklikken aan het ding. Immers was het niet zo gemakkelijk om het onder zijn arm te blijven houden.

Hoe het met hem ging. Hij sloeg de rugzak terug op zijn rug en zuchtte even lachend. "Het uh, kan beter," bekende hij rustig tegen zijn goede vriend. "Dat kleine incident blijft me op de maag liggen, dus ik heb paar dagen vrij gekregen... Vrij moeten nemen van m'n vader," hij zuchtte even. Daar werd hij dus gek van. Hij wilde gewoon werken, dingen doen. Maar na Cas, na het ziekenhuis, was hij het ook niet meer zo zeker of dat wel hetgeen was wat hij wilde doen. Was hij echt te soft? En zo ja, wat moest hij dan doen met zijn leven? Dit was hetgeen wat hij altijd had gewild en- Hij wist het gewoon niet hoe dat dan verder zou gaan. "Maar buiten dat, gaat het wel ja," hij lachte even zachtjes en stapte rustig naast Alain.

Zijn blik viel al snel op een rustig grasveldje. Hij maakte even een instemmend geluid en versnelde zijn pas. "Wat denk je van hier?" vroeg hij rustig terwijl hij even kalm rondkeek. Zag er open uit, heel rustig, geen volk zo te zien. Was fijn. Want hij wilde niet iets heel wild gaan doen met mensen erbij. Ongelukken waren immers zo gebeurd.

Schuldbewust keek hij even naar de grond toen Alain begon te spreken erover. Hij knikte even langzaam. "Het is-... Dat is-" hij zuchtte even en schudde zijn hoofd. Hij had op kantoor de man ook even opgezocht en de angst was enkel toegenomen. Mocht hij deze man op straat tegenkomen wist hij niet of hij zichzelf wel overeind zou kunnen houden. Het feit dat hij alles bekleedde waar hij zo'n angst voor had, hielp niet. "Ik hoop geen cases meer te hoeven doen over die man," mompelde hij zachtjes. Ietwat bijtende op de binnenste van zijn wang om wat woorden in te slikken. Hij wilde eigenlijk geen cases meer doen waar dit soort dingen gebeurd waren. Hij wilde mensen kunnen helpen, hij wilde doen wat zijn vader deed. Maar hij had het wel gezien, zoal hij als zijn vader. Hij was niet gebouwd om bij de politie te gaan. Het was een zwaar iets om te realiseren.

Eenmaal bij het grasveldje besloot Alain ze eruit te laten. Lo sloeg even zijn armen wat over elkaar om zich wat een veiliger gevoel te geven. Er verschenen allemaal unieke Pokémon; traited POkémon en een... Legendary. Hij slikte en keek even naar de Shaymind, waar de Vulpix op een afstandje naast ging zitten. De Lycanroc richtte echter meteen zijn aandacht op hem en kort bekeek hij de houding van de roze hond. Hij slikte even en bracht langzaam zijn hand wat naar voren zodat de Pokémon kon ruiken aan zijn hand, maar maakte geen aanstalte om hem te aaien of verder te benaderen, zelf geen stap in zijn richting zettende. Hij hield zich liever wat afzijdiger tot hij zeker was dat hij de Pokémon niet irriteerde. Hij kon immers ze niet zo goed lezen, was hun gedrag niet gewoon. Met Alain erbij wist hij wel dat zijn vriend hem niks zou laten overkomen, maar dat betekende niet dat hij niet voorzichtig zou zijn.

De witharige sprak en zijn focus ging van de roze Pokémon af, om de Lopunny even te bekijken. Even slikte hij, een zucht van zijn lippen komende. "Ok..." zei hij zachtjes, waarna hij eerst de ball van Alex van zijn riem klikte. Rustig liet hij de Squirtle uit haar ball. De water mon liet enthousiaste geluidjes horen eenmaal ze uit de ball was en keek enthousiast rond. Bij het zien van al deze nieuwe Pokémon, kwam een glinstering in haar oogjes. Ze liep meteen naar de roze Lycanroc toe om enthousiast gekwetter te laten horen. WIlde ze spelen met hem? Misschien geen al te strak plan... "Alex is... te doen," gaf hij zachtjes toe. Hij zakte wat door zijn benen en klikte even met zijn tong, waarop de shiny starter even omkeek en blij naar haar trainer liep. Hij aaide haar even kalm over haar bol. "Ze is... Ik heb haar van mijn ouders toen ik Malach niet meer durfde uit zijn ball te laten. Hij is sinds dat gevecht er uhm- niet meer uit geweest," het schuldgevoel bekroop hem meteen. Geen enkele Pokémon zou zo lang in een ball moeten blijven. Kort bleef hij de shiny water mon aaien, voordat hij langzaam terug overeind kwam en de ball van de Tauros uit zijn broekzak haalde.

Even bekeek hij de pokéball rustig, waarna een zucht van hem afkwam. Hij keek nog even naar Alain, de spanning die door zijn buik en hoofd trok gaf hem een onaangenaam gevoel, een benauwd gevoel. Alsof hij elk moment geen adem meer zou kunnen halen. Maar hij wist dat alles ook onder controle was. HIj had vertrouwen erin en- het zou niet fout gaan want... Maar waarom was hij dan zo.... Zo... Hij klemde zijn vingers wat meer om het voorwerp heen, waarna hij zich een kwartslag draaide en de ball kalm oprichte. Het duurde niet lang voordat de groene Tauros uit de ball was. Even zette Lloyd een pas naar achter, de bal strak in zijn handen houdende zodat hij de normal type elk moment terug kon laten keren. Hij verwachtte dat de Tauros wild zou gaan zoals die dag. Dat hij op hun af zou rennen en zou proberen al de andere mon uit te schakelen maar-

De grijze ogen van Malach gingen even rond, waarbij hij wel meteen zag hoe de grootte stier zijn kop liet zakken en een paar passen opzij zette van het groepje weg. Kalm keek de shiny even naar zijn trainer, voordat het naar hem toe stapte. "Stop," sprak Lloyd misschien iets te snel dan hij had gewild. En zoals de Tauros altijd deed, luisterde hij. Want hij kwam tot een stilstand en bleef afwachtend kijken naar de zwartharige jongen. Twijfelachtig staarde de trainer terug naar het beest. Het beeld van het op hol geslaagde wezen die de Miltank als een pop rond had zitten tossen, bleef maar door zijn hoofd gaan. "Ga- ga daar een beetje grazen... alsjeblieft," mompelde hij zacht onzeker tegen zijn Pokémon, knikkende naar het stukje grond achter de Pokémon. De Tauros keek om, brieste en deed zoals gevraagd. Gespannen bleef Lo echter staren naar zijn Pokémon. Hij vertrouwde het niet. Dit was vreemd. Dit was niet wat hij had verwacht. En dat maakte het allemaal enkel enger.

Toen Alain begon te praten over die man, keek hij even schuin op. HIj haalde even diep adem en schudde zijn hoofd lichtjes. HIj wist niet goed wat ze van de politie aan het vragen waren, of wel dan? "Ik... Ben niet zeker of zo iemand wel gewoon opgepakt kan worden," bekende hij zachtjes op. "Anders zou dat toch al eerder gebeurd zijn... Zou je denken..." Fluisterde hij zachtjes, meer voor zichzelf dan voor de witharige man. Het was niet dat hij geen vertrouwen had in het systeem, het was eerder een realisatie dat deze man op een volledig ander niveau zat dan de populatie, the common man. Dit was niet zomaar iemand die je kon stoppen on demand. Nee, deze man ging waar hij wilde. Deed wat hij wilde, zonder stil te staan bij de gevolgen. Het was het soort man waar hij doodsbenauwd voor was.

Eenmaal hij malach uit de ball had, was hij blij dat hij luisterde. Maar hij had zijn armen wat om zich heen geslaan, zijn schouders wat opgetrokken en zijn blik gespannen op de stier gehouden. Het was toen Alain praatte, dat hij langzaam zijn focus van het groene wezen haalde. De woorden die de ander spraken zorgde ervoor dat een ongemakkelijk, bedenkelijk geluid uit Lo kwam. Hij had zeker gelijk bij wat hij zei. Het was echter het volgende, dat ervoor zorgde dat de zwartharige man even op het binnenste van zijn kaak ging bijten. Zijn gezicht vertrok wat, waarna hij zijn blik op het grasveldje legde. Alex keek even fronsend naar de man en toen hij dit opmerkte in zijn ooghoek, keek hij snel terug op.

Bij het aanzien van Alain die de Tauros benaderde, spande hij onbewust zijn spieren aan. Het duurde even voordat de normal type doorhad dat iemand hem benaderde, maar toen deze dit in zijn ooghoek zag, schoot hij een paar passen opzij. Het massieve beest brieste even luid, liet zijn grijze ogen over de witharige gaan en keek toen terug naar Lloyd. Kort schraapte de shiny even nerveus met zijn hoef over de grond, waarbij zijn drie staarten in een ritmische beweging op en neer bewogen. De zwartharige trainer zuchtte even zachtjes en zette een pas naar voren. "Hij was ook zo bang van mijn vader," mompelde hij zachtjes, waarbij hij rustig naast Alain ging staan en even zijn hand uitstak. Met nog een arm langs zich houdende hield hij zichzelf bij elkaar, niet echt opmerkende hoe snel zijn ademhaling wel niet was.

Malach liet zijn focus meteen naar de hand van zijn trainer gaan en stapte naar Lloyd toe, waarna hij even snuffelde aan zijn vingers. De houding van de Tauros kalmeerde meteen terug, waarbij het zijn voorhoofd tegen de handpalm van de jonge trainer duwde. Kort streek hij even langs de kop van de stier, voordat hij terugnam. "Ik snap niet waarom hij nu weer was zoals voor het gevecht..." mompelde hij onzeker, zijn armen weer beschermend gekruisd voor zich houdende. "Hem wegdoen is een optie I guess, maar dan-" hij slikte even. "Ik weet niet... Dan zadel ik iemand anders op met.... Dat probleem," het was een feit. En ondanks dat dat vast een vreemde voor hem was, kon hij het niet over zijn hart krijgen. Kon hij het ook niet op zich geweten hebben dat Malach dan misschien een pijnlijk harde hand zou krijgen. Het grote litteken over zijn schoft was een indicatie dat het beest een verleden had. Hij had meer littekens bij zijn achterpoten gevonden, minder opvallend maar wel aanwezig. Wat er ook met het wezen was gebeurd, het was zeker gelinkt aan zijn bange gedrag naar andere mensen. Waarom hij dan juist wel zoveel vertrouwen in juist hém legde, was hem ook een raadsel.

Toen Alain weer sprak trok Lloyd zijn schouders op. "Het is niet iets dat de politie alleen aan kan denk ik. Maar om te denken dat Crescent Moon iets nuttigs doet is..." Een zucht gleed van zijn lippen. "Meer dan wishfull thinking," hij had geen vertrouwen in dat systeem, niet met zo iemand. "Deze man is op een volledig ander niveau," een zucht gleed van zijn lippen. Dit was het type man die je in films zag, die je dacht dat in fictie bleef. Maar in de realiteit waren ze zo echt als de rest van hun. Ze leefden gewoon in de schaduwen... Tot ze dat uiteindelijk niet meer deden. En dan hadden ze een probleem, allen van hun.

Toen Alain weer sprak, liet hij zijn blik naar de grond gaan. Hij liet de woorden even bezinken, kneep zijn ogen toe en zuchtte zachtjes. Tegen alles in, wilde hij het wel een kans geven. Maar aan de andere kant was hij wel enorm bang met wat voor gevolgen dat kon hebben. Maar hij moest een besluit nemen, want eeuwig op dezelfde plaats blijven trappelen had ook geen zin, voor zoal Malach als hem. Hij zou niet verder kunnen bouwen op zijn doel, hij zou niet verder komen dan waar hij nu stond. En dan was er nog de Tauros, die hier helemaal niks aan had. Het beest legde duidelijk zijn vertrouwen in hem... Dan waarom kon hij niet hetzelfde terug doen naar hem?

Het gevecht... Hij keek even op, haalde diep adem en slikte even. "Ok..." zei hij rustig tegen de ander, zijn blik naar de stier gaande. "Als het misloopt kan je ingrijpen... Toch?" Hij keek even om naar de Lopunny en zuchtte zachtjes. Hij liet zijn armen wat naast zich hangen en keek om naar de Tauros, die even zijn kop omhoog had gegeven, afwachtend kijkende naar hem.

Kort keek de man even naar de Lopunny naast hun. Hij bekeek het konijn even en luisterde naar de woorden van zijn vriend. Langzaam keek hij terug naar Alain, voordat een klein knikje van hem afkwam. Als het op level aankwam en pure kracht wist hij dat de Pokémon van de ander sterker waren, meer ervaren. Maar hij wist niet of hij nogmaals wilde aanzien hoe het groene beest op een rampage zou gaan. Het was zo eng geweest om het te aanzien. "Ok.." sprak hij dan ook zacht uit, voordat hij zich terug draaide naar Malach. De stier had zijn hoofd geheven gehouden en bekeek het duo kalm, maar zijn focus lag overduidelijk meer bij hem dan de witharige. Alsof het beest zoch naar iets in hem. Wat het precies was, wist hij niet.

Alain sprak verder en rustig luisterde hij naar wat ie te zeggen had. De Treecko dus. Hij knikte even kalm. "Ok... Ok..." mompelde hij zachtjes, meer om zichzelf zekerheid te geven dan conformatie voor de ander. Hij zette een paar passen naar achter en draaide zich om zodat hij wat afstand kon maken voor het gevecht. Zijn Tauros zette meteen passen achter zijn trainer aan en hield halt eenmaal hij dat ook had gedaan. Kort keek hij even naar het groenkleurige beest, voordat hij zich omdraaide en even knikte naar Alain. "Dan beginnen we?" sprak ie rustig tegen de ander. HIj probeerde zich kalm te houden, maar iets leek hem bij de keel te grijpen. Hij moest gewoon... Diep in en uit ademen. Zijn focus leggen op het doel, niet hetgeen dat fout kon gaan. Malach wist meteen wat er gaande was en draaide zich het veld op.

"Laten we beginnen met een Worp Up," beviel hij zijn Pokémon, die meteen deed zoals gevraagd. Een gloed verscheen rond het beest, waarbij hij even luidkeels snoof. Lloyd slikte even zachtjes waarna hij onbewust een hand langs zijn blonde plukje legde om eraan te prutsen.

Alain opende met een grassy terrain, waarbij het veld een soort groene gloed kreeg. Hm... HIj bekeek het veld even en al snel merkte hij op dat Malach zijn poten wat verder uit elkaar zette. De ander droeg vervolgens een Iron Tail op. Even slikte Lloyd, waarbij hij diep adem haalde. "Tail Whip, afwachten," sprak hij rustig tegen zijn Pokémon. De stier zette een pas naar voren en bewoog zijn staarten wat, waardoor deze de defense van de Treecko naar beneden zou halen. Hoe dan ook zorgde dit ervoor dat Malach recht tegen zijn kop geraakt werd door de Iron Tail. De shiny POkémon snoof echter en liet geen schijn van zwakte zien. "Tackle, nu," De grass Pokémon was dicht bij hun en zou de aanval niet kunnen ontwijken, of heel moeilijk leek het hem. De Tauros spande zijn spieren aan en lanceerde zijn massieve lichaam naar de Treecko.

Eenmaal dit gedaan te hebben, haalde Lo even diep adem. "Kop laag," zei hij rustig tegen de Pokémon, die meteen zijn kop wat liet zakken. "En afwachten," De normal type draaide zich meteen naar de tegenstander toe en hield zich klaar voor de volgende zet. Er was weinig dat hij kon doen van een strategisch standpunt want hij had maar een handvol aan moves. Het zou dus een wonder zijn als hij dit kon winnen.

De Tackle was raak en het was duidelijk dat de Treecko niet zoveel kon hebben als zijn Tauros. Toen Alain sprak, keek Lloyd even op naar hem. Afwachten ja. Malach was een lomp beest, als hij nu op de ander zou afstormen terwijl hij vrij stond kon hij zo uit de weg en balans verliezen. Dan pas zou het game over zijn, voor hem. Leafage werd opgedragen en even slikte Lo. De grassy terrain healde de Pokémon, maar zorgde er ook voor dat grass moves sterker werden. "kop laag, doorlopen," zei hij, waarop de stier brieste en met zwaar gedreun richting de Treecko en diens aanval liep. De bladeren ketsten tegen de kop en hoorns van de Tauros aan. Hij was geen specialist, maar hij had gelezen dat de stieren vaak hun hoofden tegen elkaar knalden, de stukjes verhoornde huid boven hun snuit zou daar ook indicatie van moeten zijn. Het zou in ieder geval vast minder pijn moeten doen daar dan dat hij bijvoorbeeld in zijn zij of achterhand werd geraakt. Hij kon enkel hopen dat die theorie waar was.

"Payback," Wel meteen versnelde de Pokémon in zijn tred. Een paarse gloed omhulde de Pokémon waarna het afstormde op de Treecko. Dubbel de kracht achter de aanval, aangezien hij deze achter de Leafage uitvoerde, samen met de Work Up zou deze enorm wat schade aanrichten als ie raak was.

De aanval was raak en leek serieus wat schade aan te richten. "Yes, Work Up," zei Lloyd direct enthousiast nadat hij zag hoe het gevecht naar zijn voordeel begon te leunen. De stier liep nog een eindje verder en voerde de aanval uit. Een rode gloed om hem heen komende werd de kracht van de stier vergroot. Zijn blik gleed even naar de Treecko, die zijn kans echter greep om een mega drain uit te voeren. Oh shit, dat had hij niet ingeschat. Wel meteen zag hij hoe de stier even brieste en omkeek, de aanval op zijn achterhand komende was alles behalve aangenaam. Voor even zag Lo dat zijn normal type toch even door zijn voorpoot ging toen hij zich vluchtig probeerde om te draaien. De houding van de Pokémon was in een halve seconde veranderd. Van beheersd en kalm, naar wild en impulsief. De Tauros schoot weg alsof het zojuist een zweepslag tegen zijn lijf had gehad. Wacht es even...

"Malach, stop!" Maar het razende beest luisterde niet. Luid loeiend stormde het beest op de Treecko af, zijn hoofd laag houdende om het van de grond te haken met zijn hoorns en weg te lanceren. Wel meteen voelde Lloyd hoe de paniek terug kwam. Het vormde zich als een hand rond zijn keel. zijn vingers haakten nog wat in zijn blonde pluk haar, waar hij onbewust iets meer aan begon te plukken, zijn ademhaling versnellende. "Malach!" Wederom geen reactie. De grijze ogen van de stier waren gefocust op de Treecko. Net zoals bij de Miltank. Net zoals, net zoals....

Zijn blik schoot even naar Alain. Wat als hij door bleef lopen nadat ie de Treecko had geraakt? Wat als hij weer door zou razen? Paniek snoerde hem de keel toe, liet zijn handen beven, zijn hart als een wilde tekeer gaan. Hij hapte naar lucht, naar iets. Nee, nee, nee, nee. Snel greep hij naar de ball van de shiny Tauros, maar net zoals de vorige keer verloor ie greep op het ding. Zijn bevende handen konden er geen grip op vinden en hij kon enkel toekijken hoe het object op de grond ketste. Shit.

De stier loeide luidkeels en ketste luid tegen de barriere aan die de Lopunny voor hem had opgehaald. De kop werd terug gehaald, waarbij de massief gebouwde POkémon luid briesend een pas naar achter zette. Even schudde de stier met zijn kop, waarna hij even schraapte met zijn hoef toen hij aanzag hoe de ander hem uitdaagde. Hij sprong meteen naar voren, hoorns laag houdende om de Lopunny met een Tackle te raken. Blind door de woede die aangezet was door redenen die... Lo helemaal niet snapte. Het ene moment was de algenstier immers compleet in orde, de andere, gebeurde er dit.

Lloyd viel meteen op zijn knieën en greep naar de ball die uit zijn handen was geglipt. Hoe dan ook liet hij deze meteen terug vallen toen de Lycanroc van Alain naast hem verscheen. Geschrokken en met grote, ronde ogen keek hij naar het beest, wiens ogen rood werden. Wel meteen voelde hij de paniek dichter bij hem aansluiten. Wat was dat? Zou dit beest ook helemaal wild gaan? Wat als ze twee doorgeslagen Pokémon hadden? Wat als Alain iets overkwam? Zijn handen beefden meteen, zijn ademhaling versnellende terwijl zijn ogen even wegschoten, kijkende naar de razende Tauros. Maar al snel keek hij terug opzij. De zwartharige man haalde even diep adem, maar legde meteen een hand over zijn mond. Zijn ogen prikten terwijl paniek hem meer overkwam. WOrd kalm, word kalm. Word kalm...