Tales of

Sinnoh

Het viel Hazel op dat Shiro geen stap naar achteren zette om ruimte tussen hun te maken en zij deed dat dan dus ook niet. Voor de één of andere stomme reden had ze zin om haar handen tegen zijn borst te drukken, om nog wat meer van zijn warmte te genieten. Die gedachte was zo belachelijk dat ze het idee had dat haar wangen net zo rood waren als die van Shiro en ze drukte kort haar wang tegen haar schouder aan toen hij probeerde met zijn hand de blos te verbergen. Haar blik wist de zijne echter weer snel te vinden en ze merkte dat ze haar blik maar moeilijk van hem los kon scheuren. Zijn woorden drongen tot haar door en… ze giechelde. Ze. Giechelde. What the… nog nooit in haar leven had ze gegiecheld. Nog nóóit. En het klonk ook nog zo lekker hoog en meisjesachtig, alsof ze… alsof ze één of ander gecharmeerd schoolkind was of zo. Ze probeerde zichzelf razendsnel te herstellen voordat haar hoofd wéér in een tomaat zou veranderen, wat het de afgelopen minuten al veel te vaak had gedaan. ”Ik denk niet dat ik daar zo’n problemen mee zou hebben om dat te doen,” zei ze op een zachte toon. En om de één of andere reden gleden haar ogen naar beneden, waar ze kort op zijn lippen bleven hangen. Dat was het moment dat ze uit haar trance geraakte, haar hoofd kort schudde en een stapje naar achteren deed. ”Zullen we maar eens naar het Pokémon Center gaan? Dadelijk denkt de gymleader nog dat ik een rematch wil,” zei ze en ze lachte wat ongemakkelijk, waarna ze zich omdraaide en deze keer – zonder te vallen – wél aanstalten begon te maken naar de uitgang van de gym. Wat was dat toch allemaal met haar, zeg?

Ze had zijn blik wel gezien. Het was duidelijk dat de spanning tussen hun vanaf de eerste avond nog niet afgenomen was, al voelde het deze keer anders dan toen bij die avond. Toen was hij maar een speeltje voor haar geweest, iemand die ze de volgende ochtend weer zou vergeten. Hij had daar toen vanaf het begin al een gewoonte van gemaakt om dat niet te doen en het deed haar afvragen of hij zich al aan haar begon te hechten sinds die ene nacht. En het deed haar ook afvragen of zij zich ook aan hem begon te hechten en dat gewoon niet toe wilde geven. De waarheid was dat ze elke jongen na een onenightstand geen kans meer had gegeven om een tweede ontmoeting met haar te hebben, maar met Shiro leek het steeds opnieuw te gebeuren. Het waren gevoelens die ze niet begreep en ze gaven haar ergens wel wat angst. Ze schudde haar hoofd en liet haar tempo wat zakken zodat ze naast hem kon lopen. ”Ik dacht dat ik ging verliezen,” zei ze opeens op een zachte toon, uit het niets. ”Die Wynaut kwam tevoorschijn en vooral die Counter liet mijn maag met momenten echt salto’s maken.” Ze zou het bij ieder ander echt vreselijk hebben gevonden om toe te geven dat ze schrik had dat ze ging verliezen, maar ze wist bij Shiro dat ze het gewoon kon zeggen zonder dat hij haar er later voor zou beoordelen. Dat vond ze zo fijn aan hem.

Haar blik gleed naar Shiro toe toen hij zijn voorstel deed en ze glimlachte naar hem. ”Ik ben blij dat je het zelf voorstelt,” grinnikte ze. ”Ik had ook al zoiets in gedachten, maar ik wilde geen restrictie op je leggen of zo.” Al dacht ze dat Shiro wel goed genoeg voor zichzelf op kon komen en het durfde te zeggen als hij het niet zag zitten. ”Ik zou het zeker niet erg vinden om hier en daar wat vaker met elkaar af te spreken zodat we kunnen trainen en…” Ze haalde haar schouders op. ”Misschien eens een keer gaan uiteten of zo.” Ze voelde haar wangen een klein beetje rood worden, want ze had hem daarnet op een vrij subtiele manier uitgevraagd. Als ze naar zo’n fancy restaurant gingen dan moest ze wel echt dringend gaan shoppen, want ze had echt letterlijk niks om aan te doen wat daarvoor paste omdat ze alleen maar gemakkelijke kledij droeg voor te reizen. Ze liet haar blik naar Shiro gaan en ze was hem dankbaar omdat hij zijn ervaring ook met haar deelde. ”Het lijkt me sowieso verschrikkelijk om je partner op die manier gewond te zien raken, want je weet dat elke beurt alleen maar meer wegneemt van zijn energie.” Ze wierp een milde blik op Shark en boog zich naar voren zodat ze de Gible een aaitje over zijn kopje kon geven. ”Gelukkig heb je een sterke Pokémon die goed voor je zorgt. Ik zal Rex uit zijn bal laten zodra hij zich wat beter voelt,” beloofde ze de Gible met een glimlach. Haar Jangmo-o moest eerst aansterken voordat ze hem zomaar vrij liet.

Er kwam een random idee bij haar opzetten toen hij zijn woorden sprak en ze draaide zich op haar hiel rond zodat ze hem aan kon kijken, een beetje harder naar achteren lopend zodat ze voor hem uit kon blijven wandelen. ”Waarom gaan we vanavond niet gewoon?” stelde ze met een glimlach voor. ”Ik vermoed dat mijn Pokémon toch een avond in het Pokémon Center gaan moeten blijven en zo kunnen we vieren dat ik mijn badge heb gewonnen.” Ze grijnsde toegeeflijk. ”Ik zal wel trakteren,” grinnikte ze toen. ”Al moet ik dan wel nog een jurk kopen als het echt fancy is, want ik heb helaas niet veel stijlvolle kleren voor te gaan dineren,” gaf ze toe, waarna ze haar schouders ophaalde en weer terugdraaide zodat ze op een normaal tempo naast hem kon wandelen. ”Dan moet je door de kwelling gaan om mij tien jurken aan te zien passen. On second thought, misschien is avondeten bij het Pokémon Center ook niet zo slecht.” Ze grinnikte en keek vanonder haar wimpers naar Shiro om zijn reactie te peilen. Ze dacht eerlijk gezegd dat hij het misschien nog niet zo heel erg zou vinden om haar door tien jurken heen te keuren, maar ze kon het ook mis hebben.

Hazel grinnikte bij zijn opmerking. ”Ik zou je nogal een player hebben gevonden als je dat wel had gehad,” zei ze op een licht plagende toon tegen hem. Het klonk voor haar als muziek in de oren om de rest van de middag te gaan shoppen voor hun beiden en ondertussen een eettentje te zoeken. ”Het is nog maar vroeg in de middag en ik heb voor de rest toch geen plannen, dus voor mij is het prima,” zei ze grinnikend tegen Shiro. Ze had de gym dan ook vrij vroeg uitgedaagd omdat ze dacht dat ze anders niet meer kon van de zenuwen en omdat ze er ook gewoon vanaf had willen zijn. Het voordeel daarvan was dat ze nu nog ruim de tijd hadden om te gaan shoppen én op tijd te zijn om een eettentje te vinden. Inmiddels hadden ze de gym verlaten en liepen al naar een Pokémon Center toe. Het dorpje was niet heel erg groot en dus was de afstand van de gym naar het Pokémon Center ook vrij klein. Hazel liep het gebouw met het rode dak binnen en gaf haar Pokémon af aan de balie. Ze knikte toen de vrouw achter de balie zei dat ze haar Pokémon straks weer op kon halen en draaide zich naar Shiro toe. ”Zullen we gewoon door de winkelstraat lopen en zien waar we het eerste uitkomen?” vroeg ze met een lachje aan hem. Ze nam aan dat er in het dorpje ook weer niet zo veel winkels waren, maar tot dusver had ze wel opgemerkt dat elk dorpje wel iets van een winkel had en dus zouden ze vast wel iets vinden.

Ze had van heel haar leven nooit durven denken dat ze met een jongen die ze nog maar een paar keer had gezien zou gaan shoppen voor een jurk die ze straks tijdens een etentje zou gaan dragen, maar hier was ze dan. Hun ontmoetingen waren steeds sporadisch verlopen en om eerlijk te zijn, zou ze het op geen enkele andere manier willen hebben. Ze vond het lastig om nu al te zeggen of ze effectief verliefd op hem was, maar ze was niet dom; ze wist heus wel dat er gevoelens moesten spelen. Ze wilde het alleen nog een beetje wegdrukken in haar gedachten voordat ze zichzelf er te veel aan toe zou geven. ”Ik zal mezelf wel opofferen en eerst gaan,” sprak ze met een lachje tegen hem. ”Zullen we daar als eerste kijken?” Met een uitgestreken gezicht knikte ze vervolgens in de richting van een lingeriewinkel. Ze wist natuurlijk dat ze voor hem gewoon iets fatsoenlijks moesten zoeken en voor haar enkel een jurk, maar een beetje treiteren kon geen kwaad, toch? En dus richtte ze haar goudkleurige kijkers op een haast uitdagende manier naar de jongen toe, wetend dat ze niet ging weigeren als hij daadwerkelijk zou instemmen. Zo was ze dan ook wel weer.

Hoewel haar hoofd waarschijnlijk net zo rood was als die van hem ontstond er toch een lachje om haar lippen toen ze zag hoe rood hij werd. Hij dacht onwaarschijnlijk aan de nacht die ze met elkaar hadden doorgebracht en om eerlijk te zijn, werd het vooral steeds makkelijker om daar aan terug te denken zonder er gemixte gevoelens over te hebben. Zeker nu het voor hun duidelijk begon te worden welke richting het tussen hun op begon te gaan, al was er naar Hazel’s idee net nog dat tikkeltje extra bevestiging nodig voordat ze zich volledig aan hem overliet. Zijn reactie liet haar mond net niet openvallen, al probeerde ze hem nonchalant aan te blijven kijken. ”Deal. Wacht hier dan maar even,” sprak ze op een nonchalante toon tegen hem en met een lachje zwiepte ze haar haren over haar schouder, waarschijnlijk tegen hem aan. Ze liep met grote passen van hem weg en ging de winkel binnen, waarna ze binnen een vijftal minuten algauw een aantal mooie setjes had gezien. Ze besloot uiteindelijk om voor een zwarte te gaan en koos dat setje dan ook uit, waarna ze weer naar buiten liep en het tasje wat heen en weer zwaaide voor zijn neus. ”Nu ben je zeker benieuwd, hè?” vroeg ze plagerig aan hem en ze lachte terwijl ze aangaf dat ze weer verder konden lopen. Algauw spotte ze een kledingwinkel dat zowel vrouwen- als mannenkleding leek te verkopen en deze keer trok ze Shiro enthousiast aan zijn hand mee zodat hij niet kon protesteren. ”Tot zo!” riep ze nog over haar schouder voordat ze zijn zijde verliet om naar de sectie met vrouwenkleding te rennen. Als hij de lingerie niet wilde zien tot na het etentje moest hij met de jurk ook maar wachten tot aan het eten.

Hazel moest lachen toen ze een korte blik over haar schouder had geworpen en hem aan de achterkant van zijn hoofd had zien krabben. Ze merkte op dat ze het echt schattig en leuk aan hem vond hoe awkward hij kon reageren in situaties die hem volledig overdonderden. En zij maar denken na de eerste avond met hem dat hij dit soort dingen gewend was om te doen. Ze keek snel weer voor zich en begon tussen de jurkjes te zoeken, waarna ze uiteindelijk voor een elegante jurk ging met een split en een decolleté dat er mocht zijn, maar niet te diep was. Ze probeerde de jurk snel aan en was tevreden over het feit hoe het de juiste vormen accentueerde, waarna ze het weer uittrok en naar de kassa liep om hem af te rekenen. Ze stopte het snel weg in het tasje en ging toen naar buiten, waar ze geamuseerd met haar vinger begon te tikken op haar arm. Ze was serieus toen ze had besloten om hem de jurk niet te laten zien, dus ze vermoedde dat hij ook niet ging laten zien wat hij ging dragen en ze was niet zo flauw om naar de andere kant van de afdeling te lopen om te zien wat hij had… Hmm. Ze draaide zich kort om en keek over haar schouder, waarna ze op haar onderlip beet en haar nieuwsgierigheid uiteindelijk toch niet kon bedwingen. Redelijk nonchalant liep ze op één van de mannequins af die gestationeerd stonden in het centrale gedeelte van de winkel en liet ze haar goudkleurige blik toevallig naar de herenafdeling glijden, waarbij ze haar hand liet graaien door de kledingstukken voor haar, niet in de gaten hebbend dat dat schattige kledij voor baby’s waren.

En natuurlijk kwam Shiro op dat moment tevoorschijn. Hij had de kleding die hij aan het kiezen was niet aan, maar dat had ze ook niet verwacht. Ze liet haar blik naar de kleding glijden waar ze doorheen aan het graaien was en kreeg een rood hoofd. Ze moest een excuus verzinnen en vlug. ”Mijn zus heeft een vrij grote kinderwens en ik was eens aan het zien wat ik eventueel zou kopen als ze binnen dit en een paar jaar zwanger zou raken,” loog ze. Sorry, Scar. Ze zou het wel begrijpen. Misschien. Ze had in eerste instantie willen zeggen dat Scarlet al zwanger was, maar dan zou ze op termijn echt door de mand vallen en zo’n leugen voelde niet echt… relaxt aan. Ze trok haar hand snel terug alsof de kinderkleding gif was en glimlachte naar hem. ”Het is niet voor mezelf, hoor,” liet ze er toen op volgen, wat het waarschijnlijk nog erger maakte. ”Ik heb geen kinderwens. Nog niet, tenminste. Eerst maar eens de champion worden en de rest zie ik wel.” Arceus. Ze hadden nog niet eens een eerste date achter de rug en ze was al bezig over kinderen. Als ze hem al niet met haar gedrag van eerder had afgeschrikt, dan zou ze alle potentiële kansen op het worden van een koppel nu echt door de wind slaan. Wacht… een koppel worden? Zag ze dat al voor zich dan? Het verwarde haar alleen nog maar meer en ze maakte één of ander vaag wegwuifgebaar naar Shiro, waarna ze pijlsnel naar buiten liep. Ze zou hem buiten wel zien. Ze had eerst even frisse lucht nodig.

Hazel kneep haar ogen kort samen toen hij zijn woorden sprak en ze kwam een paar stappen dichterbij, waarna ze met haar vinger in zijn borst prikte. ”Ik zou op je woorden letten als ik jou was,” sprak ze scherp, al waren haar ogen aan het fonkelen en gaven die duidelijk aan dat ze maar een grapje maakte. ”Wie weet haal ik je zo nog wel in en dan sta je daar met je arrogante houding.” Ze stak haar tong naar hem uit, maar werd weer wat serieuzer toen hij aangaf nog maar een jasje nodig te hebben en dan klaar te zijn. Ze gaf een knikje naar hem en gaf aan dat ze buiten op hem zou wachten, waarna ze zich omdraaide en naar buiten liep. Ze hield het tasje met haar eigen gekochte kleding tegen zich aangedrukt terwijl ze op hem wachtte, een glimlach spelend om haar lippen.