Tales of

Sinnoh

Copper liep voor de twee uit, met een tak in zijn bek die zelfs voor hem veel te groot was. Eén kant was zwaarder als de andere waardoor zijn kop er scheef bij hing, maar hij wilde ook niet lossen. Maf beest dat het was. Even had hij erover nagedacht om hem te gebruiken tijdens dit gevecht, maar het was beter om een pokémon uit te kiezen waar hij een beetje mee vertrouwd was. Zelfs al waren de keuzes beperkt als het daarop aankwam.

Of het gaat lukken… “Het moet wel,” zuchtte hij. Eenmaal aangekomen op het veld ging Casimir aan de andere kant staan en keek even twijfelend neer op de pokébal in zijn handen. De Psyduck was niet ideaal in een gevecht, maar hij had een manier gevonden om hem toch nuttig te kunnen gebruiken in een gevecht. Enkel tijdens de gym— zacht schudde Casimir zijn hoofd om de gedachte weer uit zijn hoofd te verbannen.

Zonder er verder over na te denken, liet hij de zwarte pokémon uit zijn bal. Het ding kantelde direct zijn kop en keek verward om zich heen. Eén aanval was alles wat nodig was om— nee. Nee, het moest lukken. Ondertussen was het stof van de gips al genoeg afgeraffeld zodat er een draad los hing waardoor hij met die hand zelf eraan kon prullen. “Hij is niet altijd van de rapste,” zei Casimir toen de Psyduck duidelijk nog steeds niet doorhad wat er stond te gebeuren. Maar ergens doelde hij ook op zichzelf, dat het misschien allemaal niet zo vlot zou verlopen.  

Ondertussen legde Copper zich neer aan de rand en kauwde op de veel te grote tak.

De grote hond leefde helemaal op nu het warmer weer was en kauwde rustig verder op de tak. Hij was er veel te druk mee bezig om Rue nog maar op te merken. Wat beter was, want Casimir wilde de twee niet uit elkaar halen. Beter dat ze hem gewoon liet doen. Aan het gegrom en gebrom dat uit Copper kwam, was op te merken dat hij het naar zijn zin had.

Hetzelfde kon niet gezegd worden voor de zwarte eend. Casimir kon hem nooit inschatten, en ook nu was het beest maar wat om zich heen aan het kijken. Zelfs wanneer Alain over zijn kop aaide, leek hij het niet echt volledig waar te nemen. Casimir drukte duim en wijsvinger even tegen de brug van zijn neus en schudde zijn hoofd. “Met momenten,” zei hij. De Psyduck was zeker een ervaring, maar het was niet altijd de makkelijkste pokémon. “Als zijn kop niet bevestigd was aan zijn lichaam, zou hij die verliezen.” Niet eens vergeten, gewoon verliezen en nooit meer terug vinden.

Alain liet ook de pokémon die hij zou gebruiken uit zijn bal en met een wat bezorgde blik keek Casimir ernaar. Het zou oké moeten zijn. “Dat is degene die je op je werk gevonden hebt, niet?” Ze kregen zoveel pokémon bij elkaar, dat het soms moeilijk was om ze uit elkaar te houden. Erg verbazingwekkend was het niet om te zien hoe de Psyduck naar de Nidoran keek, zonder echt te ‘kijken’. De volgende woorden van Alain deden hem even opkijken. “Doe ik,” zei hij met een zacht knikje. Hopelijk zou alles gewoon goed gaan…

Casimir wachten even tot Alain aan de andere kant stond zodat er meer ruimte tussen hen in was, voor hij naar de Psyduck keek. Het ding had nog steeds geen idee wat er aan het gebeuren was. “Klaar?” vroeg hij met zijn blik op Alain gericht en hij wachten even op een signaal, voor hij verder ging. “Amnesia.” Het was nodig, anders was er geen enkele mogelijkheid dat de pokémon naar hem zou luisteren. “Water gun.” Eerst wilde hij zien of de Psyduck zou luisteren en ja hoor, een straal water schoot op de Nidoran af.

Voor Alain zou het ook een goede oefening zijn om een pokémon in te zetten waar hij zelf niet veel ervaring mee had, maar het was ook nodig. Casimir had zo het vermoeden dat hij het gevecht niet zou kunnen volgen als het te snel ging. Al wat hij nu had was iets rustig, om gewoon weer vertrouwd te raken met een battle. Zelfs al was de Psyduck er misschien niet de beste pokémon in een gevecht.

De afstand zorgde ervoor dat de Nidoran geen problemen had met het ontwijken van de aanval. Verschillende stekels vlogen vervolgens richting de Psyduck. “Water pulse,” zei Casimir snel. Gelukkig voor hem reageerde de zwarte pokémon snel en vlogen de twee aanvallen tegen elkaar aan. Het was dan ook meer bedoeld om de stekels tegen te houden in plaats van de Nidoran te raken.

Eén stekel wist echter toch erlangs heen te schieten en de Psyduck sprong met een redelijk luide kreet omhoog. Gelukkig zag het er voorlopig nog niet uit dat hij poisoned was. “Fury swipes.” Casimir klonk even twijfelend, maar de Psyduck rende dan toch vooruit richting de Nidoran. Het was al vooruitgang dat hij niet direct voor een nieuwe amnesia moest gaan.

De Fury Swipes wisten hun doelwit te raken en Casimir liet een opgeluchte adem los. Dit ging al veel beter als de vorige keren, maar ze waren er nog lang niet. Terwijl de Psyduck aanviel, nam de Nidoran haar kans om ook niet te slaan. Tanden werden neergezet in de zwarte eend, die direct panikerende geluiden maakten. Hij zwaaide met zijn armen, alsof dat hem zou helpen, maar natuurlijk niet.

“Amnesia,” zei Casimir, maar de pokémon reageerde totaal niet. Leek voor even niet in staat te zijn om te kunnen aanvallen. Met geklemde kiezen keek Casimir toe. Hij had de Amnesia nodig, anders kon de Psyduck niks doen, maar de flinch zorgde ervoor dat het niet mogelijk was. Zacht schudden hij zijn hoofd. Op deze manier was de pokémon te onvoorspelbaar om in een gym gevecht of serieus gevecht te gebruiken.

Dit was bijna hetzelfde als tijdens de gym, en Casimir voelde de stress opspelen. Toen kon hij ook niets doen omdat de Psyduck niet luisterde. Zolang de pokémon niets deed, was er niets dat hij kon doen en hij had geen idee hoe hij zichzelf uit deze situatie moet trekken. Er stond een diepe frons op zijn gezicht terwijl hij toekeek.

“Ontwijk het,” riep hij naar de Psyduck, enkel om direct zijn hoofd te schudden. Casimir wist al dat de pokémon niet zou luisteren naar hem. Binnensmonds vloekte hij toen hij zag hoe de aanval raakte. Het enige goede was dat de Psyduck zijn evenwicht wist te bewaren. “Amnesia,” zei hij haast geïrriteerd. Wat had hij aan een pokémon die niet l— eindelijk deed het wat er van hem gevraagd werd en een redelijk kalme blik was terug in de ogen van de zwarte pokémon verschenen. Toch was het niet zo kalm als normaal. Iets anders was zichtbaar in de ogen, maar hij probeerde zich er niet te veel van aan te trekken.

“Confusion en dan Water Pulse.” De Nidoran had al redelijk wat aanvallen geland, dus het was eens tijd om dat moeilijker te maken.

Ondanks dat de Psyduck nog steeds een vervelende pokémon was om mee te vechten, was het niet een volledig fiasco. De momenten waarop de pokémon zich wist te concentreren, werden er rake klappen uitgedeelt die Casimir toch min of meer wat vertrouwen gaven. Het was niet perfect, maar het was ook niet zo rampzalig nu hij gewoon helder genoeg was om na te denken.

Twee rake klappen en met de confusion erbij stond de Nidoran wankel op haar poten, maar was nog in staat een Poison Sting af te vuren. “Ontwijken!” Het kwam bijna als een verrassing wanneer de Psyduck in eerste instantie leek te luisteren, maar dan gewoon omdraaide om weg te lopen, in plaats van uit de weg te springen. De aanval raakte de Psyduck daardoor in zijn rug en de poison sloeg daarbij ook toe.

Moeizaam en met beide voorpoten tegen zijn hoofd aangeduwd, stond de Psyduck recht met jammerende geluiden. Het boog wat voorover en was zacht zijn hoofd aan het schudden. “Nogmaals Amnesia,” zei Casimir maar een bedrukte frons kwam op zijn gezicht toen er niks gebeurde. Voor een tweede keer werd hij volledig genegeerd. “Water Gun,” probeerde Casimir nog eens, maar niks. Zijn kiezen klemde hij stevig op elkaar. Shit. Wat moest hij nu doen?

Was dit het punt waar Casimir de handdoek in de ring moest gooien? Misschien wel want het zag er niet naar uit dat hij nog veel zou kunnen doen. De Psyduck negeerde alles om hem heen en was enkel aan het afzien van de pijn. Zijn ogen vonden even die van Alain, maar hij wilde nog niet opgeven. Dat was niet waarom dat ze hier stonden.

De Nidoran schoot voor een laatste keer vooruit en vloog tegen de Psyduck aan. Casimir ging er al vanuit dat de pokémon daarna neer zou gaan en met een zucht nam hij de pokéball er alvast bij. “Goed gevochten,” zei hij tegen Alain. Ondanks enkele struikelblokken, was het goed gegaan. Maar, wanneer hij de pokémon terug wilde laten keren zag hij hoe de ogen van de zwarte pokémon blauw oplichten.

Een kleine frons verscheen op zijn gezicht en de pokéball liet hij voor nu zakken. “Wat is—” begon Casimir met een bezorgde blik. Wat was er aan de hand? Als een pokémon iets deed waarvan hij niet wist wat het was, vond hij het maar niks.

Zelfs Casimir kon voelen dat er iets aan de hand was, maar hij kon de rare sensatie in de lucht niet plaatsen. Dezelfde blauwe gloed verscheen ook rond de Nidoran heen, klaar om hem van de grond te tillen en weg te laten vliegen tenzij er wat gebeurde om het te voorkomen.

De blauwe gloed verdween weer en maakte plaats voor de niet erg intelligente blik van de Psyduck. Het beestje kantelde zijn hoofd wat, niet begrijpend wat er aan de hand was. “Is alles in orde?” vroeg Casimir aan Alain, want het was zijn pokémon die hierdoor geraakt was. Wat het ook was. Kort schoten zijn ogen naar Michael, die weer wankel op zijn poten kwam te staan nu dat het over was.

“Ik heb geen idee wat dat was,” zei hij tegen de andere. Misschien was dit het goede punt om er een eind aan te maken en de Psyduck te laten terugkeren, voordat er weer iets gebeurde. Opnieuw hield hij de pokéball omhoog, maar deze keer verscheen er een nieuwe gloed om de Psyduck heen, net wanneer het erop leek dat hij voorover zou vallen. “Niet weer eh,” mompelde Casimir, maar dit keer was het geen blauwe gloed, maar een witte die een evolutie aankondigde. Verbaasd knipperde hij enkele keren toen hij geen domme Psyduck meer stond, maar de grotere intimiderende vorm van een Golduck. Wat direct opviel was de intelligentere blik in zijn ogen.

Er was niks gebeurt. Of toch niks erg en het zag ernaar uit dat de Nidoran van Alain nog even verder kon. Beide pokémon hadden al flinke klappen gekregen, en het was duidelijk dat het gevecht op zijn einde liep. Voor Alain om nu nog verder te gaan, was zelfs een grote stap.

De nu Golduck schudde even verward zijn hoofd, alsof er iets veranderd was dat hij niet goed kon plaatsen. Hij bewoog zijn klauwen even en nam de omgeving beter in zich op. ALsof dit de eerste keer was dat hij zich echt bewust was van alles. “Dan wij ook niet,” zei Casimir tegen Alain met een kleine glimlach, waarop de grote zwarte pokémon over zijn schouder naar hem keek. De blik hield hij even vast, tot de pokémon tevreden knikte en zich weer op het gevecht focuste.

“Ontwijk het,” zei Casimir en hij keek stomverbaasd toe hoe de pokémon effectief luisterde en opzij sprong. Bij de landing zakte hij even door zijn poten en moest hij een vuist op de grond neerzetten, maar hij had het ontweken. “Hydro Pump.” Het was best om de afstand tussen de twee pokémon zo groot mogelijk te houden, maar daardoor zou de Nidoran net wat meer tijd hebben om uit de weg te springen.

Na de laatste aanval bleef de Golduck zwaar ademend achter. Het kleine beetje energie dat hij terug gekregen had dankzij de evolutie, was volledig verdwenen. Als ze het nu niet zouden afmaken, dan was het over voor hen. Het was nu of nooit, maar Casimir had door de evolutie meer vertrouwen gekregen in de pokémon. Misschien dat dit hen wel zou lukken.

De Nidoran liep op de zwarte Golduck af na de Hydro Pump te hebben ontweken. Door de snelheid die ze haalde, zou het niet mogelijk zijn om het te laten ontwijken. “Aqua Tail.” Als ze het niet konden ontwijken, moesten ze er maar voor zorgden dat beide pokémon geraakt werden en dan zien wie er achteraf het langste recht kon blijven staan. De staart van de Golduck begon te gloeien, en de pokémon wachte duidelijk op het juiste moment, wanneer de Nidoran dicht genoeg was en dan sloeg hij toe. Dat hij zelf geraakt werd, was haast onvermijdelijk, hoe hard hing er vanaf of zijn aanval raak was of niet.