Tales of

Sinnoh

De overname had voor enige chaos gezorgd, maar Alain had het nog altijd naar zijn zin op werk. Die dag was een relatief rustige dag en hij was een praatje aan het maken met een meisje van zijn leeftijd, wie hem enthousiast vertelde over de sollicitatie waar ze zojuist van terug kwam. Om te vieren dat het goed was gegaan, had ze zichzelf op een cocktail getrakteerd. Alain had haar een cocktail aangeraden en ze genoot er met volle teugen van, waarop hij weer moest lachen. Het was goed— hij had het naar zijn zin.

Zodra het meisje weer de hort op was, nam Alain het lege glas en het bord mee naar de keuken en waste hij deze even snel zelf af, zodat ze weer bij de rest konden. Hij schonk een glas water in, nam een paar slokken en haalde even diep adem. Nog eventjes, dan kon hij weer naar huis. Hij had nog niet bedacht wat ze die avond met het avondeten moesten doen, dus misschien kon hij straks tijdens het afnemen van de bar daar even over nadenken.

Met een doekje in zijn hand stapte Alain dan ook weer de bar in, enkel om… Was dat Cas? Alain legde het doekje naast zich neer en besloot om de bar heen te lopen, zodat hij naast de ander kwam te staan en heel voorzichtig zijn hand op zijn onderarm kon leggen.

“Hey,” groette hij hem zacht. Het was niets voor Cas om hier zonder aankondiging ineens te zitten, vooral niet… Was er iets gebeurd? Hij probeerde zijn zorgen te verbergen, maar was altijd een te open boek geweest om dat te kunnen. “Zullen we even naar achter gaan?” Wat het ook was, het was beter om dit weg te doen van de nieuwsgierige blikken om hen heen.

Cas zag er miserabel uit en direct maakte Alain zich zorgen, zelfs al was meteen duidelijk dat hij niet opnieuw fysiek toegetakeld was. Er waren honderd redenen waardoor de ander een mindere dag kon hebben die hem hiernaar leidde, dus probeerde hij niet naar conclusies te springen. In plaats daarvan begeleidde hij de ander langzaam naar de personeelsruimte en maakte hij even oogcontact met zijn collega, zodat deze wist dat hij weg was.

De deur van de personeelsruimte sloot hij achter zich en hij zag Rue zich uitstrekken in de hoek van de kamer toen zij wakker werd van het geluid. “Hey—” begon Alain, waarna hij hem voorzichtig naar de bank leidde, om daar samen neer te zitten. “Er is nooit een moment waarop ik geen tijd voor jou heb,” verzekerde hij de ander. Als hij wilde dat de ander zich open zou stellen en gemakkelijker zou praten, dan moest hij accepteren dat dit op Cas zijn tijd gebeurde. Als hij hem kwam opzoeken op een moment dat het slecht ging, dan zou hij dit nooit af kunnen wijzen. Niet dat het idee ook maar in hem opkwam.

“Wat is er aan de hand?” besloot hij te vragen. Hij nam één hand van de ander in de zijne en wreef met zijn duim zacht over de bovenkant. Hij zou hem niet haasten om te praten en als het er niet uit zou komen, dan was het ook oké. Vandaag was redelijk rustig, dus waarschijnlijk kon hij het wel voor elkaar krijgen om de ander zo mee naar huis te nemen en daar gewoon… te rusten.

Elke gezonde relatie had een bepaalde balans. Je kon niet te veel van iemand vragen zonder er ook veel voor terug te geven, want dat hield de ander niet vol. Bij hen was dat niet het geval, of in ieder geval niet voor voor Alain. Er waren genoeg dagen en weken geweest waar hij de ander hard nodig had en waar hij nooit het gevoel had gehad dat het niet oké was, dat de ander hem in een negatief licht zag erdoor, zelfs al wilde de onzekerheid hem dat nog wel eens wijsmaken. En, als Cas hem nodig had, dan was hij hier. Het kwam van twee kanten en dat maakte dat het werkte, zelfs al was het soms veel en voelde hij zich alsof hij wel een week kon slapen.

Alain hief een wenkbrauw toen Cas zei toevallig in de buurt te zijn. Hij ging echter al snel door, dat iets dom was geweest en dat hij het had moeten proberen. Direct verwijdden Alain’s ogen zich, de angst dat Cas op zoek zou zijn gegaan naar de man die hem het ziekenhuis in had gekregen. Het idee dat hij zichzelf zo in gevaar had gebracht—

De Gym.

De opgeluchte zucht kon hij niet tegenhouden en Alain richtte zijn blik even op de vier Pokéballs die nu tussen hen in lagen, voor hij weer naar de ander keek. “Je hoeft niemand iets te bewijzen,” verzekerde hij de ander. Hij had wel door wat Cas aan het doen was, er was geen enkele andere reden. Hij probeerde te bewijzen dat hij het kon. Al sinds die dag zat hij met een onzekerheid die niet bij Cas paste en Alain hoopte dat hij vroeg of laat door zou krijgen dat hij niet zwak was. Hij moest gewoon aansterken.

“Ver— Hoe ging het?” vroeg hij licht twijfelend. De Gym in Jubilife City werd geleid door Frane Salek en als Alain iets had gehoord, was dat het een krachtige tegenstander was. Dit was niet meer zoals die eerste Gym. Cas was niet mentaal in staat om het aan te kunnen en het proberen was een absolute miscalculatie geweest. Maar, Alain zag er ook iets goeds in. Ergens was die wilskracht er. Cas moest die alleen nog gaan focussen op het beter worden; accepteren dat dat tijd nodig had. Dan kwam hij er wel.

Het was niet goed gegaan. Dat was duidelijk aan hoe Cas eruit zag, maar Alain hoopte hem met de vraag de kans te geven om het uit te leggen. Gelukkig leek Cas die kans aan te nemen en begon hij te vertellen wat er was gebeurd. Het pakken van de verkeerde Pokéball was iets wat een Trainer op hun niveau niet zou moeten gebeuren, maar in Cas zijn situatie? Niet verbazingwekkend. Dat alles ook mis ging, was te verwachten. Wanneer je het mentaal niet aan kon was de eerste fout al genoeg en was het vanaf daar een neerwaartse spiraal.

Alain liet een zucht klinken toen Cas vertelde dat sommige dingen hem te veel herinnerde aan wat er was gebeurd. Maar, wat Alain meer dwars zat was het feit dat hij hem niet meer aankeek, alsof hij zich schaamde voor wat er was gebeurd. Dat wilde hij niet— dat was niet wat hij de ander mee wilde geven. Voor een moment dacht hij na, voor hij toch besloot dat eerst aan te pakken, voor hij doorging op de woorden die er gesproken waren.

“Cas?” vroeg hij daarom zacht, terwijl hij iets dichterbij schoof en zijn handen zacht langs de kaken van de anderlegde, duimen over zijn wangen. “Kun je me aankijken?” luidde zijn vraag. Hij wilde de ander aan kunnen kijken terwijl hij hem nogmaals vertelde dat hij sterk was en dat dit niet nodig was. Woorden die hij elke dag zou herhalen tot de dag waarop Cas ze wel moest gaan geloven.

Het was langzaam, maar uiteindelijk keek Cas hem dan toch aan. Eén hand werd over die van hem gelegd en voor een moment gaf Alain de ander de tijd om de woorden te vinden als hij toch iets wilde zeggen. Toen de ander zijn mond weer sloot, haalde Alain even diep adem. Hij verschoof wat van positie, waardoor hij op één knie kwam te zitten terwijl zijn andere voet nog op de grond stond, en bleef de ander voor een moment recht aankijken, zoekend naar iets in de grijze ogen.

“Dit is beter,” zei hij met een zachte glimlach. “Je hebt niets om je voor te schamen, oké?” Er was al genoeg wat Cas zich in zijn hoofd haalde, zoveel waardoor Alain zich soms afvroeg hoe lang ze dit vol konden houden zonder professionele hulp te zoeken. Als het doorging en het niet beter zou worden, wat moest hij dan? Hij kon de ander niet dwingen. Hij kon hier enkel zijn voor support en hopen dat het genoeg was.

Langzaam liet Alain de hand die Cas niet vast had weer op zijn schoot zakken en slikte hij de brok in zijn keel weg. “Je gaat er weer komen. Als— Als dat is wat je wil, dan ga je de Gyms alsnog af. Je komt er. Maar niet nu. Je—” Alain schudde zijn hoofd even terwijl hij zocht naar de woorden. “Dat je moet aansterken maakt je niet zwak. Neem die tijd.” Anders zou het enkel langer duren.

“Dat hoeft ook niet,” antwoordde Alain, zonder ook maar een moment te twijfelen. Nog één keer wreef hij zacht met zijn duim langs de wang van de ander, voor hij zijn hand voorzichtig terugtrok. Hij nam Cas’ hand in de zijne en legde dit op zijn schoot, waar het zijn beurt was om zacht in de hand van de ander te knijpen. “Hier heb je niets om je voor te schamen.” Niet bij hem, niet wanneer zij de enigen waren. Dat was de safe space.

Waarom?

Dat was de vraag van de eeuw. Een waterige glimlach stond op zijn gezicht toen hij de woorden hoorde. “Maar dat gaat niet, niet op deze manier,” besloot Alain te reageren. Even richtte hij zijn blik op hun handen, voor hij weer opkeek naar de ander. Het was makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch…

“Hoe makkelijk het ook is om te doen alsof je eroverheen bent— We— Er zijn stappen,” ging Alain door. “En ik zie je vooruitgang maken. Misschien zie jij het niet maar— Je gaat de goede kant op, zelfs al ga je niet zo snel als je wil.” Er was wilskracht, hij wilde door. Aan het begin had het geleken alsof Cas niet eens zeker was dat die dag zou komen. “Eén stap tegelijk.” Dan kwam hij er wel.

De Cas die net uit het ziekenhuis kwam, was naar huis gegaan zonder iets te zeggen. Die had hier nu niet gezeten, uit eigen vrije wil, om te praten over de gemaakte fout. Er was vooruitgang. Er was acceptatie en de wil om verder te komen en soms dan— Het ging met ups en downs en Alain zou nooit verwachten dat het in één keer goed zou gaan. Zo werkte het niet. Zolang er vooruitgang was, zouden ze ook door de downs heen komen. Zacht kneep hij dan ook in Cas zijn hand toen deze hem bedankte.

De situatie werd verder geschetst. Het was niet goed gegaan en al direct was hij er twee kwijt geweest. Niet gek, gezien hij de verkeerde Pokéball had gebruikt. Alain hield zich stil, maar knikte en kneep zacht in Cas’ hand om aan te tonen dat hij het had gehoord. Pas toen Cas de Tyrunt noemde, herinnerde Alain dat hij die Pokémon uberhaupt had. Het was er één die hij al eens had gezien, maar zelfs toen was het niet goed gegaan. Hij kon hem niet houden.

“Dat is oké,” zei Alain direct. “Ik begrijp het. Je hebt het geprobeerd,” ging hij zacht door. Die eerste keer… Na wat Cas al mee had gemaakt? Nee, hij begreep dat de jongen de Pokémon niet houden zou. Hij zou het al begrepen hebben na het gesprek wat ze de voorgaande keer hebben gedaan. “Luisterde hij weer niet?” vroeg hij voorzichtig. Dat was wel het laatste wat Cas had kunnen gebruiken deze Gym.

Tyrunt evolueerde in…? Alain fronste even bedenkelijk. Hij had het opgezocht na die eerste keer, toch? Hij kon de naam van de evolutie niet voor de geest halen, enkel hoe groot het beest was. En het idee dat Cas, met al ongemak rondom Pokémon, daar mee moest dealen? Dat zat hem sowieso niet lekker. Het feit dat Cas dit zelf erkende en de Pokémon weg zou doen, was goed.

“De Pokémon zit in z’n ball en jij bent hier,” concludeerde Alain. “Dat is het belangrijkste.” De ander deed zijn best en Alain zou hem nooit veroordelen voor de fouten die hij maakte op zijn weg naar herstel. Het enige wat hij kon vragen, was dat Cas zichzelf veilig hield. Want hem verliezen— Nee, dat was iets waar hij niet over na wilde denken.

“Je vindt wel iets anders voor ‘m. Shelter is ook altijd een optie,” opperde Alain. Zelfs al was geen van beiden gek van Crescent Moon en zou hij zelf liever geen Pokémon in de Shelter steken, was er soms geen andere oplossing. Cas hoefde de Tyrunt-evolutie zeker niet te houden en Alain zou hem hiervoor niet veroordelen.

“Ik ehm— Ik ben blij dat je hierheen bent gekomen,” besloot Alain de ander te vertellen. Hij was niet blij met wat er was gebeurd, maar als hij erop kon vertrouwen dat de ander hem op kwam zoeken als er wat was, zou dat één last van zijn schouders zijn het moment waarop hij aan het werk was.

“Niets om je voor te schamen,” verzekerde Alain Cas nog een keer, toen deze verzuchtte dat iemand de Pokémon wel zou willen hebben. Zo simpel was het. Dat Cas het überhaupt had willen proberen en niet direct had opgegeven, getuigde van kracht. Er zou nooit een dag zijn waar Alain hem zou veroordelen voor het opgeven. Soms was iets gewoon niet geschikt. Hij had opgegeven met Myrddin omdat hij niet de juiste persoon was om daar verschil te maken. Wat Cas nu deed was niet erger dan dat.

Voor geen moment wilde Alain dat Cas spijt zou hebben van hier komen. Zelfs al betekende het dat Alain dit aan zijn werkgever moest uitleggen, zou hij dat elke dag prefereren over Cas die naar huis zou zijn gegaan. Hij erkende dan ook dat hij blij was dat de ander hier was gekomen, al was hij niet verbaasd toen Cas op zijn beurt toegaf dat hij erover na had gedacht om naar huis te gaan en het te verzwijgen. Een waterige glimlach trok aan Alain’s lippen en even zocht hij naar de juiste woorden.

“Doe dat alsjeblieft nooit,” vroeg hij van de ander. Hij fronste even. Hij wilde het niet laten klinken alsof hij de ander ooit zou verplichten te praten. “Zelfs… Zelfs als je het er niet over wil hebben. Je hoeft niet te doen alsof— Alsof er niets is gebeurd. Laat me er voor je zijn op welke manier jij nodig hebt.” Of dat een luisterend oor, een schouder, afleiding of gewoon stil gezelschap was. Hij hoefde het niet alleen te doen.

Beloofd. Een glimlach ontstond bij de woorden en Alain knikte. Het was fijn om erop te kunnen vertrouwen dat ze dat samen konden doen; dat hij zich geen zorgen hoefde te maken dat de ander dingen bewust achter zou houden. Hij hoefde nooit alles te vertellen als hij het niet wilde, maar… Zolang hij het niet wegstopte en deed alsof er niets was, zouden ze er wel samen komen.

Misschien moest hij maar eens terug gaan werken. Alain hief één wenkbrauw bij de woorden. Dacht hij nou echt— Alain schudde zijn hoofd langzaam. Zelfs al zou hij nog terug aan het werk gaan, zou het niet goed gaan. Afgeleid en met zijn hoofd geheel ergens anders, was het beter als hij nu gewoon af zou ronden en met Cas mee zou gaan. Ze zouden het wel begrijpen en anders… Dan was het maar zo.

“En jou met de taxi naar huis laten gaan?” vroeg hij zacht. “Wat dacht je ervan dat ik afrond, we de auto pakken en we vanavond wat bestellen?” Dan hoefde hij geen boodschappen meer te halen en konden ze gewoon iets van een slechte film opzetten.