Tales of

Sinnoh

Gloeiende, het was die avond best wel fris. Het waaide, waardoor haar neus best koud begon te voelen. Ze had de mouwen van haar vest over haar handen getrokken en haar knieën naar haar buik. Zo zat ze op een bankje in Jubilife city. Ze had inmiddels wel wat geld verdiend, maar niet genoeg om ergens onderdak te nemen. Dan hield ze niks meer over en haar grootste behoefte was iets te eten. Dus daar ging haar geld nu heen en ze spaarde voor een boek. Een boek over eetbare planten en vruchten, die ze had gezien in een boekenhandel. Totdat de ogen van de verkoopster haar wat te erg in haar rug waren gaan branden. Waarschijnlijk vertrouwde ze haar niet en ergens kon ze dat wel begrijpen. Er kwamen steeds meer vlekken in het beetje kleding die ze in haar kleine rugzak had gepropt. Ze had geen idee gehad wat ze allemaal mee had moeten nemen en het was duidelijk dat ze zich daar enorm op had verkeken. Ze blies in haar handen en keek naar de zon die langzaam helemaal achter de gebouwen verdween. Het ging niet lang meer duren voor de nacht zou vallen en ze hier op het bankje een slaapplek moest maken. Dat deed ze alleen wel het liefste als er nog maar zo min mogelijk mensen op straat waren, want eigenlijk schaamde ze zich er toch wel voor.

[@Alain Bijoux]

Ze schrok een beetje. Van de stem die vroeg of alles goed was. Ze had de jongen nog niet opgemerkt. Te diep in gedachten verzonken waarschijnlijk. Daar werd ze de laatste tijd steeds beter in. Waarschijnlijk omdat ze op haarzelf was aangeschreven. Ze had niet iemand anders om tegen aan te praten, dus moest ze zichzelf maar bezighouden. Meestal was dat piekeren. Had ze wel de juiste keuze gemaakt om weg te gaan, ging ze dit wel vol houden, was ze niet gewoon oliedom geweest? En dan vond ze weer dat ze die vragen nog niet kon beantwoorden omdat ze pas enkele dagen was weggelopen. Ze moest niet zo mokken, ze moest doorzetten. Ze moest het redden, want ze wilde bewijzen dat ze niemand nodig had. Ze wilde ook niemand meer nodig zijn, geen spullen om het naar haar zin te hebben. Maar eerlijk, dat was zeker wennen. Ze liet haar knieën weer over het bankje glijden, om ze naar beneden te laten bungelen. Zoals ze eigenlijk op een bankje behoorde te zitten. Daarna nam ze de ander eens wat beter in haar op. Zat er nu iets donkers op zijn schouder? De Vulpix was haar nog niet opgevallen. De Treecko zat op zijn schouder, dus die was sneller op te merken. Ze vergat helemaal om antwoord te geven op zijn vraag, zo zat ze gebiologeerd naar de pokémon te kijken. “Ooh! Is dat een pokémon?” Ze trok de blik in haar paarse ogen los van het wezentje, om de jongen aan te kijken. Aangezien dat wel zo netjes was. Die pokémon aan te blijven gapen was niet fatsoenlijk en dat had ze wel geleerd, de etiketten.

De jongen leek verbaasd door haar vraag. Was het een vreemde vraag geweest? Toen herinnerde ze zich weer dat hij had gevraagd of het goed met haar ging. Iets waar ze nog steeds geen antwoord op had gegeven. Ja, dat was ook niet zo handig van haar. Waarschijnlijk maakte hij zich nu zorgen. Toch stelde hij zijn pokémon voor. Kearney een Treecko. Treecko, een Treecko behoorde groen te zijn? Tenminste dat dacht ze zich nog te herinneren. Ze had sinds ze in aanraking was gekomen met pokémon zo veel mogelijk over ze gelezen. Toen ze nog op de kostschool was geweest had ze de ene webpagina na de andere bekeken en alle informatie opgeslokt, maar misschien was het te veel geweest voor haar hoofd. Deze Treecko was in ieder geval niet groen. En de Vulpix die hij vervolgens voorstelde. Die ze nog niet had gezien en pas nu hij haar voorstelde wist te ontwarren in het duister. Die was ook niet de kleur die ze gelezen had. Hmm… misschien had ze toch niet zo goed opgelet. Ze zou er niet over beginnen in ieder geval, ze had al een domper bij hem gemaakt. Daar hoefde niet nog eentje bij. Oké Kearney en Rue waren zijn pokémon. Hij heette Alain. Opnieuw vroeg hij of alles oké was. Ze grijnsde daar enkel maar eventjes wat dommig om terwijl ze naar haar schoenen keek. Ja, wat moest ze daar op zeggen. Ging het oké? Ze had geen dak boven haar hoofd, maar verder ging het best oké eigenlijk. Ze voelde zich vrij, iets wat ze nog nooit had gevoeld. “Aangenaam Alain en Kearney, Rue.” Zei ze toen. “Mijn naam is Milly, Milly Bloom. Het gaat best oké eigenlijk. Ik kan doen wat ik wil, tenminste de dingen die geen geld kosten.” Giechelde ze.

Alain vroeg of hij haar ergens heen kon brengen. Oké ja, dit kon toch nog wel een akward gesprek gaan worden. Ze klopte op het bankje. “Nee hoor dat hoeft niet, ik slaap hier.” Verklaarde ze toen. Ja, uhm dat klonk ook wel vreemd. Ergens was zijn andere opmerking ook wel wat alarmerends eigenlijk. “Hoe gevaarlijk is het dan? Ik heb toch niks mee ofzo.” Vervolgde ze toen. De laatste zin zei ze meer tegen zichzelf, om haar moed in te spreken, dan tegen Alain. Het zou vast wel goed komen, het ging tot noch toe toch steeds goed. Waarom zou dat veranderen? Misschien naïef, maar dat was ze ook wel een beetje. Toen gleed haar blik weer naar zijn pokémon. “Uhm, zou ik ze mogen aanraken?” Vroeg ze toen voorzichtig. Was dat een gekke vraag, misschien had ze het niet moeten vragen. Ze kon zich alleen niet inhouden. De drang om het te proberen, al was het alleen maar door iets dichter bij ze te komen, was te groot.

Blijkbaar vond hij het nogal vreemd. Ja eigenlijk ook wel logisch. Als iemand tegen je zei op een bankje te slapen. Dan had zij waarschijnlijk ook vreemd opgekeken. Het was niet de normale gang van zaken. Dus verplaatste ze het onderwerp snel naar zijn pokémon. Alleen daar verliep het gesprek niet soepeler door. Er lag toch wel een beetje een teleurgestelde blik in haar paarse ogen toen hij aangaf dat ze dat liever niet hadden. Die ze snel weer probeerde te verdoezelen. “Begrijpelijk!” Zei ze toen maar snel. En door. Of nou ja terug eigenlijk. Alain begon weer over haar slaapplek. Een Pokémon Center? Daar had ze nog nooit over gehoord. Ze had een License, die had ze van de kostschool gekregen. Voor als ze er op een moment iets mee wilde gaan doen. Niet dat ze had geweten wat het inhield. Ze had een professor uit moeten kiezen en de kostschool had het verder geregeld. “Ik heb er wel eentje, maar wat is dat een Pokémon Center?” Vroeg ze toen aan hem. “Er zit pokémon in, is dat dan niet voor pokémon? Die heb ik niet namelijk.” Vervolgde ze aarzelend.

Alain vertelde verder. Over wat een pokémon center inhield. Aha, daar had je het al. Ze schudde haar hoofd. “Ik ben geen trainer.” Zei ze tegen hem. “Ik weet eigenlijk nog niet zo goed wat ik ben.” Giechelde ze toen maar wat. Eigenlijk probeerde ze het gewoon weg te lachen. Hij vond het ongemakkelijk dat merkte ze aan alles, daardoor werd het voor haar ook ongemakkelijk. Opnieuw vroeg hij of er iets mis was. Nee, hoor er was echt niks mis. Waarom dacht hij dat. Ze was prima in orde, vond ze zelf. “Nee er is niks mis. Ik ben gewoon, uhm, nogal beschermend opgevoed.” Legde ze toen uit. Ja, zo kon ze het wel stellen. Haar ouders hadden altijd iedereen naar haar toe gebracht en niet andersom. Ze was zelf bijna nooit ergens geweest. Dus iets van de wereld gezien? Nee, dat had ze niet. Over de pokémon in de wereld, daar hadden haar ouders ook nooit over gesproken. Daar was ze pas achter gekomen op de kostschool.

Het pokémon center klonk wel erg aanlokkerig. Helemaal toen hij aangaf dat een licentie genoeg was. “Oké, uhm nou dan mag je me op zich wel laten zien waar het is.” Ergens klonk het wel fijn om weer in een bed te kunnen slapen en het leek erop dat het ook beter voor de gemoedsrust van Alain was. Hij was aardig, deze jongen. Ze mocht hem wel. Zijn volgende vraag bracht haar even van haar stuk. Ze keek een poosje naar haar schoenen, voordat ze antwoord gaf. “Ik kon onze tuin in. Het stukje bos die daarbij hoorde, maar verder hielden mijn ouders me graag in het huis. Ik had een oppas en een juf. We hadden onze kok.” Vertelde ze toen toch maar eerlijk. “Verder waren er wel eens feestjes van mijn ouders in de villa.” Dat was wel iets toch? Toch? Waarom zei ze dat eigenlijk, dat viel toch ook niet onder buiten.

Er ontstond ook een glimlachje rond haar lippen toen hij aangaf dat de wereld klaar was om te ontdekt te worden. Even begonnen haar paarse ogen te twinkelen. Ja, en ze was van plan om die te ontdekken. Er was veen nieuw voor haar, zoals het hele bestaan van pokémon. Gelukkig was er niks mis met haar nieuwsgierigheid en wil om te ontdekken. Ze vond het nu al prachtig, of zou dat enkel komen omdat het zo nieuw was. Zou de nieuwigheid er uiteindelijk afgaan? Zou ze het dan nog steeds leuk vinden. Dat zou de tijd leren, daar was nu geen antwoord op. Ze hoopte dat het zou blijven, want ze vermaakte zich. Het gaf haar een doel. Iets wat ze eigenlijk nog nooit had gehad. Ze knikte toen Alain vroeg of ze naar het center zouden gaan. “Ja is goed.” Toen haalde Alain een pokéball tevoorschijn. Nog een pokémon, die ze wel zou mogen aaien. Dus werden haar ogen groot. Ooh. Ze had zich er al bij neergelegd dat het niet kon en was er niet meer op voorbereid. De roze pokémon stond al snel tussen hen in en even bleef ze als aan de grond genageld staan. Niet goed wetend wat ze nu moest. Moest ze haar hand uitsteken? Zou Ari zelf naar haar toekomen. Haar blik gleed bijna hulpzoekend naar Alain.

Ze maakte een klein geschrokken sprongetje, toen Ari ineens blafte. Daardoor was ze wel direct uit haar bevriesmodus. Dat scheelde dan weer. Alain verzekerde haar ervan dat hij niets deed, dat hij aandacht waardeerde. Ze slikte even om het droge gevoel in haar mond weg te krijgen. Toen stapte ze toch maar naar voren. Nog steeds wat aarzelend stak ze haar hand uit naar de Lycanroc. Hij was zo groot. Alleen hij leek wel schattig zo met zijn roze vacht en kwispelde staart. Kom op, ze kon dit. Heel langzaam legde ze haar hand in de vacht van Ari. Ooh!! Wat was die lekker zacht. Een voorzichtig glimlachje sierde zich om haar lippen en ze leek wat te ontspannen. “Wat lekker zacht.” Zei ze toen.

De pokémon was heel erg aanhankelijk. Hij duwde zijn natte neus tegen haar hand. Waardoor ze even begon te giechelen. Het kietelde een beetje, maar Ari was voorzichtig. Zijn aanrakingen vond ze dus ook niet erg, stiekem genoot ze er zelfs van. Er was nog nooit een pokémon zo dichtbij gekomen en ze kreeg het idee dat ze er wel aan zou kunnen wennen. Zeker als ze zo aanhankelijk waren als deze. Ze kwam overeind toen Alain zijn pokémon weer tot de orde riep en begon te lopen. Milly volgde hem en luisterde aandachtig. Toen de ander vertelde over de pokémon centra. Dat was wel heel erg handig wat hij haar vertelde. “Ik zal er naar vragen. Het klinkt heel erg handig. Hebben echt alle steden zo’n centrum?” Vroeg ze toen aan Alain. Dat had hij immers wel gezegd eerder, maar voor de zekerheid vroeg ze het toch nog even.