Tales of

Sinnoh

Een dagje buitenshuis spenderen met dit goede weer was altijd aangenaam. Even wat ontspannen voordat ze morgen bij Alain zijn ouders langs gingen. Casimir kon niet zeggen dat hij ernaar uit keek. Er waren leukere dingen die ze konden doen, maar dit blijven uitstellen was ook geen doen. Gelukkig waren het nog zorgen voor later en konden ze nu even genieten van de rust op het strand. Casimir had zijn zonnebril een tijd geleden alweer boven gehaald aangezien de zon altijd branden aan zijn ogen. Zelfs al was het nog maar lente.

Copper keek naar het water alsof het zijn ergste vijand was en gromde zacht toen het dichterbij kwam, tot het zijn poten raakten. Met een rare sprong maakte hij dat hij weg was, tot hij op een veilige afstand stond van het water. Casimir die het allemaal zag gebeuren, kon enkel zijn hoofd schudden. Maf beest. Ondertussen zetten hij alles klaar voor het vissen.

Zijn blik gleed even kort naar Alain om vervolgens zacht te zuchten. “Is niet gaan zelfs een optie?” Als ze nu nog zouden afzeggen, werd het waarschijnlijk alleen maar erger. “Daarbij ga ik je niet alleen laten gaan.” Zelfs al had Casimir het gevoel dat hij zelf niet erg welkom was bij die mensen thuis. Ze moesten er maar mee leren leven.

De hengel was klaar voor gebruik en Casimir gooide de lijn het water in. Om vervolgens de hengel niet heel de tijd vast te moeten houden, stak hij die in het zand. “Misschien valt het allemaal wel mee,” zei Casimir terwijl hij zich weer omdraaide naar Alain. Wie hij daarvan probeerde te overtuigen wist hij niet. Ondertussen had hij al genoeg verhalen gehoord om te weten dat hij niet teveel hoop moest hebben.

Na één keer de ouders van Alain te hebben ontmoet, wist hij al dat het niet de makkelijkste mensen waren. Alles behalve. De verhalen die hij er ondertussen over gehoord hadden, hielpen daar ook niet bij. Door zijn eigen ouders was het moeilijk om in te beelden hoe het was om zo op te moeten groeien en zelfs al dacht hij soms anders, mocht hij zichzelf gelukkig prijzen met de zijne. “We moeten niet lang blijven. Even ons hoofd laten zien en dan weer weg.” Hoe sneller ze weg waren, hoe beter.

Een pokémon hing aan zijn lijn en na die binnen te hebben gehaald, schudde Casimir zijn hoofd. “Maar niet vandaag.” De slak was— precies dat, een slak. Casimir probeerde het niet aan te raken en liet het met rust terwijl de pokémon terug naar het water toe bewoog.

Terwijl Alain de hengel terug klaar zetten, nam Casimir plaats op de grond, grijze ogen gericht op de blauwe pokémon die nu bijna uit zicht was. “Weten ze trouwens dat ik mee kom?” De vraag was ineens in hem opgekomen, en het was toch een belangrijk detail. Dan wist hij of hij zich niet welkom moet voelen, of helemaal niet welkom. Het was een groot verschil.

De lijn begon weer te bewegen, maar Casimir was niet snel genoeg met rechtstaan. Een blauwe kreeft verscheen. Opnieuw niets speciaal. Zijn ogen vernauwde hij echter toen hij iets grijs opmerkte tussen de scharen, maar vanaf hier kon hij niet zien wat het was. “Heeft die nu wat vast?” vroeg hij wat verward, zijn zonnebril omhoog duwend om het beter te bekijken.

Hoe meer Alain zei over zijn ouders, hoe harder Casimir op zag tegen die dag. Helaas was niet gaan geen optie, zoals de andere ook al had gezegd. Twijfelend keek hij hem aan, voor zijn blik naar het water ging. Hij moest het niet pikken. Het zou fijn zijn als hij wist wat wel te doen dan. Hij kon er toch ook niet tegen ingaan… “We zien wel hoe het gaat,” zuchtte hij. “Als ze er echter over gaan, zijn we gewoon weg.” In elk geval wilde Casimir ervan uitgaan dat het zo simpel was.

Of het veel beter was dat ze wisten dat hij mee ging, daar was Casimir eigenlijk niet zeker van. Hij trok één knie op en sloeg zijn armen er omheen. Hoe sneller ze ervan af waren, hoe beter.

Toen het blauwe ding echter uit het water verscheen, liet hij zijn hand weer zakken. “Ik heb geen idee,” zei Casimir met een vertrokken gezicht. Wat een afschuwelijke pokémon was dat. Het kroop verder de straat op en hield zijn klauwen dreigend in de lucht. Hierdoor werd het duidelijk dat wat er in zijn poten zat aan het bewegen was in een poging te ontwijken. De blauwe pokémon keek het duo echter kwaad aan en kwam steeds dichterbij.

Casimir stond zo snel als hij kon weer recht. “Denk dat we iemands maaltijd hebben verstoord,” mompelde hij. Ondertussen stond Copper aan zijn zijde en keek nieuwsgierig naar het lelijke blauwe en vooral kwade ding. “Heeft het haar?” ging Casimir verward verder nu hij het ding beter kon bekijken.

Hij kon zich nog herinneren hoe Alain nerveus was geweest om zijn ouders te ontmoeten. Eerst had hij het niet zien zitten, maar uiteindelijk hadden ze hem geen keuze gegeven. “Ze zijn ook niet altijd de makkelijkste maar, ja, op andere manieren.” Casimir probeerde een beetje te glimlachen, maar het voelde niet eerlijk om te zeggen dat de zijne niet makkelijk waren. Ze waren gewoon bezorgd, soms overbezorgd en wilde te veel doen om te helpen. Niet altijd de juiste strategie, maar het was beter als die van Alain.

De pokémon die ondertussen op het strand stond, en de naam Johnny Bravo had gekregen, zwaaide kwaad met zijn armen toen een Bubble Beam zijn richting op kwam. Of het de bedoeling was of niet, het ding dat hij in zijn klauwen had vloog weg en recht op Alain af. “Pas op,” waarschuwde Casimir nog, maar hij stond te ver weg en was niet snel genoeg om echt iets te doen. Het had wel het gewenste effect gehad, want het blauwe ding kroop terug richting de zee, al bleef hij kwaad met zijn klauwen in het rond zwaaien.

Het idee was goed, maar het ging net wat anders als ze in gedachten hadden. Casimir zag het zilvere ding op Alain afvliegen en het greep zijn been vast. Wat volgde was niet direct mannelijk te noemen. Het zag er niet naar uit dat het ding van plan was om iets te doen, buiten misschien onder Alain zijn shirt te kruipen. De Politoed deed zijn best in een poging het ding te verwijderen, maar was onsuccesvol.

“Wacht, rustig, blijf even kalm,” zei Casimir die nu aan de andere zijn zijde stond en — hoe vies het ook was — het ding vast greep. Toen hij het ding vast greep, had hij echter zijn ogen gesloten en hield hij zijn gezicht de andere kant op gedraaid. Zo snel hij kon, gooide hij het ding weer de grond op in het zand, waar het op zijn rug terecht kwam. De vele kleine pootjes bewogen heen en weer, maar vanzelf wist het niet recht te komen.

Maar Casimir had er even geen oog voor. Hij hield een hand uit naar Alain om hem recht te helpen. “Alles oké?” vroeg hij bezorgd. Hij zag er in orde uit, maar je wist maar nooit.

Was het verkeerd om dit een beetje grappig te vinden? Misschien wel. Normaal gezien zou Casimir er anders over te denken, maar de pokémon leek niet in staat veel te doen. Zeker nadat hij het de grond op had gegooid en niet recht kwam uit zichzelf. Hij hurkte neer voor Alain, maar keek heel even naar de zilveren pokémon die nergens heen kon.

“Ik heb geen idee,” zei hij hoofdschuddend. Nog nooit had hij zo’n ding gezien, en misschien maar goed ook. Een hand legde hij over die van Alain. ”Heeft het je wat gedaan?” vroeg hij, een blik die bezorgd stond, maar ondertussen keek hij ook lichtjes geamuseerd door de andere zijn woorden. De tranen in de ogen van Alain zorgde er echter voor dat hij zachtjes op zijn kaak beet en de geamuseerde blik verdween. Het zag er niet naar uit dat de pokémon heel veel deed. Buiten dat het nu met zijn korte pootjes naar de politoed greep. ”Kan je rechtstaan?” Voor de zekerheid vroeg hij het maar, voordat hij hem recht zou helpen.

Dat de pokémon Alain niets gedaan had, stelde hem gerust waardoor hij zich nu ook niet meer schuldig voelde. Het was ergens schattig om te zien. “Gelukkig,” zei hij met een kort knikje. Zonder problemen wist hij Alain terug op zijn voeten te helpen, het trekkende gevoel in zijn rug negeerde hij volledig, wat niet het slimste idee was.

“Al een idee waar?” vroeg hij. Opruimen en wat gaan eten. Met andere woorden weg gaan van het strand en de rare pokémon die hier zaten. Casimir keek nog eens naar de plek in het zand waar de pokémon had gelegen, maar daar zat nu alleen nog maar de politoed van Alain. “Zie, het is al weg,” zei hij om hem gerust te stellen, met een handgebaar naar de kleine put in het zand. Hij legde een hand op Alain zijn schouder, voor hij zich omdraaide naar de lijn om deze op te ruimen. Wat hij op zijn beurt niet zag, was dat de pokémon weer achter Alain zat, klaar om terug naar boven te klimmen. Deze had immers een nieuwe beste vriend gevonden.

“We kunnen alles in de auto leggen, en dan wandelen?” stelde hij voor. Zo groot was deze stad niet en het was een goede dag, dus waarom ook niet. Dan moesten ze niet met al die vissers spullen op een café zitten. Maar op dit moment zag het ernaar uit dat ze daar nooit zouden aankomen.

Eén gil was alles wat nodig was om alle alarmbellen te laten afgaan bij Casimir. Waar dat hij dacht dat het ding eindelijk weg was, bleek het dat niets minder waar was. Anders zou Alain niet zo reageren. Misschien was het toch niet zo ongevaarlijk als hij dacht.

Snel draaide Casimir zich om naar Alain, enkel om de andere volop tegen zich aan te krijgen. Gelukkig voor hen beide, wist hij een stap naar achter te zetten en zijn armen om hem heen te slaan. Hij wist zijn evenwicht te bewaren. “Alain! Kalm!” riep hij om hopelijk tot de andere door te dringen. “Waar zit het?” vroeg hij haastig, hij zag het ding namelijk nergens zitten, aangezien het verder naar Alain zijn rug aan het kruipen was.

Wat een rustig uitje naar het strand moest zijn, werd weer verpest door een hele hoop chaos. Allemaal omdat één pokémon Alain niet met rust wilde laten. Het zat weer op hem, maar Casimir had geen idee waar. Hij was er echt van overtuigd dat het ding weg was, maar niets was minder waar. Het zat op zijn been— nee niet het been zijn… rug!

Casimir had het gevoel dat Alain elk moment in een breakdown kon vallen en in tranen zou uitbarsten. Hij wandelde om de andere heen en ja hoor, daar zat het, kleine pootjes hielden zijn kleren stevig vast. “Ik doe mijn best— wacht even— niet bewegen!” Met een vertrokken gezicht keek Casimir naar het ding en twijfelde even, voor hij het ding vast greep. Net zoals daarnet wilde hij het weggooien maar— “Shit, shit, shit, Alain!” Het ding had nu zijn gips stevig vast en weigerde los te laten. Hij zetten enkele stappen achteruit, alsof hij zo weg kon komen bij het ding. Wat uiteraard niet werkte. Terwijl hij het los proberen te trekken, hield hij zijn adem in. Wat een kut ding!