Tales of

Sinnoh

Hazel hijgde terwijl ze met haar Pokémon in haar armen uit het bos rende. De schram op haar wang stak, maar de zenuwen die op kwamen spelen omdat ze niet wist wat Kai nu doormaakte zorgde ervoor dat die pijn naar de achtergrond werd verdreven. Ze had kunnen weten dat Eterna Forest niet de beste plek was om te trainen met haar Pokémon, al zeker niet toen een Poison Sting van een Wurmple verkeerd had uitgepakt en ze het het volgende moment aan de stok had gekregen met een zwerm Murkrow. Haar Machop was te trots geweest om zich te laten kennen en had zijn Poison status naar de achtergrond geduwd terwijl hij de Murkrow één voor één van Hazel weg had proberen te krijgen en uiteindelijk had Hazel ze weg weten te jagen door Rex, die op het rumoer af was komen rennen, een Rock Slide te laten doen. Ze had verschillende kleine wondjes van de snavels van de Murkrow over haar handen en armen lopen en één schram dat diagonaal over haar wang liep, maar voor de rest was ze er nog vrij ongeschonden vanaf gekomen. Het was haar Machop waar ze zich verschrikkelijk veel zorgen over maakte. Ze rende heel de Route lang door en voelde hoe haar lichaam steeds meer om zuurstof begon te vragen. Ze stopte pas met hard te rennen toen ze het bekende licht van een Pokémon Center in de verte zag en ze knalde niet al te zacht met haar schouder tegen één van de schuifdeuren aan toen deze te traag open ging naar haar zin. ”H-Help,” bracht ze hortend en stotend uit terwijl ze op adem probeerde te komen. ”Mijn M-Machop.” Ze liep wankelend met de Pokémon in haar armen naar de balie toe terwijl ze de Machop stevig in haar armen klemde, niet eens in de gaten hebbend dat naast haar een bekende stond.

Nu dat de grootste hectiek voorbij was en haar er voor haar Machop gezorgd werd, kreeg Hazel eindelijk wat van haar omgeving in de gaten. Haar blik gleed eerst naar de man die bij de zuster stond, om vervolgens haar blik naar opzij te richten. Ze zag dat het Shiro was die naast haar stond en herinnerde opeens weer de berichtjes die ze naar elkaar hadden gestuurd, een paar uur geleden. Hij was voor zijn gymgevecht gegaan. ”Ik wilde…” Ze merkte dat praten en naar adem happen niet samen gingen en ze deed een teken naar Shiro dat ze op adem moest komen. Ze nam diepe teugen adem en de pijn in haar borst begon langzaam minder te worden, alsook de steken in haar zij. Ze sloot even haar ogen en kneep ze stijfdicht, waarna zij ze weer opendeed toen ze merkte dat ze al minder draaierig was. Ze voelde dat Rex, die al die tijd bij hun had gestaan, zijn lichaam ter ondersteuning tegen haar benen duwde en ze wierp hem een geruststellende blik toe. ”Ik was met Kai gaan trainen zoals ik had gezegd in mijn berichten en we waren eigenlijk best goed bezig toen we opeens overdonderd werden door een zwerm Murkrow. Kai werd agressief en probeerde me te beschermen, maar hij was poisoned geraakt van een eerder gevecht en hield het niet lang vol. De Murkrow wilden hem niet met rust laten en ik probeerde ertussen te komen.” Ze maakte een achteloos gebaar naar de wondjes die ze zelf had opgelopen. ”Dat ging niet erg lekker en toen kwam Rex opeens met zijn Rock Slide.” Ze wierp haar Pokémon een dankbare blik toe en keek weer terug naar Shiro. ”Hoe was je gymgevecht gegaan?” vroeg ze snel, want ze wilde niet te lang blijven hangen bij haar eigen domme ongeluk. En misschien kwam het ook wel omdat ze niet goed wist wat ze aan moest met zijn bezorgde blik.

Hazel gaf een knikje toen Shiro zijn woorden sprak. ”Vertel mij wat,” zei ze met een zucht. ”Ik had eerder een zwerm boze Beedrill verwacht, maar dit sloeg echt alles.” Ze liet haar blik naar Shiro glijden nadat ze haar vraag had gesteld over zijn gymgevecht en een glimlach speelde om haar lippen terwijl ze naar de badge keek. ”Al wat nu telt, is dat je hem binnen hebt,” zei ze tegen hem. ”Dat heb je goed gedaan.” Een oprechte glimlach kwam om haar lippen spelen, al zwakte deze af toen ze Mace naar hun toe zag wandelen. Ze onderdrukte een zachte zucht toen bleek dat haar Machop er redelijk goed vanaf was gekomen en dat hij één nacht ter observatie moest blijven. Of daar ging ze toch van uit, gezien zijn verwondingen. Ze durfde nu pas de angst die ze had gevoeld om haar Pokémon te verliezen te laten ontsnappen en besefte zich weer dat zelf ook gewond was geraakt. ”Het is niet heel erg,” zei ze vluchtig. ”Gewoon wat schrammen en wat blauwe plekken. Ik denk niet dat ze veel verzorging nodig hebben.” Ze had één duidelijke schram op haar wang lopen en toen ze haar vestje uitdeed, zag ze dat ze verschillende schrammen die waren gaan bloeden over haar armen had lopen. ”Echt, ik denk dat ik wel oké ben,” zei ze en ze probeerde de aandacht van haar af te wuiven. Hier had ze geen behoefte aan.

Hazel onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen en te gaan protesteren toen de man duidelijk niks van haar excuusjes wilde horen. Hij had het over een gaasje op haar wang en dat hij haar armen wilde ontsmetten en met een klein knikje gaf ze hem te kennen dat het oké was. Welke andere keuze had ze? Ze bedankte hem toen hij zei dat hij ze ook ging informeren over de verblijftijd van hun Pokémon en ze richtte haar blik weer naar Shiro toen de man naar achteren was gelopen. Opeens voelde ze zich moe van alle commotie en het liefste wilde ze haar hoofd even ergens tegen aan leggen, al leek het haar geen goed idee om Shiro’s schouder daarvoor te gebruiken. Dat zou ongemakkelijk worden en… een beetje raar, want ze kenden elkaar op één nacht en één ontmoeting daarna eigenlijk nog niet zo goed. Ze verwierp de belachelijke gedachte dan ook meteen en focuste zich op de woorden die hij zei. Ze trok wat verwonderd met haar wenkbrauw en toen ze besefte wat hij nu eigenlijk wilde zeggen, kropen haar mondhoeken omhoog zonder dat ze daar echt de controle over had. Ze legde een hand op zijn arm om zijn aandacht te trekken en schudde haar hoofd. ”Laat het gaan, Shiro,” zei ze op een zachte toon. ”Ik ben oké en we vinden die Murkrow toch niet meer terug. Heel het bos barst van die beesten.” De greep op zijn arm verstevigde een klein beetje en Hazel’s milde, zeldzame glimlachje kwam weer tevoorschijn, diegene die ze enkel voor haar zusje reserveerde. ”Al vind ik het wel lief van je dat je dat zegt.” Ze haalde haar hand van zijn arm af en beet op haar onderlip terwijl ze van hem wegkeek. Hoe kon één simpele aanraking in Arceus’ naam zo veel uit haar losmaken terwijl ze letterlijk nog geen drie ontmoetingen geleden wel veel verder waren gegaan dan dat? Ze begreep er niks van.

”Ik denk wel dat dat het beste is, ja,” grinnikte ze, al lag er een dankbare blik in haar ogen. Ze was er namelijk vrij zeker van dat als ze had ingestemd, hij meteen met haar terug zou zijn gegaan om de Murkrow te gaan zoeken. Het begon echter al tegen het einde van de middag te lopen en Hazel was moe. Ze kon zich voorstellen dat hij ook wel moe begon te worden en ze richtte haar blik naar Mace toen deze naar haar toe liep om haar wonden te verzorgen. Ze knikte naar hem toen hij het nieuwtje deelde over hun Pokémon en keek kort naar Shiro toen hij zijn vraag stelde. Ze dacht aan de laatste keer dat Shiro en zij in het Pokémon Center waren verbleven en probeerde haar gezicht neutraal te houden, al steeg het bloed waarschijnlijk wel naar haar wangen. ”Dat zou wel de goedkopere optie zijn,” zei ze tegen Mace. Als ze ergens anders moesten gaan, dan werd het een herberg of een hotel en dat zou geld kosten. Dan konden ze beter in het Pokémon Center blijven. Ze keek met een lichte zucht naar de alcohol en de andere spullen die Mace bij zich had, maar draaide toch haar wang naar de man toe zodat hij het kon verzorgen. Haar gezicht was nu naar Shiro gericht en ze liet haar blik naar zijn Eevee glijden, waardoor er een zachte glimlach om haar lippen speelde toen ze zag dat de Pokémon vredig aan het slapen was en ze legde haar hand vlak in de buurt van die van Shiro om het te strelen. En ze zou het nooit hardop toegeven, maar het bracht haar ook wel wat rust om zowel Shiro als Eevee bij zich te hebben. Want ze wist dat die alcohol ging prikken.

Hazel gaf een knikje toen de man aangaf dat hij het moest vragen en dat dit zijn eerste stagedag was. ”Dan hebt u meteen al een stevige oefening achter de rug,” zei ze op een beleefde toon, knikkend naar de Pokémon die ze eerder naar de achteren hadden gebracht. Haar blik schoot vervolgens licht verbaasd naar Shiro toen hij haar hand vastpakte. Ze had haar hand op de Eevee gelegd in de veronderstelling dat ze beiden de Eevee zouden blijven strelen, maar als ze eerlijk was, was dit wel een stuk aangenamer. Ze had zich er tijdens hun eerste ontmoeting niet echt op gefocust, maar zijn hand was vrij aangenaam en zacht om aan te nemen en Hazel kneep lichtelijk toen de wond flink begon te steken. Ze siste zachtjes tussen haar tanden door en sloot kort haar ogen, waarna ze deze weer opende toen het gaasje op haar wang werd geplakt. ”Wat voel ik me nu ontzettend sexy,” prevelde ze op een zachte toon naar Shiro, in de hoop dat de stagiair voor hun het niet zou horen. Haar blik gleed weer naar hem toen hij zijn vraag stelde en ze dacht kort na, maar wist het antwoord eigenlijk al. Shiro en zij hadden misschien wel een hobbelige eerste ontmoeting gehad en ze had na hun nacht samen steevast volgehouden dat ze hem niet meer wilde zien, maar ze begon zijn aanwezigheid steeds aangenamer te vinden en dus vond ze het niet erg om nog eens een kamer met hem te delen, niet nu hij toch al alles van haar had gezien. ”We nemen gewoon één kamer,” besliste ze dan ook met een knikje. Ze richtte haar blik weer naar Shiro en grinnikte lichtelijk. ”Het lijkt erop dat dit onze vaste slaapplek wordt,” grapte ze. Ze merkte dat ze zijn hand nog steeds vasthad en maakte deze voorzichtig van de zijne los, maar niet nadat ze hem een dankbaar klopje had gegeven.