Tales of

Sinnoh

Aurora glimlachte toen Finn aangaf dat hij de eerste dag vrij was en dat hij met zijn zus en een vriendin naar het festival ging. ”Misschien komen we elkaar dan wel tegen,” zei ze tegen hem, maar zonder concrete plannen te maken. Ze wilde immers zijn plannen met zijn vrienden niet dwarsbomen en bovendien zou er voor haar ook wel genoeg daar zijn om te zien. Ze nam aan dat haar blauwe haar wel op zou vallen en dat hij haar heus wel zou aanspreken als hij haar zou zien, maar het idee dat er in elk geval iemand liep waar ze het goed mee leek te kunnen vinden, deed haar wel goed. Hij leek zichtbaar te schrikken toen hij haar pols zag en voordat ze een tegenargument kon bieden, had hij al geconcludeerd dat hij haar zou helpen. Ze knikte dan ook een beetje beduusd toen hij zei dat ze mee kon gaan naar zijn kamer en ze draaide zich om zodat ze hem kon volgen. Ze hoopte dat niemand hun onderweg tegen zou komen, want ze wist heus wel wat ze zouden denken als ze een jongen en een meisje samen zouden zien. Het feit dat ze door die belachelijke gedachte begon te blozen, maakte het niet veel beter voor haar. ”Bedankt dat je zo behulpzaam voor me bent,” zei ze op een zachte toon tegen hem. ”Het was alleen niet mijn bedoeling om je zo lang op te houden.” Ze had er eerlijk gezegd ook niet heel veel op tegen. Finn leek een aangenaam persoon om mee om te gaan en ze was blij dat ze hem had leren kennen. Dat vond ze eigenlijk ook het leukste onderdeel aan heel dat reizen: nieuwe mensen leren kennen en meer over hun te weten komen. ”Ik kan soms echt zo’n kluns zijn,” lachte ze een beetje beschaamd. Dit was immers niet de eerste keer dat ze gevallen was en waarschijnlijk, haar kennende, ook zeker niet de laatste.

”De schuld ligt volledig bij mij,” zei Aurora op een zachte toon. ”Ik had beter uit moeten kijken waar ik liep.” Ze ging hem niet eerst laten opdraaien voor het verzorgen van haar pols en hem dan ook nog eens deels van de schuld op zich nemen, zo was ze niet. Ze kwamen inmiddels aan bij de kamer en Aurora glimlachte toen ze een Taillow zag. Ze strekte haar goede hand voorzichtig uit naar de Taillow en wachtte eerst tot de Pokémon een teken zou geven dat ze hem mocht aaien voordat ze dat ooit daadwerkelijk deed. Ze wist dat Pokémon niet altijd gesteld waren op dat soort dingen en dus had ze liever een afwachtende houding dan meteen overhaaste dingen te doen. Het meisje liet zich op de bureaustoel zakken van Finn en liet haar blik kort door zijn kamer glijden. Ze vermoedde dat hij het met iemand deelde, want ze zag een koffer in de hoek van de kamer staan en ze zag dat het bed boven Finn rommelig erbij lag. Ze vermoedde dat de meeste kamers er wel zo uitzagen en dat iedereen dus een kamer met elkaar deelde. ”Heb je een toffe kamergenoot?” vroeg ze om de stilte te doden. Hij kwam weer terug met de EBHO-kit en Aurora gaf een kort knikje, waarna ze vriendelijk glimlachte. ”Ik heb vertrouwen in je,” zei ze op een vriendelijke toon tegen de jongen. Misschien was ze op dat vlak een beetje naïef, maar ze probeerde wel het goede van mensen in te zien en de jongen had tot dusver geen enkele reden voor haar gegeven om hem niet te vertrouwen. Ze stak haar pols naar hem uit en keek vervolgens omhoog naar hem. Ze merkte nu pas hoe klein ze eigenlijk was vergeleken hem en vond het dan ook niet raar dat ze zo op de grond was gevallen toen ze tegen elkaar waren gebotst. ”Dus je hebt ook een beetje medische kennis?” vroeg ze geïnteresseerd aan hem.

Een zachte giechel ontsnapte haar lippen toen Finn zijn opmerking maakte. Ze had natuurlijk in de gaten dat hij het niet oprecht meende en dus was ze ook niet zo bang om de Taillow aan te raken. ”Sorry,” verontschuldigde ze zich op een zachte toon naar de Flying type. ”De volgende keer breng ik wat mee.” Ze wist niet zo goed waarom ze zoiets beloofde, want de kans dat ze hier in Finn’s kamer nog eens zou komen leek haar relatief klein, maar hopelijk zou het de Flying type een beetje opvrolijken. Haar blik gleed naar Finn toen hij over zijn kamergenoot vertelde en ze knikte met een glimlach. ”Het zal de boel inderdaad een beetje opfleuren, zeker als hij zelf ook Pokémon heeft.” Ze nam toch aan dat elk Crescent Moon-lid hier een Pokémon had. Hoe gingen ze anders de stad en zichzelf beschermen? Aurora luisterde aandachtig naar Finn toen hij zijn woorden over de medische kennis sprak en ze gaf een knikje, waarna ze naar haar pols keek. ”Nu weet ik in elk geval wie ik op moet bellen als ik weer eens lomp gevallen ben,” zei ze op een plagerige toon tegen hem. ”Een persoonlijke dokter hebben voor op mijn reis klinkt helemaal zo slecht nog niet.” Dat was natuurlijk ook wel een grapje. Ze was ook niet van plan om Finn telkens op te bellen als er iets aan de hand was, dat zou maar erg zijn. Als ze Finn moest bellen steeds als ze iets doms meemaakte, dan had de jongen geen rust. Ze grinnikte wat om haar eigen gedachten en keek naar de Taillow, waarna ze nog eens voorzichtig probeerde om met haar wijsvinger een aaitje over zijn kopje te geven. Blizzard lag tegen haar benen aan en leek het eigenlijk wel goed zo te vinden, lekker comfortabel.!

Aurora gaf een knikje. Ze had wel half en half verwacht dat Finn’s kamergenoot Pokémon had. Het leek haar nogal raar om lid te worden van Crescent Moon als je geen Pokémon had die je konden helpen bij wat ze dan ook moesten doen om de straten veilig te houden. Het zou in elk geval geen werk voor haar zijn, al dacht ze dat Thunder wel een goede kandidaat zou zijn met zijn speurneus en zijn beschermende karakter. Haar blik gleed weer naar Finn toen hij zijn vraag stelde en haar gedachten schoten kort naar het litteken dat ze op haar rug had. Automatisch trokken haar mondhoeken zich naar beneden en richtte ze haar blik even kort naar de grond. Het litteken was niet haar fout geweest, maar dat ze gevallen was, was zeker niet de eerste keer. Ze probeerde haar mondhoeken weer omhoog te dwingen, bang zijnde dat hij iets in de gaten kreeg en vragen zou stellen. ”Laten we zeggen dat ik ondertussen al wel tegen een stootje kan,” zei ze vlug tegen hem. Haar Spheal had haar humeur echter wel opgemerkt en keek met een verdrietig gezicht naar boven. ”E-En jij?” vroeg ze vlug door. ”Heb jij soms niet van die klunzige dingen?” Ze leek hem nu niet echt een klunzig persoon als ze eerlijk was, maar wie weet zou hij haar nog verbazen.

Aurora schudde haar hoofd toen Finn zijn verontschuldigingen aanbood. ”Je moet geen sorry zeggen,” zei ze haastig tegen hem. ”Het is gewoon…” Ze beet kort op haar onderlip. Ze had er met niemand in Sinnoh tot dusver over gepraat en ze kende Finn eerlijk gezegd niet goed genoeg om er al over te praten. ”Misschien vertel ik het je ooit wel eens, maar laten we het erop houden dat het niks met jouw opmerking te maken heeft, oké?” Ze kneep even in zijn arm met haar goede hand en wierp hem een bemoedigend glimlachje toe. Ze wilde niet dat hij zich schuldig ging voelen om iets dat volledig aan haar lag. Of aan haar vader, als je het concreet bekeek. Haar blauwe blik gleed weer naar de jongen toen hij zijn woorden sprak en ze grinnikte, de sombere stemming van daarnet weer omgeslagen zijnde. ”Ik geloof dat het ons op de één of andere manier ook wel sterker maakt,” zei ze en ze haalde haar schouders op. ”Het is in elk geval beter dan helemaal nog niks meegemaakt te hebben, want dan komt het des te harder aan.” Ze wist niet goed of het nu over haar verleden ging of nog altijd over het gesprek dat ze nu hadden, maar ze wist wel dat ze haar woorden oprecht meende. Ze was op de één of andere manier wel sterker geworden door wat er met haar was gebeurd. En die pols? Die zou wel genezen.

De zwachtel werd met een kleefpleister afgemaakt rond haar pols en hoewel ze nu minder bewegingsvrijheid had, was het niet zo belemmerend dat het nog meer pijn begon te doen. Ze kon zelfs zweren dat het minder pijn deed. ”Het is prima zo,” verzekerde ze hem. ”Het doet al minder pijn dan daarnet.” Ze stond op en glimlachte vriendelijk naar hem. ”Bedankt voor als je hulp. Ik waardeer het echt enorm,” zei ze op een eerlijke toon tegen hem. Ze besloot dat ze hem voor nu wel genoeg had opgehouden. Hij moest immers nog steeds boodschappen doen en dat werd uitgesteld naarmate zij bij hem in de buurt was. Ze pakte dan ook haar Holo Caster tevoorschijn, typte haar nummer in één van de notitie-apps die ze geïnstalleerd had en stak het apparaatje toen naar hem toe. ”Hier is mijn nummer, voor eens naar die pastatent te gaan,” sprak ze op een vriendelijke toon. ”Dan kunnen we eens afspreken op een moment dat het wat beter voor je uitkomt. Ik geloof dat ik je nu wel lang genoeg opgehouden heb.” Ze glimlachte naar hem en wachtte rustig af tot hij haar nummer in zijn Holo Caster had gezet. Of zijn nummer in haar Holo Caster, dat kon ook natuurlijk nog.

Een glimlach gleed om Aurora’s lippen. Ze vond het fijn om te weten dat er mensen waren die oprecht begaan waren met haar gezondheid en Finn leek echt wel zo iemand te zijn. Ze keek toe hoe hij haar nummer in zijn Holo Caster opsloeg en knikte toen ze een berichtje van hem binnen kreeg. ”Ik stuur je de adresgegevens later wel door en dan zoek je maar een dag uit dat je wilt gaan,” zei ze met een kleine glimlach tegen hem. Ze stopte haar Holo Caster terug in haar zak en keek toe hoe zijn Pokémon opsprongen, duidelijk klaar zijnde om naar de supermarkt te gaan. Ze glimlachte naar zijn Pokémon en daarna nog eens naar hem, waarna ze naar Blizzard knikte ten teken dat ze konden gaan. ”Dan spreek ik je later wel,” zei ze op een vriendelijke toon. ”Ik vind mijn uitweg van de basis wel, dan kun jij naar de supermarkt gaan.” Ze grinnikte. ”Bedankt voor de hulp en tot later.” Ze stak haar hand in een groet naar hem op en knikte naar Blizzard, welke al voor haar uit begon te rollen. Nu moest ze straks niet vergeten om die naam door te sturen van de pastatent, maar eerst zou ze maar eens een taxi zoeken zodat ze naar het westen kon reizen. Ze had nog training te doen met haar Pokémon en dat kon ze nu niet meer te lang gaan uitstellen.