Tales of

Sinnoh

”Laten we hier maar kamp opzetten,” zei Finn hardop, terwijl hij de grote rugtas van zijn schouders liet glijden zodat deze met een plof in het zand terecht kwam. Het drietal, hij, een Rockruff en een Taillow, stonden aan de grens van een open plek in het woud. Ze hadden een hele dag op pad erop zitten. Het was een prettige dag geweest, met veel zon en een aangenaam briesje, en hadden goed vaart kunnen maken richting Celestic Town.

Nu begon de zon echter langzaam weg te zakken achter de bergen. De lucht was prachtig oranje gekleurd, maar het zou niet lang meer duren voordat dit zou veranderen naar een donkerblauw. Finn had liever al een vuur gemaakt voor het zover was. Hij zakte door zijn knieën en begon het hout dat ze tijdens de tocht hadden verzameld in een stervormig patroon te zetten. Kundig ontstak hij de eerste vlam met behulp van wat droge dennennaalden en een lucifer. Het duurde niet lang voordat ze een aangenaam, warm vuur hadden branden.

Voor het avondeten had hij bedacht dat ze een simpele soep konden maken. Hij had de meeste spullen al bij zich, een klein pannetje, water, een paar verse tomaten die hij had meegenomen van de basis, en wat kruiden. Onderweg had Ark zelfs een struik met Cheri bessen gevonden en Finn had er nog net een paar kunnen plukken voor de Taillow alles had verorberd. Die waren perfect om zijn soep wat pit te geven.

Het water liep hem al in de mond en hongerig ging Finn aan de slag. Hij groef wat zand weg vlak naast zijn kampvuur en zette hier het pannetje neer om op te warmen. Vervolgens sneed hij de tomaten en bessen fijn. Toen hij deze in de pan gooide begon het meteen te sissen en hij koelde het af met water zodat het niet zou aanbranden. Zodra het goed zacht was, voegde hij de kruiden toe en vulde het pannetje tot onder de rand met water. Nu moest hij het even laten staan zodat het goed kon inkoken.

Tevreden nam Finn plaats op zijn slaapmat, terwijl de lucht om hen heen zich begon te vullen met de heerlijke geur van verse soep en brandend hout. Wolf kwam gezellig naast hem zitten en met een glimlach aaide hij hem even over zijn kop. Finn hield van het kamperen. Vandaar dat hij meteen had toegezegd toen de basis hem had gevraagd een pakketje af te leveren in Celestic Town, wat een tocht van drie dagen betekende. Het was een simpele opdracht, maar een belangrijk pakketje, dus hadden ze liever dat het persoonlijk werd afgeleverd dan dat ze riskeerde het te verliezen in de post. Terwijl Finn met zijn hoofd in zijn hand leunde, begon hij met een tak vormpjes te tekenen in het zand. Hij vroeg zich af wat er in het pakketje zat.

Wolf keek ineens met een ruk op, zijn oren gespitst. Finn tilde zijn hoofd omhoog en hoorde na een tijdje wat Wolf’s gevoelige oren al veel eerder hadden opgemerkt. Voetstappen. Iemand kwam hun kant op.

Afwachtend staarde Finn naar de bomen om te kunnen zien wie het was, verrast dat iemand rond dit uur nog door het woud liep.

Er verscheen een jong meisje vanuit de struiken die hem vrolijk begroette. Ze zei ook meteen dat ze geen bosjesvrouw was en enkel door zijn vuur was komen kijken. Finn moest hier even om lachen, maar merkte wel dat hij zich afvroeg wat een jonge meid zoals zij hier alleen in het woud deed. Zeker rond dit uur, dat kon best gevaarlijk zijn.

Maar toen herinnerde hij zich dat sommige ouders hun kinderen al veel eerder lieten reizen dan die van hem ooit zouden hebben toegestaan. Wettelijk gezien mocht je al vanaf je 12e jaar je pokémon license halen, wat Finn al helemaal bizar jong vond. Het meisje leek op zijn minst al wat ouder dan dat en hij zag dat ze een Bulbasaur bij zich had. Een vrij sterke en stugge graspokémon.

"Geen probleem," reageerde hij, terwijl hij wenkte om aan te geven dat het goed was dat ze dichter bij het vuur kwam staan. De zon was inmiddels al achter de horizon gezakt en de lucht om hen heen begon steeds koeler aan te voelen. Wolf keek even naar de nieuwe bezoekers en kwispelde voorzichtig toen hij leek te besluiten dat ze geen bedreiging vormde.

Finn kwam omhoog van zijn slaapmat en begon door de soep te roeren, die al aardig goed begon in te dikken. Zijn lichtpaarse ogen wende zich naar het meisje. "Finn is de naam," stelde hij zich vriendelijk voor, waarna hij naar de Rockruff knikte. "En dat is Wolf." Hij keek ook even om zich heen of hij Ark zag, maar die was waarschijnlijk een laatste vlucht aan het maken voor de avond echt inviel.

Hij liet zijn blik weer terug vallen. "Ben je hier ook aan het kamperen?" vroeg hij toen nieuwsgierig. Finn had tijdens zijn tocht door het woud op meerdere plekken signalen van oude kampeerplekken gezien, dus hij was niet verbaasd dat meer trainers hier de nacht doorbrachten. Het lag ten slotte vrij gunstig gelegen tussen drie verschillende plaatsen.

Finn glimlachte toen hij zag hoe de Bulbasaur zich beschermend voor het meisje opstelde. Hij leek zijn taak als partnerpokémon in ieder geval serieus te nemen. Wolf was er niet zo van onder de indruk en legde rustig zijn kop weer op zijn poten, loom door de warmte van het vuur.

Het meisje, die zich voorstelde als Yasmin, vroeg nieuwsgierig wat hij aan het maken was terwijl hij door de pan roerde. "Tomatensoep," reageerde Finn, terwijl hij zijn blik weer naar haar toe wendde. Hij lachte even kort toen hij het knorren van haar maag hoorde. Hoe kon hij dat negeren? "Wil je ook? Er is genoeg hoor."

Het bleek ook al snel dat ze niet alleen was. Ze vertelde aan hem dat ze samen met haar zus aan het kamperen was. Finn keek even om zich heen om te zien of hij haar zus misschien gemist had, maar het zag er niet naar uit dat die bij haar was. Hij fronste. "Was die niet met je mee?" vroeg hij toen, terwijl hij de pan met soep voorzichtig van zijn plek tilde met een tak en hem toen in het zand ernaast zette om het te laten afkoelen.

Het was prachtig om te zien hoe haar gezicht begon te stralen toen hij aanbood de soep te delen. Ze ging meteen met haar Pokémon bij het kampvuur zitten en maakte het zich thuis. Finn vond het niet erg, hij kon het gezelschap wel waarderen.

Hij liep naar zijn tas om hier een kommetje en een lepel uit te halen en vulde die met wat soep. "Hier," zei hij met een glimlach terwijl hij Yasmin het kommetje toereikte. Omdat hij niet had gerekend op een mee-eter, had hij maar één kommetje, maar hij zou zelf wel uit de pan eten. "Voorzichtig, het kan nog heet zijn," waarschuwde hij. Het kwam letterlijk net van het vuur. Finn nam ook weer plaats op zijn slaapmat en trok de pan nog wat dichter naar zich toe, waarna hij nog een keer in zijn tas graaide om hier een brood uit te halen. Hij brak een deel van het brood af en gaf die aan Wolf, die al enthousiast zijn kop had opgestoken en toen hongerig het stuk in zijn kaken nam. Hij brak ook een deel af voor Yasmin en stak die naar haar toe. "Vers van de bakker," greens hij. "Of nya, vanochtend was hij nog vers." Hij had het brood gehaald vlak voor ze waren vertrokken.

Er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht toen Yasmin de soep proefde en toen hartelijk zei dat het goed smaakte. Het was altijd leuk om complimenten te krijgen over je kookkunsten. Dat ze zich schuldig voelde over het feit dat ze hem niks kon aanbieden, wuifde hij weg met een beweging van zijn hand. "Ik had toch veel te veel," zei hij toen, zodat ze zich hopelijk minder slecht voelde. Hij vond het totaal niet erg om te delen. In de toekomst zou hij ook ooit nog een team van zes moeten gaan voeden, dus hij kon daar maar beter alvast op voorbereiden.

Het brood bleek ook nog vers te zijn. "Mooi zo," merkte Finn op, terwijl hij ook een stukje van zijn brood afbrak en die toen in de soep doopte om zelf een hap te kunnen nemen. Zijn maag was inmiddels zo leeg dat deze de hap ontving met een knorrend geluid. Hij merkte tevreden hoe de soep inderdaad goed smaakte, en niet te pittig gelukkig ondanks de bessen die hij er extra in had gedaan.

Zijn blik gleed weer even naar Yasmin. "Zeker dat je zus oké is zo?" vroeg hij toen toch maar. Hij wist niet of die veel ouder was dan Yasmin, maar het zat hem ergens niet helemaal lekker dat die nu ergens alleen was, terwijl haar zusje hier zat.

Finn kon het niet helpen even te grijnzen toen ze opmerkte dat hij een goede kok was. ”Dankje, ik ben blij dat je het lekker vindt,” zei hij oprecht. Om haar vraag of hij nog een keer voor haar wilde koken, moest hij even lachen. ”Ja hoor. Wie weet komen we elkaar nog eens tegen zo. Zijn je zus en jij ook op reis?” Hij gokte dat ze trainers waren, gezien ze een Bulbasaur bij zich had die ze waarschijnlijk van een professor had gekregen.  De starters kwamen bijna niet in het wild voor.

Yasmin leek zich niet zo druk te maken om haar zus en dat stelde Finn ook wat gerust. Uit de toon van haar stem kon hij opmaken dat het waarschijnlijk niet de eerste keer was. Bovendien had ze Dolkje bij zich. ”Dolkje is haar Pokémon?” gokte hij, waarna hij rustig nog even een hap nam van zijn soep. De lepel was wat groot, maar met wat blazen was de soep genoeg afgekoeld.

Zijn vermoeden bleek niet helemaal te kloppen. Yasmin vertelde opgetogen dat ze een coördinator was en haar zus een researcher. Finn moet heel eerlijk bekennen dat hij van beide beroepen niet zoveel wist. Behalve dan dat coördinators in contests meededen waar een hoop pracht en praal bij te pas kwam. En researchers waren een soort assistentes van professors toch? Hij besloot het maar niet te vragen. Ze babbelde bovendien druk verder over haar Pokémon.

"Ik ben een ranger bij de Crescent moon," vertelde hij zodra ze was uitgesproken, en hij glimlachte even. Dat kende ze vast wel. "Vandaar ook deze trip door het woud. Ik ben op weg naar Celestic Town voor een opdracht." Hij nam weer een stuk van het brood en luisterde toen hoe ze uitlegde dat haar zus een Honedge had. Dolkje.. Natuurlijk. Finn trok even geamuseerd zijn wenkbrauwen op.