Tales of

Sinnoh

Zijn leven was drastisch veranderd sinds hij naar Sinnoh was gekomen. In Galar was hij rijk geweest en had hij alles wat hij maar kon wensen gehad—op materialistisch vlak tenminste. Toen hij van huis was weggelopen had hij alleen maar Edgar en genoeg geld voor een boottocht mee kunnen nemen waarna hij dakloos in Sinnoh van stad naar stad had rondgedwaald op zoek naar een manier om zijn leven weer op te bouwen—iets waarmee hij de laatste paar maanden had kunnen beginnen. Hij had nu een woonplaats, verschillende baantjes om het hoofd financieel boven water te kunnen houden en zijn pokémon waar hij snel mee zou kunnen beginnen breeden om wat extra geld te verdienen. Zijn onderzoek had hij voorlopig op pauze moeten zetten, maar er was hoop dat hij er snel weer in zou kunnen vliegen.

Voorlopig moest hij echter opletten met waar hij zijn geld en tijd in stak. Hij had nog maar net een traited dreepy en een traited ei waarvan hij nog niet wist welke pokémon erin zat gekocht en had dus niet veel meer op overschot om aan niet-essentiële zaken te besteden, en ook de trip naar hier had hem geld gekost. Uiteindelijk waren de uitgaven het wel waard. De pokémon zouden hem in staat stellen meer te verdienen en de trip naar hier maakte een stage mogelijk die hem meer ervaring zou bezorgen.

Victor werd uit zijn gedachten gehaald door een meisje dat hem aansprak en vroeg of hij een klusje voor haar had. Ze zag er jong uit. Ze had paarse ogen en lang haar en deed Victor denken aan zichzelf een paar maanden terug. Ofwel was ze dakloos, ofwel had ze geldproblemen, waarom anders zou ze vragen of ze hem ergens mee kon helpen? Edgar, die op zijn schouder zat, en de twee dreepies die achter Victor zweefden keken haar nieuwsgierig aan. “Umh—” Hij had eigenlijk niets voor haar om te doen, maar doordat hij aan zijn eigen situatie terugdacht, wou hij haar wel helpen. “Zou je dit ei voor me kunnen dragen?” verzon hij snel terwijl hij naar het zwart-rode pokémon ei in zijn armen keek.

Hij had al heel veel domme vragen in zijn leven gehoord, maar had nog altijd niet geleerd om de automatische reactie van met zijn ogen te rollen helemaal te onderdrukken. Hoe iemand zoiets niet wist, snapte hij niet. Maar het gaf hem wel de gelegenheid om iets uit te leggen, wat hij dan wel weer graag deed. “Het zijn de geesten van pokémon die heel lang geleden leefden. Omdat het ghost types zijn en ze dus geen corporele vorm hebben zijn ze in staat om onder andere te zweven.” De dreepies kwamen allebei wat dichter naar het meisje toe toen ze merkten dat er over hen gepraat werd. Ondertussen had Victor een taak voor de ander verzonnen en overhandigde hij haar het ei. Helemaal gerust was hij er echter niet in, zeker niet toen ze gespannen vroeg of het niet erg breekbaar was, en hij hield haar dan ook nauwgezet in de gaten. “Ja, wees er dus voorzichtig mee,” beaamde hij. Als ze het ei liet vallen was er een kans dat de pokémon vanbinnen gewond zou raken en in het ergste geval zou de schaal zelfs kunnen breken.

Het meisje beloofde om voorzichtig te zijn met het ei. Even keek Victor nog sceptisch, maar hij knikte al snel toen hij zag hoe ze haar armen eromheen klemde. Ze wist zo goed als niets over pokémon als hij op haar eerdere vraag mocht afgaan, maar ze leek wel verantwoordelijk en betrouwbaar genoeg om met een ei om te gaan. “Victor Schultz,” stelde hij zichzelf voor nadat zij haar naam gaf. “Ik ben hier voor een stage bij het pokémon center,” vertelde hij. Die begon pas vanavond aangezien hij nachtdienst had; een nieuwe ervaring waar hij naar uitkeek. “En waarom ben jij hier in deze stad?” vroeg hij terug. Hij had het vermoeden dat ze zich in dezelfde situatie bevond als hij een paar maanden terug. Al zag zij er een heel stuk vrolijker uit dan hij toen dus misschien had hij toch ergens een verkeerde inschatting gemaakt. Het kon natuurlijk altijd dat ze gewoonweg graag mensen hielp en er niet meer reden achter haar vraag zat dan dat. Maar daar zou hij snel genoeg achter komen.

“Op de university of science in Veilstone city,” antwoordde hij. Hij had in Galar ook geneeskunde gestudeerd, maar toen was het voor mensen in plaats van voor pokémon; gelijkaardig en toch heel verschillend. Natuurlijk was het vooral voor de leefruimte en de labo’s dat hij zich bij de universiteit had aangesloten. De lessen zelf waren weinig uitdagend en ver onder zijn niveau. De stages daarentegen was hij dankbaar voor. Veldwerk was altijd meer iets voor hem geweest dan met zijn neus in de boeken zitten en uren lang leerstof in zijn hoofd te stampen.

Victor verplaatste de focus van het gesprek naar het meisje en vroeg haar wat zij hier in de City of Dreams deed. Klusjes om bij te verdienen. Dus hij had juist gededuceerd dat ze geldproblemen had. “Heb je ergens een plaats om te slapen?” vroeg hij zonder er doekjes om te winden. Hij wou weten wat haar situatie precies inhield zodat hij een manier kon vinden om haar te helpen. Haar in huis nemen was onmogelijk aangezien hij zelf maar net het hoofd boven water kon houden, maar er moest toch iets zijn dat hij kon doen.

Victor knikte. Er werden ook algemene medische vakken gegeven, maar de school focuste wel echt op pokémononderzoek. Hij had er zich om twee redenen ingeschreven: omdat hij zich meer op pokémon wou richten en, de voornaamste reden, om een dak boven zijn hoofd te hebben. Iets waarvan hij vermoedde dat het meisje het momenteel niet had en al snel bleek hij correct te zijn. “Ik weet dat je me niet kent, maar ik wil je graag helpen.” Hoe wist hij nog niet helemaal. Misschien dat hij haar kon helpen om een job te vinden? Of misschien kon ze voorlopig bij hem intrekken. “Ik leefde een tijd terug zelf op straat,” voegde hij toe om toch iets minder raar over te komen.

Zijn aanbod was vreemd, maar werd al wat logischer toen hij vertelde dat hij zelf een tijd op straat had gewoond. De situatie waarin hij toen had geleefd was om het eufemistisch uit te drukken niet leuk geweest en hij wou niet dat iemand anders hetzelfde meemaakte. Ze was vrijwillig weggelopen, vertelde het meisje waarna ze stilviel. “Dat betekent niet dat je in deze situatie moet blijven of geen hulp mag aanvaarden.” Hij snapte het: het was moeilijk om hulp te aanvaarden. En hij snapte ook dat ze stopte met praten. Het had geduurd tot Ace hem zowat had gedwongen vooraleer hij zijn verhaal bij iemand had gedaan. Hij besloot om over zichzelf te vertellen in de hoop dat dat haar wat opener zou maken. “Ik was zelf ook van huis gaan lopen. Na de zoveelste ruzie met mijn vader besloot ik dat ik er genoeg van had en heb ik de eerste boot naar Sinnoh genomen die ik kon vinden. Het enige wat ik mee had was geld voor de bootreis en Edgar hier,” hij knikte naar de murkrow die op zijn schouder zat. De vogel was er altijd voor hem geweest en Victor had hem nooit kunnen achterlaten.

Het was niet makkelijk voor Victor om hierover te praten, zeker niet met een vreemde, maar de woorden kwamen er bijna vanzelf uit toen hij hoorde dat het meisje op straat leefde. Misschien was het makkelijker omdat ze hetzelfde meemaakte als hij een paar maanden terug. Of toch iets gelijkaardigs. Ze had ruzie gehad met haar ouders en was toen naar een kostschool hier in Sinnoh gestuurd, vertelde ze. “En daar ben je weggelopen?” vroeg hij verder. Pas toen merkte hij de tranen die in haar ogen verschenen op. Niet wetend wat te doen, keek Victor om zich heen. Het toeval wou dat ze net op dat moment een bankje passeerden. “Wil je even gaan zitten?” gebaarde hij naar de bank aan de kant van de weg.

Victor liep achter haar aan naar het bankje; zijn ogen heel de tijd bezorgd naar haar gericht. Hij zei er niets over, maar hij had de tranen wel opgemerkt. “Zo’n ei is gelukkig minder breekbaar dan je zou denken.” De schaal was dik en kon wel tegen een stootje. Een val was overleefbaar, maar er was altijd een grote de kans dat het verkeerd landde en toch brak of dat de pokémon erin te hard werd rondgeschut en daar gevolgen aan overhield. “Maar je hebt gelijk. Leven is gewoonweg bijzonder.” Dat er zo veel wezens op deze planeet waren die konden ademen, bewegen, denken, dat was speciaal. De verandering van onderwerp leek het meisje wat van haar situatie af te leiden en bracht een kleine glimlach op haar gezicht. “Ik heb het gekocht bij de shelter. Sommige mensen laten zelfs iets zo weerloos als een pokémon ei alleen achter.” Wat voor pokémon er ook in zat, die was net zoals Victor niet gewild geweest. Zonder de juiste zorg kon een ei nooit overleven. De vorige eigenaar had er dus duidelijk niets om gegeven.

Het leven was prachtig, de dood was het tegenovergestelde en daarom wou Victor een manier vinden om het te overwinnen. Dood bracht alleen maar verdriet en verderf. Leven was wat moest overheersen. Maar omdat hij zijn grote doelen nog niet kon verwezenlijken, moest hij klein starten en zou hij eerst dit ei grootbrengen. Een ei dat gewetenloos achter was gelaten door de eigenaar. Victor glimlachte bij haar opmerking. Hij was er inderdaad geweest toen deze pokémon niemand anders had gehad. “Ja,” knikte hij op haar vraag of eieren toegelaten waren op de universiteit. “Ik heb een kamer op de universiteit en zolang er geen overlast is en er niets in de kamer beschadigd raakt, is er geen limiet op de hoeveelheid pokémon die je houdt en ook eieren mag je houd—” Victor hield op met praten toen hij opmerkte dat het ei zachtjes begon te schudden. Was het aan het uitkomen?

Victor wou antwoord op haar vraag geven, maar het pokémon ei trok zijn aandacht, of om preciezer te zijn: de beweging die het ei maakte trok zijn aandacht. En natuurlijk Milly’s gil toen opeens iets voelde. Victor nam het ei van haar aan en zette het voor hen op de grond. “Het is aan het uitkomen,” legde hij uit. Eerst bewoog het ei alleen, maar toen verscheen er plots een scheur opzij. Langzaamaan werden stukjes schaal van binnen uit weggeslagen en kon Victor de kleuren van de pokémon erin door de gaten zien. Zwart en rood, net zoals het ei. Een klein pootje stak naar buiten en snel was er genoeg ruimte voor de pokémon om wat tot nu toe haar huis was geweest te verlaten. Vol bewondering keek Victor naar de pachirisu die tevoorschijn kwam. “Hallo,” begroette hij de pokémon zacht. De eekhoorn kwam nieuwsgierig naar hem toe en liet zich zachtjes aaien. Met een stralende glimlach richtte hij zich op de pachirisu: “Welkom op deze wereld.”