Tales of

Sinnoh

Het was niet enkel het uitlokken van zijn moeder. Ergens, diep van binnen, hoopte Alain dat zijn moeder zou zien wat er tussen hem en Cas speelde als hij haar een kans gaf om het te zien. Met één hand in die van de ander en zijn andere tegen de wang van de jongen voelde hij zich veiliger dan hij elk ander moment in dat huis had gevoeld. Hij drukte zijn lippen zacht tegen die van de ander en hield zich even daar, een moment van rust vindende in de aanraking. Hij hoopte, smeekte dat zijn moeder het zou begrijpen, dat dit was waar hij haar niet zou verliezen aan haar oneindige hoop dat hij iemand anders zou zijn dan hij was.

Maar, zodra hij weer naar achteren stapte en de vrouw zag, wist hij dat het onmogelijk was. Er was geen winnaar in de situatie en hij sloeg zijn ogen verslagen neer bij de realisatie dat zijn moeder hem zou verliezen. Hij had haar liefde nooit gehad, niet als zichzelf. Enkel het toekomstbeeld wat zij voor hem en zijn zusje had uitgestippeld. Ze waren niet genoeg. Vandaag zou dat eindigen.

En het was niet zo eng als het zou moeten zijn. Het deed pijn en hij wist dat het even zou duren voor hij eroverheen was, maar… de toekomst voelde niet hopeloos en dat was meer dan waar hij om kon vragen. Hij liet zijn hand zakken en viste zijn autosleutel uit zijn zak, om de auto open te klikken. “Laten we naar huis gaan.” Ze kwamen er wel. Met Rey kwam het ook goed. Het moest wel.