Tales of

Sinnoh

Ze had haar pokémon bezocht bij Anna Willow haar lab. Dat had ze gedaan na het hele gebeuren met het ei van Sal en Muddy. Haar Mudbray stond te grazen bij het meer. Die leek het allemaal niet zo veel te schelen. Sal leek het haar ergens wel kwalijk te nemen. De altijd vrolijke pokémon die ze van Dex had overgenomen. In ruil voor dat hij haar als model had mogen gebruiken. Het leek er eerder op dat hij blij was dat hij de Spheal kwijt was geweest dan iets anders. Zij had haar met liefde overgenomen. Ze was mooi, roze, door haar shiny eigenschap. Nu ze had besloten om soms een ei te breeden, kon ze sowieso wel van pas komen. Helaas had haar eerste breed niet zo best uitgepakt. Daar voelde ze zich nog steeds enorm schuldig over. Sky was aan het badderen in lake Verity. Ondanks alles verscheen er toch even een glimlachje rond haar lippen. Bij het zien van de Starly die zich duidelijk vermaakte in het water.

Muddy bleef onverstoord dooreten. Toen de wind ineens aan begon te wakkeren. Hij draaide wel even zijn kont tegen de wind, maar voor de rest bleven de kaken van de Mudbray gras malen. Sky stopte wel met badderen en keek naar de lucht. Een Starly was natuurlijk ook meer afhankelijk van het weer, misschien dat ze er daarom zo op was gefocust. Ook Milly keek eventjes naar de lucht. Eigenlijk wilde ze gewoon blijven zitten. Wie weet dat wat regen het verdriet van haar af kon wassen. Waarschijnlijk sloeg dat nergens op, maar stiekem had ze ook gewoon geen puf om te verplaatsen. Ze was eventjes zo klaar met alles.

Even keek Milly naar de lucht. Die nu wel erg donker begon te worden. Kort aarzelde ze, maar ze bleef alsnog zitten. Het was misschien dom maar ze had wel zin om even tot aan haar onderbroek doorweekt te regenen. Muddy brieste even zacht. Sky kwam uit het water en fladderde naar haar toe. Ze tweette eventjes. Alsof ze haar wilde waarschuwen voor het noodweer. Milly aaide haar over haar verenkleed. “Het is maar regen Sky. Ik ben niet van suiker.” Stelde ze haar Starly toen gerust.

Oké nu werd het misschien toch wel wat gevaarlijk. De bliksem sloeg niet ver van hun vandaan in. Sky verstarde en Muddy hinnikte geschrokken. Snel kwam ze overeind en greep zijn halstertouw. Aangezien ze zag dat hij op het punt stond om er vandoor te rennen. Ze trok zijn hoofd naar beneden en aaide kalmerend over zijn neus. Haar Mudbray snoof met opengesperde neusgaten. Ze trok hem mee naar Sky. Liet haar Starly op haar arm klimmen en liep naar een kleine grot iets van het meer af, die haar eerder al opgevallen was. Muddy stribbelde wat tegen aan het halster en probeerde zichzelf los te trekken. “Het is oké Muddy, we zoeken een veilige plek kom.” Probeerde ze hem te kalmeren.

Muddy trok haar weer mee de grot uit. Toen een boze Cramorant begon te schreeuwen. Blijkbaar was dat op het moment iets te veel voor haar al nerveuze Mudbray. Hij bleef stug achteruit lopen terwijl Milly half rennend, half vallend werd meegesleurd. “Ho Muddy, ho!” Riep ze geschrokken. Sky vloog op en begon om Muddy zijn hoofd te cirkelen. Totdat ze plots boven op het hoofd van de Mudbray ging zitten. Dat hielp want Muddy stond direct perplex door de actie van haar Starly stil. “Bedankt Sky!” Hijgde ze.

Ze werden er niet schoner op. Muddy zijn hoeven en haar schoenen zaten onder de modder. Ook zaten er meerdere modderspetters aan haar Mudbray zijn benen en buik. Ondertussen was ze ook tot aan haar onderbroek doorweekt, zoals ze had gewild. Dat doel was in ieder geval bereikt. Alleen wist ze nog steeds niet hoe veilig het was om daar gewoon te blijven staan. Ze klopte op haar schouder. Direct vloog Sky van Muddy zijn hoofd op haar schouder. Toen trok ze zachtjes aan het halstertouw om Muddy mee te kunnen leiden. Het was vrij zwaar door de klomp modder. Waardoor haar Mudbray even brieste, maar het was een sterke pokémon. Hij kon wel wat hebben. Dus wist ze een spleet tussen twee rotsen te bereiken. Daar zou de regen in ieder geval minder zijn. Ze wist zichzelf en Muddy in de spleet te krijgen. Door de rotsen voelde de storm daar een stuk minder heftig.

Milly pakte een borstel uit haar rugtas. Toen hurkte ze bij Muddy neer en probeerde de modder van zijn hoeven te borstelen. Dat lukte gelukkig aardig. Terwijl ze daarmee bezig was verscheen er ineens een Psyduck voor de spleet waar zij haar pokémon tussen had geleid. Die keek haar wat verward aan. Er ontstond een vriendelijke glimlach rond haar lippen. “Wij schuilen hier voor het onweer.” Verklaarde ze toen aan de pokémon. Die hield even zijn kop wat scheen en bleef hun aanstaren. Goed dit begon toch wat creepy te worden. Ze voelde de klauwen van Sky ook wat harder in haar schouder knijpen. Dus kwam ze weer overeind en bleef kort in tweestrijd staan. Moest ze hier ook weggaan? Deze Psyduck leek niet boos zoals de Cramorant. En de luwte van de rotsen beviel haar wel. Dat scheelde een heel stuk regen en sowieso was hier geen wind.

De Psyduck kwam bij hun schuilen. Zij vond dat niet zo erg. De flaporen van haar Mudbray draaiden wel ietsje naar achteren. “Lief zijn.” Zei ze tegen hem. Hij brieste even en schraapte met zijn hoef over de grond. Haar Starly bleef stil op haar schouder zitten, maar je moest haar nooit onderschatten. Sky beschermde Milly door dik en dun. Ze hield de Psyduck dus ook strak in de gaten. Die was zich van geen kwaad bewust en ging rustig zitten. Ergens vond Milly de ogen van een Psyduck altijd wat eng, verder hadden ze wel schattige voetjes. Alleen misschien was er nog wel een pokémon met soortgelijke voeten, waar ze niet zo de rillingen van kreeg. Even snuffelde ze in de lucht, wat rook daar zo? Milly kwam wat naar voren en keek om de Psyduck heen naar buiten. Was het nu recht onder haar neus en was het de Psyduck, of was het iets anders? Misschien buiten de spleet waar ze aan het schuilen waren. Dus keek ze om het hoekje.

Het probleem was, dat ze niet over de Psyduck heen kon stappen. Dus kon ze niet echt de locatie van de geur bepalen. Ook kon het nog steeds van die Psyduck afkomen, dat wist ze gewoon niet. Wat ze wel wist dat het stopte met regenen. Hier chillen vond ze best gezellig hoor, maar ze wilde er ook wel weer eens uit. Ook om naar het pokémonei in haar rugtas te kijken. Of het daar nog helemaal goed mee was. Even begon haar hart sneller te slaan, van de lichte paniek. Niet omdat de Psyduck voor de ingang zat, maar door het pokémonei. Het gebeuren met haar eerst gebreede ei kwam direct weer naar boven. Ze slikte de brok in haar keel weg en keek de Psyduck aan. “We kunnen weer tussen de rotsen uit hoor. Het stopt met regenen.” De Psyduck deed zijn hoofd weer scheef, maar verplaatste nog steeds niet. Muddy schraapte ongedurig met zijn hoef over de grond achter haar. Toen deed hij een stap naar voren en gaf de Psyduck een ongeduldig duwtje. Daardoor begon de Psyduck allemaal geluiden te maken. “Muddy!” Riep ze geschrokken.

Ze wist niet precies wat er gebeurde, maar ineens lag ze op de grond. De wereld draaide en ze hoorde Sky kwaad kwetteren. Milly wist haar blik niet meer scherp te stellen. Sky was voor Muddy gevlogen die inmiddels tegen de rotswand stond te beuken, door de Confusion aanval van de Psyduck. De Psyduck leek alles eens rustig te overzien. Toen kwam haar Starly naar haar en probeerde haar weer overeind te trekken, maar Milly was nog te ver van de wereld om mee te helpen en Sky was nog niet sterk genoeg om een dood paard omhoog te trekken. Dus liet Sky haar weer gefrustreerd zakken. Toen kwam de Psyduck naar haar toegelopen en tikte met zijn snavel tegen haar voorhoofd. Ineens werd alles weer helder en kwam ze nog steeds wat beduusd overeind. Wat was er gebeurd? Haar blik gleed naar Muddy die elke keer tegen de rots aan bokte. Even wreef ze in haar paarse ogen, nog niet echt in staat om er iets aan te doen.