Tales of

Sinnoh

Hazel’s lippen speelden kort omhoog in een glimlach toen Shiro zijn woorden sprak. Ze leken twee compleet tegengestelden te zijn, maar toch konden ze het goed met elkaar vinden en leek elke nieuwe plek waar ze kwam hun weer terug bij elkaar te brengen. Ze waren natuurlijk beiden trainers met een missie en dus was het niet meer dan logisch dat ze elkaar vaker zouden tegenkomen, maar hun stappenplan zou waarschijnlijk niet helemaal hetzelfde zijn en dus zou één van de twee uiteindelijk toch af moeten veren van het pad dat ze nu gezamenlijk leken te volgen. ”Ik kan me voorstellen dat dat een advies is dat je zelf niet opvolgt,” zei ze met opgetrokken wenkbrauwen tegen hem. ”Volgens mij ben jij een behoorlijk sociaal persoon als je anderen ontmoet.” Ze grinnikte. ”Ik heb me als een absolute bitch gedragen toen we elkaar voor de eerste keer zagen en zelfs bij mij wist je je hoofd koel te houden.” En toen kwam er een vraag bij haar op die ze allerminste had verwacht, maar die wel prangend genoeg was om te doen tegenhouden. ”Dat doet me afvragen wat er gebeurt als je een lief meisje ontmoet,” probeerde ze op een grappende manier te zeggen, maar een raar gevoel nestelde zich in haar maag en ze fronste kort met haar wenkbrauwen. What the hell?

Hazel trok haar wenkbrauwen ietwat sceptisch naar Shiro op toen hij zei dat hij het interessant had gevonden en ze keek hem onderzoekend aan, maar ze kon geen teken van liegen vinden in zijn blik en haar gezicht werd algauw weer neutraal. Die neutraliteit veranderde naar een blos toen hij aangaf dat hij haar interessanter vond dan een lief meisje. ”Dat heb ik nog niet veel jongens horen zeggen,” probeerde ze op een nonchalante toon te zeggen. ”Of ze vonden het na één nacht wel genoeg of ze hielden het slechts een paar weken met me uit. Geen weg daar tussenin.” Haar mondhoeken trokken zich omhoog en ze richtte haar blik weer op hem. Nu deed ze net alsof ze al heel veel nachten gespendeerd had met een paar gasten, maar dat viel wel mee. Na de dood van haar moeder was ze een tijdje van het pad afgeraakt en liet ze zich iets sneller het bed in praten dan ze normaal gezien gedaan zou hebben, maar die tijd was nu voorbij. ”En jij?” vroeg ze vervolgens zo nonchalant mogelijk. ”Heb jij al veel geluk gehad op dat vlak?” Ze wist niet zeker waarom ze dat zelfs van hem wilde weten, maar ze merkte wel dat ze heel erg geïnteresseerd was naar het antwoord dat zou volgen.

Hazel wierp hem een verwonderde blik toe toen hij zei dat hij geen serieuze relaties had gehad omdat de meesten het opgaven als ze hem beter leerden kennen. ”Waarom?” vroeg ze met een frons. ”Ben je dan zo anders in het begin dan als iemand je beter leert kennen?” Ze moest eerlijk zeggen dat ze alleen nog maar verbeteringen bij hem had gezien. Hij was zorgzaam, hij kon ook best lieve dingen zeggen en hij wist hoe hij met haar moest omgaan. Ze wist nog hoe hij had gereageerd toen ze huilend wakker was geworden en wist nog hoe dankbaar ze hem was geweest toen hij iets had willen vinden om haar van haar verdriet af te leiden, in plaats van te blijven aandringen of er van door te gaan. Nee, ze kon zich niet voorstellen waarom een meisje het bij hem op zou geven, maar ze moest eerlijk toegeven dat ze het nu wel goed vond dat ze dat hadden gedaan. Ze wist niet precies waarom, maar ze zou het niet aangenaam hebben gevonden als hij nu een meisje had leren kennen waar hij wel een speciale band mee had gehad. Dat irritante gevoel van daarnet nestelde zich weer in haar maag en Hazel probeerde zich af te leiden door haar goudkleurige kijkers te focussen op zijn rode.

Hazel wist niet goed wat ze moest voelen toen Shiro aangaf dat hij blijkbaar het serieuzere type was. Meestal was het andersom. Meestal wilde de jongen juist niks romantisch en het meisje wel. Het verwarde haar. ”Maar…” Ze liet haar blik kort naar de grond glijden en sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze nadacht over hoe ze deze vraag ging formuleren. Wilde hij met haar ook iets serieus? ”Wat maakt dat dan van ons?” vroeg ze verward aan hem, haar goudkleurige kijkers weer naar hem richtend. ”Ik kan hieruit dus opmaken dat je niet zomaar met een meisje het bed in duikt.” Ze beet op haar onderlip. Wat gecompliceerd allemaal, juist omdat zij wél met hem naar bed was gegaan gewoon voor de lol. Wilde dat zeggen dat hij al die meisjes met wie hij had bed had gedeeld stiekem leuk had gevonden? En wat maakte dat dan van hun? Ze schuifelde ongemakkelijk met haar voeten. Ze moest eerlijk toegeven dat er wel iets tussen hun was, maar… maar wilde ze het écht zo ver laten komen? Durfde ze zich echt weer aan iemand te binden na wat er gebeurd was met haar moeder?

”Ik zou me ook niet voor kunnen stellen dat ik met een jongen het bed in zou duiken die ik harstikke lelijk vind,” sprak ze op een droge toon tegen Shiro, al begreep ze wel wat hij wilde zeggen en de knoop in haar borst nam wat af. ”Ik…” Ze beet kort op haar onderlip. ”Ik heb ze nooit de kans gegeven om het daarna iets serieus te laten worden, want ik kapte altijd al het contact af.” Ze haalde haar schouders op. ”Ik ben er niet klaar voor om je te vertellen waar dat volledig aan ligt, maar houd het voorlopig maar op trust issues.” Nee, ze was nog niet klaar om Shiro te vertellen over haar moeder. Dat had ze niemand verteld op deze reis door Sinnoh en dat was ze voorlopig ook niet van plan. Ze wilde niet dat anderen medelijden met haar zouden krijgen en haar daardoor anders zouden gaan behandelen, al dacht ze niet dat Shiro dat zou doen. Maar je wist maar nooit. Ze liet haar blik weer naar boven glijden toen hij zijn woorden sprak en ze glimlachte naar hem. ”Ik denk dat we het nog gaan moeten uitzoeken, maar ik denk dat ik zou liegen als ik zou zeggen op dit punt dat je alleen maar een simpele onenightstand was waar ik voor de rest niks meer mee te maken wilde hebben.” En aan de ene kant baarde haar dat angst omdat dat wilde zeggen dat ze zich wéér kon hechten aan iemand die ze zou kunnen verliezen, maar aan de andere kant voelde het ook goed. Alsof het zo moest zijn.

Hoewel die rare gevoelens haar ergens wel angst bezorgden, voelde het ook wel fijn dat ze er zo over konden praten. Natuurlijk waren ze beiden in de twintig – ze had Shiro’s exacte leeftijd nooit gevraagd, maar ze nam aan dat hij ouder was dan haar – en was het al iets meer vanzelfsprekend dat ze er als volwassenen over konden babbelen dan als ze beiden in hun tienerjaren hadden gezeten, maar toch was het nog steeds geen makkelijk onderwerp en eentje die ze – als ze eerlijk was – zou hebben gemeden als het ieder ander persoon dan Shiro was geweest. ”Ik denk dat zulke dingen ook nooit simpel zullen zijn,” grinnikte. ”Al kan ik je wel beloven dat als ik er achter mocht komen dat het langs mijn kant meer zou worden, dat ik daar ook wel eerlijk over zou durven zijn,” beloofde ze hem met een kleine glimlach. En als ze heel eerlijk was, dan had ze wel het vermoeden dat het best wel eens in die richting kon gaan. Ze wilde echter niet te hard van stapel lopen en gewoon zien waar hun ontmoetingen naar zouden leiden. Hazel liet haar blik naar de bomen achter Shiro glijden toen één van de takken met een hels gekraak af brak en op de grond viel. Ze zette haar handen in haar zij en keek streng naar Rex, welke een lachstuip leek te hebben. Om hem heen lagen wat rotsen en dus was het vrij simpel om te raden wat de Pokémon gedaan had om dat voor elkaar te krijgen. Rex negeerde haar blik en sprong op de tak, waarna hij kirrend naar Shark riep en hem uit leek te dagen wie het hoogste durfde te klimmen.

Een strengere blik verscheen in de ogen van Hazel toen haar Pokémon haar negeerde en zich omdraaide naar Shark om hem uit te dagen. Hazel liep meteen op Rex af toen Shiro dat ook deed en floot hoog en schel. Rex keek meteen in haar richting en Hazel maakte een “kom-hier” gebaar. Rex protesteerde luid en Hazel sloeg haar armen over elkaar heen, een onmiskenbare waarschuwing in haar ogen liggend. Rex liet zijn kopje hangen en sprong uiteindelijk uit de boom. ”Dadelijk raakt Shark gewond. Zou je dat willen?” vroeg ze streng. Rex schudde zijn kopje bedroefd en ging tegen haar benen aan zitten, zijn misnoegde blik op Shark gericht. Hazel grinnikte en boog zich naar voren zodat ze de Pokémon een klopje kon geven op zijn flank. ”Wij moesten maar weer eens gaan,” zei ze met een glimlach tegen Shiro. ”We hebben nog wel wat training te doen en Kai en ik hebben nog een band waar we aan moeten werken.” Dat was niet gelogen: als ze dit wilde laten werken, dan moest ze ervoor zorgen dat haar band met Kai beter zou worden. Al zeker voordat ze de eerste gym zou uitdagen. Ze liep naar Shiro toe en na kort twijfelen duwde ze zich omhoog op de tippen van haar tenen en drukte een snelle kus op zijn wang. ”Ik zie je nog wel eens, dan,” glimlachte ze naar hem en ze boog zich voorover om Shark een aaitje over zijn bol te geven, waarna ze Rex afscheid liet nemen van Shark en vervolgens omkeer maakte. Ze floot naar Aether en Kai en beiden kwamen naar haar toe, de ene wat sneller dan de ander. Ze keek nog één keer over haar schouder naar Shiro om naar hem te zwaaien en liep vervolgens verder. Ze had zo het idee dat het deze keer een stuk minder lang zou duren eer dat ze elkaar weer zouden zien.