Tales of

Sinnoh

‘Een momentje!’ Weergalmde de verpleger’s stem door de wachtruimte. Blijkbaar was ze bezig met een spoedgeval, waardoor hij (de oh-zo-belangrijke stagaire voor de dag) zich op een van de stoelen in de wachtruimte had neergezet. Met een diepe zucht haalde hij een sigaret tevoorschijn, maar helaas werd hem dat ook niet gegund. Een van de wachtenden klaarde haar keel, en wees vervolgens naar het ‘niet roken’ bordje. Great.

Hij leunde achterovr tegen zijn stoel en besloot geduldig te wachten tot de verpleger klaar was met het spoedgeval. Zijn wenkbrauwen trokken zich langzaam omhoog toen een ‘bekende’ dame de ruimte binnen stapte. Dat roze haar zag hij de laatste tijd wel héél vaak. Heel irritant. ”Ik wist niet dat jij als verpleegster werkte.” Merkte hij droog op toen hun ogen kruisten, zijn lippen omhoog krullend in een grijns. Hey, ze pastte hier perfect. Ze had immers wel wat weg van Nurse Joy.

& Amélie

Blijf dromen. Hij lachte schamper. ”As if.” Nooit in duizend jaar. Of misschien toch wel. Joost mocht het weten, maar deze suikerspinhoofd niet. De verpleegster’s stem onderbrak hun al korte gesprek, en hij haalde zijn wenkbrauwen omhoog bij haar stricte woorden. Oh jee. Dat was nou helemaal niet de bedoeling, hij had een stage nodig voor zijn voortgang als researcher.

Cassian duwde zich omhoog van zijn stoel, waarna hij naast de roze-harige vrouw tot stilstand kwam. ”Oh, maak je geen zorgen.” Hij schonk haar een net zo schaapachtige grijns als de researcher naast hem. Blijkbaar gingen ze deze stage samen doen. ”Ik ben ervan overtuigd dat wij-” hij wees tussen haar en mevrouw Joy. ”-een geweldige aanvulling voor jullie team zullen zijn vandaag.” Hij keek naar Amélie, zijn expressie geamuseerd. ”Toch?” Het ware wonderteam. Nurse Joy en.. een jonge en knappere professor Oak?

Natuurlijk vroeg de zuster zich af wat deze suikerspin naast hem hier deed. Ze zag er uiteraard niet uit als een doodnormale werkvrouw. Niet dat hij veel beter was. Hij had thuis ook alles gekregen wat zijn hartje begeerde, dus hij kon zichzelf ook onder het thema ‘verwende kinderen’ droppen. Maar dat ging hij niet doen, want hij was veel beter dan dat. Hij ging iedereen laten zien wat voor geweldige researcher hij kon zijn. En hij zou iedereen, waaronder Professor Willow, laten zien dat hij de beste geneticist was.

”Oh, leuk.” Reageerde hij op de zuster, al weerklonk zijn toon een beetje ambigue. Was hij er daadwerkelijk enthousiast over? Zeker niet. Al helemaal niet toen ze begon aan een ellenlange uitleg over hoe het hele systeem achter de balie werkte. Bij Arceus, hij was toch veel beter dan een vervelend saai baantje achter een balie? Elke idioot wist hoe hij pokémon moest aannemen, deze goed most labelen zodat de pokéball niet kwijtraakte en de juiste informatie intoetsen zodat de zusters er fatsoenlijk naar konden kijken. Hij tikte op de balie, zijn ijsblauwe ogen richtten zich voor een moment tot zijn teamgenoot vandaag. Was zij goed aan het opletten? Want if so, dan moest hij misschien ook even een steentje bijzetten. Hij kon niet slechter zijn dan haar, dat zou een schande zijn.

Het zag er nou niet uit alsof ze aandachtig stond te luisteren naar de zuster. Als een ware ijdeltuit stond ze naar haar nagels te kijken, en hij kon het niet laten om zacht met zijn hoofd te schudden. Oh by Arceus, was ze er zo een? Zo'n meid die moord en brand schreeuwde bij het breken van één van haar peperdure nageltjes. Nee, hij hoopte er niet bij te zijn wanneer dat gebeurde, hij wilde liever nog een tijdje leven zonder oorschade. Of.. wellicht.. hij rolde met zijn ogen toen ze zijn kant op keek, en er een grijns over haar gezicht trok. Hij hoefde niet te weten wat er achter dat suikerspinhoofd van haar gaande was, het kon vast niet veel goeds zijn.

Hij rechtte zijn rug toen de zuster haar uitleg afmaakte en vroeg of ze alle onderdelen hadden begrepen. ”Natuurlijk,” reageerde hij, voordat ze verdween en de balie overliet aan het nieuwe wonderteam. Als dit maar goed ging. Ze was de eerste om een klant te ontvangen, maar dat betekende niet dat ze ook daadwerkelijk de eerste was om aan een van de computers te staan. En daar ging hij uiteraard gebruik van maken. ”Mijn pokémon is gewond geraakt in een battle.” Legde de man kort uit op de vrouw haar vraag, terwijl hij zijn pokéball op de toonbalk legde. ”Trainer ID?” Er stond een geamuseerde grijns op zijn gelaat terwijl hij de gegevens van de man invulde. How convenient dat hij hier stond. ”Nou..” Hij plakte een stickertje op de bal met hetzelfde nummer als in het systeem. ”Uw pokémon is in goede handen, over een klein anderhalfuurtje kan u terugkomen om te zien hoe het gaat.” Hij gaf de man een vriendelijke glimlach. ”Mijn collega zal ervoor zorgen dat hij bij de zuster terecht komt.” En toen schoof hij de bal naar zijn collega. Ja, dat leek hem wel het perfecte taakje voor haar.

Hij zag het niet aankomen, zijn ego te groot om uberhaupt te accepteren dat ze zelfs een grijntje genoeg kracht had om hem pijn te doen. Een spiertje vetrok in zijn gezicht, en zijn hand vormde zich tot een bal, alles om de pijn niet te laten merken. Verdomd cloysterwijf. ”Tot later,” wist hij nog net vriendelijk genoeg over zijn lippen te drukken naar de klant.

Toen er niemand keek liet hij een diepe zucht luiden, terwijl gepijnigd over zijn enkel wreef. Alsof de pokéball die hij de vorige keer tegen zijn hoofd had gekregen nog niet genoeg was, had ze hem gewoon getrapt. Veredeld paard dat ze was. Hij trok zichzelf weer recht en leunde op de balie voordat ze weer terug keerde. Hopelijk zou hij zich niet verlagen tot haar niveau, hij was veel beter dan dat.

”Hmhm.” Neuriede hij op haar vraag. ”Ik heb een magnemite gevangen laatst,” hij keek neer op haar, zijn rug rechtend zodat ze zelfs nog kleiner was tegenover hem. ”Zit je nog steeds vast aan die steenslang of heb je eindelijk een metal coat kunnen vinden?” Vast niet. Een geamuseerde grijns trok over zijn gelaat, want natuurlijk had ze er geen gevonden en zat ze gewoon vast aan haar stomme steen pokémon. Hij had een steel pokémon, zij niet. Lekker puh.

Ze gaf kalmpjes toe dat ze nog geen metal coat had gevonden voor haar Onix. Ah, dat klonk als muziek in zijn oren! Ze zat vast aan haar stomme steenslang- oh? Hij keek haar kant op, terwijl hij zijn wenkbrauwen omhoog trok. ”De wondertrade?” Reageerde hij bedachtzaam, een hand rustend op een van de drie pokéballs aan zijn broek. Dat was eigenlijk.. een interessante optie.

”Magnemite heeft een hekel aan mensen, ik weet niet waarom.” Hij wist heel goed waarom, maar als hij die wonder trade uitprobeerde, was dat niet langer zijn probleem. ”Dus misschien ga ik die wonder trade ook eens uitproberen.” Wat viel er te verliezen? Hij kon een pokémon met gedragsproblemen krijgen, maar ja, die had hij toch al. ”Wat dacht je ervan om dat straks in onze pauze te doen?” Dan kon hij haar misschien wel uitlachen voor het krijgen van iets stoms, zoals een andere rock pokémon.

Wonder trade. Hij had er niet eens aan gedacht. Het was de perfecte optie om van zijn agressieve Magnemite af te komen. Matrix zou het vast beter vinden bij een domme trainer. Hij knikte, voordat hij zijn blik weer vooruit richtte en een ietwat vriendelijke glimlach op zijn gezicht forceerde. Niet dat die glimlach zijn ogen bereikte, want eigenlijk, had hij hier gewoon helemaal geen zin in. Baliewerk, hij was zijn nuttige tijd aan het verdoen met een nutteloos werkje bedoeld voor de lagere klasse. Onzin.

”Goedemiddag, wat kunnen we voor u betekenen?” De vrouw stapte met tranen in haar ogen richting de balie, en hij focuste zich op de Pikachu in haar handen. De arme electric pokémon zag er behoorlijk gehavend uit. De man klemde zijn kaken op elkaar, zichzelf forcerend om geen opmerking over zijn lippen te brengen. Welke trainer liet zijn eigen pokémon zo ver heen gaan? Schandalig, in zijn opzicht was je het dan niet waard om een licentie te houden. ”Ik zal de zuster wel halen, vul jij het systeem in?” Het was overduidelijk een spoedgeval. En hij achtte de taak om de zuster te halen belangrijker dan de taak om het systeem in te vullen. Haar pech. Hopelijk hadden haar mooie nageltjes haar er niet van weerhouden om naar de uitleg over het systeem te luisteren. Hoe zonde zou dat zijn.

Het was inderdaad een beter idee om hem niet achter te laten met de trainster. Hij kon niet verantwoordelijk gehouden worden voor enige opmerkingen die hij naar haar hoofd zou slingeren als ze zelf iets doms wist uit te kramen zoals ‘ik dacht niet dat mijn pokémon in zo’n toestand zou geraken!’. Nou ga dan! Werd hem toegebeten, en hij schonk de suikerspinvrouw een kalme blik, waarna hij zich wegduwde van de balie en naar achteren liep om een van de zusters te halen. Het was dat er een pokémon leven op het spel stond, anders had hij zijn tijd genomen om haar een steek onder water te geven, maar hij was geen complete zak. De zusters waren bezig met het onderzoeken van de pokémon die ze eerder hadden achtergelaten, maar toen hij zijn keel klaarde hief een ervan haar hoofd. ”Er is een pikachu die directe zorg nodig heeft.” De andere pokémon kon wel wachten.

De zuster volgde hem op de voet, en zodra hij de bocht om keerde, zag hij Amèlie bij een van de kamers staan. Hij wees in deze richting, zodat de zuster wist waar ze heen moest, en liet haar verder haar werk doen. Het was niet nodig om in de weg te lopen. Hopelijk kwam de pikachu weer snel op het goede been. Het was altijd tragisch wanneer een trainer incapabel genoeg was en er daardoor een prachtige pokémon overleed.

Hij liet een ongeïnteresseerde blik over de trainster glijden, haar in zich opnemend. De vrouw stond te trillen op haar benen, tranen rolden nog net niet over haar wangen heen terwijl ze de informatie aan zijn ‘collega’ gaf. Wat was er nou precies gebeurd? Dat vroeg hij zich af, maar hij wist dat hij bij haar antwoord het niet kon laten een vervelende opmerking te maken. En dat was juist niet wat hij kon gebruiken, straks stuurde de zuster hem weg voordat hij zijn stage kon afronden - en dan was hij weer terug bij af en moest hij met een andere vervelende researcher baliewerk doen.

Hij keek de vrouw na toen ze eindelijk richting de wachtkamer liep, hij kon haar vanuit zijn kant nog net zien zitten, haar handen in haar haar geslagen. Paniek, stress, angst. Hij zou het ook hebben wanneer zijn pokémon in zo’n situatie zaten, al wist hij dat hij er alles aan zou doen om dat niet te laten gebeuren. ”Nee, ik denk dat ze van geluk kan spreken dat de zuster nu direct bij de pikachu terecht kan.” Hij sloeg zijn armen over elkaar. ”Ze geven veel te makkelijk licenties weg in deze regio.” Oh. Daar was de seedot comment.

Langzaam draaide hij zijn hoofd haar richting op. Oh? Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog. ”Soms hebben mensen geen compassie nodig om een les te leren.” En dat was zijn mening. Wat was het punt waarom een trainer het te ver bracht, en eigenlijk zijn of haar pokémon had moeten terug roepen? Hij zou zeggen dat deze trainster er goed overheen was, al vroeg hij zich af in welke situatie ze zich had gemengd. Het was immers een ander verhaal als ze was aangevallen door iets, zoals bijvoorbeeld een seedot tweeling.

”Goed,” hij haalde zijn drie pokéballs van zijn broek, rolde er twee in een hand en een in de andere. ”Wil je geen gedag zeggen tegen je lieve steenslang?” Hij gaf haar een mierzoete grijns terug, want natuurlijk was het geen goed idee om een onix los te laten in het midden van een pokémon center. ”Ik denk dat Ava en Nano wel een pauze uit hun pokéball nodig hebben.” Hij stapte weg van de balie, en klikte twee van de drie ballen open. Nano keek zijn ogen uit, alsof het de eerste keer was dat hij in een pokémon centre stond. En Ava? Ava die stak direct haar hoofdje om het hoekje van de wachtruimte, het soort compassie in haar uitdrukking die hij leek te missen. Great.