The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir was niet helemaal zeker of hij de belofte kon waarmaken, maar in elk geval zou hij zijn best doen. Dat moest ook al iets betekenen. Hoe je het draaide of keerde, uiteindelijk luchte het altijd iets op om te kunnen praten over iets als dit. Het hielp gewoon om zijn gedachten op een rij te krijgen.
Maar hij had Alain al lang genoeg opgehouden en straks zou de andere nog in de problemen komen door hem. Casimir had zijn handen al naast zich neergezet om zichzelf recht te kunnen duwen. Enkel had iemand er andere gedachten over. Met een zachte frons keek hij weer opzij naar Alain.
“Ik ben hier ook geraakt met de taxi,” zei hij met een zachte glimlach. Het was niks. Hij wilde Alain niet langer ophouden maar— “Hebben ze je hier niet nodig vanavond?” Twijfelend keek hij hem aan. Casimir wist hoe druk het hier kon zijn en hoe hard ze Alain zijn hulp soms nodig hadden. Dat nam niet weg dat hij liever nu met hem vertrok, dan dat hij alleen terug met de taxi moest.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Alain’s wenkbrauwen trokken even samen toen Cas zei hier ook geraakt te zijn met de taxi. Hij begon zijn vingers wat door het vogelnest op het hoofd van de ander te halen om het enigszins te temmen, zelfs al leek het onbegonnen werk. Hij humde om aan te tonen dat hij de woorden had gehoord, maar was niet van plan om genoegen te nemen met dat excuus.
“Het is vandaag niet druk, ze redden het wel,” verzekerde hij de jongen. Plus, dit ging voor. Zo simpel was het. En met hoe Cas hier binnen was gekomen, zou het hem verbazen als dit niet begrepen werd. Hij zou voor zich houden dat hij vandaag toch niet meer nuttig zou zijn, niet met de nieuwe zorgen die nu door zijn hoofd woelden. Hij kwam er wel, maar een dag rust klonk goed. Alles wat hij nu wilde was gewoon samen op de bank klimmen en even nergens over na hoeven denken.
“Dus ehm— Wacht hier, oké? Dan ga ik ‘t even melden en dan kom ik m’n spullen pakken.” Dan konden ze via de personeelsingang de deur uit, naar de auto. Gezien ze nergens meer hoefden te stoppen, konden ze dan naar huis en kon vandaag zo snel mogelijk afgelopen zijn. Klonk hem als muziek in de oren.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Een hand gleed door de ontembare bos haren, maar het was hopeloos. Na de Gym was het enkel erger geworden, alsof hij net uit bed was gerold en nadien door een stormwind was gelopen. Zelf bracht hij een hand door zijn haar heen, om wat plukken anders te leggen nadat Alain de zijne had terug getrokken. Het maakte niet uit wat casimir zei, de andere had al een keuze gemaakt. Ze zouden naar huis gaan. Samen. Vandaag was het niet zo druk, dus ze konden hem missen. De twijfelende blik wist hij niet van zijn gezicht te houden terwijl hij Alain aan keek.
Enkele keren klikte Casimir, wetend dat hij geen andere keuze meer had. “Oké,” zei hij met een kleine glimlach. Hij was enorm dankbaar voor alles wat Alain deed voor hem en hij hoopte enkel dat de andere dat ook wist. Als hij beter was, moest hij maar eens iets voor hem doen, om hem te bedanken voor alles.
Nadat Alain de ruimte verlaten had, bleef Casimir even alleen achter. Zijn blik was gericht op Rue die vredig op de grond lag. Hij was alvast op gestaan en had zijn jas dicht gedaan. De pokébals stak hij ook weer weg en verder had hij niets bij. Eenmaal Alain weer terug was stond hij recht zodat ze samen konden vertrekken.
