Tales of

Sinnoh

Het was nog steeds moeilijk om te geloven dat ze dadelijk echt naar het westen zou gaan trekken en dat ze haar ouders dan een tijdje niet meer zou zien. Ze had aan zichzelf beloofd dat als ze eenmaal een Gastly had gevangen, ze naar het westen zou trekken zodat ze kon trainen om de gym uit te gaan dagen. Nu dat moment er was, vond ze het toch moeilijk om daadwerkelijk haar vleugels uit te spreiden en ver van haar moeder en haar stiefvader weg te gaan. Het zou sowieso ooit eens moeten gebeuren: haar moeder had het al over verhuizen naar Kanto gehad omdat dat haar thuisregio was en omdat Sinnoh te veel herinneringen met zich mee bracht. Dan zou Aurora zich sowieso moeten redden, want ze was van plan om hier Champion te worden en niet naar Kanto te gaan. Ze liet haar blik naar beneden glijden toen haar Spheal een zacht geluidje maakte en ze glimlachte naar de Ice en Water type. Haar blik gleed naar Shadow toen deze weer bezig was met kattenkwaad uithalen en Aurora trok een gezicht. Ze wilde er net wat van zeggen toen er opeens een Sandshrew tegen haar been botste. Aurora schrok eerst zichtbaar, maar haar blik werd wat milder toen ze de Pokémon en daarna de trainer zag. ”Het geeft niks,” sprak ze op een rustige toon. ”Ik denk dat we allemaal wel eens het gedrag van onze Pokémon niet begrijpen.” Ze hurkte voor de Ground type neer en strekte voorzichtig haar hand uit naar de Sandshrew, afwachtend op wat ze ging doen. ”Mijn naam is trouwens Aurora,” stelde ze zichzelf voor, haar blik naar boven glijdend zodat ze die van de man kon ontmoeten.

Aurora trok haar hand terug toen de Sandshrew wegrolde en glimlachte er vriendelijk na. ”Wees maar niet bang,” zei ze op een zachte toon tegen de Ground type. ”Ik zal je echt geen pijn doen.” De jongen voor haar stelde zich inmiddels voor als Morgan en Aurora schonk hem een glimlach, waarna ze even fronste toen hij zei dat zijn Duskull een gevecht wilde met haar Gastly. Ze liet haar blik naar Shadow glijden en zag dat deze verbaasd met zijn ogen aan het knipperen was toen hij de agressieve houding van de Duskull zag. Daarna gleed er een grijns om zijn lippen en begon hij op zijn eigen irritante manier om de Duskull heen te bewegen, zijn naam constant zeggend. ”Shadow, laat dat,” zei Aurora op een strenge toon, waarna ze haar blik weer naar Morgan richtte. ”Een gevecht is prima.” Ze knikte naar haar Gastly ten teken dat hij bij haar moest komen en de Gastly, nog steeds een grijns om zijn lippend, kwam naar haar toe zweven en draaide zich naar de Duskull, waarna hij treiterend zijn tong uitstak. ”Aan jou de eer om te beginnen,” zei Aurora op een vriendelijke toon tegen Morgan, al trok ze wel een gezicht naar de rug van haar Gastly. Kon hij zich dan ook niet één moment gedragen?

De lach verdween van Shadow’s gezicht toen de Duskull opeens achter hem opdook en de Shadow Sneak doel trof. Omdat het een Dark type attack was, deed het vrij veel en Shadow’s treiterende glimlach verdween om plaats te maken voor een boze grimas. Aurora onderdrukte een zachte zucht. Ze hoopte dat Shadow’s vermogen om niks serieus te nemen zijn tegenstander niet te hard zou onderschatten, want anders hadden ze een probleem. ”Oké, Shadow. Concentreer je,” sprak ze op een strenge toon. ”Gebruik eerst je Confuse Ray en val daarna aan met Lick!” De Confuse Ray zou er hopelijk voor zorgen dat als Duskull nog eens probeerde om een Shadow Sneak te gebruiken dat hij zichzelf pijn zou doen en de Lick zou een effectieve manier om schade aan te richten én een kans te veroorzaken dat de Duskull verlamd zou raken. Ze moesten het maar met een beperkte moveset toen waarvan één damage dealing attack en Aurora hoopte dat het voldoende was voor Shadow om te winnen.

Aurora keek in eerste instantie wat verward toe toen Morgan zijn Duskull de klappen liet opvangen, maar toen de Disable volgde, snapte ze waarom. Ze klakte met haar tong en onderdrukte een zachte zucht toen ze opmerkte dat ze nu nog maar twee aanvallen had om te gebruiken en dat ze geen van beiden veel schade aan zouden doen. Ze zou Duskull in slaap kunnen brengen totdat de Disable over zou zijn, maar dat zou wel een heel saai gevecht worden. Voordat ze het kon overwegen, viel Duskull weer aan met Shadow Sneak en omdat er een duidelijk levelverschil tussen de twee was, moest Aurora Shadow wel terugroepen. De Gasty leek er in eerste instantie geïrriteerd over te zijn, maar schudde het al snel weer van zich af en zonderde zich af om zijn wonden te likken. ”Dat was een slimme techniek,” zei Aurora op een zachte toon, een knikje gevend. ”Ik heb Shadow nog niet voldoende getraind om meerdere aanvallen te kennen, anders hadden we misschien wel beter kunnen presteren.” Er verschenen kleine blosjes op haar wangen, wetende dat dit één van de oorzaken was dat ze het rustig aan deed. ”I-Ik ben van plan om na vandaag naar het westen te reizen en echt werk van mijn Pokémon te maken,” zei ze lichtelijk stamelend en haastig tegen hem, want ze wilde ook niet als een onverzorgde trainer overkomen. Blizzard en Thunder waren immers wel van een sterk level, maar Shadow… Shadow had nog training nodig, ja.

Het was zuur om een gevecht te verliezen, maar het was al helemaal zuur dat ze de Duskull niet langzaam nadat ze haar Ghost type terug had geroepen naar de grond had zien gaan. Ze beet op haar onderlip en het blozen werd verergerd toen hij tegen haar zei dat ze te snel opgaf. ”Of misschien wil ik gewoon niet dat mijn Pokémon te ernstig gewond raakt,” zei ze zachtjes, haar blik naar de Gastly richtend. Oké, ze had zich wel in het nauw gedreven gevoeld toen haar aanvallen beperkt waren tot twee en ze creatief had moeten zijn, maar om nu te zeggen dat ze het snel had opgegeven… Ze pakte haar arm vast met haar ene hand en richtte haar blauwe ogen naar de grond, waarna ze weer opkeek toen hij zijn vraag stelde. Ze knikte. ”Ik ben van plan om Champion te worden… uiteindelijk.” Dat laatste liet ze er zachtjes op volgen. ”Ik heb twee andere metgezellen: een Pikachu en een Spheal. Zij zijn eigenlijk mijn sterkste Pokémon,” informeerde ze hem. Was het een teken om minder zwak te doen lijken? Misschien, maar de opmerking van de jongen stak wel, al kon ze het niet helpen dat ze zich afvroeg of hij misschien wel eens gelijk had.

Aurora liet haar blauwe ogen naar Morgan glijden toen hij zijn woorden sprak. En ze wist dat hij gelijk had, maar ze kon het niet helpen dat het toch stak. Ze wist van haar ervaringen met haar vader dat ze een gevoelig persoon was en dat het feit dat ze haar Pokémon niet gewond wilde zien raken ook wel te maken had met wat haarzelf een tijdje terug was overkomen. Ze kon nog steeds de woedende blik in zijn ogen zien en de pijn in haar rug voelen toen ze achteruit viel en in het glas belandde. ”Omdat…” Er vormde zich een brok in haar keel en ze kneep nog wat harder met haar hand in haar arm. Waarom eigenlijk? Ze wist dat ze altijd wel een trainer had willen worden, maar dat met haar vader had zo veel dingen gecompliceerder gemaakt dan ze moesten zijn. ”Omdat ik een doel wilde nastreven,” maakte ze er uiteindelijk van. ”En omdat het altijd al mijn droom was om trainer te worden.” Ze haalde haar schouders op. ”En ik wilde het gevecht daarnet niet te ver laten gaan. Jouw Duskull is duidelijk van een hoger level en een tweede Shadow Sneak had veel kwaad kunnen doen voor mijn Gastly. Ik wil ze gewoon niet te veel onnodig laten lijden,” zei ze op een zachte toon, haar blauwe blik kort naar de grond gericht. Dit gesprek kwam véél te veel in de buurt van haar therapiesessies en ze vond het niet leuk.

Aurora knarste kort met haar tanden toen Morgan haar uitdaagde voor een gevecht met twee Pokémon. Aangezien ze Shadow niet meer kon gebruiken, zou ze haar Pikachu moeten gebruiken. Ze gaf de jongen een knikje en haalde een Poké Ball naar boven. Ze keek even geringschattend naar de Duskull, maar koos er toen toch voor om Thunder te gebruiken als eerste. Ze zou haar Spheal, haar allerbeste Pokémon, als laatste gebruiken. ”Thunder, ik kies jou,” zei ze en ze vergrootte de Poké Ball, waarna ze deze de lucht in gooide en haar Pikachu tevoorschijn kwam. Hij schudde kort met zijn kopje, waarna hij zich op zijn vier poten liet zakken en uitdagend naar de Duskull keek. ”Thunder, begin met Double Team en gebruik Thunder Wave!” riep ze. Ze voelde zich al iets zelfverzekerder nu ze haar Pikachu had, die meer aanvallen kende en die al vaker aan haar zijde had gevochten. Die haar geholpen had om Shadow te vangen, zelfs. Haar Pikachu kwam overeind en gebruikte Double Team, waarna er van hemzelf en zijn kopieën verschillende straaltjes donder op de Duskull af kwamen, het moeilijker makend om het te ontwijken.

Het leek erop dat ze tegenover een jongen stond die duidelijk wist hoe hij strategieën op moest stellen. Aurora fronste kort toen ze hoorde wat hij van plan was en richtte haar blik weer naar haar Pikachu. De Thunder Wave’s werden op een effectieve manier ontweken en het meisje voelde haar hart al in haar keel zinken bij het idee hoe veel een directe aanval kon doen met haar Pikachu als hij te veel Leer’s zou incasseren. ”Thunder, stop met Double Team en gebruik Charm. Ga daarna voor een Thunder Shock en probeer hem te achtervolgen met die donderstralen!” De Charm zou ervoor zorgen dat het effect van de Leer afnam en de Thunder Shock zou hem hopelijk, zodra Thunder een patroon ontdekte in de Shadow Sneak’s, volop raken zodat dat spelletje in elk geval uitgespeeld zou zijn.

Aurora sloot even kort haar ogen, waarna ze zij ze weer opende en glimlachte. Ze wist dat Disable de Charm van Thunder onbruikbaar had gemaakt, maar er was nog een aspect waar de man geen rekening mee had gehouden: Thunder kende niet één, maar twee aanvallen om de attack stat van een Pokémon naar beneden te krijgen. Nu Disable gebruikt was op Charm had zij vrij spel om de tweede aanval te gebruiken en deze te laten wisselen met Thunder Shock. Terwijl de man wanhopig probeerde om Thunder’s Defense stats naar beneden te krijgen, zou Thunder gewoon kunnen blijven aanvallen. ”Thunder, gebruik eerst Double Team en ga daarna voor Play Nice. Probeer daarna zijn Shadow Sneak’s te levelen met je Thunder Shock om hem voldoende schade aan te richten!” riep ze naar haar Pikachu, hopend dat het genoeg was om het de Duskull flink moeilijk te maken of hem zelfs in het beste geval te paralyzen of uit te schakelen. Voor een directe Shadow Sneak moest hij dichtbij Thunder komen en de kans dat zijn Static dan in effect zou gaan, was natuurlijk ook nog aanwezig. Het gevecht begon langzaam om te schakelen naar haar voordeel en het gaf haar zichtbaar zelfvertrouwen.

Haar tactiek leek voor een paar seconden te werken, maar opeens ging Morgan over naar een andere tactiek. Aurora fronste toen Morgan zijn Duskull opdroeg om Astonish te gebruiken. Thunder’s Double Team werd abrupt onderbroken toen het flinchen intrad en hoewel Aurora hem opdroeg om Thunder Shock te gebruiken, leek hij in een vicieuze cirkel van flinchen en aanvallen incasseren te belanden. De enige manier om hieruit te geraken zou Quick Attack zijn, maar aangezien dat geen effect had op de Ghost type zat Aurora met haar rug tegen de muur. De zoveelste Shadow Sneak trof doel en hoewel Thunder qua level niet erg ver van de Duskull zat, werd het hem te veel en was hij aan het draaien op zijn achterpoten. De volgende Astonish die volgde, zorgde ervoor dat Thunder zwakjes op de grond viel. Aurora kon aan zijn ogen zien dat het niet meer ging en snel rende ze naar de Pikachu toe. Ze raapte hem van de grond en bestuurde hem met een bezorgde frons. ”Je hebt goed standgehouden,” zei ze op een liefdevolle toon tegen hem. ”Ik ben trots op je.” Ze richtte haar blik weer naar Morgan en gaf hem een knikje, waarna ze haar Pikachu terugkeerde in zijn Poké Ball en de Poké Ball van Blizzard tevoorschijn haalde. ”Oké, Blizzard. Nu is het aan jou!” riep ze en ze vergrootte de Poké Ball, waarna haar Spheal tevoorschijn kwam. De zeehond-Pokémon klapte vrolijk met haar kleine handjes tegen elkaar en richtte haar blik daarna uitdagend op de Duskull. ”Val aan met Rollout!” Het voordeel van Rollout was dat het een opbouwende kracht had telkens als het raakte. Maar dan moest het natuurlijk wel eerst raken.