Tales of
Sinnoh

Hold my tongue - zo mei 01, 2022 9:43 pm

Ouders.

Alain was opgevoed met de insteek dat je dankbaar moest zijn voor je ouders. Hij hoorde zich geen vragen te stellen bij wat ze deden, want alles was met de beste intenties. Hij kon het niet beter weten, zij waren degene die je opvoedden. Je ouders waren het meest belangrijke en naar hen moest je opkijken. Zij hadden gelijk. Mama knows best. Als ze zeiden dat je je niet zo moest aanstellen, dan was dat maar zo. Als ze vonden dat hetgeen wat je gelukkig maakte maar een fase was, misschien hadden ze wel gelijk. Hij was nooit genoeg. Altijd te veel, altijd te weinig, maar nooit genoeg.

Sinds Alain uit huis was, ging het beter. Waar hij nooit voldoende had kunnen zijn voor zijn ouders, leerde hij dat dit misschien niet uitmaakte. Of de onzekerheid ooit volledig weg zou gaan? Waarschijnlijk niet, daarvoor was veel te veel schade aangericht. Maar, inmiddels begreep hij dat hij zichzelf kon zijn. Dat het misschien nooit genoeg was geweest voor hen, maar dat hoefde niet waar te zijn voor de mensen om zich heen.

Het probleem was dan opgelost, zou je denken— maar Rey zat nog in die omgeving en wat hij ook probeerde, ze wilde niet breken met hun ouders. En helaas had Alain niet genoeg ervaring om er een letterlijk boek over te schrijven en kon hij haar niet forceren. De enige reden dat hij zelf nog niet al het contact had verbroken, was omdat hij wist dat zij dan de volle lading zou krijgen. En daarom stonden ze nu hier, voor de deur, terwijl hij honderd manieren probeerde te verzinnen om hier weg te komen.

“Als ze wat zeggen— Echt, je hoeft het niet te pikken,” begon Alain wat nerveus tegen de ander. Hij hield zijn ene hand voor zijn borst en krabde wat nerveus aan de achterkant ervan. “We maken het kort. Ik— Het is voor Rey.” Hij haalde even diep adem en drukte op de deurbel, in de hoop dat het Rey was die open zou doen. Hij wilde zijn ouders helemaal niet onder ogen komen.

Rey & Cas

Re: Hold my tongue - di mei 03, 2022 9:42 pm

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Sinds de dag dat Alain gezegd had dat hij bij zijn ouders langs zou gaan, had Casimir hier al tegenop gezien. Hij wist dat hij niet mee moest, maar dat kon hij de andere niet aan doen. Als hij hem kon steunen door erbij te zijn, was dat precies wat hij ging doen. Daarom was hij nu hier, om Alain en Reyne te steunen.

Je hoeft het niet te pikken.

Maar wat moest hij dan doen? Het was nog maar de tweede keer dat hij deze mensen zag, dan ging hij niet direct tegen hen in gaan. Normaal zou Casimir het allemaal ook niet zo erg vinden. Het maakte hem vrij weinig uit wat anderen van hem vonden, en nu wilde hij het liefst doen dat het hem niets deed. En toch voelde dit allemaal anders. Hij wilde een goede indruk nalaten, maar dat leek een onmogelijke missie. “Misschien doen ze wel alsof ik er niet ben,” zei Casimir kalm en haalde zijn schouders op met een zwakke glimlach. Dat zou vast nog de beste uitkomst zijn. Als hij kon verdwijnen in de achtergrond, was het in orde. Daarbij ging dit niet over hem, maar over Alain en Reyne. Die twee zaten al heel hun leven vast aan hun ouders en als zij dat konden overleven, kon Casimir één middag ook overleven.

Ze gaan het kort maken. Casimir keek even naar Alain en knikte zachtjes. Zodra de andere weg wilde, waren ze weg. Ze zouden niet langer blijven dan nodig. “Het komt goed,” probeerde hij hem gerust te stellen. Casimir wilde geloven dat het echt gewoon goed zou komen, maar de kans was erg klein.

Re: Hold my tongue - di mei 03, 2022 10:20 pm

A good guest does not overstay

Actually, a perfect guest stays at home

Haar nieuwe license glanste tussen haar vingers terwijl ze op haar slaapkamer zat, Holocaster op haar bureau en Peaches op de grond voor haar. De Rockruff lag vredig te slapen, haar zij op en neer deinend in het ritme van haar ademhaling. Rey kon diezelfde rust niet delen. Ze had een berichtje op haar Holocaster gehad. Ze wist wat kwam en ze wist wat ze nog moest toegeven aan haar ouders.

Ze zouden het niet goed opnemen.

Tijden had ze geprobeerd om een coördinator te zijn, tijden had ze gefaald. Het maakte haar alleen maar ongelukkiger, maar haar ouders hadden er geen oren naar. Dus, uiteindelijk, gesteund door haar broer, had ze haar licentie durven omzetten. Toch deed ze voor nu alsof het niet zo was, alsof het niet echt was. Als je het aan niemand vertelde, dan was dat het ook niet toch? Ze draaide een lok haar om haar vingers en staarde het raam uit, een zachte zucht over haar lippen blazend.

Toen de deurbel ging haastte ze zich naar de deur, haar kamer uitvliegend. "Ik ga wel!" riep ze de woonkamer in vanuit de gang. Peaches kwam blaffend op haar hielen erachteraan terwijl Rey de deur open trok. Haar ogen straalden in enthousiasme, maar doofden toen al vrij snel uit in nervositeit toen ze zich besefte wat er ging komen. "Hey," zei ze met een glimlachje, waarna ze Alain omhelste. Ze twijfelde eventjes of ze Cas een knuffel zou geven, maar hield het daarna toch bij een begroetend knikje terwijl ze Alain losliet. Ze hoorde al beweging vanuit de woonkamer en slikte nerveus.

Misschien zou het helpen als hij het al wist.

Vlug drukte ze de licentie omhoog, de civilian licentie, zodat Alain in ieder geval daarvan wist. "Z-ze.. ze weten het nog niet.." prevelde ze heel zachtjes tegen hem, voordat haar moeder haar aan de kant duwde om Alain te zien. Snel stopte ze de licentie in haar zak. Peaches drukte zich ondertussen tegen haar been aan, haar stress aanvoelend.

Almost before we knew it, we had left the ground

cttw

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 1:26 pm

Misschien zouden zijn ouders doen alsof Cas er niet was. Alain fronste en haalde even diep adem, waarna hij een teleurgestelde zucht liet klinken. “Sorry,” kwam er voorzichtig uit. Hij haatte dat dit was hoe zijn kant van de familie was. Het ontmoeten van Cas’ ouders was wellicht niet op de perfecte tijd geweest, maar ze hadden hem geen moment ongewenst doen voelen en waren zo vriendelijk geweest. Hij keek er zeker naar uit om die nog eens te zien onder betere omstandigheden en dan… dan waren er zijn ouders.

Het kwam goed, waren de famous last words van Cas. Want zodra Rey de deur open deed en hem de Civilian licentie liet zien, vertrok Alain’s blik. Ze weten het nog niet. Was dat wat Rey wilde? Dat het zou exploderen als hij erbij was? Even wierp Alain een blik opzij en… misschien had hij toch alleen moeten komen. Shit.

‘Goedemiddag Alain!’ groette hun moeder hem, waarna ze een blik wierp op Cas. Haar glimlach was zo nep dat Alain’s blik direct verder vertrok, zelfs al probeerde hij een glimlach op zijn gezicht te forceren. “Ma, dit is Cas. Je hebt hem al eerder ontmoet,” sprak hij kalm. Even keek zijn moeder hem nog aan, voor ze opnieuw glimlachte. Hij wilde hier weg. ‘Natuurlijk. Kom binnen. Rey zal wat te drinken inschenken,’ besloot ze, waarna ze aan de kant stapte om hen binnen te laten. Hij zou zich nu al om moeten draaien en weg moeten lopen. Misschien had hij het nog wel gedaan als hij niet wist dat Rey moest vertellen van haar licentie. Hij kon haar dat niet alleen laten doen.

Alain pakte Cas’ hand en zag nog net hoe zijn moeder’s blik voor een fractie van een seconde vertrok, voor hij hem mee naar binnen begeleidde. Als dit was hoe het zou gaan, dan waren ze heel snel klaar hier. “Hey, pa,” groette hij de man die op één van de twee banken zat. De man liet een vriendelijke glimlach zien. Als het niet was voor het feit dat zijn vader nooit opstond tegen de acties van hun moeder, hadden ze misschien nog wel goed geklikt. ‘Hi Al. Leuk je weer te zien,’ groette hij, het tweede duidelijk tegen Cas, in tegenstelling tot de brutaliteit van zijn moeder. Alain kneep zacht in Cas’ hand en liep door naar de lege bank, waar hij plaats nam.

‘Heb je gehoord wie terug is, Alain? Katy!’

Oh, Arceus, daar gingen ze.

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 3:35 pm

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Onbewust hield Casimir zijn adem in, toen hij geluid horen achter de deur en deze vervolgens open zwaaide. Tijdens die paar seconden, besefte hij pas hoe onvoorbereid hij hier stond. Wat moest hij zeggen, hoe moet hij hen begroeten, hoe kon hij best vragen beantwoorden, hoeveel moest hij zeggen, etc. Hij had geen idee. Het voelde dan ook aan alsof er een last van zijn schouders viel, toen het Reyne was die de deur opende. Niet direct de vuurdoop.

Casimir zetten een kleine stap opzij toen Reyne om Alain heen vloog, om de twee wat meer ruimte te krijgen. “Hey.” Hij stak even zijn hand in de lucht als begroeting, al leek hij even te twijfelen of hij niet ook een knuffel moest geven, maar dit was veel beter.

De rust duurde niet lang, want verder in het huis klonk geluid. Voordat de moeder van de twee echter in beeld verscheen, toonde Reyne haar nieuwe license. Met één opgetrokken wenkbrauw keek Casimir ernaar, goed wetend dat hun ouders altijd moeilijk deden over de keuzes van hun kinderen. Alain zijn blik zei alles, maar tijd om erop te reageren was er niet, want daar was Vanessa al. Zelfs zijn eigen glimlach was nooit zo geforceerd als die van haar. Hij hield zijn eigen gezicht dan ook in de plooi. “Hallo,” zei Casimir en gaf haar enkel een klein knikje.

Met Alain zijn hand — die hij zonder twijfel aannam — wandelde hij mee naar binnen om vervolgens plaats te nemen op de zetel naast hem. De man begroette hem ook en Casimir deed zijn best toch een klein beetje te glimlachen. Dat hij hier allemaal niet goed in was, werd alleen maar duidelijk. “Het is— uhm— ja— hetzelfde,” bracht hij moeizaam uit tegen de man. Dit begon al goed.

Gelukkig voor hem — of misschien toch niet zo gelukkig — volgde er geen stilte omdat Vanessa alweer begon te praten. Casimir keek haar kalm aan, en vervolgens naar Alain toen hij werd aangesproken over één of andere Katy.

Dit ging een hele lange dag worden….

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 3:48 pm

A good guest does not overstay

Actually, a perfect guest stays at home

Had ze de licentie moeten laten zien aan Alain? Misschien was het egoïstisch geweest. Haar blauwe blik schoot even naar zijn zich vertrekkende hoofd, waarna ze haar ogen al snel weer afwendde. Misschien moest ze er maar niet over beginnen en het later afhandelen, maar als ze de moed vond.. Dan wist hij het in ieder geval.

Ze wist niet hoe snel ze de licentie in haar zak moest proppen toen ze half aan de kant geduwd werd zodat haar moeder Alain kon begroeten. Een beetje schuchter stapte ze naar achteren, terwijl Peach luid begon te blaffen. Terwijl Rey naar voren boog om de Rockruff iets tot stilte te manen, kwam er al een zeer goedbedoelde opmerking haar kant op. ”Rey, lieverd, je weet dat je nooit een goede coördinator zal worden als je je Pokémon niet onder controle hebt, en we stoppen al zoveel geld in je carrière.”

Ze antwoordde niet, en gelukkig had haar moeder daar voor nu even niks op te zeggen. Een steen lag op haar maag terwijl ze Peaches stil kreeg met zachte, sussende geluiden, wetende dat de hond alleen maar reageerde op haar stress. Haar carrière, huh. Met Peaches op haar hielen stapte ze weg van het gesprek, Alain voor even alleen latende met hun zeer lieve moeder.

Stilletjes stapte ze naar de keuken om wat drinken in te schenken, wetende wat haar ouders en Alain graag dronken. Maar terwijl ze de pakken drinken uit de koelkast pakte, besefte ze dat ze geen idee wat Cas wilde. Voorzichtig stak ze haar hoofd om de rand van de deurpost heen terwijl ze de opmerking van haar moeder nog net hoorde. Haar gezicht vertrok nog wat meer terwijl ze haar moeder probeerde te onderbreken met een vraag naar Cas. ”Cas.. Wat wil je drinken?” Vroeg ze, waarna ze praktisch meteen overstemd werd door haar moeder, wie vrolijk doorging. ”Katy is zo goed bezig na haar studie, we dachten dat het gezellig was dat ze later nog even op de koffie komt, kunnen jullie bijkletsen.”Elke ondertoon was tot in het diepste van haar botten voelbaar voor Rey terwijl ze op de binnenkant van haar wang beet.

Almost before we knew it, we had left the ground

cttw

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 4:08 pm

Alain was een jaar of vijftien geweest toen hij voor het eerst, en voor het laatst, een relatie met een vrouw probeerde. Katy, het buurmeisje, had altijd al wat extra aandacht aan hem besteed. Ze zat een jaar boven hem op school en was een knappe verschijning. Elke keer als ze zijn aandacht trok tijdens de pauzes, werd hem verteld hoe gelukkig hij daarom moest zijn. Want Katy was hot. Dat ze manipulatief, egocentrisch en een absolute bitch was moest je dan maar vergeten. Dat was immers precies wat zijn ouders deden, of in elk geval zijn moeder.

“Zullen haar ouders vast blij mee zijn. Als ze ooit thuis waren, tenminste,” merkte Alain op, tweekleurige ogen strak gericht op zijn moeder. Ze wist wat er was gebeurd tussen hen en toch, toch was dat wat ze voor hem wilde. Want Katy was goed bezig na haar studie. Katy had goede ouders. Katy was een vrouw en wilde kinderen. Op dit punt deed Alain niet eens de moeite de irritatie van zijn gezicht te houden. En zijn vader, van wie hij echt wilde houden maar het lukte niet zolang de man dit accepteerde, keek hem enkel met een zachte glimlach aan. Accepteer het maar, je wint dit toch niet. Want als het aan hem lag, had hun moeder alles al gewonnen.

Op het moment dat er werd gezegd dat ze later voor de koffie kwam, viel Alain’s mond letterlijk open. “Ma! Je weet wat er is— Hoe kun je?” riep hij uit. In irritatie liet hij de hand van Cas los en bracht hij zijn beide handen naar zijn haar. “Je hebt Rey en mij altijd eraan herinnerd respect te hebben voor iemand. Als je daar zelf niet mee kan beginnen, dan gaan we naar huis.” De tranen brandden achter zijn ogen terwijl hij zijn blik op haar gericht hield. Als ze hierop door ging, dan was dit het begin van het einde.

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 4:25 pm

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Op dat moment wilde Casimir wegzakken in de zetel en gewoon verdwijnen. Ongemakkelijk schuifelde hij, in een poging een goede houding te vinden om te zitten, maar die vond hij niet. De vreemde en vooral onaangename sfeer die in het huis hing, was niet te negeren. Het was raar hoe verschillend dat Alain zijn ouders waren, tegenover die van hem. Er waren geen gelijkenissen en hij was er heel zeker van, dat ze ook niet overeen zouden komen.

Vanuit de keuken kon hij Reyne haar stem horen, en Casimir draaide zich deels om. “Water—” maar veel verder kwam hij niet. Zijn grijze ogen richtte hij even op Reyne, voor hij zich weer neer zetten en het drinken maar liet voor wat het was. De oudere vrouw was weer beginnen praten, en bleef maar bezig over deze Katy. Ze zou op de koffie komen en daar was Alain het helemaal niet mee eens.

Zijn hand werd losgelaten en wel direct trok Casimir eerst aan de mouw, om die verder over de gips te krijgen, voor hij zijn handen op zijn schoot neerlegde. Ze waren nog geen vijf minuten binnen, en Alain dreigde al om weg te gaan. De blik in zijn ogen herkende hij ondertussen maar al te goed. Er schuilde tranen achter de andere zijn ogen, die hij probeerde tegen te houden.

Zacht legde hij een hand neer op de andere zijn been, in de hoop hem toch een beetje te kunnen kalmeren, maar vooral om te laten weten dat hij er nog steeds was en dat hij achter hem stond.

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 5:15 pm

A good guest does not overstay

Actually, a perfect guest stays at home

De spanning was om te snijden in de woonkamer. Rey knikte zachtjes en enigszins bemoedigend naar Cas. Zij en Alain waren dit zware geschut nog enigszins gewend, tot zoverre je eraan kon wennen. Casimir kwam hier onbewapend en zonder pantser in. Al had Rey's muurtje tegen haar ouders ook al meer gaten dan een zeef. Ze wist beter dan ertegenin te gaan. Als er zo vaak tegen je in gegaan werd en het leven voor je bepaald werd, ging je vanzelf wel meebuigen.

Ze had haar vingers iets om de deurpost gekruld terwijl ze de order van Cas opnam. Terwijl ze de keuken inliep en het laatste glas van het aanrecht pakte om deze te vullen met water, hoorde ze Alain reageren. Ze beet op haar lip. Ze wist hoe zwaar de relatie geweest was op het gestel van Alain. Ze had hem zien aftakelen, steeds ongelukkiger zien worden. En toch.. Toch zou dat beter zijn voor Alain dan dat Cas dat was. Ze zag hoe gelukkig Cas Alain maakte. Hun moeder gaf niet om hun persoonlijk. Haar moeder wilde verder leven via hen en daarvoor het perfecte leven uitstippelen.

Terwijl Rey de kamer weer in liep, kwam de reactie al vlug, duidelijk geïrriteerd. Rey voelde zich krimpen in haar eigen huid terwijl ze met Peaches weer naar binnen liep, alle glazen netjes op een dienblaadje naast elkaar neergezet. "Alain, stel je niet zo aan," kwam er snijdend van hun moeder af. Stilletjes zette ze eerst het glas voor Cas neer, waarna ze naar Alain ging. Ze ontmoette de blik van haar moeder niet. "Ik dacht inderdaad dat ik je opgevoed had met respect. Je kunt prima je buurmeisje even hallo zeggen." Zijn moeder wuifde het zo weg, alsof ze niet mega veel implicaties had gelegd, alsof ze de beste bedoelingen had en alleen eventjes wat gezelligheid binnen had gebracht.

Rey voelde zich misselijk terwijl ze uiteindelijk haar dienblad leeg had en met haar eigen glas op een zetel ging zitten. "Mam.. laten we.. een keer los met Katy afspreken voor het avondeten.. dan hebben we ook genoeg tijd om bij te praten." Haar stem was zacht, proberend. Een andere keer, dat was veiliger. Dan kon Alain elke uitweg van de wereld vinden zonder praktisch zo meteen met haar geconfronteerd te worden.

Almost before we knew it, we had left the ground

cttw

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 5:49 pm

Eenentwintig jaar lang had Alain niet beter geweten dan wat zijn moeder hem vertelde. Het was pas het moment dat hij het huis uit was gegaan dat hij wat zelfvertrouwen begon te krijgen en zich eindelijk losmaakte van de onzekerheid die er door zijn moeder in was gestopt. Maar, nu hij hier zo zat voelde hij zich weer alsof hij thuis woonde. En hoe konden ze? Waarom moest het zo gaan? Hoorde een ouder het geluk van hun kinderen niet voorop te stellen?

Het was pas bij de aanraking van Cas dat Alain zichzelf toestond even diep adem te halen en achterover te leunen in de bank. Maar, net op dat moment besloot zijn moeder er een schep bovenop te doen. Stel je niet zo aan. Alsof hij geen zin had om een uurtje bij een familielid te zitten. Alsof hij een tiener was wie zich misdroeg. Dit had een verleden. Dit ging over een ex ontmoeten terwijl hij zijn vriend naast hem had. En ze zag het niet, ze weigerde het te zien, want alles ging om haar. Het maakte allemaal niet uit en voor Alain was de emmer overgelopen.

‘Doe niet zo gek, Reyne. Ik heb haar al uitgenodigd. Alain kan haar prima even gedag zeggen,’ wuifde hun moeder Rey’s woorden weg alsof het niets was. Nog één smekende blik van Alain werd op zijn vader gericht, maar natuurlijk hielp die niet. Het zou ook eens anders.

Alain legde zijn hand over die van Cas, voor zijn blik weer naar zijn moeder gleed. Hij schudde zijn hoofd en lachte zacht uit wanhoop. “Het maakt je niet uit, of wel? Je maakte mij kapot en je doet hetzelfde met Rey. En het maakt je niet uit. Zolang we maar doen wat je van ons vraagt. Want stel je voor dat we gelukkig zouden kunnen zijn op een andere manier.” Waar hij zacht was begonnen, werden zijn emoties duidelijker toen hij iets harder ging praten.

“Je nodigt iemand uit die ik niet wil zien omdat je nog steeds een idee voor mijn toekomst hebt die niet bij me past. En dan heb ik het nog niet eens over Rey! Zie je niet wat je met haar doet?”

Het was walgelijk.

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 10:28 pm

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Dit ging niet goed. Vanaf het eerste moment dat hun moeder in beeld was gekomen, ging het steeds verder bergafwaarts. Ze deed alsof er geen problemen waren, maar dat was niet het geval. Iedereen kon zien dat er serieuze problemen waren, maar zij was de enige die er blind voor was. Casimir mocht zichzelf echt gelukkig prijzen met zijn eigen ouders.

Een glas water werd hem overhandigd en hij knikte even naar Reyne. “Bedankt,” zei hij zacht zodat enkel zij en Alain het waarschijnlijk konden horen. Vanessa bleef ondertussen maar door praten over Katy, iemand die Alain duidelijk niet wilde zien. Terwijl hij luisterde naar wat er gezegd werd, nam hij een kleine slok om vervolgens het glas gewoon te blijven vasthouden.

Reyne probeerde het onderwerp nog in de goede richting te sturen, maar het was hopeloos. Het was duidelijk dat zowel zij als Alain niets te zeggen hadden binnen dit huis en dat de moeder alle keuzes maakte. En dan ook echt alle keuzes. Maar dat leek de druppel te zijn, want opnieuw ging Alain erop in en zijn woorden waren hard. Zachtjes kneep Casimir in de andere zijn hand, zijn blik op hem gericht. Toen Reyne erbij werd gehaald, kon hij het niet helpen en keek hij haar even aan.

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 11:01 pm

A good guest does not overstay

Actually, a perfect guest stays at home

Als je kon verdwijnen in een stoel, dan had Rey het zojuist gedaan. Ze was altijd al heel erg gevoelig geweest voor de spanningen in huis, maar dit was een nieuw low. Ze waren allebei niet gewend om echt tegen hun ouders in te gaan. Ze balde haar handen tot vuisten en kneep de stof van haar rok fijn, haar moeder niet aankijkend. Peach drukte voorzichtig haar natte neus in haar knieholte, maar ook daar werd niet op gereageerd. Ze verstijfde, ze kromp, zoals ze altijd deed. Haar vingers trilden lichtjes. Als hun moeder nu wist van die licentie change.. Ze had het nooit moeten doen.

Ze keek niet op terwijl Alain vol tegen hun moeder inging. Ze wisselde alleen kort een blik met haar vader, welke ook afkeurend keek. Rey zei zelf niks, voelde enkel haar hart in haar keel kloppen en het zweet haar uitbreken, zeker toen Alain haar ook betrok. Hun dominante moeder wist niks van terugschakelen. Die zou alleen maar verder escaleren. "Alain Bijoux, dit is de laatste keer dat je zo'n toon aanslaat tegen je eigen moeder." Rey slikte ondanks haar droge mond, ze was nu echt boos. "Het maakt me uit dat je je toekomst aan het vergooien bent! Sinds je met dat barbaarse trainerschap bent begonnen, herken ik je niet meer. Je gedraagt je als een egoïstische puber." Ogen die vuurspoten, een stem die van driftige woede naar puur ijs ging.

Hun moeder kwam overeind, haar kopje koffie ratelend op de schotel toen ze hem hardhandig neerzette "Alle kansen die je dankzij ons hebt gekregen, al het geld wat we je gegeven hebben om wat te maken van je leven, alle steun die we aan je hebben gegeven. Hun vader zei niks, deed niks, bleef gewoon zitten. Hoe lang geleden was het dat Harm-Jan nog tegen dit in ging? Reyne kon het zich niet eens herinneren. En hoe durf je je zusje zo te betrekken? Reyne klaagt niet, Reyne doet het goed als coördinator." Oh Arceus above. Ze kon wel door de grond zakken. Ze moest eens weten. Ze zo zo zo zo boos zijn. Rey voelde de tranen prikken achter haar ogen en richtte haar blik op haar handen. "Zij beseft zich hoe dankbaar ze moet zijn." Rey's mond opende zich kort, maar sloot zich toen toch weer. Ze richtte even een hulpeloze blik op Alain. Ze wilde hem zo graag helpen, maar ze kreeg er niks uit. Ze wist niks, kon niks.

Almost before we knew it, we had left the ground

cttw

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 11:28 pm

Het moment dat je bij zowel je voor- als achternaam werd aangesproken door je eigen ouder, wist je dat je het gedaan had. Een jaar geleden zou hij in elkaar zijn gedoken bij het horen van zijn volledige naam en misschien - vrijwel zeker - zou dit ook het geval zijn geweest als Cas er niet was geweest. Maar, naast hem zat de reminder hoe het wel kon. Dat hij er niet meer alleen voor stond. En dat was genoeg om de angst van het verliezen van zijn ouders weg te duwen. Hij kwam er wel, zelfs als hij na vandaag volledig met ze zou breken.

Barbaars trainerschap. Egoïstische puber. Het vergooien van zijn toekomst. Want, uiteraard. Iets doen wat hem zowaar gelukkig maakte en wat goed was voor zijn sociale skills, gezien hij echt vooruit ging sinds zijn job en trainerlicentie, was het vergooien van zijn toekomst. Tweekleurige ogen keken recht in de hare, dit keer niet van plan om zich in een hoekje te laten drijven. Niet vandaag. Voor een moment keek hij even opzij naar Cas, voor hij weer naar zijn moeder keek. Hij was oké.

In tegenstelling tot zijn rechtstaande moeder, bleef Alain zitten. Hij keek omhoog en weigerde zich gekleineerd te voelen. Als zij de hoogte nodig had om haar punt te benadrukken, dan mocht ze die hebben. Hij had iemand naast hem die hem supportte. En terwijl papa er niets aan deed om hem te helpen, was de support er ook niet. De man was er, en dat was het. Als een levenloze pop die het gevecht al jaren geleden was verloren. Alain vroeg zich af of hij het ooit had geprobeerd.

“Geld. Nou, geen zorgen, mam, dat heb ik niet meer van je nodig. Ik zal het nog mooier maken. Ik heb niets meer van je nodig,” bracht hij hoofdschuddend uit. “Ik hoop dat jij en Katy een fijne middag hebben samen,” glimlachte hij vervolgens, voor hij zich overeind duwde zonder Cas’ hand los te laten. Hij hield zich in. Hij ging hier geen verdere ruzie lopen maken, dat had hij niet nodig, Rey niet nodig en Cas niet nodig.

“Wil je mee?” Tweekleurige ogen richtten zich op Rey en hij hief één wenkbrauw, terwijl hij zich al klaar maakte voor de tantrum van zijn moeder. Het maakte niet uit, ze waren zo weg hier. Rey wist dat ze alsnog een plek bij hem zou hebben als ze hier zou blijven, maar ze kreeg de keuze om hier nu weg te gaan.

Re: Hold my tongue - wo mei 04, 2022 11:48 pm

A good guest does not overstay

Actually, a perfect guest stays at home

Ze voelde zich alsof ze iets van afstand bekeek, los van haar lichaam, terwijl paniek door haar lichaam gierde. De confrontatie werd alleen maar groter en groter. Haar oren suisden en ergens vroeg ze zich afwezig af of de buren dit konden horen en wat ze zouden denken.

Maar niets kon de stemmen uitbannen die door de woonkamer rinkelden. Vooral het schrille geschreeuw van haar moeder en Alain nog vrij kalme antwoorden. Ze wrong in haar klamme handen en plukte aan haar nagels, overkomen door de spanning van het moment. Hun moeder trilde echter van woede, niet gewend zijnde om op deze manier tegengesproken te worden door haar eigen kind. "Als je nu gaat, hoef je ook nooit meer aan te kloppen tot je je excuses aanbiedt voor dit gedrag." Klonk het.

Rey voelde de temperatuur in de kamer ijskoud worden (En nee, er was geen Hantu). Ze keek Alain hulpeloos aan, tranen in haar ogen, overkomen door de spanning. Hij had zich kunnen loswrikken, weg kunnen komen en zich kunnen ontwikkelen, waar zij altijd nog steeds de grond in gedrukt had. Ze twijfelde, zette haar handen op de stoelleuningen, niet overeind komend maar ook niet blijven zitten.

Hun moeder stapte echter voor Alain. "Nee, niks 'wil je mee'. Reyne blijft hier. Je vergalt je eigen toekomst wellicht, maar je zus hoef je niet mee te nemen." Rey haar hart klopte in haar keel. Ze werd niet eens aangekeken. Ze was als een voorwerp, een mooie vaas die Alain wilde meenemen die haar moeder niet wilde afstaan. Ze liet zich iets zakken in de kussens van de bank.

Maar wat had haar moeder haar ooit gedaan? Wat als ze nou voor deze éne keer de moed kon verzamelen? Kon opstaan en gaan? Ze werd misselijk bij de gedachte, het duizelde haar. Het was genoeg om tranen over haar wangen te laten lopen. Ze was nooit sterk geweest. Ze had het nooit gekund. Altijd vastgezeten in dit drijfzand van een uitzichtloze situatie.

De zachte, koude neus van Peaches raakte haar handpalm en ze verstijfde. Wat hadden pap en mam ooit gedaan... Terwijl Alain haar altijd ondersteunde. Ze keek eventjes opzij, in de vertrouwende blauwe ogen van Peaches.

Als ze één keer de moed kon verzamelen.

Ze trilde terwijl ze zichzelf overeind hief uit haar stoel, haar lichaam losmakend van de bekende kussens. Haar glas met sap stond onaangeraakt nog steeds op de tafel. Haar moeder keek niet eens om terwijl ze bewoog, te gefocust op haar tirade tegen haar zoon. "Ik.. ik ga met Alain mee.." kwam er uit haar mond. Het klonk niet dapper, het klonk niet vast. Haar stem trilde meer dan dat ze gewild had en het was nauwelijks meer dan een fluistering. Maar de woorden hingen voor haar gevoel in de lucht alsof er een donderslag door de ruimte rommelde.

Ze keek niet op terwijl ze langs haar moeder heenstapte om naar Alain toe te lopen, hield haar blik laag bij de grond. Stap voor kleine stap. Dat was alles wat ze op dit moment kon managen. Elke kleine stap dichter naar Alain, niet meer nadenken, alleen focussen op dat doel.

Almost before we knew it, we had left the ground

cttw

Re: Hold my tongue - do mei 05, 2022 12:27 pm

Als hij nu ging, hoefde hij ook nooit meer aan te kloppen tot hij zijn excuses aanbood. En dat was het. Want mama ging er altijd vanuit dat hij op een dag zijn excuses zou aanbieden. Hij zou altijd op zijn knietjes terugkomen om te erkennen wat een goede moeder ze wel niet was. Well, moeder, hij ging maar op z’n knieën v—

Hun moeder was het er niet mee eens, maar Alain negeerde haar en keek Rey aan. Deze leek te twijfelen, ging door alle emoties heen, maar zette zich uiteindelijk overeind en stapte langs hun moeder op hen af. Zonder twijfel sloeg Alain zijn vrije arm even om haar heen, om haar in een korte knuffel tegen zich aan te trekken terwijl hij met zijn andere hand zachtjes in die van Cas kneep. Dit was alles wat hij nodig had. En dat zag zijn moeder niet. Hoe zij elkaar hadden, terwijl Vanessa enkel zichzelf had.

Op het moment dat zijn moeder naar Cas keek, had Alain haar al moeten onderbreken. Maar, toen ze eindelijk sprak, was hij zo verbijsterd dat hij een moment in stilte naar haar keek. ‘Ik hoop dat je er blij mee bent. Tot hij jou ontmoette was er niets aan de hand. De ideeën die je in hun hoofd hebt geplant…’ De vrouw lachte bitter. ‘Kom maar niet terug als dit - wat het ook is - eindelijk eindigt en je weer alleen bent, Alain.’ De woede was in haar toon te vinden, hoe erg ze deze ook probeerde te verbergen. Ze voelde zich betrayed, alsof zij niet degene was die dit had aangericht. ‘Mijn deur staat open zodra jullie je bedenken.’ Zodra ze kwamen smeken. Dat zou niet gebeuren.

Re: Hold my tongue - do mei 05, 2022 1:09 pm

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Ergens was hij lichtjes verbaasd dat Reyne uiteindelijk toch op stond. Van wat hij wist over haar, was dat een enorm grote stap voor haar en na wat hij vandaag gezien en gehoord had, kon hij het alleen maar aanmoedigen. Zodra Reyne hun kant op kwam gewandeld, zetten Casimir een stap opzij zodat ze langs kon wandelen in de richting van de voordeur. Zijn blik al gericht op Vanessa die begon te spreken.

Waar hij eerder niet geweten had of hij wat moest zeggen, was het nu anders. Ze had zich recht naar hem toe gekeerd, was duidelijk tegen hem aan het spreken en haar woorden zorgde ervoor dat hij één wenkbrauw ophief. Veel langer zouden ze hier niet blijven en het was al duidelijk dat Alain hier volledig klaar mee was. “Duidelijk betere ideeën dan degene die jij ze al die jaren hebt gegeven,” zei hij kalmpjes. Voor enkele tellen hield hij haar blik nog vast terwijl ze verder sprak. De deuren stonden nog steeds open voor Alain en Reyne voor als ze zich zouden bedenken. Casimir kon het niet laten om zacht zijn hoofd te schudden. “Heel erg bedankt voor de gastvrijheid, het was érg gezellig.” En met die woorden had Casimir zich naar haar omgedraaid, een teken hij klaar was met praten tegen haar. Hier ging hij verder geen tijd meer in steken.

Zijn grijze ogen vonden even die van Alain, om zijn gevoelens te peilen, voor hij even zachtjes knikte. Dat ze niet eens aan het eten toe waren gekomen, vond hij niet eens erg. Het was beter zo. Hoe sneller ze hier weg waren, hoe beter voor deze twee.

Re: Hold my tongue - vr mei 06, 2022 4:19 pm

A good guest does not overstay

Actually, a perfect guest stays at home

Het voelde alsof ze zweefde terwijl ze langs haar moeder toe stapte. Ze staarde voor zich uit, haar blik op Alain gericht. Naar de belofte van veiligheid. Ze voelde zich misselijk en panisch, maar tegelijkertijd stond haar gezicht nog enigszins strak. Alle emoties zouden later komen. Ze drukte haar gezicht tegen Alain's schouder aan toen hij haar dichter tegen zich aan trok, eventjes diep in ademend. Peaches kwispelde lichtjes, al bleef haar blauwe blik gespannen op de woedende vrouw midden in de kamer gericht.

Uiteindelijk kreeg Casimir de volle laag van de woede op zich gericht. Rey keek niet meer op, luisterde enkel met enige medelijden. Ze haatte het dat haar moeder zich zo gedroeg, maar ze bracht er ook niks meer tegenin. Ze was op, lamgeslagen. Haar blauwe blik gleed pas weer omhoog toen Casimir begon te spreken. Met grote ogen keek ze omhoog naar Cas, niet in staat om een woord uit te brengen. Ze konden maar beter weg.

Pas toen klonk de stem van hun vader. Zachtjes, niet geheel overtuigend. Maar voor de eerste keer. "Alain, Reyne, dit is toch niet.. wat jullie echt willen?" Reyne haar blik gleed langzaam naar haar vader, die wel daadwerkelijk pijn in zijn blik leek te hebben. "We zijn familie." Rey keek hem aan, een brok in haar keel. Ze had altijd beter gekund met hun vader dan met hun moeder. Maar hij had altijd, onverdeeld, de kant van hun moeder gekozen. "Familie doet dit niet Pap.. Familie is er voor elkaar.." Haar stem was zacht terwijl ze zich ook omdraaide. Pas toen begonnen de tranen over haar wangen te lopen.

Almost before we knew it, we had left the ground

cttw

Re: Hold my tongue - vr mei 06, 2022 4:44 pm

Tweekleurige ogen richtten zich strak op zijn moeder en Alain wilde zijn mond openen, toen Cas’ stem klonk. Even keek hij de ander wat geschrokken aan, voor een voorzichtige glimlach aan zijn lippen trok. “Misschien is het tijd om naar jezelf te kijken, ma,” waarschuwde hij de vrouw nadat Cas zich omdraaide. Hij wilde niet dat ze zo sprak tegen Cas, maar deze had zichzelf prima kunnen beschermen. Het was Vanessa die eens goed in de spiegel moest kijken. Zij was het probleem hier.

Uiteindelijk sprak hun vader toch op en het was Rey die als eerste reageerde. Alain hief zijn schouders dan ook en keek de man met een teleurgestelde frons aan. “Je weet waar ik woon. Je weet ons te vinden,” was wat hij tegen de man zei, voor hij zijn hand heel even kort steunend op Rey’s rug legde, voor hij zich ook naar de deur keerde en deze opende. Toen hij de deur achter hen sloot, voelde hij de ogen van hun moeder in zijn rug branden en—

Alain kwam midden in de voortuin tot stilstand en gezien hij Cas’ hand nog in de zijne hield, forceerde hij hem ook om te stoppen. Eén blik over zijn schouder was genoeg om inderdaad te bevestigen dat zijn moeder vanuit de woonkamer door het raam keek, alsof ze zich elk moment zouden kunnen omdraaien om alsnog op handen en voeten terug te komen en zich te verontschuldigen. En de gedachte die in zijn hoofd op kwam was zielig en onnodig en—

Zonder er verder over na te denken, stapte hij op Cas af, legde hij één hand op de man zijn wang en drukte hij zijn lippen zacht tegen die van de ander. “Bedankt,” fluisterde hij zacht toen hij enkele centimeters afstand nam. Hij slikte een verontschuldiging in en bewaarde die voor later, als hij aan Cas zo uitleggen waar vandaag op sloeg. Maar toen hij weer naar het raam keek en hij de woedende blik van zijn moeder zag, voelde hij zich niet alsof hij gewonnen had. Niemand hier had gewonnen, maar in elk geval hadden zij elkaar nog.

“Ik ehm— Ik leg het thuis uit,” verzekerde hij de jongen. Voor nu was thuiskomen het belangrijkste, dus viste hij zijn autosleutel uit zijn zak. Het idee aan nog lang rijden lag hem niet lekker, maar ze kwamen er wel.

Re: Hold my tongue - ma mei 09, 2022 2:59 pm

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Misschien dat het beter was als hij zijn mond gewoon dicht had gehouden, maar langs de andere kant zou het geen verschil meer maken. Alain en Reyne hadden beide hun keuze gemaakt en niets kon deze situatie momenteel nog verbeteren. Hij moest voor zichzelf opkomen en dat had hij gedaan. Als ze vrouw hem niet mocht, was dat niet zijn probleem. Dat ze maar naar die Kate – of wat haar naam was – ging als ze vriendjes wilde worden met iemand.

Zijn grijze ogen richten zich even op de andere persoon in de ruimte die precies voor het eerst wat leek te zeggen. Reyne haar woorden maakte het alleen maar eens zo duidelijk dat ze momenteel haar keuze had gemaakt. Ze zou hier niet blijven.

Hij volgde de twee naar buiten en richting de auto. Waar hij wist dat dit een kort bezoek ging worden, had hij nooit verwacht dat het zo kort zou zijn. Casimir zou je echter niet horen klagen, want hij was maar al te blij dat hij weer buiten stond.

Wat hij niet had verwacht was de plotse hand van Alain tegen zijn wang. De verrassing kon hij niet van zijn gezicht houden terwijl hij de andere aankeek, tot hun lippen elkaar raakte. Een kleine glimlach kon hij op dat moment niet onderdrukken, wetend wat de andere hiermee hoopte te bereiken. “Altijd.” Hij legde even een hand op die van Alain en kon het niet laten om nadien even naar Vanessa te kijken die kokend van woede voor het raam stond.

Nu was het eindelijk tijd om naar huis te rijden.

Re: Hold my tongue - ma mei 09, 2022 7:23 pm

A good guest does not overstay

Actually, a perfect guest stays at home

Ze was compleet overweldigd. Gelukkig had ze haar Pokéballs en licentie nog in haar zak gestopt. Voor geen goud ging ze nu nog terug om ze te halen, al wist ze zeker dat ze nog wel een keer wat spullen moest ophalen. Een rillerige zucht ontsnapte haar terwijl ze nog eventjes om keek en de woedende blik van haar moeder zag. Dat was genoeg om ervoor te zorgen dat de tranen met hernieuwde kracht achter haar ogen begonnen te drukken. Niet nu, nu nog niet. Ze moest nog heel even volhouden.

Ze had verwacht dat dit geen ultiem gezellig bezoek zou worden, daarvoor hingen er al veels teveel spanningen in de lucht. Maar dat dit de uitkomst kon zijn, daar had ze geen idee van. Ze keek eventjes met een zwakke glimlach op naar Alain toen deze Cas nog een keertje een kus op zijn lippen gaf. Ze wist dat het provocerend was, maar ze zag hoe gelukkig Cas Alain maakte. Waarom kon hun moeder dat niet zien? Waarom kon ze dat niet accepteren?

Ze schudde haar hoofd lichtjes en deed de autodeur open, Peaches op haar schoot nemend. Nadat ze de deur gesloten had, stond ze de tranen toe om opnieuw over haar wangen te laten lopen. Ze trok haar Rockruff tegen zich aan en drukte haar gezicht in die warme, vertrouwde vacht. Het was even teveel.

Almost before we knew it, we had left the ground

cttw

Tales of Sinnoh

Start the journey of a lifetime

Switch account

Tales of
Sinnoh