Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
De twee zouden op elkaar klappen en normaliter was dit waar Alain de lijn zou trekken, maar de Nidoran maakte duidelijk dat ze nog niet op zou geven en de Golduck… die had eindelijk zijn kop erbij. Dus, tegen zijn eigen instinct in zette Alain een stap naar achteren, tweekleurige ogen gericht op de Pokémon.
De Nidoran probeerde nog om de staart te ontwijken, maar dit wilde niet baten. De twee aanvallen knalden volop tegen elkaar en ze schoof over het veld, vanaf waar duidelijk was dat ze niet meer op zou kunnen staan. Een zachte glimlach trok aan Alain’s lippen, waarna zijn blik de Golduck zocht. Als die nog zou staan, zelfs al was het voor een paar tellen langer, dan hadden ze een winnaar.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Nadat de pokémon door de momentum weer uit elkaar vlogen, zetten de Golduck zijn voorpoten in het zand om zo zijn evenwicht te bewaren terwijl hij naar achter schoof. Bevend eindigde hij op zijn benen, maar hij wist zich recht te houden. Zijn ademhaling was zwaar terwijl hij op keek naar de Nidoran. Zodra hij zag dat de pokémon niet meer verder kon, vielen zijn ogen dicht en ging hij zelf ook neer.
Voorzichtig durfde Casimir te glimlachen. Na al de tegenslag van de laatste tijd en alles wat mis was gelopen, kon hij eindelijk een lichtpuntje aan de tunnel zien. Het had tijd nodig, maar het kwam goed. “Te bedenken dat het allemaal zo begon,” zei Casimir met een zachte zucht, terugdenkend aan die eerste dag dat hij Alain tegen was gekomen. Zacht schudde hij zijn hoofd. “Nooit had ik verwacht hier te eindigen. Samen.” Er waren geen woorden voor om te beschrijven hoe dankbaar hij was voor alles wat de andere deed voor hem. Hij greep ondertussen de Golduck zijn pokéball erbij om hem te laten terugkeren.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Het was Michael die won, zelfs al viel deze ook neer zodra het duidelijk was dat hij de winnaar was. Alain hield zijn Pokéball voor zich en liet Eryn terugkeren, waarna hij even tevreden naar de Pokéball keek. “Goed gedaan, meis,” verzekerde hij het beestje, voor hij de Pokéball weer in zijn zak stak en zag hoe Cas ook voorzichtig glimlachte. Ze kwamen er wel.
“Oh?” vroeg Alain verbaasd terwijl hij op de ander af liep, enkel om hem met de meest onschuldige blik aan te kijken. “Wat? Tussen ‘met zielig doen bereik je niets’ en het moeten ‘tonen wie de baas is’ voelde je niets opbloeien?” vroeg hij geamuseerd, waarna hij even grinnikte. Oh, wat had de ander hem op zijn zenuwen gewerkt die eerste ontmoeting. Dat was van veel kortere duur geweest dan verwacht.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir keek toe hoe Alain nog wat zei tegen zijn pokémon, iets wat Casimir nog steeds niet deed. Even wierp hij nog een blik op de pokébal van de Golduck, voor hij die gewoon weer weg stak. Nu het niet langer een psyduck was, had hij meer vertrouwen in de pokémon. Misschien dat hij zijn nut in gyms nu wel kon bewijzen.
“Gezien je het nog woord voor woord herinnert moet ik wel indruk hebben gemaakt,” zei Casimir met een tevreden grijns. De laatste tijd was hij veel minder streng geworden en vooral naar zijn eigen pokémon. Eén van de redenen hiervoor en waarschijnlijk de hoofdzakelijke, was dat hij zijn eigen pokémon leerde te vertrouwen.
Hij wandelde weer naar de andere toe en ook Copper kwam weer bij hen staan met de veel te grote tak in zijn bek. “Bedankt,” zei Casimir met een zacht knikje. Zonder Alain zou hij hier nu niet staan. “Zullen we maar eens terug gaan?” stelde hij voor. Een pokémon gevecht was altijd vermoeiend?
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Alain had die woorden keer op keer in zijn hoofd herhaald, voor hij besloten had zich officieel om te zetten tot Trainer. Destijds was hij pissig geweest op de ander, totaal oneens met de gedachtegang en de manier waarop hij deze had gecommuniceerd. Inmiddels keek hij terug op de ontmoeting met een glimlach en bij Cas zijn woorde rolde Alain met zijn ogen, maar de glimlach verdween niet van zijn gezicht. “Ik ben al die tijd aan het wachten tot je laat zien wie de baas is,” knipoogde hij. Foute beslissing, misschien.
Alain schudde zijn hoofd even naar Copper toen deze met zijn tak aankwam. “Altijd,” zei hij zacht toen Cas hem bedankte. Dat was wat ze deden, toch? Er simpelweg voor elkaar zijn. En in dit geval had hij niet eens iets hoeven doen; Cas had zelf ingezien dat hij er wel kwam. Dus, toen deze vroeg of ze maar weer terug naar huis zouden gaan, humde Alain bevestigend en wenkte hij Rue en Kearney om te volgen.
