De auto. Kylian had een absolute hekel aan autorijden en nam normaal elk excuus om in plaats daarvan met de motor te gaan, maar Cas achterop de motor zou betekenen dat hij zonder de jongen aan zou komen op de zwarte markt. Daarom stopte hij dan ook voor de deur in de zwarte auto en stapte hij uit. De auto die er normaal stond van de huidgenoot was al weg en Kyle nam dan ook aan dat het Cas gelukt was om die het huis uit te werken. Het feit dat hij niets tegen de jongen verteld had klonk als een dom idee, maar dat was niet Kyle’s probleem. Hij moest maar zorgen dat Cas heelhuids thuiskwam.
Zoals gewend, klopte hij eerst enkele keren op de deur, waarna hij op de bel drukte. Het was tijd om te gaan en als ze om een redelijke tijd terug wilden zijn, konden ze niet te veel treuzelen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Alain had zelf voorgesteld om naar vrienden te gaan zodat Casimir weer het huis voor zich alleen had. Het kwam perfect uit, zelfs al waren ze niet van plan om hier te blijven. Honderd keer had hij de andere moeten vertellen dat het in orde was, dat hij er geen problemen mee had als hij weg ging. Liegen tegen hem voelde verkeerd, maar als hij de waarheid vertelde zou Alain hem zeker tegen houden.
De auto die de oprit opreed was het eerste dat Casimir hoorde. Direct wandelde hij naar de deur om de deur open te zwaaien net wanneer Kylian op de bel drukte. “Help even,” zei hij direct terwijl hij zich een beetje draaide. Hij kreeg de mouw van zijn jas niet over de gips doordat hij niet veel kracht had in zijn andere arm. In vergelijking met de vorige keer zag hij er enkel slechter uit. Alsof hij een jaar niet geslapen had.
Dit keer was Cas zowaar snel en Kyle dankte welke God er dan ook toekeek, want hij had weinig geduld. Voor de verandering was Anna vandaag eens niet mee en lag zij gewoon thuis, en ook de Togepi zat in zijn Pokéball. Mee vandaag had hij de Tyrunt, een Deino, een Gible, een Bagon en de Druddigon. Dit leek hem een betere groep, mocht er iets gebeuren vandaag.
“Ik denk nog steeds dat ik beter zonder je kan gaan,” mopperde Kyle terwijl hij Cas hielp om de jas, misschien net iets hardhandiger dan de bedoeling was, aan te krijgen. Cas zag eruit alsof hij, bovenop wat er gebeurd was, geen moment had geslapen. Het leek hem met het moment een steeds slechter idee om hem mee te nemen. Misschien had hij toch met de motor moeten gaan zodat hij hem onderweg kon verliezen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De enige reden dat hij nog een extra jas aan wilde, was zodat hij de gips volledig kon verbergen. Hij wilde geen aandacht trekken op de Black Market, en als hij erbij liep alsof hij was overreden, was dat juist wat hij wel deed.
Met vernauwde ogen keek hij naar de roodharige. “Niemand verplicht je mee te komen,” zei Casimir. Hij trok zijn arm iets harder weg toen de mouw er eenmaal overheen zat. “Daarbij, je zou hem waarschijnlijk niet eens herkennen. Wie weet waar kom je mee terug.” Hoeveel obsidian midnight Lycanroc’s zouden er te koop staan? Waarschijnlijk niet veel maar dat maakte niets uit. Zijn punt bleef hetzelfde. Als iemand zijn pokémon kende, dan was het Casimir. Nerveus trok hij aan de mouw, nog niet helemaal blij met hoe het over de gips hing. “Hebben we nog wat nodig?” besloot hij te vragen. Hij deed misschien alsof het allemaal in orde was, maar hij was aan het stressen.
Niemand verplichtte hem mee te komen. “Kun je je al voorstellen wat er gebeurt als er daar wat met jóu gebeurt? Je ouders komen me halen,” klaagde Kyle. De woorden die volgden lieten hem met zijn ogen rollen. “Obsidian Lycanroc… Zo moeilijk te herkennen. Stuart, was het?” De Pokémon zou er vast naar luisteren. Hoe moeilijk kon het zijn? Een kind kon de was doen.
Hadden ze nog wat nodig? Niets wat Cas had, in elk geval. “Stap in,” besloot Kyle daarom te zeggen. “Gaat de trap lukken of moet ik je er nog vanaf tillen?” Wie had er nou een trap naar de voordeur? Klonk onhandig. Wat nou als je te veel wijn op had?
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Overdreven rolde Casimir zijn ogen terwijl hij zijn jas nog dicht ritste. Kylian was hier nog geen vijf minuten, en Casimir was al klaar om hem onderweg ergens langs de baan achter te laten. Jammer genoeg was hij niet degene die zou rijden. “Je bent m'n babysit niet.” De deur achter hem trok hij iets harder dicht dan nodig. Hij kon prima voor zichzelf zorgen. Het was niet omdat hij— er een paar voorvallen zijn geweest, dat hij het niet kon. “Ik ga mee,” zei hij standvastig. Niemand kon hem van gedachten doen veranderen.
“Ik heb niet de behoefte om te vallen vandaag, maar bedankt.” Vertrouwde hij Kylian niet? Jawel, voor de volle honderd procent, maar hij was nog steeds geïrriteerd dat de man hem niet alleen wilde laten gaan. Voorzichtig ging Casimir de trap af en richting de auto. Vooral instappen ging moeizaam omdat hij moest bukken, maar hij beet op zijn tong en weigerde alle hulp. "Rijd maar goed door," zei hij terwijl hij zijn grijze ogen naar buiten richtte.
Wanneer iemand wist dat ze de discussie hadden verloren, dan kwam er geen argument meer. Kyle rolde met zijn ogen, maar besloot er geen woorden meer aan vuil te maken. Zowel hij als Cas was te eigenwijs om gewonnen te geven, dus ze zouden samen gaan. Zelfs al voelde het als een idioot plan.
Er werd hem verteld dat hij maar goed door moest rijden en Kyle snoof eventjes geamuseerd. “Je weet wat ze zeggen, Cas. Snelheidslimieten zijn een suggestie.” En met die woorden zette hij de auto aan en reed hij achteruit de oprit af, om precies te doen als hem opgedragen was: hard rijden.
Het was dan ook geen verrassing dat ze de gehele weg links reden, af en toe zelfs rechts inhalend zonder er veel om te geven. Airbags waren vast veilig en Cas had zijn ribben toch al gebroken, wat maakte nog een keer nou uit? De zwarte auto parkeerde mooi op de lijn, twee plaatsen innemend, bij de markt waar hij uitstapte. “Niet te veel staren, anders worden we meteen gepakt.” En als het volk dacht dat ze politie waren, zouden de poppen al helemaal gaan dansen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Op eender welk ander moment zou Casimir liever gehad hebben dat de andere rustig reed en zich gewoon hield aan de snelheidsregels, maar in dit geval maakte het niets uit. Hoe sneller ze er waren, hoe beter. Iedereen was uit voor een sterke pokémon en als ze een speciaal kleurtje hadden, was het helemaal mooi meegenomen. Casimir zou liegen als hij zei dat hij geen schrik had. Schrik dat de pokémon waar hij naar zocht al verder verkocht was.
Eenmaal ze er waren gleed zijn blik over de omgeving. Hoeveel mensen die persoonlijk behoorde tot de organisatie zouden hier rondlopen? Iedereen hier was stuk voor stuk een crimineel en er was geen zeggen wat ze allemaal gedaan hadden. Langzaam stapte hij uit, iets wat nog het lastigste was, maar hij weigerde hulp van Kylian te aanvaarden als het niet nodig was. “Uiteraard, ik ben niet dom,” reageerde hij kort op de opmerking van de andere. Het enige voordeel dat ze hadden, was dat geen van beide echt extreem hard opviel tussen deze mensen. “Enig idee waar ze hem gespot hadden?” vroeg hij. Casimir had geen plan bedacht van hoe hij dit ging aanpakken.
Cas was niet dom. Kyle kon het niet helpen om even zacht te hummen, één kort geluid waar Cas al uit zou kunnen halen dat hij die stelling in twijfel trok. Als Cas echt niet dom was geweest, was hij niet meegegaan. Dan zat hij nu rustig thuis en liet hij Kyle dit verder oplossen.
Enig idee waar de Pokémon gespot was? Kyle knikte kort. “Korte, stevige man. Te herkennen aan een goatie en de Alolan Meowth die hij bij heeft.” Dat was zo’n beetje waar ze het mee moesten doen. Gezien geen enkele markteigenaar bekend was bij naam, was dit al veel meer dan waar ze om gevraagd konden hebben. Vooral de beschrijving van de persoon zelf… zelfs al zag Kyle al twee mensen met een goatie. Waar kwam al deze slechte smaak vandaan? En normaliter zou Anna rond kunnen neuzen, maar hij had haar opzettelijk niet meegenomen. Irritant.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het ding was dat de twee elkaar al veel te lang kende. Casimir wist het gewoon wanneer de andere het niet met hem eens was. De blik die hij hem gaf of in dit geval, het geluidje. Hij kon het niet laten om zijn ogen te rollen en daarna zijn blik af te wenden.
Ongemakkelijk trok hij aan zijn mouw om de gips wat meer te verstoppen. Hoe minder aandacht ze trokken, hoe beter. Ergens wilde hij een pokémon eruit laten, omdat het toch enige veiligheid gaf. Geen aandacht trekken. Zijn pokémon zouden dat wel doen. “Moet niet moeilijk zijn om te vinden,” zei Casimir terwijl hij begon te wandelen. Zijn blik probeerde hij neutraal te houden, al was het niet makkelijk met alles wat hij zag. Het voelde zelf al verkeerd om hier rond te lopen.
“Dat ze deze plek niet gewoon sluiten,” mompelde hij zacht genoeg dat niemand het echt zou horen buiten misschien Kylian. Zijn grijze ogen gleden over de vele mensen heen die hier rondliepen. Sommige keken terug, maar Casimir lette erop dat hij niet te lang bleef kijken.
Casimir schrok licht toen iets zijn arm vast pakte. Wel direct zetten hij een stap opzij en trok hij zijn arm weer los. De man die hem vast had genomen om zijn aanbod te tonen, kreeg enkel een vieze blik toegeworpen. “Hoe sneller we weg kunnen, hoe beter,” mompelde Casimir.
Het is druk op de zwarte markt. Je passeert talloze kraampjes vol met illegale waren van gestolen kunst tot mamoswine slagtanden. Pokémon moeders met hun baby's nog bij ze in de kooi. Een man op leeftijd die Clefairy's in allerlei kleuren verkoopt houdt jullie blik iets te lang vast. Benaderen jullie hem?
Dat ze deze plek niet gewoon konden sluiten. Kyle humde even bedenkelijk bij de woorden. “Waarschijnlijk niet zo makkelijk als je denkt,” merkte hij op. Hoeveel ware vergunningen waren hier? Waar konden ze aantonen dat de Pokémon niet juist bemachtigd waren? En in hoeverre was er corruptie binnen de regering zelf die actie tegenhield?
Hoe sneller ze weg konden, hoe beter. En daar was Kyle het mee eens. Clefairies in alle kleuren werden aangeboden en Kyle keek de man met een doordringende blik aan. “Nee.” Meer woorden ging hij niet vuil maken aan iemand. Ze waren hier niet om een Pokémon uit zo’n kooitje te kopen en nog meer geld in deze zielige bende te steken.
“Laten we wel haast maken, ik wil hier weg voor het donker is.” Hij leek even iemand te zien die aan de beschrijving voldeed, maar de Meowth miste en bij nader inzien was de man niet eens kort. Maar… waar kon die vent dan ook zijn? Ze konden het moeilijk vragen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir keek even naar Kylian, maar wende dan al snel zijn blik weer af. Er waren vast manieren, maar niemand die het risico wilde nemen. Of niemand die het simpelweg wilde. Iedereen die hier rond liep wist dat het verkeerd was. De regering wist dat het verkeerd was, maar werd er iets aan gedaan? Nee. Casimir wilde niet weten hoeveel in de doofpot werd gestoken door de grote mannen die alles in Sinnoh regelde.
Iemand was het duo aan het aankijken met een tafel die vol stond met Clefairies. Misschien kon het geen kwaad om gewoon eens op iemand af te stappen, maar daar had Kylian andere gedachten over. Lichtjes geïrriteerd keek hij hem aan. “Zo komen we ook nergens,” zei hij even geïrriteerd. Zie je, dit was precies waarom hij dit alleen had willen doen.
Iedereen hier kende vast iedereen, dus als ze het subtiel aanpakken, konden ze misschien iemand vragen. “We kunnen opsplitsen, dan vinden we misschien sneller wat we zoeken.” En dan was het net alsof hij hier alleen was.
Zo kwamen ze nergens. En toch kwam Kyle liever nergens dan dat hij het leven van de ander zou riskeren en dat was precies wat er zou gebeuren als ze risico’s namen. Hij had hem hier nooit mee naartoe moeten nemen en dat werd enkel duidelijker bij de woorden die de zwartharige sprak. Vrijwel direct schote blauwe ogen omhoog naar de grijze ogen van de ander.
“Als je denkt dat ik je alsnog hier alleen laat lopen, heb je je hoofd misschien toch harder gestoten dan gedacht,” histe Kyle zacht naar de ander. “Blijven lopen, ogen in ‘t zeil houden en opletten.” Hij had geen zin in chaos en als de ander weer in het ziekenhuis belandde, zou hij vermoord worden door de ouders van de jongen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Voor hetzelfde geld was deze man vandaag niet eens aanwezig, dan konden ze hier nog lang rondlopen. Of was hij aanwezig maar was Casimir zijn pokémon al verkocht omdat ze teveel tijd aan het verliezen waren. Hoe langer ze erover deden en hoe harder Kylian tegenwerkte, hoe nerveuzer hij werd. Met tegenzin liet hij de man met de Clefaries achter zich en volgde hij de andere.
Zijn tong klikte hij afkeurend terwijl hij zijn hoofd schudde en met zijn ogen rolde. “Het is niet alsof we alle tijd van de wereld hebben,” mompelde Casimir. Omdat hij weigerde de andere aan het kijken, richten hij zijn blik op een kraampje aan zijn zijde. De verschillende items die duidelijk van pokémon afkomstig waren, deden zijn maag keren. Voor hetzelfde geld was één van—
Snel wendde hij zijn blik weer af en hield hij even een hand voor zijn mond om zacht te kuchen. De eigenaar van het kraampje lachten even zacht, duidelijk geamuseerd door Casimir zijn oncomfortabele reactie. “Wat is er m— wacht, is dat niet de pokémon die we zoeken?” Op het pad voor hen, ergens aan de zijkant zat een Alolan Meowth zijn poten te likken. Erg duidelijk was het niet van wie de pokémon was.
Het was niet alsof ze alle tijd van de wereld hadden. “Maar we hebben ook geen negen levens, dus tijd is nog steeds in het voordeel.” Kyle was niet van plan om één van hen te riskeren omdat Cas haast had en als dit betekende dat hij zijn Pokémon niet terug zou vinden, dan was dat simpelweg pech hebben. Het was nou eenmaal zo dat hij niets ging bereiken als hij onder de grond lag. En wie mocht dan de zut opruimen? Juist. Hij.
Cas’ reactie deed Kyle een wenkbrauw heffen, maar toen een Meowth werd opgemerkt, haalde Kyle even diep adem. “Dat kan goed. Niet staren, kijk naar zijn producten en wek interesse. Als we iets moeten kopen, dan zij het zo. Oké?” Hij gaf liever geld uit hier dan dat hij het risico nam. Als hij de Pokémon van Cas moest betalen, dan zou hij dat doen. Geld was geen probleem, immers.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Wijselijk hield Casimir zijn lippen op elkaar in plaats van er verder op in te gaan. Het was onbegonnen werk, de andere zou hij toch niet van gedacht kunnen veranderen. Hij begon dan maar alvast naar de meowth te wandelen en het dichtstbijzijnde kraampje, enkel om halverwege te stoppen en zich direct naar Kylian om te draaien.
“Wat?” zei hij verontwaardigd. De blik waarmee hij de andere aankeek, was alsof hij iets vies aan het bekijken waren. Er was geen enkele situatie waarin Casimir ooit geld zou geven aan deze mensen. “Mooi niet dat we iets gaan kopen.” Het maakte niet uit dat Kylian meer als genoeg geld had. Doordat mensen die geld hadden hier zaken bleven kopen, bleven deze mensen een job hebben. Wie weet wat ze met dat geld zouden doen.
Mooi niet dat ze wat gingen kopen. Kyle hief één wenkbrauw bij de woorden terwijl ze samen, langzaam maar zeker, richting het kraampje liepen waar de man verwacht werd. Kyle hield zichzelf nog even stil, maar schraapte uiteindelijk zijn keel.
“En hoe verwacht je dan je Pokémon terug te krijgen? Vriendelijk vragen? Dreigen terwijl je hier in de minderheid bent?” vroeg Kyle, stem zacht genoeg voor enkel Cas om te horen. “Ik weet dat je een idioot bent, Cas, maar nu ga je wel heel ver.” Ze maakten geen schijn van kans. Kopen en wegwezen, dat was het enige wat ze konden doen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Duidelijk was iemand het niet eens met zijn gedachtegang, maar dat maakte hem niet veel uit. Heel de tijd probeerde Casimir zijn stem laag en zacht te houden om geen aandacht te trekken, maar het werd wel lastiger. Momenteel had hij niet de energie om met Kylian een discussie te voeren over iets dat vanzelfsprekend zou moeten zijn. Misschien dat hij er enkele maanden geleden anders over gedacht zou hebben.
De woorden zorgde er echter voor dat hij weer de andere kant op keek, gefrustreerd omdat hij ergens maar al te goed besefte dat Kylian gelijk had. Hij was hier dan ook heen gekomen zonder plan, maar dat zou hij niet zeggen tegen de andere. “Zegt degene die zijn hersenen thuis is vergeten,” siste hij zacht, bij een gebrek aan een beter argument. Casimir wilde zijn armen over elkaar heen slaan, maar de gips zorgt ervoor dat het niet mogelijk was. “Nee, er moet een andere manier zijn.” Hij weigerde hier geld aan uit te geven. Standvastig liep hij verder naar het kraampje terwijl hij rondkeek om te zien of hij de man die eruit zag als de beschrijving zag.
Schijnbaar was Kyle zijn hersenen thuis vergeten. “Volgens mij moet jij eens goed in de spiegel kijken,” histe Kyle geïrriteerd terug. Als Cas dacht dat hij dit ging winnen, dan had hij het mooi mis. Hoe ze het ook zouden wenden of keren, Kyle had meer ervaring met volk als dit en wist zichzelf beter te redden. En zelfs hij zag dat geen van hen hier een kans maakte.
Er moest een andere manier zijn. “En gezien je geen andere manier noemt, heb je daar niet over nagedacht. Steek je ego in je broekzak en wees blij als we je Pokémon überhaupt terugvinden,” histe Kyle naar de jongen, voor hij zich voor het kraampje neerzette.
“Hallo,” groette Kyle de man die er stond. De beschrijving… kon kloppen? Kyle vond hem niet zo kort, maar goed, dat zei weinig. “Ik ben op zoek naar enkele Pokémon en hoorde dat ik bij jou moest zijn.” De roodharige hief één wenkbrauw en keek de man afwachtend aan.
