Tales of

Sinnoh

Met een lege rugtas op zijn schouder was Finn onderweg richting de supermarkt. Wolf rendde al enthousiast vooruit. Die was altijd blij als ze boodschappen gingen halen, want dan mocht hij wat uitzoeken. Finn had dat ook één keer met Ark geprobeerd, maar die kon zich nooit inhouden en begon al aanslag te doen op de fruitafdeling voor hij had kunnen afrekenen. Vandaar dat hij de Taillow opdracht had gegeven bij de basis te blijven, die het daar duidelijk niet zo mee eens was. Finn nam zich voor wat lekkers mee terug te nemen om het goed te maken.

Er klonk een korte, waarschuwende blaf van Wolf, maar Finn besefte te laat waarvoor. Opeens voelde hij een harde duw tegen zich aan. Hij deinste verrast achteruit en keek toen neer op de dame die met een harde klap op de grond viel. Oh, muk, was dat zijn schuld? "Gaat het?" vroeg hij geschrokken, terwijl hij iets door zijn knieën zakte en zijn hand uitstak om haar weer overeind te helpen. Hij wreef wat ongemakkelijk over zijn achterhoofd. "Sorry, ik had je niet gezien." Ze was duidelijk twee koppen kleiner dan hem. Arceus, hij moest beter opletten waar hij liep.

Er verscheen een rode kleur op haar wangen en ze zei dat het ook haar eigen fout was. Finn voelde zich alleen maar schuldiger aangezien ze duidelijk meer impact had gehad van de val dan hij. Toen ze vroeg of hij niet te erg was geschrokken verscheen er een flauw grijnsje op zijn gezicht. "Nee joh," reageerde hij. "Daar is wel meer voor nodig." Wolf was er ondertussen ook bij komen staan en snuffelde even voorzichtig aan het been van de dame. Finn wuifde met zijn hand om de Rockruff terug bij zich te roepen.

Zijn ogen vielen op haar uitgestoken handen. Er zaten schaafplekken op van de val. Ai. Finn wist uit ervaring dat dat nare plekken konden worden. "Je handen.." merkte hij schuldbewust op. "Die moet je even spoelen onder lauw water." Als ze dat niet deed kon het gaan irriteren of zelfs geïnfecteerd raken. Hij wees met zijn duim achter zich. "De ranger basis is niet ver van hier. Als je even meeloopt, kan je daar de kraan wel gebruiken." Het was het minste wat hij kon.

Er kwam ook een Spheal bij het drietal staan. Finn gokte dat die van de dame voor zich was. Dit vermoeden werd bevestigd toen ze tegen de pokémon zei dat alles oké was. Hij glimlachte even om de ongeruste zeehond. Wolf kon ook altijd zo bezorgd zijn om het welzijn van zijn trainer.

Ze stemde in met hem mee te lopen naar de ranger basis en Finn begon gelijk te lopen. De boodschappen moesten nog maar even wachten dan. Wolf bleef verward achter en jankte zachtjes. 'Deze kant!' Finn wenkte hem met een knik van zijn hoofd richting de basis. "Kom Wolf, we moeten even terug. We gaan later wel naar de supermarkt." De Rockruff leek even te twijfelen, maar besloot toen toch maar richting het groepje te rennen. Hij zette zich met een drafje naast de Spheal en keek even nieuwsgierig naar de vreemde, ronde waterhond.

Finn draaide zijn blik weer richting de dame, die net vroeg of hij lid was van Crescent Moon. "Dat klopt," bevestigde hij. Finn merkte dat hij enige trots voelde opkomen toen hij dat zei. Had hij dan toch de juiste beslissing gemaakt? "Sinds een paar weken nog maar hoor," voegde hij er toen snel aan toe. Niet dat ze het idee kreeg dat hij al een ervaren ranger was.

Het gebouw van de basis kwam al in zicht. "Mijn naam is Finn," sprak hij toen. Wel zo handig als ze elkaars naam wisten.

Ze leek zich erg bezwaard te voelen toen ze er achter kwam dat ze zijn trip naar de supermarkt had verstoord. Hij moest even zachtjes lachen om haar opmerking. "De supermarkt gaat nergens heen hoor," merkte hij op. Bovendien was het goed dat hij eens keer wat andere mensen ontmoette in de stad. Als ranger zijnde moest je je een beetje bekend maken met de lokale bevolking, iets waar hij normaliter niet zo goed in was. Niet omdat hij geen sociaal persoon was. Finn kon gewoon erg goed op zichzelf zijn.

De dame, die zich uiteindelijk voorstelde als Aurora, vertelde dat ze een trainer was en ook pas begonnen was met haar reis. "De Champion hu.." herhaalde Finn mompelend. Hij wist niet zoveel over hem, behalve dat hij de beste trainer in de regio zou moeten zijn tot een andere trainer hem anders bewees in een gevecht. "Hoort die niet het sterkste team van Sinnoh te hebben?" Zijn blik gleed automatisch even naar de kleine, onschuldige zeehond bij hun voeten. Aurora had in ieder geval al grote ambities.

Ze noemde op dat het aangenaam was kennis te maken. Finn knikte even met een glimlach. "Van hetzelfde," reageerde hij. Wat was hij toch netjes opgevoed. Ze kwamen aan bij het grondgebied van de basis en in plaats van het pad van de ingang te betreden, wenkte Finn dat ze met hem mee moest lopen. "We kunnen beter via de personeelsingang," merkte hij op. "Dat is sneller naar de keuken." De rangerbasis was een groot gebouw en bovendien voelde hij er niet veel voor om aan de receptie te moeten uitleggen waarom hij een bezoeker bij zich had.

Hij moest even lachen om Aurora's opmerking. Dat hij een Spheal niet moest onderschatten. "Dat weet ik wel. Mijn moeder heeft er ook één, Snow heet ie." En die was misschien wel twee keer zo groot als Aurora's Blizzard. Zijn zus en hij kende het verhaal maar al te goed hoe Snow ooit zijn vader bijna de verdrinkingsdood in had geholpen en zo op die manier zijn moeder had ontmoet.

Aurora vertelde hem dat ze lang niet zo serieus bezig was met het trainerschap dan ze eigenlijk zou moeten zijn. Ze nam liever rustig de tijd. Finn kon dat op zich wel begrijpen, zeker als je net begonnen was als trainer en de plek naar de Champion troon nog een lange weg te gaan was. "Je komt niet oorspronkelijk uit Sinnoh?" gokte hij, aangezien ze had gezegd dat ze zich bezig hield met nieuwe mensen ontmoeten.

Met zijn sleutel draaide Finn de personeelsingang open en leidde hij Aurora naar binnen. Ze kwamen in een soort lange hal terecht, met rechts van hun een kleine lounge en bar waar de rangerleden konden rondhangen. Achter de bar was de deur naar de keuken. "Kijk eens aan," sprak hij, terwijl hij de deur open zette zodat Aurora naar de kraan kon lopen. De keuken was iets groter dan de lounge, met een lang, zilver kookeiland in het midden waar je wel met tien man tegerlijkertijd aan kon staan. Het dubbele aanrecht met de grote vaatwasmachine stond er achter.

Terwijl ze de keuken in liepen, vroeg Aurora of hij hier ook een kamer had. Hij knikte. "Alle rangers in training kunnen hier een kamer huren als ze van ver komen of geen plek hebben in de buurt. Een beetje zoals een campus," legde hij uit, terwijl hij met zijn rug tegen de rand van het aanrecht ging staan, wachtend tot Aurora klaar zou zijn met het spoelen van haar handen.

Ze kwam dus toch wel uit Sinnoh, maar ze vertelde dat ze vroeger nooit zoveel was gaan reizen. Daar was ze eigenlik nu pas mee begonnen, en doordat Sinnoh net weer geopend was voor buitenstaanders, had ze op die manier al veel nieuwe mensen ontmoet. Finn knikte even. "Dus je kent de stad op je duimpje?" vroeg hij geïnteresseerd. Dat kon nog best wel eens van pas komen.

Het geluid van de kraan echode door de bijna lege ruimte. Het was nog vroeg in de ochtend, net na het ontbijt, dus er waren vrij weinig rangers die momenteel iets te zoeken hadden in de keuken. Aurora bleek enthousiast over zijn kamerverhaal en zei dat dat vast goed van pas kwam bij missies. Finn trok zijn mondhoek even op en pakte ondertussen een klein handdoekje die hij naar haar uitstak toen ze klaar was met spoelen. "Een paar," reageerde hij toen ze vroeg of hij al op missies was geweest. "Maar, omdat ik nog in training ben is het nog niet veel spannends hoor. En het is ook veel theorie nog," gaf hij toe. Waarschijnlijk niet het antwoord waar Aurora op zat te wachten, maar het was de waarheid. Om missies te kunnen doen zoals het redden van pokémon uit de klauwen van stropers, moest hij nog een hoop leren en ervaring op doen. Dat was gevaarlijk werk waar alleen de de hogere rang rangers op af werden gestuurd. Zoals zijn ouders bijvoorbeeld. Of zijn zus, die er ook al een paar jaar ervaring op had zitten.

Ze was bescheiden in haar antwoord, maar ze gaf wel aan dat ze alles kon vinden als het moest. "Cool," reageerde Finn met een grijnsje. Aurora was dan officieel de eerste lokale bewoner die hij had ontmoet. Hij sloeg zijn armen in elkaar en keek haar aan. "Wat is je favoriete plek? vroeg hij toen. Een vraag die altijd leuk was om te stellen. Het antwoord vertelde je vaak ook veel over de persoon zelf.

Hij moest lachen toen ze opbiechtte dat ze in haar broek zou plassen als ze een stroper tegen het lijf kwam. Ze zou het hem niet zomaar na kunnen doen. "Ach," reageerde hij nonchalant, maar stiekem vond Finn het wel mooi dat ze zo onder de indruk was. "Mijn beide ouders en zus zijn ook ranger, dus je zou kunnen zeggen dat het in de familie zit. Ik had bijna geen keus." Hij knipoogde even om te laten merken dat dat laatste uiteraard niet waar was.

Toen ze vertelde over haar aanvaring met een vreemde man, trok hij verbaasd zijn wenkbrauwen op. "Oh? Wat was er gebeurd dan?" Te laat besefte hij dat ze dat misschien liever niet wilden beantwoorden, maar ze was tot nu toe best open geweest, dus de vraag was eigenlijk als vanzelf gekomen. Ze zou het anders ook niet genoemd hebben, toch?

Aurora begon over een pastatent. Finn vond het niet zo stom klinken. Hij had in Kalos ook zijn favoriete eettentjes gehad, waarvan hij bij één zelfs tijdelijk had gewerkt als chef. Hij kon op die manier goed eten ook wel waarderen. "Klinkt goed," zei hij met een grijnsje. Die moest hij maar een keer gaan opzoeken dan. Misschien dat hij Aurora nog durfde te vragen hem mee te nemen. Dan kon hij het er lekker bij zijn zus inwrijven dat hij goed sociaal bezig was, en zelfs al op een date was geweest. Hij was zich er van bewust dat Sia en zijn ouders zich nog vreselijk irritant druk konden maken om hem na zijn ietwat sombere puberjaren.

Aurora zei dat het klonk alsof hij aardig wat mensen had waar hij advies aan kon vragen. Hij glimlachte. "Oh daar hoef ik niet eens om te vragen," zei hij toen. Als jongste lid van de familie werd dat advies hem altijd gegeven, of hij dat nou wilde of niet. Maar het was zeker wel fijn om te weten dat hij altijd op zijn zus en ouders kon terugvallen.

Niet dat hij dat ooit zou toegeven aan hun.

Aurora begon te vertellen over de dronken man die zich laatst had opgedrongen, en hij luisterde met een verontwaardige frons. Arceus, sommige mensen. "Er lopen soms droevige figuren rond.." zuchtte hij. Hij kon zich voorstellen dat zeker een jonge meid zoals Aurora daar vaak genoeg mee te dealen had in haar leven. En als hij er over nadacht was dat best tragisch.

Gelukkig waren niet alle mannen hitsige, lompe wezen, en hij knikte even tevreden toen hij hoorde hoe een jongen in de buurt haar met de situatie had geholpen. "Goed dat hij er was dan," merkte hij op. Hij vroeg zich af of het een mederanger was geweest die hij misschien zou kennen, maar die kans was waarschijnlijk klein. Bovendien had hij bij lange na nog niet alle leden van de Crescent moon ontmoet. Enkel misschien een glimps opgevangen.

Finn moest lachen toen Aurora rood aan liep en hem stamelend probeerde te verzekeren dat ze hem zojuist niet had uit gevraagd. "Klinkt als een goed idee," reageerde hij, om de situatie luchtig te houden. Zelfs was Finn ook niet zo goed omtrent het hele romance gedoe, dus een etentje als vrienden maakte het een stuk minder ongemakkelijk. Bovendien was hij voorlopig toch niet van plan serieus te gaan daten. Zijn training lag nu even voorop.

Aurora vertelde vervolgens dat de jongen die haar had geholpen een researcher was en graag zijn eigen lab wilde openen. Maar dat ze hem daarna eigenlijk niet meer gezien had. Finn knikte even begrijpelijk. De regio was een grote plek. "Er is binnenkort een festival toch? Misschien dat je hem daar nog tegen het lijf loopt. Als je heen gaat tenminste." Finn had begrepen dat het Coronation Festival een van de bekendste en drukbezochte festivals was in het jaar. Het leek hem haast onmogelijk dat Aurora de speech van de Champion zou missen. Ze was tenslotte een trainer.

Finn duwde zich van de aanrechtrand. "Hoe gaat het nu met je handen?" vroeg hij toen. Hij wist dat je met schaafwonden niet veel meer moest doen dan afspoelen, maar mocht het nog erg zeer doen zou hij misschien de EHBO kit er bij kunnen halen.

Aurora zei dat ze hem wel haar nummer kon geven. Finn knikte met een glimlach. Nog maar net in Sinnoh en nu al twee telefoonnummers gescoord. Hij was op dreef. Misschien kwam het door zijn exotische looks. Of zijn accent. In Kalos had hij lang niet zoveel aandacht gehad van de vrouwtjes.

Het onderwerp ging weer terug naar het festival en Aurora merkte op dat het haar niet zoveel uitmaakte of ze de jongen nog tegen kwam of niet. Blijkbaar was er niet zo'n klik geweest. Finn mompelde even instemmend. Dat had je inderdaad soms. Hij wist niet of ze ook een referentie maakte naar hun nu, maar hij dacht van niet. Anders had ze hem niet mee gevraagd naar de pastatent. Maar, je wist het nooit. Sommige meiden waren erg goed in toneelspelen.

Dat vermoeden werd nog minder toen ze vroeg of hij de dag van het festival moest werken. Finn schudde met zijn hoofd. "Niet die eerste dag, dan ben ik vrij," vertelde hij opgewekt. "Ik ga met mijn zus en een goede vriendin van de familie heen." Hij keek er wel naar uit. Het zou zijn eerste festival in Sinnoh zijn en hij was wel even toe aan een borrel na deze eerste paar weken bij de basis. Bovendien zou het goed zijn om Rosy weer te spreken. Ze was eerder richting Sinnoh vertrekken dan Sia en hij, dus het was inmiddels al een tijd geleden dat ze elkaar voor het laatst gezien hadden. En dat terwijl ze in Kalos eigenlijk samen waren opgegroeid.

Toen hij vroeg hoe het met haar handen ging tilde ze die even op en Finn zag geschrokken dat één van haar pols aardig blauw begon te worden. Oh, muk. Dat was waarschijnlijk gekneusd. "Ik haal de EHBO koffer wel even," zei hij zonder echt op een tegenargument te wachten. Toen bedacht hij zich dat het handiger was als ze waarschijnlijk mee ging. Hij kon haar lastig zo alleen in de keuken laten. "Loop maar even mee, mijn kamer is niet ver van hier."