Tales of

Sinnoh

Met Azulon naast zich begaf ze zich van het pad af en tussen de bomen door. Ze had alle intentie gehad om met hem te gaan trainen om sterker te worden voordat ze de gym in Eterna City zou uitdagen. Ergens in de planning lag ook het verkrijgen van een Machop en Houndour maar daar was ze nog niet aan toegekomen. Het zand knerpte zacht onder haar laarzen tot zelfs dat geluid wegviel zodra ze het gras op was gestapt. Bij een uitzonderlijk hoge boom bleef ze verrast staan. Een jongen lag op de grond met een iet wat verfomfaaide Ekans voor hem. De Ekans had zijn kop opgericht en krulde nu zijn lange lijf om zich heen zodat hij op een hoopje lichaam met een klein hoofdje leek. Kort daarna sloeg hij toe en probeerde hij de man te bijten. Ze gooide haar rode haren in haar nek en stapte vanachter de boom vandaan. “Sodemieter op!” snauwde ze naar de Ekans die zich nu naar haar kwaad begon op te richte. Azulon sprong naar voren en rook begon uit zijn neusgaten te kringelen. Onverschrokken staarde ze het dier aan. “Vlug een beetje of ik rooster je levend.” zei Alicea langzaam. De Ekans dacht hier even over na en besloot dat hij het teveel moeite vond worden. Met een vuile blik op Alicea droop hij af en klom hij terug naar zijn tak.

Terwijl de Ekans de boom in kronkelde, riep de blauwharige man hem nog snerend na. Alicea wendde zich met opgetrokken wenkbrauwen naar hem toe. Azulon kruiste zijn armpjes over elkaar en nam een opstandige houding aan alsof hij ook had geholpen met het verjagen van de Ekans. Alicea’s groene ogen vielen op de arm van de jongen waar twee volmaakt ronde, bebloede gaten in zaten terwijl ze zich afvroeg of hij ze wel voelde of niet. Hij vroeg haar of ze een rozeachtige ponyta voorbij had zien komen alsof hij zojuist helemaal niet door een Ekans was verwond maar gewoon simpelweg een kusje van hem had gekregen. Ze schudde van niet maar liep op hem af, geïntrigeerd. “Zeg, je arm bloed.” stelde ze vast met een hoofdknikje.

De jongen wierp een blik op zijn arm en kreeg een blik op zijn gelaat alsof hij helemaal vergeten was dat dat er had gezeten. Verbluft staarde ze hem aan toen hij rustig ‘Inderdaad’ zei en vervolgens weer overging op die ponyta van hem die hier ergens moest zitten. Ze besefte dat ze staarde maar deed geen moeite om dat te verbergen. “Doet het geen pijn? Gaat het wel met je?” vroeg ze bezorgd al bedoelde ze eigenlijk ‘ben je geestelijk wel in orde?’. Ze had tenslotte nog nooit van een roze ponyta gehoord dus dat klopte ook al niet ..  

Hij besteedde weinig aandacht aan haar en scheen er meer mee te zitten dat hij zijn roze ponyta kwijt was. Alicea vroeg heel even haarzelf af of hij die misschien verbeeldde maar ze besloot dat ze geïnteresseerd was in het feit dat hij geen pijn leek te hebben aan die overduidelijk pijnlijke wond. “Wacht even!”  riep ze hem na terwijl ze op hem af rende. “Je voelt helemaal geen pijn? Niets?” Alicea liet haar blik plotseling vallen op Azulon die achter haar aan was komen klossen. Haar gezicht werd vaag terwijl er een dromerige uitdrukking over haar ogen viel als een soort mist. “Mag ik naar je wond kijken?” vroeg ze gretig. “Als jij mij helpt, help ik jou met het vinden van je ponyta, oké?” suggereerde ze.

Alicea liet haar groene ogen nogmaals op de wond vallen en voelde een enorm verlangen om met haar vinger ertegen te drukken.. Azulon was naast haar komen staan en trok aan haar broek ten teken dat hij opgepakt wilde worden om het ook maar eens allemaal te komen bekijken. Alicea tilde hem van de grond en keek de man gefascineerd aan. “Fantastisch, wat eigenaardig!” zei ze oprecht onder de indruk. Ze maakte een snuivend geluid toen hij aan haar vroeg wat het háár nu hielp om ernaar te kijken alsof ze niet kon geloven dat hij zoiets overduidelijks niet begreep. “Nee, nee. Het helpt jóu als je mij ernaar laat kijken want dan kunnen Azulon en ik samen meezoeken naar je ponyta. Twee paar ogen extra kunnen ervoor zorgen dat je haar sneller gevonden hebt,” zei ze terwijl ze met een vinger in zijn gezicht zwaaide. Ze trok Azulon wat omhoog zodat hij naar de wond kon kijken en klikte ongeduldig met haar tong. “Nou.. wat zeg je ervan? Hoe langer we wachten hoe verder weg ze loopt hoor.”

Alicea merkte dat hij er duidelijk niet erg veel voor voelde om met haar plan in te stemmen. In tegendeel. Toen Azulon vol belangstelling naar voor was gebogen, had de man zijn hand weggetrokken. Als hij geen pijn voelde dan was zulk voorzorg toch niet nodig? Hield hij haar voor de gek? Alicea vernauwde haar ogen maar besloot van niet. Nee, ze had de ekans zien aanvallen. Het bloed stroomde er nog steeds gestaag uit. Hij keerde zich abrupt om en begon weer in haar tegengestelde richting te lopen, wijzend naar de laatste plek waar hij die zogenaamde roze ponyta had gezien. “Wacht!” riep ze haastig en ze greep zijn arm. Ze had eigenlijk zijn pols willen pakken maar in plaats daarvan hadden haar handen zich om zijn gewonde arm gesloten. Ze had hem naar haar willen toe draaien maar haastig liet ze los terwijl ze haar bebloede hand terugtrok. “Oh- eh..” ze had sorry willen zeggen maar pijn had ze hem toch niet gedaan. Haar ogen verwijde zich. Oké, andere aanpak. “Oké. Goed. Laten we naar je ponyta gaan zoeken. Maar mag ik alsjeblieft daarná je arm beter bekijken? Het is niet normaal hoor.. dat hele geen pijn voelen gedoe,” zei ze met een zucht en een schouderophaal. Ze liet Azulon uit haar armen vallen en de charmander landde lenig op het gras. Ze smeerde haar bebloede hand af aan de mouw van de man en keek hem verwachtingsvol aan.

Alicea liet een nijdige ademteug scherp ontsnappen bij het horen van zijn opmerking maar besloot de aftocht te blazen. Hij had ingestemd. Nu moesten ze alleen nog die denkbeeldige ponyta vinden. Alhoewel- nu begon zelfs zij te twijfelen of hij daarover loog. Dit hele gesprek was een treinongeluk van begin tot eind. “Hey, ik heet Alicea, trouwens.” zei ze toen ze een eindje samen gelopen hadden in stilte. Azulon liep tussen hen in en keek nieuwsgierig om zich heen, duidelijk benieuwd waar de ponyta uithing. “En euh, Equinos? Eqos? Heb je ‘m al lang?” ze pijnigde haar hersenen in een poging de naam te herinneren die hij eerder genoemd had. 

De man stelde zichzelf voor als Ansley en Alicea knikte beleefd. Nu dat ze elkaars naam kenden, voelde communiceren toch al een stuk persoonlijker. Hij had zijn ponyta gekregen toen Sinnoh weer openging. Ook daarop knikte ze bedachtzaam zonder antwoord te geven. Ze had haar licentie diezelfde dag nog gehaald, zo vastbesloten was ze om een eigen pokémon te krijgen en het onrecht wat haar is aangedaan te corrigeren. Haar blik gleed behoedzaam naar de charmander die tussen hen in liep. Ze voelde zich weerloos en zwak zonder hem en het scheen haar toe dat Ansley vast ook zo erover dacht nu hij zijn ponyta kwijt was. Alicea had best wel ongevoelig gedaan daarstraks. Ach, dat kon ze dan maar goedmaken door Eq- Equi- door zijn ponyta te vinden. Terwijl ze een andere weg insloegen en een spoor van hoefafdrukken volgden, wendde ze zich weer tot Ansley. “Ik ben een trainer. Dit is mijn metgezel, Azulon,” ze maakte een handgebaar naar Azulon wie opkeek en Ansley even een korte blik gunde voordat hij weer naar de hoefafdrukken op de grond keek. “Knoop onze namen goed in je oren want ik ga ooit sterk genoeg worden om champion van Sinnoh te worden.” zei ze vurig terwijl ze haar haren in haar nek gooide en Ansley strijdlustig aankeek met vuur in haar groene ogen.

Haar woorden lieten Ansley even opzij kijken naar haar en Azulon maar ze kon niet echt zien of hij erg onder de indruk was. Hij was zonderling figuur en enorm interessant voor haar. Op een oppervlakkig niveau althans. “Alicea Marcelline. En Azulon,” beet ze hem toe. Tja, ze vergaf het hem wel dat hij haar naam niet kon onthouden. Ze had nog niets bereikt sinds ze Azulon had gekregen. Ze moest sterker worden en de eerste gym uitdagen. Gauw genoeg zou zelfs Ansley haar naam weten als ze steeg in de ranking. “Ik geloof dat ik iets zie bewegen tussen de bosjes daar,” veranderde ze van onderwerp toen er iets paarsachtigs verdween achter een braamstruik. Zou dat dan eindelijk de pokémon van hem zijn?  

Er klonk enorm veel geritsel en vlak daarna schoot er een ponyta uit de bosjes met een witte vacht en een manen en staart die van suikerspinnen gemaakt waren? Zo eentje had Alicea nog nooit gezien. Het dier leek flink in paniek want hij rende met zo’n snelheid op haar af dat Azulon haastig opzij sprong maar de ponyta hard tegen Alicea aanbotste. “Growl!” Riep ze terwijl ze achteruit op de grond tuimelde. Azulon sprong voor de Ekans en liet een dreigend gegrom horen. De ekans schrok en kwam tot stilstand maar richtte zichzelf op en siste woedend naar Azulon. Alicea was hard met haar hoofd tegen de grond gekomen en voelde aan haar achterhoofd of ze bloed voelde met een van pijn vertrokken gezicht. De ekans sloeg toe en wikkelde zich om Azulon heen. “Steek die kutslang in brand met je ember!” snauwde ze kwaad door haar eigen pijn en door die stommeling naast haar die geen ene flikker uit leek te voeren. Rook kringelde uit Azulon’s neusgaten en even later spoot hij een stroom witheet vuur in ekans zijn gezicht. Die verslapte zijn grip op de charmander meteen en Azulon wist zich los te wurmen. Een stinkende vloeistof spoot er uit de bek van de ekans maar gelukkig raakte het Azulon niet. Met een luid gesis brandde de substantie een gat in de grond. “Hou hem op afstand met nog een ember,” riep ze vanuit een zittende positie met haar hand tegen haar achterhoofd gedrukt en een kloppende pijn in haar brein. Azulon blies kleine straaltjes vuur naar de ekans om hem weg te houden van haar, Ansley en de ponyta met het suikerspinnenhaar. Alicea keek even opzij ernaar. ‘T was toch een heel mooi beestje..