Tales of

Sinnoh

Hij hoopte dat het zou werken. Dat Shui erbij kwam en ze gewoon lekker konden cuddlen de rest van de dag. Dat hij zijn zorgen kon vergeten en gewoon kon slapen. Want zijn ogen waren zwaar en zijn lichaam was moe. Niet alleen van het feit dat hij al all over the place was geweest vandaag, maar ook omdat hij mentaal gesloopt was. Wat er was gebeurd was iets dat niet licht lag voor hem. Hoe iemand je zo kon behandelen. Eerst zo zorgzaam en lief naar dit ging niet in zijn hoofd. Maar als dat was wat hij moest doen, het zij zo. Het was enkel bewijs hoe hij geen vertrouwen meer kon leggen in mensen. Niet in anderen. Buiten Vi en Shu was er ook niemand die die privelege zou krijgen. Misschien had zijn moeder gelijk. Misschien werd het tijd dat hij-

De nader begon te signen en zijn mondhoeken krulden langzaam naar beneden toe. Nou.... Shui.... Een pruillipje werd getrokken, maar veel effect had het niet, want de paarsharige gooide gewoon een trui over zijn hoofd heen. Rustig duwde hij zichzelf wat op, waarna hij de trui van zijn hoofd haalde en even opkeek naar hoe de ander door de kamer bewoog naar de kast toe. Murphy bewoog haar massieve lichaam een beetje om zich beter te leggen, de Garchomp veel te groot zijnde voor het kleine appartement leek ze het zich wel gemakkelijk te kunnen maken. Hij staarde dan ook even naar haar, voordat hij zijn blik terug naar Shui liet gaan. HIj wilde gewoon... Nog niet... Gaan. Hij wilde geen andere mensen zien. Hij wilde niet naar buiten gaan... Hij wilde niet....

Onbewust voelde hij hoe nieuwe tranen over zijn wangen kwamen. Het was iets dat hij echter snel opmerkte en dus haalde hij vluchtig zijn hand langs zijn gezichtn om ze weg te halen. Hier had hij geen zin in, niet nu. HIj was niet zielig, hij was niet zwak. Hij was... gewoon moe. En als je moe was, dan drongen dingen tot je door die dat anders niet deden. Hij sloeg zijn ogen af van de ander en staarde rustig uit het raam. Wat een zooitje weer allemaal. Met een zucht leunde hij wat naar achter, waarna hij de trui over zijn hoofd trok en aandeed. Leggit oversized voor hem, maar dat was al Shu zijn kleding. Hij trok het ding wat goed en legde zich schuin neer op het, waarbij hij zich wat opkrulde en zijn gezicht meer verborg in de kleding van de ander, zijn ogen sluitende. HIj was zo moe...

Hij voelde zijn oogleden zwaarder worden met elke seconde. HIj had helemaal niet door wat SHui nog aan het doen was en dus was het ook niet vreemd dat hij enkele tellen later in slaap was gevallen onder de dekens. Hij lag hier wel goed in zijn nest hier. Hij liet het allemaal maar een beetje gebeuren. Had niet door dat de ander naar hem toe was gekomen. Het was enkel toen de ander hem optilde dat hij naar adem hapte en meteen wakker schoot. Zijn ogen keken even snel goed, instinctief de shirt van de ander vastgrijpende terwijl zijn andere hand al een vuist was geworden. Zijn adem kalmeerde echter al snel toen hij SHui zag. Rustig knipperde hij even, voordat hij zich terug ontsnapte, zijn hand lostte en zijn hoofd tegen de ander zijn borstkas legde.

DOkter... Draadjes. Dan slapen... Een zacht geluid kwam van de kleine blonde man af, duidelijk afkeurende. Hij draaide zich wat beter en verborg zijn gezicht in de ander zijn shirt. Hij wilde het niet gaan, maar hij had best door hoe hard de ander hem vasthad. Zelf als hij zijn best deed zou het een hele opgave vrij te komen. Als hij vandaag nog niet zo hard had zitten werken, had hij het misschien gedaan. Maar hij had gelopen, geschreeuw, gegild en dingen kapot zitten maken. Zijn spieren gilden het uit dat ze rust nodig hadden, dus sprak hij ze niet tegen. Het enigste dat Myrddin wel eventjes deed, was aan de ander zijn shirt trekken, een zacht geluidje makende en zijn hoofd wat draaiende. Hij wees rustig naar zijn Garchomp. ZOuden ze haar hier laten...? Hij had liever dat ze meekwam. Hij wilde haar bij hem. Wat als er iets met haar gebeurde als ze weg waren. Zijn blik gleed naar de puppy van de ander, waar hij ook even naar wees. Een zacht geluidje uit hem komende, luider wel dan de eerste. Duidelijk dat er meer paniek achterzat nu hij besefte dat ze gestolen konden worden achter hun rug. Dat kon immers altijd. Net als Harlow... Net als haar....

Hij knipperde vluchtig en voelde hoe paniek hem besloop. Hoe het zijn grip op zijn borstkas wist te vinden. Het was bijna verstikkend, alsof hij elk moment geen adem meer zou kunnen halen. HIj sloot zijn ogen dan ook wat en schudde zijn hoofd lichtjes. Maar Murphy mocht mee, zolang ze zich gedroeg. Hij maakte een zacht geluidje ter instemming. En de roze Garchomp hees zich op haar brede poten. De dragon type keek even doordringend naar de paarsharige man, voordat ze rustig omkeek naar de puppy. Huo kwam mee... en dat zorgde ervoor dat Myrddin zich meteen een stuk rustiger voelde. Ze zouden bij hun zijn. Ze zouden veilig zijn. Het was iets, het was goed. Zolang ze zich bij hun hadden, konden ze niet gestolen worden. Dan kon hij niet bij hen komen. Hij moest erbij zijn. Want hij was de enige die de ander kon stoppen.

Buiten draaide Myr zich nog meer tegen Shui aan. Hij wilde niet zien of er iemand was die hij herkende, of er mensen waren die iets konden doen. Het enigste dat hij wilde was bij de ander zijn. Zijn goede hand werd dan ook vast geklemd aan zijn shirt. Het leek er wel op dat hij wat rustiger was dan eerder, wat ervoor zorgde dat hij zich kon ontspannen. Een goed iets. Murphy volgde de twee mannen rustig en hield een oogje in het zeil op de Rockruff. Toen Shui sprak, kwam de Garchomp meer op haar voorklauwen neer, waarna ze wat snelheid maakte om naast de traited pup te gaan lopen. Ze verlaagde haar kop en liet een lage grom horen. Bijna waarschuwend, maar niet bedreigend. De roze Pokémon hield het zwart wezentje nu scherp in het oog, zodat het niet langer weg zou lopen. Deed het dat wel, dan schoof Murphy hem wel netjes terug op z'n plek. Myrddin draaide zijn hyoofd dan ook een kwartslag om de ander aan te kijken. Voor even staarde hij naar de ander zijn gezicht, voordat hij tranen voelde prikken in zijn ogen. Snel haalde hij een hand op waarbij hij deze weghaalde. Niet janken, niet nog eens, was voor niks nodig... Hij haalde dan ook diep adem en begon te gebaren. 'Hangt ervan af,' begon hij. 'Ieder hond heeft z'n karakter,' Harlow was een eitje geweest, Euston tot nu toe ook. Maar de shiny pup was... Zo'n pushover. NU zijn mama weg was wist Myr niet hoe dit hem zou veranderen.

Het duurde niet lang voordat ze ergens binnen stapte. Myrddin liet een afkeurend geluidje horen, voordat hij zijn gezicht meer verborg in de shirt van de paarsharige man. Hij greep het ding ook even vast met zijn goede hand en sloot zijn ogen. Hij moest het niet horen, niet zien. Had echt geen zin om een dokter te zien momenteel. Hij hoorde hoe Shui en de vrouw achter de balie een korte conversatie hadden, waarna de man terug in beweging kwam. Het duurde niet lang voordat hij voelde hoe de ander ging zitten. Eenmaal de ander goed gezeten was, tuurde hij wat vantussen het stof naar de ander. Hij draaide zijn hoofd een kwartslag en duwde zichzelf wat beter, zodat zijn hoofd kon rusten tegen de schouder van de ander. Zijn hand kwam langzaam los van zijn shirt, waarna het op ging en hij even een vinger krulde om het haar van de ander. Nog steeds merkte hij op dat hij beefde, maar het viel mee... Het begon mee te vallen. Het was vooral zijn verminkte hand die last had.

Murphy plaatste zich rustig voor de twee neer, een oog open houdende om te zien of Huo bij haar kwam of niet. Myrddin kantelde zijn hoofd even om te kijken naar zijn Garchomp, waarna hij langzaam een hand liet zakken. Het roze beest tilde haar kop op en neusde braaf de hand van haar trainer. Rustig streek hij langs haar snuit met zijn vingers, waarna hij zich langzaam meer tegen Shui drukte. 'Harlow' gebaarde hij langzaam. 'Alaric heeft haar gestolen,' hij bracht zijn hand langzaam naar beneden toen hij klaar was en slikte even. Het gevoel van verdriet en verlies over hem heen spoelende wist hij niet goed of hij zo weer in tranen zou uitbarsten.

De Garchomp liet een laag geluid horen van tevredenheid toen de puppy bij haar kwam. Ze tilde haar klauw voorzichtig op en bracht deze om het zwarte hondje heen, om hem dichter tegen haar aan te duwen. Myrddin keek naar de twee en kantelde zijn hoofd even, om deze rust aan te bieden. Hij bleef kijken naar de twee, tot hij beweging zag in de armen van Shu. hij begon te signen en rustig legde hij zijn focus op de ander zijn hand. Hoe dan ook kon hij zijn zin niet afwerken. Myr knipperde even en haalde diep adem. Dat was het ding juist. Hij wist niet of er iemand anders was die hem kon helpen. Er waren niet veel mensen nog boven hem binnen Crescent Moon die hij kon aanspreken hierover. Hij was degene waar mensen naartoe kwamen als er iets gevaarlijks moest geregeld worden. Hij was niet degene die om hulp vroeg. Een omgekeerde wereld waar hij dat wel had gedaan, zou ook anders zijn gelopen. Daar was hij zeker van.

Daar gingen ze dan, richting de dokter. De blonde man maakte een afkeurend geluid en draaide zich tegen Shui af, zijn armen om de ander heen slaande en zich vastv grijpende aan de shirt van de ander. Als een kind bijna, koppig als hij was, wilde hij niet loslaten. Zijn gezicht verborgen tegen de ander aan, wilde hij deze persoon in kwestie niet eens aankijken. Hij wilde niet onder het mes. Het feit dat hij zich ook goed had vastgeklemd aan Shui... Tja, veel succes.