Tales of

Sinnoh

Dus.. Hij kreeg een roommate. Finn wist nog niet zo goed hoe hij zich daar over moest voelen. Hij was nog maar net begonnen bij de ranger basis en alles was wat dat betreft nog nieuw. Zijn kamertje was klein, maar fijn, en het was wat dat betreft een luxe geweest dat hij even de tijd had gehad om er alleen aan te wennen. Maar hij begreep ook dat de ranger basis maar beperkt ruimte had en het stapelbed in zijn kamer stond er niet voor niks.

Vanuit de bureaustoel, draaide hij zich even om naar bed, waar zijn Rockruff momenteel op lag te slapen. Ark zat bovenaan op de railling zijn veren te poetsen. Zijn pokémon waren wat dat betreft veel flexibeler. Waar hij ging, gingen zij mee, en ze wisten zich altijd snel aan te passen in nieuwe situaties.

Er ontsnapte een korte zucht van Finn's lippen en hij draaide zich weer om naar de boeken op zijn bureau. Vandaag was theoriedag. Als ranger in training was hem een bak leesvoer meegegeven die hij moest zien weg te werken. De meeste stof was best interessant, zoals de ethologie van pokémon of de inheemse flora van Sinnoh. Maar vandaag moest hij studeren voor een toets in de wet natuurbecherming, en om één of andere reden kreeg hij de verschillende artikelen en regels maar niet in zijn hoofd gestampt.

De deur ging plots open en meteen keek Finn weer op van zijn boek om een blik te kunnen werpen op zijn nieuwe kamergenoot.

De jongen in de deuropening keek niet al te vrolijk. Zijn opmerkelijke rode ogen stonden kil en de manier waarop hij aankondigde dat hij zijn nieuwe kamergenoot was had dezelfde toon. Finn liet het even zwijgend bezinken. Niet echt de vriendelijke introductie waar hij op gehoopt had. "Ook hallo," merkte hij toen neutraaltjes op, terwijl zijn blik naar de Elekid gleed die enthousiast op hem af kwam rennen. Kijk, er was er in ieder geval één blij. Met een glimlach gaf Finn even een aai over zijn kop, waarna hij weer opkeek naar de jongen die zich had voorgesteld als Ace.

"Ik ben Finn," zei hij toen, waarna hij een knikje gaf naar zijn pokémon. "En dat zijn Ark en Wolf." Het was vrij duidelijk wie wie was, maar Ark liet nog even een blije 'Ark!' horen om zijn naam te bevestigen. Wolf was stilletjes ontwaakt uit zijn slaap en had zijn blik strak op de Houndour gericht, nog niet wetende wat hij van de nieuwe bezoekers moest vinden.

Finn besloot Ace niet meteen te veroordelen op een eerste indruk. Misschien had hij gewoon een slechte dag. "Welkom, in ieder geval. Ben je nieuw hier op de basis?" vroeg hij toen geïntereseerd. De meeste rangers die een kamer kregen waren nieuw of overgeplaatst vanuit een andere locatie. Hij seinde naar het stapelbed. "Ik heb het onderste bed al in beslag genomen, ik hoop dat dat oké is?" Als Ace echt liever beneden sliep zou hij het niet erg vinden om naar boven te verkassen, maar toen de kamer nog alleen van hem was had hij het onderste verkozen.

De Elekid werd voorgesteld als Inpulsa en de Houndour aan zijn zijde was Igneel. Finn was benieuwd waar de jongen de namen vandaan had, maar besloot dat nu niet te vragen. Als kamergenoten hadden ze later nog genoeg tijd voor dat soort onderwerpen.

Zijn slechte humeur - of misschien was het gewoon standaard hoe Ace sprak -, werd in ieder geval verklaard toen hij uitlegde hoe hij hier in Hearthome terecht was gekomen. "Shit he.." merkte Finn zacht op. Dat ze dat zomaar konden doen. "In welke stad was dat dan?"

Finn keek naar beneden toen er aan zijn broekspijp werd getrokken. De Elekid stond er nog, en wilde erg graag zijn aandacht. Ace bestrafte het gedrag, maar Finn wuifde het weg met een beweging van zijn hand. "Het geeft niet, volgens mij is ze gewoon nieuwsgierig," merkte hij op, hopende dat de Elekid niet teveel onder de indruk zou zijn van de strenge toon van haar trainer. Ze leek nog een jong ding. Hij glimlachte even vriendelijk naar der in de hoop de pokémon gerust te stellen.

Zijn nieuwe kamergenoot liet zich met een zucht op het matras vallen. Dat was iets teveel voor Wolf, en die sprong met zijn oren plat van het bed. Behoedzaam zette hij zich achter Finn's benen en keek hij strak naar de indringer die nu op het bed van zijn trainer lag. Hoe Finn dit pikte begreep hij niet en zijn blik gleed weer naar de Houndour, alsof hij de medehond waarschuwde niet hetzelfde te doen.

Finn reageerde er niet op en fronste toen hem werd gevraagd of hij hier al lang was. "Eerlijk? Net een maand," gaf hij toe, waarna hij omhoog kwam vanuit zijn stoel en even over zijn broek veegde om het haar van Wolf een beetje kwijt te raken. Hij keek weer naar Ace. "Maar ik kan je wel een rondleidding geven als je dat wilt?"

Finn trok zijn wenkbrauwen op toen Ace vertelde dat hij eerst in Jubilife City zat. Dat was.. best een eind weg toch? Hij kon zich herinneren van een kaart in één van zijn boeken dat Jubilife in het westen lag, aan de andere kant van de berg. "Wat balen man.." mompelde hij, niet echt wetende wat hij kon zeggen om Ace een beetje op te vrolijken. Hij was hier net een maand dus was zelf ook nog aan het ontdekken wat Hearthome allemaal te bieden had.

De Houndour sprong ook op zijn bed en hij hoorde Wolf zacht grommen vanachter zijn benen. "Ssh, Wolf," suste hij zacht, maar hij snapte waarom de Rockruff van streek was. Hij keek op naar Ace. "Kun je Igneel van het bed halen? Dat is Wolf's plek.." Plus hij wilde voorkomen dat de twee honden nu al in een gevecht zouden raken. Niet een heel goede start van de verstandhouding.

Gelukkig stemde Ace in met zijn aanbod hem een rondleiding te geven, wat zou betekenen dat ze de kamer even uit konden. Finn bukte om de Elekid op te tillen, die heel duidelijk maakte dat ze dit wilde, en liep toen richting de deur. Wolf bleef dicht achter hem aan lopen, zijn blauwe ogen nog altijd strak op de Houndour gericht. Zijn nekharen stonden niet meer omhoog, maar hij verlies de pokémon geen seconde uit het oog.

Finn snoof even geamuseerd toen Ace vroeg, of bijna smeekte, of de openbare ruimtes voor mannen en vrouwen gescheiden zijn. "Hoezo? Nog nooit een vrouw naakt gezien? Misschien niet de meest subtiele grap, maar hij was te makkelijk om te maken. Met zijn vrije hand duwde hij de deur weer open en liep hij de gang op, waarna hij zich weer naar Ace draaide. "Geen zorgen, de badkamers zijn gescheiden," stelde hij hem gerust. Er waren zelfs vrij strenge regels wat betreft de mannen en vrouwen in training. Er werd geen geflikflooi getolereerd, niet zolang je het dak van de basis deelde. Daar kwam alleen maar gedoe van.

Ace deed gelukkig niet moeilijk toen Finn vroeg of hij Igneel van het bed kon halen en wist de Houndour met een korte, schelle fluit weer bij zijn voeten te krijgen. Finn was onder de indruk. De Houndour was in ieder geval goed afgericht en dat vertelde hem toch al iets meer over wat voor persoon Ace was.

Ze liepen de gang op en zijn nieuwe kamergenoot gaf niet meteen een sneer op zijn niet zo subtiele grap. In plaats daarvan kreeg hij een best serieuze reactie. Blijkbaar kwam de jongen net uit een relatie en had hij even geen zin meer in vrouwen. Finn knikte, dat kon hij wel begrijpen. Vrouwen waren interessant, maar konden ook een handleiding hebben. Zeker wanneer het op relaties neerkwam. "Dan zit je hier in ieder geval goed," merkte Finn op, terwijl hij rechts afsloeg richting de badkamers. "De mannen en vrouwen hebben hun eigen slaapafdeling. En het wordt niet getolereerd als je in hun kamers wordt betrapt, dan mag je vertrekken." Het gebeurde heus wel een keer dat iemand stiekem een kamer wist in te glippen, want de regel maakte het natuurlijk extra spannend, maar over het algemeen werd er gehoor aan gegeven. Finn had er zelf ook geen moeite mee, zijn hoofd zat momenteel nog niet bij de vrouwtjes. Hij wilde zich eerst goed focussen op zijn nieuwe carrière en het trainen van zijn team.

Hij fronste even verrast toen Ace toch wel nieuwsgierig leek en vroeg of hij veel ervaring had met vrouwen. "Hm, een paar," mompelde hij, wat letterlijk inhield dat hij de hoeveelheid vrouwen waar hij mee naar bed was geweest op 1 hand kon tellen. Finn was niet zo’n casanova. "Ik heb een tijdje terug een korte relatie gehad met een meid," vertelde hij toen. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. "Ze was verpleegster."

Ace merkte op dat de kamerregel het waarschijnlijk des te uitdagender maakte, maar dat hij het zelf niet zou zien zitten om een relatie aan te gaan met iemand waarmee je moest samen werken. Teveel gedoe. Finn kikte even instemmend. Dat gold ook wel voor familie."Mijn zus is ook lid van deze basis, maar ik zie haar eigenlijk weinig. Ze is al een paar jaar ranger dus ze werkt op een andere afdeling," vertelde hij. Gelukkig maar. Hij wist dat zijn ouders hem niet alleen naar Sinnoh hadden gestuurd omdat hij hier met een schone lei zou kunnen beginnen. Het kwam ze ook wel erg goed uit dat Sia een oogje in het zeil kon houden. Nu ze allebei op een andere afdeling werkte had hij dat in ieder geval niet zo door. Al moest hij nog steeds geen domme dingen doen, want dat zou dan meteen bij zijn zus terecht komen..

De grijns op zijn gezicht verbreedde zich toen Ace een opmerking maakte over een rollenspel. Was dat een grap? Hij was blij dat zijn kamergenoot iets meer los leek te komen. "Misschien," reageerde hij lachend. "Het is geen rollenspel als ze het ook echt als werk doet, toch?" Het klonk allemaal heel spannend, maar als Finn heel eerlijk was had de relatie niet heel lang geduurd en daarmee waren de wilde bedverhalen ook tot het minimum gebleven. Niet dat ze nooit haar kostuum had aangehad.. Maar het was zeker niet zoals Ace het zich waarschijnlijk nu voorstelde. Dat maakte het eigenlijk alleen maar grappiger.

Finn duwde de deur van de badkamer open. "Dit is dus, ja.. de badkamer," zei hij een beetje schaapachtig, terwijl hij een beetje opzij stapte zodat Ace mee naar binnen kon kijken. Het had niet zoveel uitleg nodig. Er stond een grote wastafel met zes verschillende wasbakken en de kamer was opgedeeld in een gedeelte voor het omkleden en een gedeelte voor de douchecabines. "Je mag altijd douchen behalve tussen 11 en 12, dan wordt het schoongemaakt. Er staat ook een bak waar je je Pokémon in bad kunt doen. Die is wel alleen voor kleintjes." De grotere Pokémon konden buiten gewassen worden in de binnenplaats, dat was niet te doen binnen. "De toiletten zijn hier naast," zei hij met een knikje naar de deur die links van de badkamer stond. "Er zijn ook nog toiletten bij de lounge, maar die worden eigenlijk alleen gebruikt door bezoekers."

Zijn nieuwe kamergenoot vroeg op welke afdeling zijn zus werkte. Finn wuifde met zijn vrije arm richting het oosten. "Bij de pro's. Die hebben hun kamers aan de andere kant van het gebouw. Op de tweede verdieping." vertelde hij. Hij wist niet of haar groep een specifieke naam had, maar daar sliepen en werkten in ieder geval de rangers die al meer ervaring hadden. De missies waar zij op uit werden gestuurd waren daardoor ook veel gevaarlijker, daar mocht je niet zomaar aan deelnemen zonder de juiste training. "Ik denk dat het niet lang zal duren voordat ze een afdelingshoofd wordt. Mijn ouders hebben ook beide een hoge functie op de rangerbasis in Kalos." Hij zei het niet om op te scheppen, het was gewoon zoals het was. Terwijl hij zelf een paar jaar gestruggeld had met wat hij nou precies ging doen met zijn leven, was Sia altijd zeker geweest over haar pad. Ze was erg ambitieus en had talent voor het vak. Toch betrapte Finn zichzelf er wel eens op dat hij zich zorgen maakte dat ze te hard van stapel liep. Het werk bracht nog steeds een hoop risico's met zich mee.

De Elekid in zijn arm begon een vrolijk geluidje te maken toen hij begon over het bad en Finn moest even kort lachen om haar en de reactie van Ace. "Je hebt je handen vol aan der zeker," merkte hij op. Toch vond hij het een leuk beest.  Finn deed de deur van de badkamer weer dicht en wenkte Ace toen mee te lopen. Ze passeerde nog een aantal deuren van wat kamers en bereikte toen het einde van de hal, waar een grote lounge stond met een bar.

"Dit is een beetje de hangplek van de trainees," begon hij te vertellen. "Er ligt eigenlijk altijd wel frisdrank in de koelkast en in de weekenden soms zelfs bier. Verderop staat ook een tafelvoetbal en een tv met wat games." Het waren oudere spellen, maar hij had gezien dat sommige jongens er nog best wat lol mee hadden na een biertje op. Hij wees naar de deur achter de bar. "Daar is de keuken. We hebben allemaal een taakverdeling wie op welke dag moet meehelpen aan het ontbijt of avondeten. Lunch moet je zelf regelen. En in de weekenden verwachten ze ook dat je zelf je eten regelt, tenzij je een keer een weekenddienst draait. Dan hebben ze meestal alsnog wel wat voorbereid in de keuken of ga je met je groep ergens wat eten buiten de basis." Op die manier werden de weekenddiensten alsnog een beetje leuk gemaakt.

Finn knikte richting de lounge. "Ik geloof dat ze meestal op donderdagavond een borrel doen hier, maar ik heb nog niet de tijd gehad aan te sluiten. Misschien kunnen we dat eens doen om wat andere trainees te leren kennen," stelde hij voor. Het was bovendien belangrijk dat je kwam te weten met wie je later in het veld zou staan. Het werk als een rangers vereiste ook veel samenwerking met je teamgenoten.

Ace snoof even geamuseerd toen Ace droogjes bevestigde dat Inpulsa inderdaad een handvol was. Hij merkte dat de Elekid een beetje onrustig werd in zijn arm, en bukte om haar weer op de grond neer te kunnen zetten. Waarschijnlijk was ze nieuwsgierig geworden bij het zien van de lounge. ”Kijken jullie maar even rond,” zei hij tegen de Rockruff, Houndour en Elekid, met een blik op Ace om te controleren of die daar geen problemen mee had. De lounge was net zo goed voor Pokémon als dat het voor rangers was gecreëerd.

Wolf leek al iets meer op te warmen naar de nieuwkomers, met name naar de Elekid die zijn trainer zonder problemen in zijn armen had gehad. Zodra ze weer op de grond stond, liep hij nieuwsgierig op haar af en snuffelde even kwispelend aan één van haar armpjes. Hij zakte door zijn voorpootjes om te vragen of ze wilde spelen. Zijn blik ging ook twijfelend naar de Houndour. Zou die mee willen doen?

Finn glimlachte even naar het drietal en richtte zijn blik toen weer op Ace, die net uitlegde dat hij eigenlijk altijd op zichzelf was geweest. Daarmee leek hij te hinten dat hij de donderdagavond borrel niet zo zag zitten. Finn haalde zijn schouders op. ”Dat is oké, je moet niks,” merkte hij op, waarna zijn blik weer nieuwsgierig werd. ”Je loopt dus hard? Hoever?” vroeg hij toen, waarmee hij doelde naar het aantal kilometers die Ace inmiddels rende.

Ace zei dat hij een avondpatrouille met z’n tweeën en een biertje achteraf een prima start zou vinden. Finn was blij dat zijn kamergenoot hem op zijn minst genoeg leek te mogen om zoiets te opperen. ”Prima idee,” stemde hij in, waarna hij richting de bar liep. ”Wat zeg je er van om nu alvast een start te maken. Je zal wel een flinke reis achter de rug hebben.” Finn had zelf een hekel aan reizen met openbaar vervoer zoals een trein of taxi. Liever te voet, maar soms had je helaas geen keus. Hij trok de deur van de kleine koelkast onder de bar open en blikte even neer op het aanbod. ”Wat wil je hebben? Er is cola, sprite..” somde hij op, waarna hij met een grijnsje opkeek. ”En bier.” Ze konden de rondleiding later wel afronden.

De Houndour leek even te twijfelen, maar voegde zich toen op aandringen van zijn trainer toch bij het groepje. Wolf leek tevreden dat hun staarwedstrijd over was en ze nu konden spelen. Hij liet een korte blaf los en rende toen kwispelend met de Elekid mee. Ze was langzamer, maar dat maakte hij goed door te zigzaggen. Hij stopte echter verbaasd toen ze al snel op de grond lag. Voorzichtig snuffelend kwam hij dichterbij. Alles oké?

Ace ging voor een biertje. Finn besloot dat hij daar ook wel zin in had en pakte twee flesjes. Dat leren zat er vandaag toch niet meer in.. Hij pakte de flesopener en trok de doppen er af. Vervolgens liep hij met de koude flesjes Ace's kant op, die alvast was gaan zitten aan een hoge tafel. Hij sloot bij hem aan en reikte hem zijn bier. "Op Hearthome dan maar, dat het ons beide mag gaan bevallen hier," merkte hij op met een grijnsje, terwijl hij zijn fles omhoog hield om te proosten.

Ace vertelde dat hij elke ochtend ongeveer vijf kilometer rende, soms zelfs tien. Finn knikte hij even. "Netjes," zei hij, onder de indruk. Hij wist niet of hij dat zelf elke ochtend zou redden. Al probeerde hij op de dagen dat hij niet rende altijd wel iets anders te doen zoals hiken of zwemmen. Hij nam een slok van zijn bier en hij mompelde even bevestigend toen Ace vroeg of hij ook sportte. "Ja, best wat," zei hij, ietwat bescheiden. Hij ging maar niet opscheppen over de vele medailles die hij vroeger had gewonnen, daar had hij zijn les wel in geleerd. "Ik ren ook, maar niet elke dag. En op mijn vrije dagen trekken Wolf en ik er graag op uit om te hiken." Als het weer dit toeliet konden ze dit een hele dag volhouden. "Oh en ik zwem weleens," zei hij toen met een flauw grijnsje.

De Elekid kwam gelukkig snel weer overeind en Wolf kwispelde opgelucht. Hij liet een vrolijk blafje horen en rende toen naar een kleed waar wat speeltjes lagen. Hij zocht een grote bal uit, veel te groot om in zijn bek vast te houden, en duwde die toen enthousiast met zijn voorpootjes richting de Elekid en Houndoor.

Ze tikten de flesjes even tegen elkaar aan om te proosten en Finn nam tevreden een slok. Hier was hij wel even aan toe na zo'n hele dag in de boeken zitten. Ze begonnen over sport te praten en Ace zei dat het hem best cool leek om een keer mee te gaan op zo'n hike. Finn greens om zijn opmerking en knikte. "Altijd leuk als iemand meekomt. Anders zit ik toch maar de hele dag tegen Wolf te praten," lachte hij, wat natuurlijk niet helemaal waar was, maar gezelschap tijdens een hike was altijd goed. "Als je tien kilometer kan rennen, red je zo'n hike ook wel." Het was veel klimmen, zeker als hij één van de routes bij Mt. Coronet koos, maar met een beetje conditie was dat goed te doen. En het uitzicht was het altijd meer dan waard.

Finn nam rustig nog een slok en luisterde toen verrast naar Ace's volgende opmerking. Dat hij één van de eerste was die hem nog geen sneer had gegeven en vriendelijk was blijven doen. "Je bedoelt.. Zoals een normaal persoon dat hoort te doen?" merkte hij met een flauwe grijns op. "We hebben allemaal ons dag wel eens niet toch?" Finn zag niet waarom hij om die reden Ace zou moeten afsnauwen. Je moest mensen nooit zomaar veroordelen op de eerste indruk. Dat had hij verrassend genoeg van zijn vader geleerd, die vroeger vaak genoeg die fout had gemaakt en met de tijd had ontdekt dat zo'n houding je niet veel meer bracht dan eenzaamheid.

Maar het ging een beetje ver om dat hardop te zeggen. Zoveel bier had hij nog niet op.

Ace vroeg of hij wist dat hij met die houding ook negatieve aandacht kon trekken. Finn's gezicht betrok heel even omdat hij meteen wist wat Ace bedoelde, maar hij nam snel nog een slok en drukte de herinnering weg. "Ja.. Dat weet ik wel," mompelde hij. "Maar het is nou eenmaal hoe ik in elkaar zit. En ik heb geleerd dat het geen zin heeft om dat te proberen te veranderen."