Tales of

Sinnoh

Milly keek naar de Psyduck, die druk aan het kwetteren was, en ineens begon het haar weer te dagen. Shit… Ze liep nog wat wiebelig naar Muddy toe. Ze greep zijn halstertouw. “Ho jongen, ho..” Murmelde ze geruststellend. Hij draaide zich naar haar om en even was ze bang dat hij de aanval op haar door zou zetten, alleen toen leken zijn ogen weer helder te worden. Haar Mudbray schudde eventjes zijn hoofd en brieste toen weer. Waardoor Milly haar schouders, die ze onbewust had aangespannen, weer ontspande. “Oké we kijken wel of er een andere uitweg is.” De Psyduck stond immers nog steeds in de weg en ze wilde hem niet weer lastig vallen. Dus trok ze Muddy mee verder de inham tussen de rotsen in. Sky vloog boven Muddy en ging op de kont van de Mudbray zitten. Terwijl ze om haar heen keek.

Milly lag bijna met haar neus op de rotsen. Ineens was haar voet blijven steken en struikelde ze voorover. Het was dat Muddy zijn hoofd omhoog trok en haar daarmee redde van haar val. Aangezien zij nog steeds zijn halstertouw vast had en dus weer overeind werd geholpen. Of het bewust of onbewust was wist ze niet, maar gelukkig had hij het gedaan. “Dankjewel Muddy.” Zei ze dan ook. Toen keek ze om waarover ze eigenlijk was gestruikeld. Haar ogen werden groot toen ze de tweekoppige vogel zag, die ze waarschijnlijk uit zijn slaap had gehaald. De vier ogen keken haar lichtelijk gepikeerd aan. “Rennen…” Toen rende ze zo goed en zo kwaad vooruit door de kloof, waarbij ze meerdere malen haar armen langs de rotsen schaafde. Alleen de snavel die ze soms langs haar voelde zoeven, was genoeg om haar door te laten rennen.