Spencer was het eens met zijn idee om te gaan kijken bij de balie en Vince sloeg zijn rugzak over zijn schouder heen, waarna hij Arcadium bij zich floot en door de deur naar buiten liep. Hij keek eventjes om zich heen, iedereen was rustig aan het werk en had niet door met wat voor een soort taak zij bezig waren. Behalve één nurse, die op hem af kwam gelopen toen hij in de buurt van de balie kwam. Hij herkende haar als dezelfde nurse die hen de opdracht had gegeven. "Oh, hallo." Zei hij rustig. "Ik ben opzoek naar nog een paar zak-" verder kwam hij niet, want op dat moment sputterde al het licht om hen heen en werd 't donker. De jongeman zuchtte zachtjes. "Zaklampen," maaktre hij zijn zin af. "Het ziet er naar uit dat de Joltiks ervoor gezorgd hebben dat de stroom uit gevallen is. Spencer en ik zijn bezig met ze te vangen en we kunnen best wel wat batterijen of lampen gebruiken," legde hij snel uit. De zuster knikte en leidde hem in de richting van een voorraadskast, waar hij vier zaklampen in zijn handen geduwd kreeg. "Dit moet voldoende zijn," constateerde Vince en terwijl hij er één aan deed, liep hij snel terug naar waar Spencer was. Hij opende de deur en scheen met de zaklamp naar binnen toe. "Ze hebben de stroom laten uitvallen, niets werkt meer. Maar hopelijk kunnen we ze lokken met de lampen. Wat denk je, één voor één of een grote bundel maken?" vroeg hij, terwijl hij richting de jongeman liep en de zaklampen op de grond legde.
De kelderdeur viel met een klap achter Vince dicht en Spencer was alleen gelaten met zijn eigen gedachten, verkerend in zijn eigen gezelschap. Hij benutte de tijd die Vince weg was om halfslachtig de rest van de kasten langs te gaan, brommende geluidjes makend die een beetje op het gespin van de Joltik’s op zijn zaklamp leek. Toen klonk er een doffe klap en vielen alle lichten in de kelder uit. Spencer bleef staan als aan de grond genageld, blij dat hij zijn zaklamp had. Hij wist tenslotte een enkele Joltik aan te trekken die pardoes van het plafond op zijn zaklamp was gevallen en daar nu tevreden op snorde. Piepkleine elektrische pulsen knetterde aan zijn miniscule pootjes. Spencer raadde dat hij op de lamp had gezeten voordat die uit was gevallen. Na een niet te lange tijd keerde Vince terug en Spencer begroette hem zwijgend. “‘K heb het gemerkt,” zei hij droogjes toen Vince hem meedeelde dat de stroom was uitgevallen. No shit genius. “Laten we maar gewoon ergens gaan zitten en wachten. Ik heb er in de tussentijd nog eentje gevangen-” hij toonde Vince de zaklamp waarop de Joltik snorrend heen en weer wiegde. “Het is een kwestie van tijd voor ze naar ons toe komen als onze zaklampen de enige bron van energie zijn. Kom, we maken ‘t ons gemakkelijk en laten ze naar ons toekomen.” en met die woorden liep Spencer naar de generator en ging er met zijn rug tegenaan zitten. Een zucht ontsnapte uit zijn keel en hij haalde een hand afwezig door zijn haren. Ik verwens professor Cypress. Schoot er door zijn hoofd.
1, 2
