Tales of

Sinnoh

Ze zou liegen als ze zei dat ze niet zenuwachtig was, maar ze zou het in elk geval nooit hardop geven dat het wel zo was. Ze had expres de gym in Eterna City overgeslagen omdat ze wist dat haar Pokémon het daar moeilijker mee zouden hebben dan een stel baby Pokémon. Of ze hoopte toch dat de gym makkelijker zou zijn dan dat ze verwachtte. Ze wist dat ze haar Pokémon naar een goed niveau had moeten trainen om dit voor elkaar te krijgen, maar het kon vanaf hier nog alle kanten op gaan en Hazel slikte toen ze de zenuwen op voelde spelen. Ze liep het gebouw binnen en liep recht naar het veld, waar ze zag dat de gymleader alleen was. Geen andere uitdager. Dat kwam goed uit, want dat betekende dat ze niet lang hoefde te wachten. Hazel liep naar de gymleader toe en stelde zichzelf voor, waarna ze een paar stappen naar achteren deed en haar Pokémon registreerde bij de machine aan haar kant van het veld. De gymleader had zich voorgesteld als Hailey Carter en nu was het wachten tot de scheidsrechter zou beginnen met de regels uit te leggen. En dan natuurlijk hetgeen waar Hazel op wachtte (en stiekem voor vreesde): het uiteindelijke gymgevecht!

Hazel luisterde aandachtig terwijl ze de spelregels uitgelegd werden. Het zou een drie op drie gevecht worden, zij mocht wel wisselen van Pokémon en de gymleader niet en ze mocht nu haar eerste Pokémon kiezen. Hazel beet op haar onderlip terwijl ze naar haar riem keek. Het leek haar geen goed idee om meteen met haar beste Pokémon te beginnen, maar het leek haar ook geen goed idee om Kai meteen uit te zenden. De verhouding tussen haar en de Pokémon was gebeterd nu dat ze veel met hem trainde, maar ze vertrouwde hem nog niet helemaal om het gevecht te starten en dus resteerde er nog maar één optie. Ze pakte de Poké Ball van haar Staravia vast. ”Aether, ga ervoor!” riep ze en ze vergrootte de Poké Ball, waarna ze deze sierlijk in de lucht gooide. De Poké Ball barstte open en haar Staravia kwam er met al zijn pracht en praal uit. Sinds dat hij geëvolueerd was, leek hij een hele karakter switch te hebben doorbracht en Hazel’s mondhoeken gingen goedkeurend omhoog toen ze de zelfverzekerde houding van haar Pokémon zag. Mooi zo. Misschien zou dat ook wel helpen om haar eigen zenuwen te bedaren.

Shit. Een Pichu kwam tevoorschijn. Nu zou ze natuurlijk gebruik kunnen maken van het feit dat ze haar Pokémon terug mocht keren en gewoon een andere Pokémon kiezen, maar haar trots hield haar tegen. Als Pichu zou winnen, zou ze sowieso een andere Pokémon mogen kiezen en… nee. Ze ging daar nu niet over nadenken, niet nu ze de overwinning wilde hebben. Ze knikte naar Aether en was opgelucht om te zien dat zijn trotse, zelfverzekerde houding niet was afgenomen, zelfs niet toen hij zag dat hij tegen een Pokémon moest dat het voordeel had tegenover hem. Ze zag de Pichu wat in een krimpen toen ze Aether zag en Hazel begreep dat het zijn ability was dat in gang was gezet. Ze nam aan dat de Pichu iets had van Static en ze onderdrukte een zucht. Haar Pokémon had geen aanvallen die special waren, wat best wel eens een probleem kon vormen. De gymleader knikte naar haar en Hazel knikte terug. ”Begin met Double Team, Aether!” riep ze naar haar Pokémon. ”Ga daarna voor een Wing Attack!” Haar Pokémon knikte en vermenigvuldigde zich, waarna hij op de Pichu af vloog en hem met zijn vleugel raakte. Hazel knarste met haar tanden toen het van de eerste keer al prijs was en ze de kleine schokjes om Aether heen zag bewegen. De gymleader ging voor een Sweet Kiss waarna ze gelijk overschakelde naar Thunder Shock. ”Counter de Sweet Kiss met Double Team en ga daarna voor een Quick Attack!” De Sweet Kiss was niet raak omdat de Double Team in effect trad, maar de Quick Attack werd geblokkeerd ten gevolge van de Static en Hazel knarste haar tanden toen haar Staravia vol getroffen werd door de Thunder Shock. ”Vlieg zo ver mogelijk in de lucht zodat hij in elk geval geen physical attacks op je kan gebruiken en gebruik daarna Wing Attack op de grond!”

Een hoop stof kwam opwaaien door de aanval die Aether gebruikte en de Staravia gebruikte het momentum om een Tackle uit te voeren. De Pichu wist echter op de Staravia te springen en Hazel knarste opnieuw met haar tanden toen ze de gymleader Thunder Shock als opdracht hoorde geven. ”Aether, vlieg laag naar de grond en doe een salto!” riep ze naar haar Pokémon, zweetdruppeltjes zich vormend op haar voorhoofd. Ze moest verdomme snel handelen en nadenken. Dit was heel wat anders dan haar gevecht tegen die ene jongen met zijn Charmander en tegen Shiro en het was vermoeiend. In elk geval had de Thunder Shock geen effect omdat de Pichu te veel bezig was met zijn evenwicht niet te verliezen en Aether wierp de Pokémon van zich af. ”Goed, gebruik nu je Quick Attack!” Aether draaide zich pijlsnel om, maar de verlamming sloeg toe en hij werd opgehouden in zijn aanval. Thunder Shock klonk er weer en omdat Aether midden in zijn verlamming zat, had hij geen tijd om te ontwijken. Dat waren er nu al drie en aangezien Aether zwak was tegen electric type attacks zag Hazel dat het effect op hem begon te hebben. Zijn vleugels begonnen te hangen en hij begon symptomen van vermoeidheid te vertonen. En toen kreeg Hazel een idee. ”Endeavor!” riep ze uit. De verlamming sloeg deze keer niet toe – Areus zij dank – en één moment later zag Pichu er al even gehavend uit als Aether. Het was een last resort aanval, maar het was eentje dat hielp. ”Maak het af met Quick Attack!” riep ze op hetzelfde moment dat ze de gymleader Nuzzle hoorde roepen.

De stofwolk werd weggevaagd en Hazel zag zowel de Pichu als haar eigen Staravia liggen, beiden uitgeteld. Hazel blies haar adem zachtjes uit en keerde haar Pokémon terug. ”Goed gedaan, Aether,” zei ze op een zachte toon. Ze stak de Poké Ball terug in haar riem en keek toe hoe de gymleader hetzelfde deed. Vervolgens werd een Wynaut het veld op gestuurd en Hazel wist al wie haar volgende Pokémon zou worden. ”Rex, nu is het aan jou!” riep ze en ze gooide de Poké Ball naar voren. Rex kwam met een serieuze blik in zijn ogen tevoorschijn, alsof hij al wist hoe laat het was. ”Begin met Rock Slide!” Hazel was niet bepaald verrast toen er Counter geroepen werd en zijzelf had haar antwoord ook al klaar. ”Protect!” De stenen die terug kwamen vliegen, hadden geen effect en Rex opende zijn ogen die hij gesloten had in concentratie. ”Gebruik eerst Leer en ga daarna voor een Dragon Tail… op de grond!” Ze herinnerde zich de tactiek die ze had gebruikt in het gevecht met de jongen met de Charmander en Rex leek zich dat ook te herinneren, want hij sloeg met zijn staart op de grond zodat een stofwolk op kwam waaien. ”Ga nu voor Headbutt!” riep ze. Omdat Wynaut de Pokémon niet zag aankomen, was de aanval effectief en kon hij het niet counteren met Counter. Mooi zo. Charm werd er geroepen en Hazel rolde met haar ogen toen Wynaut een schattig gezicht naar Rex trok. ”Rex, meen je me deze?” vroeg ze schel aan haar Pokémon toen hij even aandachtig naar de Wynaut keek. De Pokémon schudde wild met zijn kopje en liet een kreetje ontsnappen, waarna hij zich weer op het gevecht richtte. ”Gebruik Work Up en ga daarna voor een Rock Slide!” Er werd opnieuw Counter geroepen en Hazel counterde met Protect.

Het was een gevaarlijk spelletje dat ze speelden. Als haar Jangmo-o ook maar één Protect zou missen, dan zou dat een harde klap zijn dat hij te verduren kreeg. Ze had echter geen idee hoe ze het anders moest doen en ze zuchtte. ”Gebruik de combinatie van eerder, maar ga deze keer direct voor een Rock Slide!” Rex knikte en sprong in de lucht, waarna hij zijn staart weer contact liet maken met de grond. Deze keer zond hij stenen in de lucht en Hazel kon horen aan de kreet van de Wynaut dat het gelukt was om hem te raken. Toen de stofwolk naar boven kwam, zag ze dat de Wynaut omcirkeld was met een paar stenen. ”Gebruik je Dragon Tail tegen die stenen!” riep ze naar haar Jangmo-o. Nu ze had ontdekt welke tactiek ze kon gebruiken om de Wynaut pijn te doen, was het niet zo heel moeilijk om zijn zwakte te vinden. Ze mocht hem gewoon niet direct raken, maar moest slim zijn en haar omgeving gebruiken. Wynaut week naar achteren door de stenen die tegen hem kwamen. Zijn ogen werden op Rex gericht en de Pokémon begon te gloeien. ”Ga opnieuw voor een Rock Slide!” riep ze, maar haar Pokémon verroerde zich niet en Hazel trok een gezicht. What the…? En toen drong het tot haar door. Haar Pokémon kon geen aanval gebruiken omdat Wynaut Encore had gebruikt. Dat wilde zeggen dat de laatste aanval zou aanhouden en dat was Dragon Tail geweest. De roodharige grijnsde. Ze wilde dat Hazel Dragon Tail zou gebruiken zodat haar Counter effect zou hebben, maar zo dom was ze niet! ”Gebruik je Dragon Tail op de grond en slinger deze daarna door de stofwolk heen!” Het was nogal een risico om te nemen, maar ze wist niks anders. Ze keek toe hoe de stofwolk omhoog kwam en hoe Rex met zijn staart sloeg. Counter hoorde ze nog voordat de stofwolk hun opnieuw helemaal omhulde.

Hazel blies haar adem onmerkbaar uit toen ze zag dat de Wynaut knock-out op de grond lag en haar Rex, zwaar ademend, voor haar stond. De nieuwe Pokémon werd gekozen nadat Wynaut werd teruggekeerd, maar Hazel wachtte niet eens wat eruit kwam en keerde Rex terug. Ze wilde een last resort hebben en Rex zou geen kans maken als hij nu zou vechten. Haar blik gleed naar de Togepi die uit zijn bal kwam en ze beet op haar onderlip. Een Fairy type. Ze had alleen nog Kai en Rex over, wat wilde zeggen dat ze niet bepaald het voordeel had. Maar dat had ze met Aether ook niet gehad en ze had gezien hoe dat ging. Ze knikte en gooide Kai’s Poké Ball naar voren. Haar Machop kwam tevoorschijn en hij bewoog met zijn armen in de lucht om zijn spieren te laten zien voordat hij in een gevechtshouding dook. De gymleader begon met Charm en Hazel knarste haar tanden toen ze zag dat haar Machop geraakt werd. Het volgende commando was Ancient Power en Hazel schoot in actie. ”Ontwijk die stenen en ga dan voor een Low Sweep!” riep ze naar haar Machop. Kai kwam meteen in actie en ontweek behendig de stenen – waarbij zijn schouder door één van de stenen geschampt werd – en ging direct voor de aanval, waar hij Togepi mee op de grond kreeg. ”Gebruik nu je Low Kick!” Togepi rolde naar opzij toen hij geraakt werd door de aanval, maar Charm en het feit dat het een Fairy type was deden niet heel erg veel en zowel Hazel als Kai trokken een gezicht toen de Togepi begon te gloeien. Life Dew. Meen je me deze? Hazel onderdrukte een zucht. Alsof het al niet moeilijk genoeg was dat ze niet bepaald het voordeel had, kon dit ding ook nog eens een aanval waarmee hij zichzelf kon herstellen. Dit bracht echter wel één voordeel met zich mee en daar zou Hazel nu gebruik van maken.

”Gebruik Focus Energy!” riep Hazel. Tegen de tijd dat Togepi klaar was met zijn herstellende aanval was Kai klaar met zichzelf op te warmen. Ancient Power kwam er weer, maar deze keer was Hazel voorbereid en ze knikte naar de stenen. ”Probeer het merendeel te ontwijken en gebruik Low Kick tegen diegenen waar het moeilijk gaat!” Kai begreep het plan en knikte, waarna hij naar voren begon te rennen en een harde Low Kick gaf tegen één van de rotsen. Het gevolg was dat de rots terug naar de Togepi vloog en hem raakte. ”Geef hem geen kans om te herstellen! Gebruik meteen je Low Kick!” Het voordeel was dat de Togepi weer geraakt was, het nadeel was dat haar Machop nu te dichtbij was om nog een Sweet Kiss te ontwijken dat in zijn richting kwam. Ze zag dat Kai heen en weer bewoog, alsof hij te veel had gedronken. Ze knarste met haar tanden, zeker toen er weer een Ancient Power in zijn richting kwam. En toen kreeg ze een idee. Togepi rende naar voren om hem een Pound te verkopen en ze zag dat haar Machop naar achteren week. ”Kai, gebruik Revenge!” Wonder boven wonder was het vanaf de tweede keer – de Ancient Power was raak geweest en Hazel had geen aanval kunnen roepen – dat hij uit zijn verwarring brak en de Revenge moest niet bepaald zacht aankomen toen hij zijn arm naar achteren bewoog en deze vol in de richting van Togepi maaide. Yawn hoorde ze de gymleader roepen en ze dacht snel na. ”Kai, gebruik je Low Kick tegen de grond om stof op te doen waaien en ga dan voor een Low Sweep om hem onderuit te halen!”

De stofwolk waaide op en Hazel meende de Yawn verloren te zien gaan. Ze hoorde de Togepi zacht piepen toen deze onderuit werd gehaald door de Low Sweep van haar Machop en ze dacht kort na. ”Gebruik nu je Knock Off!” Toen de stofwolk verdween, zag ze dat Togepi op de grond lag en dat haar Machop weer aan het wankelen was. Hazel had niet gehoord dat de gymleader Sweet Kiss had geroepen, dus ze vermoedde dat de Yawn toch zijn effect had gehad en dat het niet lang zou duren eer dat haar Machop in slaap zou vallen. ”Oké, Kai. Het is nu alles of niets. Ga voor een Low Kick!” riep ze naar haar Machop. Hij had de nodige schade opgelopen door de Ancient Power’s en de Pound die zijn richting op waren gegaan en Hazel hoopte dat, ondanks dat ze niet in het voordeel waren, Low Kick het voor Machop af zou maken voordat hij in slaap zou vallen. Ze balde haar vuisten dan ook gespannen toen ze haar Pokémon naar voren zag rennen en uit zag halen met zijn Low Kick naar de Pokémon dat al op de grond lag. Hopelijk was dit genoeg.

Hazel kon haar oren en ogen nauwelijks geloven toen ze de woorden hoorde en zag dat Togepi bleef liggen. Ze was zo erg in het nadeel geweest met Kai dat ze dacht dat dit niet voldoende zou zijn om te winnen, maar dat bleek wel zo te zijn en een echte, oprechte lach verliet haar lippen toen ze zag dat de gymleader haar Pokémon terugkeerde. Ze keerde Kai ook terug toen deze in slaap viel en fluisterde tegen de Poké Ball dat hij het goed gedaan had, waarna ze naar voren liep om haar badge in ontvangst te nemen. Euforie en adrenaline streden om een eerste plaatsje in haar binnenste en nadat Hazel de badge in ontvangst had genomen en gedag had gezegd tegen de gymleader draaide ze zich om, waar ze met een glimlach naar de jongen keek die ze op korte tijd was gaan tolereren. En ze wist niet goed of het het euforische moment was, de adrenaline die door haar heen gierde of een combinatie van beiden, maar het eerste wat ze deed was naar hem toe rennen en hem om de hals vliegen. ”Shiro, ik heb gewonnen,” bracht ze op een ongelovige toon uit, alsof ze het zelf nog niet helemaal goed begreep. ”Mijn eerste badge is binnen!”

Het besef dat ze hem had geknuffeld, begon pas tot haar door te dringen toen hij zijn armen ook om haar heen sloeg. En ondanks dat ze de warmte naar haar wangen voelde stijgen, kon ze niet bepaald zeggen dat dit slecht aanvoelde. Nee, het voelde zelfs… goed. Heel anders dan hun eerste ontmoeting in het Pokémon Center, toen ze zo snel mogelijk weg had proberen te komen. En in de korte tijd dat ze zijn armen om haar middel voelde, besefte ze zich dat ze blij was dat hun ontmoetingen daarna uitgedraaid waren zoals ze dat hadden gedaan. Hun korte Holo Caster-gesprekken, hun ontmoeting in het Pokémon Center daarna en nu het feit dat hij haar feliciteerde met haar overwinning. Ze liet hem los en kneep kort in zijn hand toen hij haar feliciteerde, waarna ze haar aandacht op zijn Pokémon richtte. ”Ik kon ook niet anders met jullie als mijn trouwe supporters,” zei ze dankbaar tegen zowel Shiro als zijn Pokémon en ze hurkte zodat ze hun allemaal of een aai over hun bol kon geven of hun een schouderklopje kon geven. ”Ik denk dat mijn Pokémon ook veel kracht uit jullie haalden, dus ook daar bedankt voor.” Ze grinnikte en kwam weer overeind, waarna ze naar de badge keek en deze wegstak. ”Ik wil het wel goedmaken door bij jouw volgende gymgevecht aanwezig te zijn,” zei ze tegen Shiro, waarmee ze indirect ook aangaf dat ze hem weer opnieuw wilde zien.

Het deed haar goed om te zien dat Shiro’s Pokémon haar wilden supporteren en dat ze allemaal blij voor haar waren. Ze wist niet of het al een te vroeg ding was om te doen, maar ze begon hem en zijn Pokémon steeds meer te waarderen en een mild glimlachje kroop om haar lippen toen ze zag dat Shark niet goed wist wat hij moest met haar aandacht. Ze schonk de Gible een knipoogje en richtte haar blik weer naar Shiro. Ze rolde met haar ogen toen hij zijn woorden sprak. ”Alsof ik je ooit zou uitlachen als je de gym niet zou halen,” zei ze op een zachte toon tegen hem. ”Ik heb aan het begin van mijn reis een meisje uitgedaagd en naar haar gesneerd tot en met en zij won van mij in een gevecht, maar ze lachte me er niet mee uit. Ik denk dat het gewoon een beetje common sense is dat je als trainers elkaar moet ondersteunen en niet moet uitlachen.” Haar mondhoeken kropen plagerig omhoog. ”Al haalt het natuurlijk wel een beetje je mannelijkheid onderuit, dat wel,” zei ze op een plagende toon. Ze luisterde naar zijn opmerking en gaf hem een knikje. ”Dat zeker en ik zou je ook graag willen uitdagen voor een gevecht, maar mijn Pokémon zijn echt uitgeput van hun gymgevecht. Wil je meegaan naar het Pokémon Center of was je nog ergens van plan om naartoe te gaan?” Hij was immers helemaal vanuit Eterna City met haar meegegaan naar Celestic Town voor haar gymgevecht en ze wilde hem niet langer belemmeren in de training die hij ongetwijfeld nog wilde gaan doen. Al zou ze wel liegen als ze zou zeggen dat ze het niet jammer zou vinden als ze weer gescheiden van elkaar zouden reizen.

Haar reactie was sneller dan haar gezond verstand. Ze legde haar hand op zijn borst en zette wat druk, waarna ze naar hem grijnsde. ”Voelt anders nog mannelijk genoeg hier, dus je moet je al geen zorgen maken,” zei ze tegen hem, waarna ze hem een klein knipoogje zag. Ze wist niet precies waarom ze het deed, maar ze meende te hebben gezien dat hij haar woorden serieus op had gevat en ergens was er een deel in haar dat hem wilde verzekeren dat hij daar al niet onzeker over hoefde te zijn. Het gevoel aan haar hand bracht weer herinneren terug van die ene avond en ze wist niet waarom, maar ze voelde haar wangen warm worden. Ze haalde haar hand snel weg van zijn borst en kuchte even nonchalant om haar ongemakkelijkheid te verbergen. ”Dat is lief van je,” zei ze op een oprechte toon tegen hem. ”Ik beloof dat ik je daarna met rust laat zodat je je tocht weer kunt vervolgen. Je hebt wel betere dingen te doen dan achter mij aan te blijven lopen.” Ze betrapte zichzelf erop dat ze aan het raaskallen was en ze voelde haar wangen nog roder worden, waarna ze hem een knikje gaf en hem voor wilde gaan. Met nadruk op wilde. Voor de één of andere reden verloor ze haar evenwicht en strompelde ze half naar voren. En terwijl ze haar hart één slag sneller voelde slaan in paniek strekte ze haar handen al uit naar de grond zodat ze de klap kon opvangen met haar handen. Want alles was beter dan in deze situatie vol met haar smoel op de grond te belanden, dat was één ding dat zeker was.

Misschien kwam het struikelen ook wel doordat hij zei dat hij haar vaker wilde zien. Wel, ze wist niet wat het had veroorzaakt, maar één ding wist ze wel zeker: zij wilde hem ook wel vaker zien. Meer dan die korte momenten dat ze steeds samen leken te hebben. Ze kon hem alleen moeilijk voorstellen om samen met haar te blijven reizen, want ze zouden toch wel een ander doel hebben op korte termijn en dan liepen ze elkaar misschien alleen maar in de weg. Of misschien was dat wel wat ze zichzelf probeerde wijs te maken omdat ze toch merkte dat er iets begon te spelen en dat ze daarvoor wilde vluchten. In elk geval werd het voorkomen dat ze op haar smoel viel door Shiro die een arm om haar middel sloeg. De impact zorgde ervoor dat ze tegen zijn borst botste met haar rug in plaats van voorover te vallen en Hazel voelde de warmte die afkomstig was van hem. Ze voelde haar wangen rood worden toen ze de grijns om de lippen van de Gible zag en keek kort over haar schouder, waar haar wangen nog roder van werden omdat Shiro’s gezicht nu wel héél dichtbij was. ”Bedankt,” bracht ze nonchalant uit, maar het feit dat ze door de schok naar adem moest happen en dat hij haar met zijn actie letterlijk de adem benam zorgde ervoor dat het er nogal belabberd uitkwam. Ze voelde hoe de adrenaline dat door haar lichaam gierde nu af begon te nemen en licht trillend maakte ze zich van hem los. ”Ik vind het ook leuk om jou vaker te zien,” zei ze toen ze wat rustiger geworden was. Ze rolde met haar ogen en moest toch wel lachen om zichzelf. ”Wat ben ik toch ook een kluns. Ik moet wel oppassen of ik sta dadelijk nog te veel bij je in het krijt.” Ze grinnikte en liet haar blik naar hem glijden, waar haar goudkleurige ogen zijn rode kort vasthielden.