Tales of

Sinnoh

Hij had de Vulpix in zijn armen Amber genoemd. Hij vond het een heel toepasselijke naam voor het klein grut, die liever aan zijn handen hing dan op de grond liep. Ze nu ook was ze aan het pitten. Hij vond het niet heel lastig om haar constant te dragen. Ze was klein en licht en hij kon haar makkelijk met een arm ondersteunen, waardoor hij zijn andere arm wel altijd vrij had. Nu ook had hij er geen last van. het was wel fijn. Hij had haar op de weg naar hier in zijn rugzak gedaan, waar ze met haar voorpootjes en kopje uit de tas was en over zijn schouders hing. Ze zat goed vast in de tas en hij had haar zelf een kleine helm gekocht en van die beschermende glazen. Ze vond het allemaal niet erg, de Pokémon leek blij te zijn om bij hem te zijn.

Nu hij een ommetje met haar had gedaan bedacht hij zich dat hij misschien even door zou rijden naar Al. Misschien kon hij hem even helpen met het een of ander. Met grote passen wandelde hij dan ook terug naar waar zijn motor stond, waarna hij Amber rustig op het ding zette. Kalm nam hij zijn rugzak van zijn rug waarna hij het open ritste. Daar was de helm voor zijn Vulpix en haar beschermende brildingie. Auw. Hij glimlachte even liefkozend, zette de spullen naast de Pokémon op zijn motor neer en keek verder. Wacht... Waar was zijn helm heen gegaan? Shit... Was hij het vergeten weg te steken? Fuck... Waar had hij het ding dan achtergelaten???

Nee, het was er echt niet. En ver moest hij ook niet zoeken, want zo'n helm zag je wel van een eindje liggen. Langzaam liet hij zijn schouders wat zakken en zuchtte hij zachtjes. Amber knipperde even met haar honingkleurige oogjes en maakte een vragend geluidje, waarop Lloyd rustig opkeek naar de Vulpix. "Mijn helm... Ik denk dat ik het ergens heb achtergelaten..." mompelde hij zachtjes tegen de cream Pokémon. De vos kantelde haar kopje even en keek om naar haar eigen helm, waarbij ze al snel overeind sprong en een rondje om het ding liep, dartelend, om vervolgens blij piepend naar haar trainer te kijken. Trots plaatste ze een pootje op het ding, waarbij ze haar kop kantelde. Kijk dan! Hier is ie hoor! Heb ik helemaal gevonden! De trots was af te lezen van haar gezicht. Een warm gevoel overspoelde de man bij het aanzien van de Pokémon, waarna een zacht lachje van hem afkwam. Hij tilde zijn hand op en kroelde haar even achter haar oortjes. "Dat is jouw helm gekkie. Heel lief dat je hem wil delen met me, maar dan kan jij niet op de motor... Veiligheid eerst hm?" De grote ronde, goudkleurige kijkers van de Pokémon keken hem even bedenkelijk aan, voordat ze glimlachend knikte naar hem. "We gaan even kijken op het veldje waar we even zijn gestopt," Hij nam de bril en helm van Amber en stak deze terug in zijn rugzak, waarna hij rustig de Vulpix terug op de arm nam. Even zien.

Met snelle passen benaderde hij het grasveldje. Maar wederom zag hij niks in de nabijheid. Hij liet zijn ogen over de mensen gaan, de bankjes en de Pokémon, maar zag niks. Rustig stapte hij het parkje wat meer in, waarna hij rond begon te kijken. Misschien dat iemand had gezien? Rustig draaide hij zcih naar een groepje jongeren verderop, maar toen zag hij de bekende kleuren van zijn motorhelm in zijn ooghoek. In een flits was ze verdwenen en... HUh?

Verbaasd keek hij meteen om, waarna hij met snelle passen in de richting liep waar hij iets meende gezien te hebben. Hij lichte zijn hoofd wat hoger en eenmaal hij om de hoek was zag hij zijn helm. Een glimlach krulde op zijn lippen. Daar was ie dus! Het leek erop dat een Wooloo hem gevonden had. Niet dat hij het haar kwalijk nam. Ze had het vast zien liggen in het gras en het ding als speelgoed gezien. Hij had gewoon beter op zijn spullen moeten letten. Rustig wandelde hij richting het bankje heen, aangezien de POkémon bezig leek te zijn met... haar eigenaar? Het was een ietwat vreemd uitziende man. Maar Lo was niet iemand om uiterlijk te laten spreken. Voor hem was karakter alles. Met een glimlach verscheen hij dan ook al snel voor de man. "Hallo, sorry dat ik stoor," zei hij rustig met een glimlach op zijn gezicht. Rustig drukte hij de Cream gekleurde Vulpix meer tegen zijn borstkas aan, iets waar Amber meteen gebruik van maakte om zich beter tegen haar trainer aan te nestelen. "Is dit uw Wooloo?" Hij kantelde zijn hoofd wat en lachte even zachtjes. "Uh... Dat is mijn helm. Per ongeluk vergeten in het park," zei hij snel erna, knikkende naar het ding dat de Pokémon aan had. Nervositeit overrompelde hem echter meteen bij de gedachte dat hij deze vreemde Pokémon moest aanraken... HIj kende haar niet. Wat als ze hem een kopstoot gaf als hij de helm af probeerde te nemen? Liever niet...

Van wie zou ie anders zijn? Een glimlach krulde op zijn lippen terwijl een zacht lachje van hem afkwam. Daar had hij ergens gelijk in, maar hij vroeg het liever op voorhand om beleefd te blijven. Het was hem altijd geleerd dat beleefd zijn gewoon altijd moest. En ondanks dat wel wat losser werd met tijd of afhankelijk met situatie was dit iets waar hij wel dit soort dingen aanhield. De ander sprak echter weer en de jongen knikte even rustig. "Gewoonlijk hangt hij aan mijn rugzak, ik denk dat hij per ongeluk los is geklikt," sprak hij even rustig terwijl een zachte glimlach over zijn lippen krulde. Hij keek even rustig naar het schaap, kantelde zijn hoofd en keek ongemakkelijk terug naar de man. "Kan ik hem uhm... Terugnemen van haar?" vroeg hij voorzichtig. HIj wilde niet zomaar een andermans mon vastgrijpen. Daarbij was hij er ook niet zo happig op. Of hij dat zou toegeven? Waarschijnlijk niet.. Amber knipperde enkele keren met haar goudkleurige oogjes, waarbij ze omkeek naar de nieuwe man. Een piepje kwam van de Pokémon af, waarna ze even naar voren leunde in zijn armen, een pootje uitstekende naar de ander. Alsof ze wuifde naar hem in een poging zijn aandacht te krijgen.

Wat een scherp en bitter iemand was dit. Een frons trok samen op het gezicht van de zwartharige jongen, die de ander even rustig bekeek. Hij kon zien dat er een litteken was, die deels verborgen was door de zonnebril. Hm. Dat was geen fijn iets om te hebben. Misschien was hij daarom zo nors en vijandelijk? Nou ja, het was niet iets wat Lloyd zou afschrikken. Hij hield de glimlach om de lippen en knikte even rustig op de woorden van de ander. "Ja, nja, tis nu eenmaal gebeurd eh," zei hij zacht lachennd. En hij nam het hem nie kwalijk dat het zijn probleem niet was.

De man sprak verder. Hij lachte even zachtjes en aaide zijn Vulpix rustig over haar kopje. "Amber is altijd heel dicht bij me, ze is erg aanhankelijk," sprak hij rustig terwijl hij haar achter de oren kriebelde. De vos maakte even een blij geluidje en stak haar kopje blij op. Hij glimlachte teder en keek rustig terug naar de vreemdeling, die knikte naar zijn schaap. Hm? Oh... Hij moest het dus echt wel alleen doen... Hij knipperde even verbaasd en liet zijn helderblauwe ogen even vallen op het schaap naast hun. Voor even staarde hij naar haar, voordat hij zachtjes begon te lachen, de nerveusiteit begon hem duidelijk meester te worden. Dan kon hij het gelach niet onderdrukken. "Uh... Uhm... Ok," zei hij zachtjes, waarna hij door zijn benen ging en zijn Vulpix even rustig op de grond plaatste.

Kalm bewoog hij wat naar voren, wat door zijn benen gaande terwijl hij de Wooloo benaderde. "Hey daar," zei hij met zijn gebruikelijke zachte stem terwijl hij zijn hand uitstak. Rustig gaf hij haar de tijd wat te wennen, voordat hij een hand probeerde te leggen langs zijn helm. De manier waarop hij hanteerde was veel te voorzichtig. En zijn huiding? Was duidelijk gespannen, borderline angstig. "Mag ik deze terug?" zei hij zachtjes met een lachje. Het akelige gevoel bekroop hem, maar hij probeerde het weg te duwen. Het ergste dat er kon gebeuren was een kopstoot... TOch?

Het leek goed te gaan. De Wooloo had interesse en zette een pasje naar voren zelfs. Het snuffelde aan zijn hand en wel meteen krulde een glimlach op de lippen van de zwartharige jongen. Misschien was hij nog niet half zo slecht als hij dacht. Ze hadden gewoon geduld nodig en dan zou het wel lukken. Hij kon dit wel. Dus hij waagde het zijn hand naar de helm te bewegen, iets waar het mis leek te gaan. Lloyd's zachte blik veranderde naar een onzekere. Huh? Wat had hij verkeerd gedaan? HIj scande het lichaam van de Pokémon, die een pas terug zette en blaatte. De man naast hem zei iets, waardoor de trainer zijn hoofd wat omdraaide om hem aan te kijken en-

Een klap tegen zijn kaak aan. Wel meteen verloor Lo zijn balans, waardoor hij even zijn handen moest plaatsen om niet volledig op de grond te vallen. Vanuit zijn gehurkte houding had hij al niet veel stabiliteit gehad, maar dit was... Auw. Verdwaasd haalde hij een hand op, waarbij hij even langs zijn pijnlijke kaak streek. Auwie... Verdorie. Dat zou zeker een blauwe plek achterlaten. Hij kneep zijn ogen wat toe en zette zich wat beter neer. Auw... Dat had echt pijn gedaan. Hij hoorde woorden van de vreemdeling komen en knipperde even, waarbij hij opkeek naar de ander, die nu overeind was gekomen op de bank... Oh... Lo keek om en kon nog net zien hoe de Wooloo er vandoor ging. Oh shit...

Toen er weer gepraat werd, keek hij weer om naar de andere man, zijn hoofd wat intrekkende toen deze nogal gemeen tegen hem begon te praten... Oh... "I... Ik..." hij hield zijn hand tegen zijn kaak aan en sloeg zijn ogen af naar de grond. "Het spijt me zo, ik wist niet goed- Ik heb geen- Ik..." Wat kon hij zeggen om dit goed te maken? Er was helemaal niks dat hij kon zeggen... Met een zucht plaatste hij zijn vrije hand op de bank waarna hij overeind kwam. Alles leek even te draaien, maar hij kon zichzelf wel goed op zijn voeten houden. Eenmaal overeind, keek hij rustig naar de vreemdeling. "Ik dacht dat ik... De helm gewoon terug kon nemen... Ik wist niet dat dit zo zou lopen- Ik..." Hij slikte even en haalde diep adem. Zijn Vulpix huppelde al snel naar hem toe en duwde liefkozend haar kopje tegen zijn kuit aan. Hm... "Ik- Ik heb niet veel ervaring met Pokémon en ik d... Ik dacht niet na. Ik dacht dat het me wel zou lukken. Het spijt me zo," sprak hij zo kalm mogelijk uit, maar er was lichte paniek. Hij draaide zich een kwartslag en keek naar waar hij de Pokémon had zien lopen. "Ik uh- Ik kan haar halen," zei hij snel. Hoe? Dat wist hij niet. Hij was een complete pushover...

De woorden van deze man waren scherp en gericht, het was duidelijk dat hij hier niet wilde zijn en zeker niet blij was met zijn aanwezigheid. Die negativiteit was iets waar Lloyd moeite mee had om het echt te begrijpen. Zijn gestamel eh... Hij knikte enkel een keer, begrijpende, schuldbewust. Hij was er erg bewust van, misschien iets teveel, dat dit allemaal zijn fout was. Het was duidelijk dat deze man liever geen andere mensen om hem had, althans dat was hetgeen dat hij van hem kon lezen van de korte tijd dat hij bij hem was. De ander ging verder, zeggende dat ze niet zou luisteren. Hij knikte nogmaals langzaam, een beetje ongemakkelijk wordende bij die woorden. HIj had het niet zo op Pokémon die niet luisterden. Ondanks dat dit maar om een Wooloo ging, had hij eigenhandig ervaren hoe pijnlijk een kopstoot van zo'n wezen kon zijn. Wat als het echt ging aanvallen, hoeveel schade kon het dan aanrichten aan iemand? De gedachte alleen al zorgde ervoor dat een rilling over zijn rug trok.

De laatste woorden zorgden ervoor dat hij even opkeek naar de ander. Huh? "Dat was ik ook niet van plan. Dit is mijn schuld het is enkel gepast dat ik-" hij haakte even af, beseffende dat hij een hele stroom aan woorden aan zat te komen die de ander waarschijnlijk niet hoefde te horen. Hij klemde zijn kiezen dan ook even op elkaar, een zucht over zijn lippen brengende. Hij knipperde even vluchtig en bracht een zachte glimlach terug op zijn gelaat. "Hoe kunnen we haar het beste te pakken krijgen?" vroeg hij de ander voorzichtig terwijl hij even door zijn knieën ging en Amber vastnam. Hij duwde de Vulpix meer tegen zich aan en rechtte zichzelf weer. De vos neuse zijn pijnlijke kaak even en begon hem vervolgens rustig wat likjes te geven, bezorgde geluidjes van haar afkomende. Hij aaide haar voorzichtig over haar pluizige bol en liet zijn blik even naar de ander zijn wandelstok gaan. Hij opende zijn mond wat om aan te bieden alleen te gaan, aan te kaarten dat als hij slecht te been was hij het wel alleen kon doen. Maar hij klemde zijn kaken snel terug op elkaar. Dat soort woorden kon hij niet zeggen. Dat kon immers vrij gemeen overkomen... Niet? Een lichte frons verscheen echter wel, lichte bezorgdheid. Wat kon hij doen om dit beter te maken?

Lloyd keek de ander rustig aan, hij sprak over geduld hebben. Een bedenkelijk, maar instemmend geluidje kwam van hem af, gevolgd door een knikje. Dat was duidelijk. Hoe dan ook moest hij toegeven dat hij niet het geduldige type was, verre van zelf. HIj kantelde zijn hoofd dan ook wat en volgde de ander rustig. ZIjn blik ging naar het been dat niet zo mee leek te gaan met de ander. Hij hield zijn lippen wijselijk op elkaar. Niet gepast om te vragen waar dat van was. Als kind was hij altijd degene geweest die zijn muil maar niet kon houden. Daar had hij in der tijd vaak een klopje voor gehad. Een slag tegen zijn achterhoofd. HIj was pijnlijk eerlijk als kind geweest en had snel geleerd dat mensen dat geen fijne manier vonden. Dus dan hield je beter je tong vast.

Of hij Pokémon snoep had? Hij schudde zijn hoofd even en fronste. "Nee ik uh- Ik heb geen bij me," zei hij rustig. Malach was de enige die snoepjes fijn vond, maar hij liet de stier er niet uit als hij op baan was. Dus lag het snoep voor de stier gewoon thuis. Alex en Amber waren beide veel kieskeuriger. Daarbij zou hij ook geen snoep op zak houden voor vreemde mon. Als hij ze normaal al niet in zijn omgeving wilde, wilde hij ze al zeker niet aan gaan trekken met snoepjes. Nee, dankje. "Ik kan er anders wel snel gaan kopen, er is een shop hier recht om de hoek. Ik kan snel achter ze lopen en dan kom ik terug. HIer anders houd jij Amber even vast en dan ben je zeker dat ik zo terug kom," Hij hield rustig de kleine Vulpix uit naar de vreemde. Het vertrouwen leggen in een vreemde was iets dat Lo te snel deed. Een traited POkémon zoals de zijne konden voor veel geld gaan. Iemand met slechte intenties kon hier zo een voordeel uit trekken. Maar Lloyd was naïef en positief ingesteld. De glimlach op zijn lippen was een indicatie hiervan. Hij vertrouwde deze mon met zijn partner Pokémon. Of dat een wijselijk iets was, was een ander verhaal.

Toen de ander begon te praten, liet Lloyd zijn handen wat zakken. Een lachje trok over zijn gezicht heen, waarna hij even langzaam knikte. "Juist ja, sorry," zei hij snel terwijl hij Amber meer tegen zich aanduwde. De vos had er geen bezwaar tegen en nestelde zich tegen haar eigenaar aan met zacht gejammer. Misschien dat het inderdaad geen zo'n strak plan was om haar ana de man te geven. Tot nu toe had ze niemand anders moeten hebben dan juist hem. "Dan ben ik zo terug," zei hij snel waarna hij zijn vrije hand met een lach opstak en een sprintje trok in de richting van de winkel.

Eenmaal binnen liep hij snel door naar de afdeling van de snoepjes. Rustig nam hij een zakje met snoepjes. Hoe dan ook begon Amber, die nog steeds op zijn arm zat, te piepen. Ze stak haar pootje uit naar een soort bot. Een kauwspeeltje voor een Arcanine zo te zien. Zijn gezicht verkleurde wat. Het ding was gigantisch, zeker dubbel zo groot als de Vulpix alleen... Daar kon ze nooit iets mee. "Nee Amber, je kiest dan beter iets anders," mompelde hij zachtjes tegen de cream gekleurde Pokémon. De Vulpix begon echter te piepen, waarna zacht gejank van het beestje afkwam. Lo knipperde even verbaasd en kantelde zijn hoofd wat. "Oh jee... NIet huilen alsjeblieft sssh," zei hij zachtjes terwijl hij de Pokémon wat begon te wiegen. Ssh Amber. Ssh...

En na een gevecht... Dat niet echt een gevecht was, stond hij terug buiten. Onder zijn arm het Arcanine speeltje, de andere gebruikende om Amber nog steeds te ondersteunen. Blij kwijspelend zat ze likjes te geven aan de kaak van haar trainer, die er wat verslagen bijliep. Gelukkig had hij wel de snoepjes weten te krijgen. Maar... At what cost. Met een snelle tred liep hij terug naar de onbekende, waarna hij het Arcanine bot even op de bank zette. Amber sprong meteen enthousiast uit zijn armen om blij op het ding te springen en erop te kauwen. Ugh... Een zucht kwam van de jongen af, waarna hij omkeek naar de man, het zakje met de snoepjes ophoudende. "Denk je dat deze gaan werken?" vroeg hij rustig aan de onbekende. Snel knipperde de man even, waarna hij zijn rug wat meer rechtte en zich meer keerde tot de ander. "Hoe lok ik haar met dit?" vroeg hij rustig terwijl hij even bedenkelijk het zakje opende. Snoepjes op zijn hand leggen of... Op de grond? Liever op de grond als de keuze aan hem lag...

De ander begon te spreken en even liet Lloyd een zachte glimlach langs zijn lippen gaan. HIj knikte rustig op wat de ander te zeggen had, maar keek verrast op toen hij de zak met snoepjes zomaar vantussen zijn vingers nam. HIj keek even verward naar de ander, maar zijn woorden waren duidelijk; hij deed niks. En dat was iets dat hij liever hoorde. "Ok, laat maar weten als er iets is waarmee ik kan helpen," zei Lo met enig enthousiasme en een brede glimlach op zijn lippen. De man was altijd goed gezind, of zag er enigsinds wel zo uit. De vreemdeling ging al weg, waarop Lo rustig de ander volgde, van een afstandje. Zijn blik gleed even naar het duidelijke slechte been van de ander. Was dit iets waarmee de ander was geboren of was dit door een ongeval? Hij kantelde zijn hoofd wat en keek schuin op toen de ander tewerk ging.

De ander floot even, waardoor zijn Wooloo meteen opkeek. Lloyd zette een pas opzij en keek rustig toe naar de twee. Hopelijk dat hij niks slechts deed van hier op een afstandje te staan. HIj sloeg zijn armen dan ook achter zijn rug en leunde wat naar voren. Even opende hij zijn mond wat om een vraag te stellen, maar het idee dat dat de ander zou verstoren was iets dat hem snel te binnen kwam. Wijselijk legde hij dan ook terug zijn lippen op elkaar en liet hij de vraag voor later, wanneer de man klaar was met zijn werk. Voor nu was zwijgen en toekijken misschien het beste dat hij kon doen.

Verderop, however, waren een Houndour en Electrike blij aan het stoeien met elkaar. Hun eigenaar blij kletsende met elkaar hadden ze duidelijk niet door dat de twee stoeiende honden hun richting en die van de Wooloo kwamen. Lloyd zag de twee afkomen en kantelde zijn hoofd wat, meteen een pas terug zettende om afstand te maken tussen de fire en electric type. "Uh... Uhm, meneer," zei hij rustig. Maar voor hij het wist had de Houndour een Ember gelanceerd. Eentje die regelrecht langs de Electrike ging richting de Wooloo. Oh jee.

Het liep helemaal mis. Zijn ogen werden groter bij het aanzien van deze ramp. De manke man sprong op het schaap en begon te rollen. Eenmaal veilig leek de Wooloo andere plannen te hebben en zette het op een lopen, regelrecht zijn kant op. Zijn ogen werden wat groter toen hij dit zag, waarna hij paniekerig rondkeek. Oh jee, oh jee. Oh help. Zijn blik schoot naar Amber, maar de Vulpix was tevreden bezig met haar speeltje. Ze had geen interesse in de chaos die aan de gang was naast haar. Wat moest hij doen. "Ik ga- Meneer! Meneer!" hij keek paniekerig naar de man, maar die lag op de grond en kon niks doen. "Ik- Meneer!" maar als hij nu niks deed dan zou er niks gebeuren en dan zou de Wooloo weer verloren zijn, dan waren ze weer bij af. Toen ze dan ook dicht genoeg was, sprong hij zowaar op haar. Of probeerde hij, waarbij hij zijn armen om het schaap probeerde te slaan. Hopende tot alle Goden die bestonden dat het beest niet volledig rodeo ging gaan en zijn hoeven tegen zijn hoofd begon te stampen. Please Arceus hier had hij de moed niet voor. "Please... please... please..." murmelde hij dan ook aan een stuk door.