Tales of

Sinnoh

Een kleine glimlach gleed om haar lippen terwijl ze haar Pokémon achterliet in het Pokémon Center. Ze was met Nymphe gaan trainen in Oreburgh Mine omdat daar veel Rock types waren en omdat ze de stad eens wilde verkennen. Het stond al een tijdje hoog op haar lijstje en ze had er nog geen tijd voor gehad met heel het gedoe om in Celestial Town te geraken. Maar goed, als ze nu nog naar dat pretpark ging, dan had ze heel het westen van Sinnoh wel gezien en kon ze door naar het oosten. Ze moest maar eens zien welke volgende gym ze uit wilde dagen, maar eerst nog tijd voor wat training en ontspanning. Haar Lapras was moe en haar andere Pokémon hadden hun training ook wel gehad, dus Hazel liet ze tijdelijk achter in het Pokémon Center. De avond begon te vallen en haar maag knorde. Ze had een eettent gezien een paar straten verderop waar ze iets fatsoenlijks kon eten en dan zou ze vroeg naar bed gaan zodat ze er ’s morgens weer op tijd uit kon. Het was frisjes op de avond, maar ondanks dat droeg Hazel een rokje en een topje, waar ze een vestje over deed. Als ze eenmaal in die eettent zou zijn, zou het wel wat aangenamer worden. Ze verliet het Pokémon Center en zag een steegje waar ze doorheen kon wandelen, een shortcut. Ze koos ervoor om het steegje in te gaan en zag pas halverwege het steegje dat een man zich gepositioneerd had tegen de muur. Hij had een bierflesje in zijn handen en maakte er geen geheim van dat hij haar aan het scannen was met zijn ogen. ”Hey, schatje!” riep hij luid door het steegje heen. ”Wil je eens iets zien?” Hazel hoefde haar hoofd niet te draaien om te weten wat de man aan het doen was en ze stak over haar schouder haar middelvinger naar hem op, waarna ze verder wandelde. Ze hoorde niks meer achter zich en haar houding ontspande, maar opeens voelde ze een hand op haar schouder en werd ze met een ruk naar achteren getrokken. De impact met de muur was harder dan gedacht en Hazel kreunde even toen haar schouder langs de muur schraapte. Haar boze blik was gericht op de man voor haar en ze probeerde hem een knietje te geven, welke hij afblokte door haar been hardhandig weg te duwen. Zijn hand bleef bij haar been liggen en Hazel verstijfde toen ze in de gaten kreeg wat hij wilde doen. Ze probeerde hem een kopstoot te geven en hij sloeg met zijn bierflesje naar haar hoofd. Hij miste haar op een paar centimeters na en Hazel hoorde het glas kapot spatten vlakbij hun. Haar hoofd zwierde naar opzij toen ze een klap kreeg van zijn platte hand en laaiend van woede krabde ze hem over zijn wang. ”Rotwijf!” snauwde hij en hij haalde opnieuw uit, maar deze keer naar haar maag. Hazel klapte dubbel en kon niet voorkomen dat ze op de grond werd geduwd, waar ze snel naar achteren probeerde te kruipen om bij haar aanvaller weg te komen. ”Laat me met rust!” gilde ze kwaad, hopend dat iemand haar zou horen. Arceus, liet iémand in de buurt zijn, wie dan ook. Maar liet haar dit niet ondergaan.

De laatste keer dat Hazel angst had gevoeld, échte angst, was toen ze haar moeder met al haar kracht tegen haar ziekte had zien vechten. En toen ze wist dat haar moeder het niet ging halen. Diezelfde angst, wel een klein pitje minder, kwam terug toen ze de man met gebalde vuisten voor haar zag staan. Zijn blik gleed naar beneden en Hazel balde haar vuisten toen ze zag waar hij naar keek. Hij kwam naar haar toegelopen en Hazel klemde haar tanden op elkaar. Opeens kwam er iemand uit de schaduwen tevoorschijn en raakte de man vol met zijn vuist tegen zijn wang aan en Hazel voelde zich slap worden van opluchting toen ze zag wie dat het was. Ze keek naar zijn Eevee, die al defensief voor haar kwam staan en liet haar blik weer naar Shiro glijden toen hij aan haar vroeg of het ging. ”Kan beter, maar ik ben blij dat je er bent,” zei ze zachtjes tegen hem. De vuistslag in haar maag deed net altijd zeer en haar wang gloeide, maar in elk geval kon de situatie nu niet meer zo erg escaleren. Het viel haar op dat Shiro een nieuwe Pokémon in zijn armen had, een Grubbin. Ze glimlachte toen ze zag dat het een shiny was. Het leek erop dat Shiro niet stil had gezeten en dat herinnerde haar eraan dat zij haar nieuwe aanwinst ook nog aan hem moest laten zien, maar dat waren zaken voor later. De man had inmiddels een Staravia tevoorschijn gehaald en Hazel wist dat Shiro hier in het voordeel was, dus ze maakte zich niet al te veel zorgen of hij kon winnen. ”Leuke beestjes,” hoorde ze de man sneren, nog steeds duidelijk dronken. ”Als ik win, is je vriendinnetje van mij en mag ik met haar doen wat ik wil, goed?” Hij richtte vervolgens zijn blik over Shiro’s schouder naar Hazel en likte suggestief over zijn lippen. En ondanks dat ze boos was op de man voelde ze toch een huivering door zich heen gaan. Ze strekte haar hand uit naar Sakura en probeerde troost te halen uit het feit dat Shiro voor haar stond en Sakura bij haar was.

Sakura reageerde op haar en was haar aan het troosten, waar Hazel wel blij mee was. Haar blik gleed naar voren, waar ze zag hoe Shiro tegen de man zijn Staravia vocht. Het voelde ergens aan alsof ze zwak was dat hij haar gevechten voor haar moest doen, maar aan de andere kant was ze ook wel blij dat het Shiro was die haar op haar zwakste moment zag en niet iemand anders. Ze fronste toen ze hoorde dat de Grubbin al Discharge kende en zag hoe de Pokémon de Staravia niet losliet terwijl hij de aanval uitvoerde. Het was misschien een beetje brut van Shiro en zijn Pokémon uit, maar Hazel had geen medelijden met de man en ook niet met zijn Staravia. Ze dacht er beter niet over na wat er had kunnen gebeuren als Shiro niet voorbij was gelopen in het steegje en alleen daarom verachtte ze de man al met alles wat ze had. Haar ogen glommen van trots toen ze zag dat de man wegrende en dat Shiro’s Pokémon evolueerde, maar Shiro gaf zichzelf geen voldoende tijd om daar euforie voor te voelen en kwam meteen weer naar haar zijde toe. ”Mijn schouder is langs de muur geschraapt, hij heeft me geslagen in mijn gezicht en me een vuistslag in mijn maag gegeven.” Ze slikte en knikte naar het glas dat zich vlakbij haar bevond. ”Hij probeerde ook nog een bierflesje naar mijn hoofd te slingeren, maar dat kon ik gelukkig ontwijken.” Ze wreef over haar benen waar de man haar had aangeraakt en de situatie begon nu pas goed tot haar door te dringen, want er verschenen opeens tranen in haar ogen. ”Muk,” vloekte ze zachtjes. ”Hij wilde… als jij er niet geweest was…” Ze schudde haar hoofd en pakte Shiro’s hand vast. ”Bedankt dat je me bent komen redden. Het lijkt erop dat het nog wel even duurt voordat ik de rollen eindelijk eens kan omkeren,” zei ze op een zachte toon, refererend naar die keer dat Shiro haar gered had in de gym van een pijnlijke val. Ze zou waarschijnlijk een half decennia nodig hebben om hem terug te betalen voor wat hij al voor haar had gedaan.

Hazel hoefde geen expert te zijn om te weten hoe boos Shiro op de man was. Het was de woede die zij voelde, maar niet naar buiten kon brengen. En hoe maf het ook klonk, toch vond ze het fijn dat hij zo veel woede voor haar voelde, want dat wilde zeggen dat hij echt om haar gaf. Ze dacht inmiddels wel dat ze op het punt was dat ze ook wel besefte dat ze om hem begon te geven, wat alleen maar versterkt werd door zijn acties van vanavond. ”Ja, hij is weg,” zei ze zachtjes en ze voelde hoe Shiro haar probeerde te omhelzen, wat ze accepteerde. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en drukte haar gezicht tegen zijn hals aan. Zelfs in geknielde positie was hij nog groter dan haar, maar dat was niet moeilijk met haar kleine lengte. Het voelde troostend aan om zijn sterke armen om haar heen te voelen en zijn Eevee maakte het af door zich tegen hun aan te drukken. Ze hield dat moment even zo vast en maakte zich toen van hem los, waarna ze haar handen om zijn hals legde en naar voren boog zodat ze hem een kus op zijn wang kon duwen. ”Bedankt, Shiro,” zei ze zachtjes en ze richtte haar goudkleurige ogen naar hem. ”Ik denk dat er geen ander persoon is dat hier in deze regio rondloopt waar ik me veiliger voel dan bij jou.” Zelfs Scarlet had dit effect niet op haar, maar dat was ook een heel andere band. Ze liet haar handen naar zijn kaaklijn zakken en bleef hem daar vasthouden terwijl ze zijn ogen vasthield met de hare. En even vielen alle achtergrondgeluiden voor haar weg en was het alleen nog maar hun tweeën.

Hazel siste zachtjes en sloot kort haar ogen toen Shiro zijn hand bracht naar de plek waar de man haar geslagen had. Het deed zeer en ze hoefde er niet over te twijfelen of het morgen blauw zou zien, maar het had veel erger dan dat kunnen zijn en dat was nu voorkomen door Shiro, dus dan moest ze zich daar maar op focussen. De roodharige liet haar blik naar de jongen voor haar glijden en opende haar ogen toen hij zijn woorden sprak. ”Ik weet het,” prevelde ze zachtjes. ”Ik help jou ook met alles.” Hun blikken hielden elkaar daarna vast en Hazel was niet verbaasd toen Shiro de afstand tussen hun overbrugde om haar te kussen. Het was een moment dat ze beiden al lang aan hadden voelen komen en dat ze lang genoeg uitgesteld hadden. Ze kuste hem dan ook terug en liet haar armen terug om zijn nek glijden terwijl ze haar hoofd wat schuiner bewoog om de kus dieper te maken. Het voelde net alsof er elektriciteit in haar binnenste knetterde en alsof honderden Butterfree’s tegelijkertijd door haar maag aan het zweven waren. Het voelde juist, het voelde goed en Hazel zou dit moment met geen enkel ander in willen ruilen. Ze wist dat ze hem nog veel te vertellen had en dat ze zich over haar bindingsangst heen moest helpen als ze dit wilde laten werken, maar voor nu voelde het aan alsof dat haar ook ging lukken. De kus duurde een paar momenten langer en Hazel brak hem uiteindelijk af om terug op adem te komen. Ze opende haar ogen weer en een glimlach gleed om haar lippen terwijl ze hem aankeek. ”Betekent dit dat ze me vanaf nu wel je vriendinnetje mogen noemen?” vroeg ze op een licht plagerige toon, refererend naar hoe iedereen hun tot nu toe had genoemd of had gesuggereerd toen ze samen waren de afgelopen weken.

Hazel merkte op dat het best verslavend was om te zoenen en de drang om haar lippen weer op de zijne te drukken, was dan ook vrij groot. En ze wist dat het misschien kinderachtig klonk, maar het gaf haar ergens wel een heel erg goed gevoel dat ze vanaf nu de zijne genoemd mocht worden. Ze liet haar goudkleurige kijkers naar hem gaan toen hij zijn woorden sprak en ze grinnikte, waarna ze haar hoofd schudde. ”Nah. Ik vind het prima om je vriendin te zijn,” zei ze nonchalant en ze gaf hem een knipoog, al was de euforische blik in haar ogen allesbehalve nonchalant. Ze besefte dat ze nog steeds op hun knieën op de grond zaten en ze kwam overeind, waarbij ze iets in een kromp toen de pijn in haar maag weer op kwam zetten. Ze tilde voorzichtig haar topje omhoog om te zien of ze schade zag, maar er was niks te zien en ze liet haar topje weer zakken. ”Ik had echt nooit zonder Pokémon over straat mogen gaan, maar ze liggen allemaal uit te rusten in het Pokémon Center. Ik was met Nymphe gaan trainen en ik…” Ze haalde haar schouders op. ”Ik ging er niet vanuit dat zoiets als dit echt kon gebeuren. Je hoort het natuurlijk wel, maar je verwacht voor de één of andere stomme reden dat het jou nooit overkomt.” Ze fronste. ”Het lijkt net alsof ik het aantrek of zo. Laatst toen ik naar de Friend Safari ging en Nymphe ving, waren er ook al twee van zulke rare gasten die me maar niet met rust wilden laten, zelfs niet nadat ik zei dat ik een vriendje had.” Het kwam niet eens bij haar op dat Shiro helemaal geen idee had wie dat Nymphe was, zo kwaad was ze zich aan het maken om haar en haar stomme geluk met idiote gasten.

Hazel gaf een knikje. Het was niet haar schuld, dat was één ding dat zeker was. Ja, ze droeg een topje en een rokje, maar ze had niet uitdagend door de straat geparadeerd alsof ze iets had gewild van die man. Ze richtte haar blik naar Shiro en grinnikte toen hij zijn woorden sprak. ”Gelukkig liep mijn beschermengel hier ook rond toevallig,” zei ze en ze pakte zijn hand vast, waarna ze het een kneepje gaf. Ze vond het zeker niet fijn wat er was gebeurd en ze vond het ook niet leuk dat ze tegenover Shiro zo kwetsbaar was geweest, maar in elk geval was er nu wel iets goeds uit gekomen. ”Beschermengelen,” verbeterde ze zichzelf en ze boog zich naar Sakura en Voltz toe om ze allebei een aaitje over hun bol te geven. Ze knikte naar Shiro toen hij het had over terug naar het Pokémon Center gaan. ”Ik was eigenlijk op weg om iets te gaan eten, maar ik denk dat ik dat liever in het Pokémon Center doe na wat er gebeurd is,” zei ze met een zachte zucht. ”Misschien zijn mijn Pokémon bijna klaar zodat ik Rex uit zijn bal kan laten. Hij vindt het vast ook weer fijn om jou te zien.” Ze glimlachte naar de witharige en begon zich om te draaien, terug in de richting van het Pokémon Center. ”Waarom was jij eigenlijk hier?” vroeg ze aan hem, na een korte twijfeling zijn hand vastpakkend met de hare. Ze waren nu een koppel, dus dan was het logisch dat ze dat deed, niet? Arceus, haar laatste serieuze relatie was lang geleden, dus ze ging echt weer moeten wennen aan dit alles.

Hazel gaf een afwezig knikje toen Shiro aangaf dat ze straks nog konden kijken voor eten. Luid gelach aan de andere kant van haar steeg had haar aandacht getrokken en ondanks dat ze voor het incident van daarnet daar waarschijnlijk niet op gereageerd zou hebben, zorgde het er nu voor dat ze iets dichter bij Shiro ging lopen. Haar wangen werden rood en er flitste woede door haar goudkleurige kijkers. Ze ging zichzelf toch niet laten bang maken door één vent? Toch maakte het gelach haar lichtelijk nerveus, alsof ze dadelijk weer belaagd zouden worden. Ze leidde zichzelf al door zich te concentreren op wat Shiro zei en glimlachte naar hem. ”Dat wordt nu een stuk makkelijker nu hij al bij zijn eerste evolutie is,” zei ze tegen hem, haar blik kort over haar schouder richtend naar de Pokémon. Inmiddels had ze de oorzaak van het gelach al gevonden en ze deed haar best om haar blik stoïcijns naar voren te houden, maar kon het toch niet helpen dat haar adem wat opgelucht ontsnapte toen het groepje jongens niks deed en gewoon verder praatte. ”Shiro…” Ze vervloekte zichzelf omdat haar stem zo fragiel klonk en schraapte haar keel. ”Was je toevallig van plan om vannacht in het Pokémon Center te overnachten?” Ze wilde aan hem vragen of hij vannacht bij haar wilde blijven, maar dat vond ze zo zoetsappig klinken dat dit wel beter was. Al had ze zo wel het idee dat hij wel wist wat haar intentie erachter was. Hij kende haar inmiddels al wel langer dan vandaag.

Het leek erop dat Shiro de goede richting uit begon te gaan wat het evolueren van zijn Pokémon betrof, maar Hazel had ook niks anders van hem verwacht. Ze zaten op één lijn wat dat betrof en Hazel verwachtte dan ook dat haar vriendje een behoorlijke tegenstander zou zijn in de toekomst. Shiro gaf aan dat hij in het Pokémon Center zou blijven overnachten en Hazel was blij dat ze niet alleen zou zijn, al had ze het idee dat hij haar sowieso niet alleen zou hebben gelaten als hij iets anders van plan zou zijn geweest. ”Ik denk dat we nu wel zonder problemen op één kamer kunnen slapen,” zei ze op een vrij nonchalante toon, maar ook dit was weer om te verbergen dat ze zijn aanwezigheid eigenlijk heel hard nodig had, zeker na wat er vanavond gebeurd was. Ze verlieten inmiddels het donkere steegje en Hazel was blij toen ze het rode dak van het Pokémon Center zag opdoemen in de verte. ”Misschien moet ik maar wat zelfverdedigingslessen gaan volgen. Je zal niet altijd in de buurt zijn om mijn held te zijn,” grapte ze, maar eigenlijk was er wel iets van een serieuze ondertoon in haar stem te vinden. Het zou niet slecht zijn als ze zichzelf kon verdedigen, want hij zou niet altijd in haar buurt zijn en ze zou ook niet altijd de kans hebben om haar Pokémon tevoorschijn te halen. Al dacht ze wel dat ze de volgende keer Kai gewoon zou meenemen. De Machoke was zo beschermend dat hij snel zou afrekenen met iemand die haar zoiets wilde flikken als dat die man had willen doen. En misschien zou Shiro zich dan ook wat beter voelen. Ze drukte haar wang even tegen zijn arm aan voordat ze het Pokémon Center binnenstapte en hem losliet, waarna ze naar het restaurantgedeelte knikte. Het leek haar immers nu fijner om hier te eten dan in een echt restaurant.

”Dat hebben we eigenlijk nooit echt gehad,” mompelde Hazel tegen hem. ”Het voelde vanaf de eerste keer al wel relaxt aan.” Ze liet haar blik kort naar hem glijden en glimlachte, waarna ze haar blik weer afwendde. Het bezorgde haar nog altijd rode wangen als ze dacht aan de eerste ontmoeting. Hoe ze haar muren zo goed mogelijk tegen hem had opgezet en hoe hij die bij elke ontmoeting steeds meer naar beneden had weten te brengen. Hoe ze hem van zich af had proberen te duwen, maar daarin gefaald was en het na een paar ontmoetingen al niet meer gewild had. En dan vandaag had ze uiteindelijk aan haar gevoel toegegeven, al bezorgde het haar nog steeds angst. Angst dat hij haar zou verlaten, angst dat ze hem zou verliezen. Angst dat diep in haar geworteld zat, maar waar ze in zo’n vroeg stadium onmogelijk over kon praten met hem. Ze gaf een afwezig knikje toen het over de zelfverdedigingslessen ging, al werd ze iets meer uit haar gedachten gehaald toen ze het Pokémon Center bereikte. Het eerste wat ze deed, was direct naar de balie gaan om te vragen of haar Pokémon al klaar waren. Dat waren ze en Hazel omklemde de Poké Ball van Rex stevig voordat ze die aan haar riem bevestigde. Daarna liep ze terug naar Shiro toe en begaf ze zich naar het restaurantgedeelte, waar ze besloot om een simpel pastagerecht te bestellen. Ze nam plaats aan één van de tafels en siste zachtjes onder haar adem door toen ze ging zitten. ”Muk,” schold ze en ze legde haar hand tegen haar buik aan. ”Dat ga ik nog wel een paar dagen voelen.” Ze voelde vervolgens voorzichtig aan haar wang, wat ook niet al te lekker aanvoelde. ”Zie je er veel van?” vroeg ze vervolgens lichtelijk hoopvol aan Shiro. Ze hoopte van niet, want ze wilde niet een week lang met een wang rondlopen dat alle regenbogen kleurde.