Tales of

Sinnoh

Dit is wat je noemde karma. Als hij nooit had gelachen, was dit misschien nooit gebeurd, maar hij had het zichzelf aangedaan. Nu wist hij hoe Alain zich voelde; Soort van, want hij had gelukkig die vieze pootjes nog niet gevoeld en dat wilde hij zo houden. Het was echt een smerig ding.

Waar dat het makkelijk was om het ding van Alain zijn rug te trekken, was dat het niet met zijn gips. Het had zijn pootjes er omheen geslagen en liet niet los. Maakte niet uit hoe hard hij eraan trok — wat nog niet hard was met spieren die nog moesten genezen — het bleef standvastig vasthouden. “Het lukt niet,” riep hij met opbouwende paniek in zijn stem. De arm stak hij wat naar Alain uit, terwijl hij er zelf aan bleef trekken maar zonder succes. Het hield zich enkel steviger vast. “Kom op—” mompelde hij ademloos. “Waarom laat het niet los!” Wat was dit ding zelfs? Met grote ogen staarde hij naar het ding, voor hij even op keek naar Alain met een smekende blik.

Met zijn andere hand hield Casimir zijn arm beet, zodat Alain het ding eraf kon trekken zonder al te veel problemen. Gelukkig voor hen, ging het heel makkelijk. Met zijn hand ging hij over de gips, alsof er allemaal vuil op hing dat er nu af geschrobd moest worden. Allemaal terwijl dat Alain er stond, met angst in zijn ogen en de pokémon zo ver mogelijk bij hem vandaan

Wat nu?

“Geen idee?” Nu dat Alain het rechtop hield, kon Casimir de onderkant van het ding zien, en daarbij de grote rode ogen die hem recht aankeek. Zijn hart sloeg een tel over. “Wat is dat ding,” zei hij ademloos waarbij hij het niet kon laten om een stap naar achter te zetten. Wat een vreselijk eng ding. “Gooi het weg? De zee in? Ik heb geen idee.” Hoe sneller dat het weg was, hoe beter. Als het ergens in de zee zou belanden, was het vast niet snel genoeg om terug het land op te kruipen voordat de twee weg waren.

De pootjes waren weer aan het bewegen, in een poging weg te geraken, maar opnieuw lukte het niet. Het leek echt zijn best te doen, de poten zo snel mogelijk te bewegen, alsof dat wat zou uitmaken, maar het deed niks. Helemaal niets totdat— “Shit, Alain, laat los, nu!” Het ding in Alain zijn handen begon te gloeien en Casimir wilde naar de andere zijn pols grijpen om hem weg te trekken, maar de pokémon die groter werd, stond in de weg.

Waar de pokémon er eerder nog extreem onschuldig uit had gezien, was nu niks meer van waar. Lange messen als klauwen glinsterde gevaarlijk in het zonlicht en Casimir wilde er niet eens over nadenken wat die dingen konden aanrichten. Ze moesten iets doen nu, en snel.

“Copper!” riep Casimir, maar de beste Houndoom stond een hele eind achter hem, nog net niet te bibberen van de angst. Wat had hij daar nu weer aan? De rest van zijn pokémon had hij niet eens meegenomen omdat het anders te druk werd. Ontevreden met het gedrag van zijn pokémon, klikte hij zijn tong voordat hij weer snel keek naar Alain en het ding dat een stap naar voor zetten, als Alain er één naar achter zetten.

“Het komt goed!” Hopelijk dat Alain meer vertrouwen had in hem, dan Casimir in zichzelf. Nog steeds had hij geen idee wat hij kon doen. “Kom op Copper,” histe hij, maar de pokémon liet enkel een jank horen. Zolang de pokémon weg was, zou alles goed zijn en er was nog maar één ding waar hij op kon komen. Speciaal voor deze dag, voor als ze een pokémon zouden vinden, had hij pokéballs bij. Eén ervan greep hij erbij, om op de zilveren pokémon af te gooien die net zijn armen aan het spreiden was.

Eenmaal de pokémon weg was, kon Casimir eindelijk weer naar adem happen. Een hand legde hij op de plek van zijn hart. Het voelde alsof die ieder moment uit zijn borst kon ontsnappen, zo snel klopte zijn hart. Lang duurde het echter niet, voor hij snel op Alain af stapte. “Alle oké?” zijn ogen liet hij over de andere heen glijden, maar het zag ernaar uit dat er niks was gebeurd. Een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen.

Traag schudde hij even zijn hoofd. “Ik heb geen idee.” Nog steeds klonk hij wat buiten adem, en hij ging voor zijn Holo Caster. Die kon hen vast meer vertellen.

Copper, als de held dat hij was, schoot nu wel naar voor en gromde kwaad naar de pokébal in in het zand lag. Met zijn puur duwde hij ertegen, enkel om te blaffen toen het door zijn eigen doen bewoog. “Copper,” ze Casimir streng. Dadelijk liet hij dat ding onbedoeld weer uit de bal, en dat konden ze niet hebben.

Ondertussen had de pokédex applicatie op zijn Holo Caster de pokémon gevonden. Hij hield het apparaat ook wat voor Alain, zodat hij mee kon kijken.“Het zou een Kabutops zijn?” zei hij twijfelend. Nog nooit had hij ooit van zo een pokémon gezien. Misschien als hij opgelet had tijdens de schooltripjes naar een museum wel, maar daarin interesseerde hij zich niet. “Hoort normaal uitgestorven te zijn.” Wat deed het dan hier?

Zo’n grote pokémon die er gemeen uit zag, en het liet zich wegjagen door een grommende Vulpix die minstens twee keer zo klein was. Hij kwam Achter Casimir zijn benen staan, blik nog steeds gericht op de pokéball. Als hij de pokémon onder andere omstandigheden had ontmoet, zou hij een ander beeld hebben gehad van Copper. Maar na alles en het feit dat het beest gebleven was zelfs al kende ze elkaar niet, dat veranderde alles.

Casimir kon het er alleen maar mee eens zijn en knikte enkele keren. “Voorlopig kan het in elk geval niks meer doen,” zuchtte hij terwijl hij door zijn knieën ging op de pokéball op te rapen. Voor enkele tellen keek hij ernaar en schudde zacht zijn hoofd. “We zien wel wat—” maar voor hij kon uitspreken, sprong Alain ineens recht. “Ja, natuurlijk, direct.” Hij strak de pokéball weg en begon zo snel mogelijk al het materiaal op te ruimen zodat ze weg konden.