Tales of

Sinnoh

Terwijl Casimir op zoek was naar een schaar, kon hij de grote pokémon vanuit zijn ooghoeken zien staan. De Corviknight stond aan het raam van de achterdeur naar binnen te kijken, waarschijnlijk hem in het oog aan het houden. Casimir zou liegen als hij zei dat hij er niet nerveus van werd, want dat werd hij wel degelijk. Nooit werd de blik minder intens en op een manier wist je gewoon wanneer hij aan het kijken was, zelfs wanneer je er met je rug naartoe stond. Gelukkig deed de pokémon verder niks verkeerd.

Eenmaal de schaar gevonden, ging hij naar buiten, waar hij werd opgewacht door de Corviknight. “Laten we dat verband eens verwijderen.” Casimir trok het lichtjes naar voor, zodat hij in een rechte lijn door het verband heen kon knippen. Hopelijk was de vleugel goed genezen. Eén uiteinde hield hij vast, zodat hij de rest bij elkaar kon rollen om weg te gooien.

De pokémon spreidde zijn vleugels en fladderde er wild mee. Voor Casimir was dat genoeg om direct bij hem weg te stappen, en ook maar goed want de pokémon zetten zich af en vloog de lucht in. Dat was het dan. Hij hield een hand boven zijn ogen terwijl hij keek naar de Corviknight die wegvloog. “Bedankt Casimir, was heel lief van je om te helpen. Dit zal ik nooit vergeten,” mompelde hij wat tegen zichzelf. Zoveel voor de pokémon gedaan en dan ging hij weg zonder hem nog maar twee keer aan te kijken.

Omdat er verder niks te zien was buiten, draaide Casimir zich maar om en ging weer naar binnen. Het verband gooide hij weg in de vuilbak en vervolgens opende hij de deur van de ijskast. Wat ging hij— een luide kraai, deed Casimir net geen hartverzakking krijgen. Nog nooit had hij zich zo snel omgedraaid en de fles cola die hij net vast had genomen, lag op de grond.

Casimir zetten enkele stappen opzij en zag dan hoe de Corviknight die eerder weg was gevlogen, zijn kop door de achterdeur naar binnen had gestoken en al met één poot binnen stond. “Nee, niks daarvan!” Als Alain het al niet leuk vond dat Copper overal tegenaan liep, zou hij dit helemaal niet goedkeuren. In plaats van naar buiten te gaan, wrong de Corviknight zich in alle mogelijke bochten en voor even leek het alsof hij vast zat, tot hij binnen stond.

Zijn mond viel een beetje open, voor hij zich wist te herpakken en op de pokémon af stapte. “Naar buiten, nu,” zei Casimir terwijl hij in de richting van de deur wees, maar de pokémon stapte enkel verder naar binnen. Hoe had de pokémon het überhaupt voor elkaar gekregen om zich door de deur te wringen? Even ging zijn blik van de pokémon naar de deur en weer terug, maar hij zag geen enkele mogelijkheid waarin de pokémon er voor een tweede keer doorheen zou komen, zeker niet nu ze binnen stonden en minder ruimte hadden.

Misschien dat— het was vast de enige oplossing wilde hij de pokémon buiten krijgen. Zonder verdere uitleg ging Casimir op zoek naar de lege Love Ball die hij op het festival had gekregen en hield die voor de Corviknight. “Het is de—” begon hij, maar de grote vogel duwde zelf zijn neus al tegen de bal aan.

[Link naar Journey]
[Link naar bonds]