Tales of

Sinnoh

De Lopunny hupste van het dak, Pikachu in haar armpjes terwijl ze op de vuilbakken landde en vervolgens gracieus op de grond terecht kwam. Ze keek vragend naar Alain, maar hield de Pikachu in haar armen. Ondertussen kwam ook de Treecko van het dak terug en maakte deze een sprongetje terug naar Alain’s schouder, waardoor ze weer compleet waren. Tevreden kriebelde Alain de Treecko onder zijn kin, voor hij zich naar het - veel te hard - huilende jochie keerde.

“Hey, hey, kijk eens wie we terug hebben?” vroeg hij, één hand op de schouder van het kind en een knikje naar de Pikachu. “Wat nou als we samen naar het Pokémon Center gaan, dan vertel ik ze dat ik de Pokémon heb gevonden. Daar kan je moeder niets op zeggen, oké?” Eerlijk gezegd was hij er niet comfortabel mee om de Pokémon zelfs bij het jochie te laten. Het moest naar een Pokémon Center, dat waren de enigen die zowaar konden helpen.

Oké. Alain liet een verslagen zucht horen en gebaarde naar de Pokémon om hem te volgen, terwijl hij het jochie hem naar het Pokémon Center liet leiden. Hij kon het niet laten zich af te vragen hoe alles zou zijn gelopen als hij op zo’n leeftijd een Pokémon had gevonden, als Sinnoh niet op slot had gezeten. Had hij veel eerder aan zijn reis begonnen? Weg uit het ouderlijk huis, op pad… Misschien zou alles anders zijn geweest. Maar, misschien was anders niet zo zeer beter.

Gelukkig was het Pokémon Center niet ver. “Oké, laten we naar binnen gaan,” stelde hij, waarna hij de Pikachu voorzichtig overnam en naar binnen stapte. “Hi— Ehm— Deze Pikachu heeft hulp nodig,” zei hij zonder verder nadenken toen hij binnenkwam. Hier zouden ze het uit handen nemen. Met de Poliwag, Treecko, Vulpix en Lopunny zou niemand zich afvragen of hij wel degene was die de Pikachu had gevonden. Het was ook niet de eerste keer dat hij zo in het Pokémon Center stond.

Had hij misschien ruimte in zijn team? Alain schudde zijn hoofd even. “Helaas niet,” gaf hij toe. Het zou niet werken om elke gewonde Pokémon mee naar huis te nemen, het werd al veel te vol. Hij gebaarde even naar het jochie en keek deze met een lichte glimlach aan.

“Maar, ik kwam deze jongeman tegen en ik denk dat hij er heel goed voor zou kunnen zorgen als zijn ouders het ermee eens zijn,” besloot hij te zeggen. De jongen zou het goed doen met de Pikachu en Alain zou de Pokémon helemaal niet bij hem weg willen halen.

De Pikachu had een naam en was achtergelaten. Alain fronste even en knikte wat beteuterd. Het ging helaas zo en hij kon niet elke zwervende Pokémon mee naar huis nemen. Daarbij… Hij blikte even opzij en wist dat de Pikachu zoiets niet nog eens mee zou maken.

Zijn portemonnee werd teruggegeven en Alain nam het ding met een glimlach aan, waarna hij de zuster om een papiertje vroeg. Hij schreef zijn nummer en adres op en gaf het aan het jochie. “Als je nog eens wat nodig hebt, kom me vinden. Niet meer stelen, oké?” vroeg hij met een glimlach, waarna hij het kind even een schouderklopje gaf en het Pokémon Center uitliep met zijn eigen Pokémon.