Tales of

Sinnoh

Woede. Zoveel woede.

Toen hij van de Garchomp af gleed moest hij zichzelf even verzamelen om niet iets te doen waar hij spijt van zou krijgen. Hij was zo... Zo boos. Zo verdrietig. Zo kapot. Hij had zijn handen tot vuisten gebald. Zijn gezicht stond op onweer. Hij was uit op iets... verschrikkelijk. Maar in realiteit wilde hij gewoon troost. Hij wilde gewoon een veilige plek en die werd nergens aangeboden. Buiten... Hij stapte naar de deur toe van het complex en keek even op ernaar. Zijn ogen werden wat groter waarna hij slikte en even diep adem haalde. Hij balde zijn beide handen tot vuisten en ramde de goede tegen de muur aan, gevolgd door de verminkte. Een pijnlijk gekrak kwam van de slag af, waarop Myr zijn mond opende en een mengeling van woede en pijn uit zijn mond kwam. Puur geschreeuw die gevuld was met emoties. Als hij... Als hij hem nog een keer zag zou hij hem afmaken. Er moest een einde aan dat hoofdstuk komen. Een einde aan alles waar Alaric voor stond. Alles wat hij was, alles dat hij kon zijn. HIj wilde hem kapot zien. Zo kapot als hij hem liet voelen. Met elke nieuwe move die hij maakte was er niks meer dan duidelijk intenties. Intenties om hem iets aan te doen; om plezier uit hem te trekken waar dat nog kon. Voor de persoon waar hij enkele maanden geleden nog zo zijn hart naar gelegd had, had besloten het zo kapot te stampen. Want daar had hij plezier in.

En wat was de reden ooit geweest hiervoor? Waarom werd hij altijd zo behandeld? Er was helemaal niks dat hij kon doen. Deed hij de dingen goed, werd hij afgestraft, deed hij ze verkeerd, werd er tegen hem gesproken om het niet zo te doen. Wat moest hij dan doen? Wat moest hij dan doen? Wat moest hij doen? Wat was het dat ze wilden van hem? Waarom stopte het niet? Zwaar hijgend stond hij daar ook, terwijl hij zijn hand terughaalde en nogmaals ramde tegen de muur en nogmaals en nogmaals. Door bleven kloppen op de stenen tot zijn knokkels begonnen te bloeden. Tot het nare geluid weer te horen was. Hij wilde iets kapot maken, al was het zichzelf.

Met elke nieuwe slag voelde hij hoe zijn handen meer pijn begonnen te doen. Hoe zijn knokkels warmer werden. Maar hij voelde niet hoe bloed zich begon te vormen. Zijn verband rood makende op zijn verminkte hand, waar ooit een vinger had gezeten, was de stomp niks meer dan een gevoelige plek geworden die nog maar amper genezen was. Wat maakte het ook uit wat er met zijn hand gebeurde? Het was niet dat hij er ooit iets mee kon doen. Het was niet alsof hij ooit een verschil ermee had kunnen maken. Nutteloos als hij was, nutteloos als zijn handen waren. Hij haatte dit. Hij haatte dit alles. Hij wilde niks liever dan iemand kapot maken, dan dingen kapot maken. Hij moest iets kapot maken. De chaos in zijn hoofd was teveel voor hem. Het verdriet, de pijn, de woede. Het was hem allemaal teveel. De wereld was hem teveel. HIj wilde terug naar huis. Terug naar het leven dat hij had voordat hij besloot dat hij dit kon. Hij wilde terug naar toen, toen zijn zus elke ochtend hem nog de les zat te spellen en moeder alleen op haar kap zat te vitten. Waar hij niet constant door haar ogen moest onderworpen worden, niks meer dan haat en teleurstelling op zijn schouders dragende voor de fout die hij was. Het was zo egoïstisch om zo te denken. Want met die mentaliteit zette hij Maeve in een positie waar ze voor gedoemd was. En misschien was dat ook juist wat het was; daarom was ze er. Hij kon dit niet. Hij was kapot, gebroken, moe. Hij wilde rust. Hij wilde weg van hier. Hij wilde dat het stopte. Hoe zette je je eigen hoofd uit? HOe zette je je eigen gedachten op nul? Hoe kalmeerde je de storm in je hoofd? Hoe sprak je tegen de stemmen die zo hard knaagden aan je geweten. Wat moest hij doen.

Voor de zoveelste keer werd zijn vuist tegen de muur gegooid, zijn adem gejaagd. Tot water over hem heen werd gegooid. Wel meteen liet myrddin een boos geluid horen, waarbij hij wel meteen zijn handen over zijn gezicht haalde om het natte haar beter te leggen. Zijn vingers, zijn handpalmen, zijn knokkels waren verwond door wat hij had gedaan. Het scharlakenrode kleur dat zijn verband had opgenomen verborg de schade die hij zijn verminkte hand aangedaan in de periode dat hij geen controle over zichzelf had. Zijn grijsblauwe ogen schoten even op, waarbij hij een bekende stem hoorde. Even sloeg zijn hart over, voordat verdriet hem bij de keel greep. Dit was niks meer dan een tijdelijk iets. Hoe lang nog voordat SHui de deur zou sluiten op hem. Net zoals ALain, net zoals Alaric. Net zoals iedereen. Net zoals alles om hem heen. Er was niemand... Er was-

Hij balde zijn handen boos terug tot vuisten en begon boos terug te rammen tegen de stenen aan. Een boos geluid van hem afkomende elke keer dat hij uithaalde naar de stenen. Hij had pijn, maar het was het enigste dat hem nog gegrond kon houden in deze situatie. Hij zag enkel woede, enkel rood, enkel de pijn die hij had. Hij zag niks positiefs, kon het momenteel niet inzien. Enkel wat er slecht kon gaan, enkel wat er slecht was gegaan.

Een boos gepiep kwam van de kleine man af toen iemand zijn polsen vastgreep. Hij keek wel meteen op naar de persoon die dit deed. Twee boze blikken kruisten elkaar en voor even hield de kleine man de ander zijn blik vast. Woedend. Het was de enigste emotie die af te lezen was in zijn ogen. Zijn hele gezicht gepijnigd door de hevige emotie, begon hij na enkele tellen te beven. Eerst zijn handen, waarna zijn lijf volgde. Zijn gezicht vertrok, eerst naar een emotieloze expressie, voordat zijn mondhoeken naar beneden trokken. Zijn blik gleed af van de ander, waarna hij even zijn hoofd schudde. Hij wilde niet huilen. Hij wilde niet huilen. Hij had het recht niet te huilen. Maar toch, tegen al die verdomde emoties in, drongen de tranen door. Hij probeerde zijn gezicht zoveel mogelijk naar beneden te richten. Zijn blonde haren, die slordig zaten van alles dat er de afgelopen uur was gebeurd, viel wat voor zijn hoofd. Hij kon enkel hopen dat het zijn zwakheid kon verbergen. Hij wilde dit niet zijn. Hij wilde niet tonen hoe zwak hij werkelijk was. Net zo zwak als hij in feite was; zijn hartje even groot als zijn gestalte was hij niks meer dan een jongen die zoveel pijn al over zich had gehad. Hoe ver kon je nog breken als je al in stukken lag?

Was het de pijn, de emoties of toch iets anders dat hem zo liet beven? Hij was niks meer dan een hoopje miserabelheid op dit moment. Zwakte waar iemand zo een voordeel uit kon halen. En het was dat hij zo bang was dat iemand het zou doen. Want bij wie kon hij nog vertrouwen leggen als dit soort dingen gebeurde? Bij wie kon hij nog zeggen dat hij veilig was wanneer zijn of haar armen zich om hem sloten. Honestly? Er was maar een iemand waarvan hij zeker wist dat hij dat altijd kon leggen. Maar hij was bang, verdrietig en voelde zich zo enorm zwak op dit moment. Hij voelde zich zo fragiel als dat hij eruit zag. Hij wilde dit niet meer. Hij haatte dit gevoel zo hard, dit gevoel van machteloosheid. Hij kon niks doen aan het feit dat zijn Pokémon gestolen was. Hij kon er niks aan doen dat iedereen hem verliet. Hij kon er niks aan doen dat zijn zus vermist was. En hij kon al helemaal niks beginnen tegen zijn moeder. Hij kon niks. Nog steeds was hij niks meer dan het jochie dat rond spartelde, hopeloos en woest om te kunnen ademen, zijn hoofd boven water te kunnen houden. Al de mensen rondom hem die als haaien rond hem cirkelde. Gunde ze hem een kans? Nooit. Proefde ze bloed, sloegen ze toe. Hij stond nooit een schijn van kans. Het was niet genoeg. Het was nooit genoeg. Hij was niet genoeg. Hij kon Harlow niet beschermen. Niet tegen zijn moeder, niet tegen Alaric. Hij kon Maeve ook niet beschermen, niet tegen zijn moeder, niet tegen whoever... Die haar van hem had afgenomen. Wat stond er hem nog te wachten? Dat ze Murphy afnamen? Dat ze Shui van hem afnamen? Het kon, het kon zeer zeker. En hij kon niks doen. Want hij was nutteloos, hij was machteloos. Hij stond geen schijn van kans.

Armen kwamen rond hem, waarbij Myr zijn hoofd in de hals van de ander zette. Zacht snikkend terwijl hij zich bevend tegen Shui hield. Zijn bloedende handen zwaar trillende onder alles dat er gaande was. Ze kwamen in beweging, waarbij de Garchomp zonder Pardon achter de twee aanliep. Het grote beest moest bukken om het gebouw binnen te komen, maar deed het toch. Koppig als het was wilde het niks liever dan mee met haar trainer. Ze liep dan ook door, liet zich zakken op haar voorste klauwen en wandelde zo door de gangen mee achter Shui en Myr aan. Eenmaal in de kamer, nam Murphy braaf plaats door te gaan liggen. Het rooskleurige monster die er normaal zo eng uitzag ontspande zich languit. De bloemen waarmee haar kop gedocereerd was waren duidelijk wat misvormd door de vlucht die ze had gemaakt en die acties die waren ondernemen. De crash die ze had gedaan in het gebouw had voor wat schrammen op haar lijf gezorgd, maar niks ernstig.

Hij werd op het bed gezet en keek even op, zijn natte haren zaten in de weg en zijn handen deden pijn, maar Shui kwam al snel terug. De ander veegde de haren uit zijn gezicht en de man kneep even zijn ogen toe en kantelde zijn hoofd wat zijwaarts om een snik over zijn lippen te laten rollen. Er werd gesigned naar hem, waarop Myrddin langzaam keek naar de ander. Wat er was gebeurd... Hij slikte even en opende zijn mond wat, zijn handen kwam omhoog, maar hij bibberde als een gek. Hij probeerde te gebaren, maar het deed teveel pijn. Het lukte hem niet om gebaren te maken. Hij slikte even en schudde zijn hoofd. "Ee... Ee... A.... Aalow... Aaal... Alow.... ww...ee" probeerde hij moeizaam te vormen met zijn mond, maar zoals normaal kwam er niks zinnigs uit. Zijn gezicht vertrok wat in besef dat hij niet eens kon overbrengen wat er mis was, waarna hij zachtjes begon te snikken en zijn ogen dichtkneep. Hij wilde zijn puppy terug. Hij wilde zijn Harlow.

Snikkend en bevend wist hij geen weg met zichzelf te vinden. Zijn normale manier van communiceren met Shu ging niet, want signen was moeilijk. Hij had het zichzelf aangedaan, had zijn knokkels niet kapot mogen slaan op een muur. Maar zijn bloedende handen waren bewijs dat hij weer tever was gegaan. Zijn lichaam kende zijn eigen limieten niet. Waar pijn altijd later leek te komen wanneer woede het enigste was dat hij kon voelen, was er weinig dat hem uit zo'n episode kon halen. Misschien was het een goede eerste stap om hier bij shui te zijn. Misschien was dit een teken van vooruitgang.

Hij voelde het bed zakken naast hem en keek even snikkend op. Shui was naast hem gaan zitten. De ander begon zijn haren te drogen met de handdoek en even streek Myr bibberend zijn hand langs zijn gezicht. Zacht huilende was hij duidelijk niet helemaal ok. Maar toen sprak de ander. En... Zijn ogen werden groot, voor even hield het snikken op. Hij keek de ander aan met grote grijsblauwe ogen. Een beetje met stomheid geslagen voelde hij hoe de tranen verder over zijn kaken rolde. Zijn bevende lijf leek wat rust te vinden, maar geen stilte. Had Shui hem verstaan? Had shu.... Zijn mondhoeken trilden hevig bij het besef dat de ander had begrepen wat hij had willen zeggen. Waarbij alles, leek te breken. Hij opende zijn mond wat, waarbij een zacht triest geluid uit zijn keel rees. Hij bewoog naar voren en duwde zich tegen de ander aan. Zijn handen klemden zich wanhopig vast aan de ander, bevend en trillende. Ze hadden niet veel kracht als anders. Maar hij wilde niet loslaten. Niet nu. Hij legde zich gewoon tegen de ander aan en liet het los. Al de emoties die zich de laatste tijd hadden opgestapelt. Het kwam er allemaal uit, in een keer.

Myr beefde in de armen van de ander. Hij voelde zich zwak, iets dat hij altijd met een passie had gehaten. Niet alleen omdat hij van nature zo was en er altijd voor had moeten vechten... Maar ook gewoon het principe die erbij kwam kijken. Iedereen dacht dat ze zomaar over hem heen konden lopen omdat hij klein was, omdat hij een mute was, omdat hij wat anders was. Hij had altijd moeten knokken om iets van reactie te krijgen die niet neerbuigend was. En als hij stopte met zich te gedragen alsof hij de hele wereld aankon, dan zouden ze hem ter plekke aan stukken scheuren. Hij had het zich altijd voorgehouden dat hij altijd sterk moest zijn en sterk moest blijven. Maar man... Wat was ie moe geworden van al die shit.

Het duurde dan ook best lang, voordat zijn huilbui wat leek te verminderen. Nog steeds bevende en met zacht gesnik bleef hij stil tegen Shui aanliggen. Zijn gezicht tegen de ander zijn shirt houdende vond hij steeds meer rust in het besef dat hij hier bij hem was. Hij voelde zijn armen om hem heen. Hij rook de bekende geur van de ander. En langzaam kalmeerde hij. Zijn ademhaling vertraagde dan ook eindelkjk, waarna na een goed tijdje zijn grip op de ander zijn shirt werd gelost. Hij voelde zich wat dof aan, alsof alles op een afstandje gebeurde. Hij voelde zich vreemd, maar het was zeker geen naar gevoel. Zijn oogleden trokken dan ook wat over zijn ogen heen. De hele emotionele uitbarsting had serieus wat energie van de jongen getrokken, zoveel was duidelijk.

Myr liet zijn hand wat zakken en maar bewoog niet weg van SHui. Hij was bang dat als hij dat deed, de ander op zou staan en weg gaan. Hij was bang om alleen te zijn, zich alleen te voelen. Het zachte geluk aan zijn vingers zorgde ervoor dat zijn hand weer wat hoogte won, waarbij hij langzaam opkeek. Een zacht geluid rees uit zijn keel terwijl hij schuin keek naar hetgeen dat bezig was met zijn hand. Huo... Hij lichte zijn fijne vingers op en aaide de puppy even zachtjes, bevende. Hij zag er goed uit. Het was de juiste keuze geweest om hem aan Shu te geven. Maar goed, dat wist hij al. Hij was een goed iemand, had het hart op de juiste plaats. Iets dat hij niet altijd over zichzelf kon zeggen.

Een ander shirt... Hij keek langzaam op, zijn lichaam tegen de ander aanhoudende terwijl hij dit deed. Zijn grijsblauwe ogen scanden de ander even. Ze zagen rood en dik van het huilen. Hij was moe, voelde zich verslagen. Het liefst van al wilde hij gewoon slapen nu. De kleine man kwam uiteindelijk heel voorzichtig wat los van de paarsharige. Hij boog zijn bovenlichaam wat naar voren en nam zijn shirt vast met zijn bevende vingers, waarna hij deze snel over zijn hoofd trok. Hij droeg al een tijdje geen verband meer, opdat hij het enorm lastig vond om de zogezegde verwondingen op zijn rug en schouder te behandelen, alleen. Hij kon er niet makkelijk aan en het was altijd een heel werk om het af te binden. Met een vinger minder was al dat fijne gedoe een stuk narer geworden om te doen. Daarbij voelde hij ook amper nog iets daar. Ze hadden hem wel uitgelegd waarom hij er gewoon niks meer voelde, maar echt luisteren had hij niet gedaan. Het feit dat zijn tattoo ook helemaal verpest was dankzij deze verwondingen was hem ook nooit in hem opgekomen. Het ding was altijd uit het zicht voor hem geweest, dus nu ook had hij er nog geen zicht op gehad.

Hij gebruikte zijn eigen shirt wat om zijn handen wat af te deppen. Hoe dan ook kwam een gepijnigd geluid uit zijn keel eenmaal hij hieraan begon. Pijnijk. Hopelijk had hij geen breuk, want een gebroken hand was het laatste dat hij nodig had.

Hij voelde zich enorm moe. Zijn handelingen met de shirt waren lastig, alles voelde o zo lastig. Hij keek schuin op van zijn handen om even op te kijken naar Shui die rustig het vuile ding vantussen zijn vingers haalde. De blonde kerel volgde zijn handeling kalm met zijn grijsblauwe kijkers en keek vervolgens met grote ogen op naar hem. Wat? Al snel werd een groot shirt boven hem gehouden en hij tilde zijn armen op, waarna hij zichzelf in het veel te ruime ding werkte. Zodra de paarsharige zijn handen had gelost, viel de shirt meteen van een van zijn schouders. Hij draaide zijn hoofd even wat en trok het met een bevende hand op. Niet doen, zo erg was het niet. Zo klein was hij- en daar ging het weer. Myrddin vernauwde zijn ogen en puffte zijn wangen wat op, waarna hij het nogmaals goed probeerde te leggen, maar deze keer beide schouders afvielen. Hij maakte een verbaasd geluidje en trok het snel terug. Liever een schouder dan beide.

Hij keek schuin op. Shu was terug verschenen met een doosje. Hij signde dan ook hand naar hem. Iets waarop Myr rustig knikte en zijn verminkte hand uithield naar de ander. Het verband die hij er deze ochtend aan had gedaan zat er nog stevig rond. Hij keek niet zo graag naar z'n stompje, bond het liever snel en strak vast en liet het voor wat het was. Maar nu zou hij misschien wel beter eens... Hij bracht zijn hand wat terug en begon te friemelen aan het plakkertje dat alles bijeen hield, waarna hij het al snel loskreeg. Rustig wond hij het verband van zijn hand af. De eerste wikkel was geen moeite, de tweede al wat meer, want hij voelde de bewegingen pijnlijk door zijn verminkte hand gaan. Hij klemde zijn kiezen op elkaar en wond de rest van het verband af. Hoe verder hij ging, hoe roder het witte ding werd. En eenmaal het volledig af was, was het duidelijk dat het nog steeds aan het bloeden was. Het was duidelijk dat het van de origine van z'n amputatie kwam. Het zou hem niet verwonderen als een hechting open was gekomen. Zachte geluiden kwam dan ook van de kleine man af, pijnlijke geluiden. Dat deed geen deugd.

Hij droeg wel vaker kleding die hem te groot was, maar dit was ronduit belachelijk groot. Kleding van Shu zat hem gewoonlijk altijd te ruim. Dat had de kleding van Alaric ook gedaan. Niet vreemd als je in alles kindermaten had of de kleinste maat die ze konden vinden. Vrouwenmaten kon hij ook soms nog wel eens, de kleinere maten in het algemeen. Het feit dat hij vaak vrouwenshirts aandeed was iets dat hij tegen niemand vertelde. De echte mannenkledij waren de losse en te grote dingen die hij droeg. En je kon zeggen dat hij er slordig uitzag met die kledij. Maar in realiteit was het om zichzelf wat grootser te voelen dan hij was. Een grote persoonlijkheid in een klein lijfje. Het was een moeilijk bestaan, dat was zeker.

Shui nam zijn hand vast en Myr maakte even een pijnlijk geluidje, spande zijn spieren aan en trok een gepijnigd gezicht. Hij probeerde zichzelf zo kalm mogelijk te houden. Maar hij beefde, zijn handen deden zoveel pijn. Hij zoog even moeizaam wat lucht naar binnen en kantelde zijn hoofd wat weg van zijn hand. Het leek erop dat de paarsharige de situatie aan het inschatten was. Hij begon te signen en rustig keek Myrddin naar de signs. Hij liet meteen een afkeurend geluid horen, waarbij hij zijn mond wat opende. Hij schudde zijn hoofd zachtjes en sloeg zijn ogen af. Geen dokter, geen ziekenhuis. Hij tilde zijn goede hand en probeerde te signen, maar dat deed pijn en hij klemde zijn kiezen op elkaar. Hij beek zijn hand rustig en zuchtte. Er zaten kleine wondjes op en ze deden pijn. Wat ongelofelijk kut... Hij schudde zijn hoofd dan ook wat en opende zijn mond wat. "E.... E.... Nga-" hij hapte even naar adem en liet een zucht van zijn lippen komen. Verdorie.

Toen doekjes om zijn hand kwamen, trok hij instinctief zijn hand wat terug van de pijn. HIj hapte even naar adem, liet een gefrustreerd geluid weerklonken en hield snel zijn hand terug uit naar shu. Het was niet zijn bedoeling geweest het weg te trekken, maar de plotse druk deed wel pijn. HIj was wel heel voorzichtig, daar niet van. Hij was gewoon een sukkel die een muur moest slaan met hechtingen in de hand. Dit was zijn eigen schuld... Met geklemde kiezen kantelde hij zijn hoofd dan ook een beetje. "O... O.... So.... ie" hij had geoefend en dat was duidelijk hoorbaar. Nog verre van perfect, maar het was iets. HIj knipperde dan ook even en zuchtte. Hij haatte hoe zijn 'stem' klonk. Helemaal vervormd en duidelijk niet iets dat echt een houdvast had. Zelf als het hem ooit zou lukken zou men hem vast raar aankijken. Hij klonk niet natuurlijk, niet goed. Verre van.

Hij wilde niet naar de dokter. Dat was echt het laatste dat hij wilde doen. Maar ergens wist hij dat hij weinig keuze zou hebben met Shui. Dan nog kon hij proberen om de ander tegen te houden. Hij was nooit terug gegaan voor zijn hand te laten nakijken. Het was een van de reden waarom het zoveel pijn deed als hij iets wilde doen. De draadjes moesten er al een tijdje uit. Maar nee. Blijven afbinden en wegdenken. Slik pijnstillers als het even niet ging. Als zijn moeder dat hoorde zou ze hem weer terugsleuren naar het ziekenhuis. Maar goed dat zij er niet was. Rustig keek hij dan ook naar Shui. Zijn ogen groot en rond terwijl hij de ander aankeek. Hij was zo... Zo bang om een dokter te zien. Bang voor het negatieve oordeel dat weer zou volgen. Pijnlijke handelingen. Het was nooit positief. Zijn verminkte hand, het verlies van zijn vinger. Weer niks goeds.

Toen hij een poging deed om de sorry te zeggen tegen de ander, keek de ander hem niet aan. Verstond hij hem niet of.... Maar de paarsharige sprak terug. Myrddin bleef de ander aankijken. Een triets gevoel bekroop hem, gevolgd door iets dat.... Het gevoel van realisatie. Oh... Arceus. Shui. Hij knipperde dan ook even vluchtig met zijn ogen. Hij tilde zijn goede hand op, maakte een zacht geluidje en tikte de ander even zachtjes aan op de wang. Een por. Zijn bevende vingers streken even langs de ander zijn kaaklijn. Een poging zijn aandacht te krijgen. En van zodra hij deze kreeg, krulde een kleine glimlach op zijn lippen. Hij opende zijn mond wat, maakte een zacht geluidje en liet zijn hand terug zakken.

Maar toen zijn hand done was, begon Shu te signen. De blonde man kantelde zijn hoofd wat... Dokter eerst of dokter second. Hand moest ook gedaan worden. Nou, die keuze was snel gemaakt. Hij zuchtte, zijn gezicht duidelijk wat zuurder worden bij die gebaren. Hij wilde helemaal geen dokter zien, maar goed. De optie waar hij dat nog even kon uitstellen, dat was hetgeen dat hij zou nemen. Hij nam zijn verminkte hand dan ook terug en stak zijn andere naar hem uit. Dan eerst die hand doen, dan pas dokter. Hij zou wel iets flikken om niet te hoeven gaan.... Hij was toch zo verschrikkelijk moe van het huilen. Hij wilde gewoon slapen... gewoon rust hebben.

En daar ging Shui aan het werk met zijn andere hand. Rustig keek Myrddin naar hoe de ander aan het werk ging, zijn verminkte hand wat meer tegen zich aanhoudende. De pijn liet hem nog steeds lichtjes beven maar met nieuw verband was het al wat beter. De druk erop, however, was alles behalve fijn voor de jongeman. Hij had liever dat het open zou blijven, maar dan zou het ding blijven bloeden. Dan was niemand gelukkig. Zijn grijsblauwe ogen gleden af naar zijn Garchomp, die languit in het midden van de veel te kleine woning lag. Ze leek het wel gemakkelijk te hebben, zo daar. Het was een fijn zicht na de rest van vandaag.

De woorden lieten hem opkijken. Een bedenkelijke blik in zijn ogen verzachtte even, waarna hij zijn hoofd een stukje kantelde. Hij schoof wat naar voren, meer naar Shui toe en tikte zachtjes zijn schouder aan om zijn aandacht weer op zichzelf te krijgen. Rustig nam hij het randje van zijn veel te grote shirt vast en schudde hij er even mee, een vragende blik in zijn ogen. Wilde de paarseharige echt dat hij zo naar buiten ging? Dat kon je hem toch niet maken? Hij trok zijn benen dan ook wat meer onder zich en keek schuin naar het bed. Hij wilde liever slapen, hier. Het was er warm samen met Shu en hij kon de rust wel gebruiken. Vooral bij hem, de persoon waar hij zich zo geborgen en veilig bij voelde.

Voor even bleef hij kijken naar het bed, waarna hij even wat naar achter schoof toen Shui klaar was met zijn hand. Hij nam rustig de dekens vast en nestelde zich er zo snel mogelijk onder. Het zichzelf gemakkelijk makende, zich klein makende. Het enigste dat hij terug van onder de dekens haalde was zijn hoofd. hij schudde deze even om de haren uit zijn gezicht te krijgen en keek vervolgens op naar Shu. Grote ronde ogen en een klein glimlachje op zijn gezicht, deels verborgen door het beddengoed die hij over zich had. Kwam hij er niet gezellig bij?