Tales of

Sinnoh

Om het echt te begrijpen. Hij haalde zijn schouders wat op. Mensen waren traag van begrip, soms moest je streng reageren om ze een werkelijke les te leren. Compassie was wellicht wat de vrouw nodig had in dit moment, maar het zou haar niet helpen om het moment te voorkomen de volgende keer. Ze zou haar pikachu weer te lang op het veld laten staan en laten vechten, en ze zou weer bij de zuster belanden. Hij zou haar een gunst doen om haar op haar plek te zetten, en dat had hij gedaan, als het niet was voor het feit dat hij deze stage toch wel fatsoenlijk wilde afronden.

Ze opende haar pokéballs, en hij keek met een niet verbaasde blik toe hoe de ruimte zich vulde met roze hartjes. ”Serieus?” Vroeg hij haar. Wat een nutteloze toevoeging. Hij keek ietwat nieuwsgierig naar haar aanwinsten. Een Sobble. Ohnee. Zijn gezicht vertrok een beetje, want hij had geruchten gehoord, en hij wilde er niet mee te maken hebben. Nano, however, wuifde zijn staart nieuwsgierig heen en weer, een kleine stap richting de sobble zettend. Dit beloofde niet veel goeds, maar zijn aandacht werd gevestigd op de wonder trade.

Ze had gedag gezegd tegen haar onix, en er kwam een nieuwe pokémon voor terug. Een snel systeem, dus. Hij slikte terwijl hij een stap richting de machine zette. ”Veel geluk nog, Matrix.” Sprak hij in zichzelf, waarna hij de bal neerplaatste en toe keek hoe deze verdween. Mocht die magnemite een trainer vinden die het oké vond om geshockeerd te worden. Een nieuwe pokéball verscheen bijna direct, en hij pakte deze op, waarna hij deze voorzichtig tussen beide handen rolde. ”Laten we eens zien wie we hier hebben,” Hij ging niet staan wachten tot Nurse Joy ook klaar was om haar pokémon uit de pokéball te laten. Hij gooide zijn pokéball en keek toe hoe er een muis-achtige pokémon verscheen. Ah. Een grijns verscheen op zijn gezicht. ”Hallo daar,” hij zakte door zijn knieën en hield zijn hand uit naar de togedemaru. Cool, hetzelfde type. Hij keek omhoog naar zijn collega met een veel betekende grijns. Kijk, hij had wél een steel pokémon.

De togedemaru deinsde weg van zijn hand, haar oogjes groot, beangstigd door de plotselinge verandering. Hij besloot op de grond te gaan zitten, zijn rug tegen het muurtje, zodat de pokémon zich minder geïntimideerd zou voelen. Nee, hij wilde haar alle tijd geven, zodat het niet zou eindigen zoals de relatie tussen hem en zijn magnemite. Ze zou vast snel genoeg merken dat het hier veilig was bij hem.

Helaas was ‘veilig’ nou niet bepaald de beste woordkeuze. De vrouw haalde haar wonder trade pokémon tevoorschijn, en de jangmo-o koos direct violence toen de sobble begon te huilen. Een dragonbreath schoot door de ruimte, en hij moest uit de weg wijken om er niet door geraakt te worden. ”Arceusverdomme,” Bracht hij uit, de togedemaru kroop tegen hem aan uit angst voor het nieuwe gevaar. Hij besloot haar in zijn armen te nemen, want het laatste wat hij wilde was een pokémon die eindigde zoals de pikachu van de trainster in de wachtruimte.

De jangmo-o werd teruggeroepen, maar de schade was al gedaan. De hele wachtruimte voelde aan alsof er miljoenen uien gesneden werden, en de tranen rolden ondertussen ook over zijn wangen. Hij snikte, gevolgd door een geïrriteerde zucht. Allemaal haar fout! ”Hou je pokémon toch eens in toom!” Riep hij door de kamer naar haar, zijn blik op de - wacht waar was de sobble? Muk.